Coming out! Finally!

Όταν είχα πρωτοξεκινήσει το blog σας έγραφα μία ανάρτηση για ότι πιο κοντινό σε coming out.

Συνοπτικά, πρόκειται για την ιστορία της αποκάλυψης στην κολλητή μου πριν 6 χρόνια (και κάτι ψιλά) ότι ήμουν bi, ενώ στην πραγματικότητα ήμουν gay, καθώς επίσης και τη θέληση μου να της ξαναμιλήσω και της πω όλη την αλήθεια.

Ε, λοιπόν, επιτέλους έγινε και αυτό. Τις τελευταίες μέρες ήμουν Αθήνα για δουλειές (και όχι μόνο... αλλά περισσότερα σε άλλη ανάρτηση) και αυτή με φιλοξενούσε σπίτι της. Αφού είχα υπολογίσει επ' ακριβώς την ημέρα και την ώρα από πολύ καιρό την κάθισα κάτω και της έπιασα την ιστορία από την αρχή. 

Της είπα "Θυμάσαι μία συζήτηση που είχαμε πριν 6 περίπου χρόνια πριν πάω το τάδε ταξίδι? Ε, νομίζω πως ήρθε ο καιρός να τη συνεχίσουμε." Και αφού απεραντολόγησα για κανά δίλεπτο γυροφέρνοντας το θέμα αλλά μη προχωρώντας στο προκείμενο (τι για την άτιμη κοινωνία μίλησα, τι για το ρατσισμό ακόμη και από την οικογένεια κλπ) συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πει το κυριότερο. Της λέω λοιπόν "Αφού πέρασα μία δύσκολη περίοδο μέχρι να συμφιλιωθώ με την ιδέα του τι πραγματικά είμαι, τώρα μπορώ να πω πως είμαι gay." "Δεν έχω λέπρα" προσέθεσα χαριτολογώντας. Εκεί με διακόπτει και μου τη λέει για το αστειάκι μου, θεωρώντας ότι ήταν λίγο υπερβολικό.  Στη συνέχεια μου είπε πως ήθελε κάποια στιγμή να μου το φέρει στη συζήτηση αλλά δεν τολμούσε γιατί είχε περάσει πλέον πολύς καιρός από την πρώτη μου ημι-αποκάλυψη και με διαβεβαίωσε πως μπορούσα οποτεδήποτε ήθελα, να της πω οτιδήποτε, για οποιοδήποτε θέμα (όλα τα εις -ήποτε σε μία πρόταση μόνο εγώ μπορούσα να τα βάλω πανάθεμα με!), πως δεν άλλαζε τίποτα φυσικά, το πως αισθάνθηκε τιμητικά που ήταν για δεύτερη φορά το πρώτο άτομο που μίλησα κοκ.

Μάλιστα την επόμενη μέρα θεώρησα αναγκαίο να κάνω μια follow-up συζήτηση για να μην την πατήσω όπως την προηγούμενη φορά.  Τη βεβαίωσα πως αν ήθελε να με ρωτήσει κάτι, να της λύσω κάποια απορία επί του θέματος, θα μπορούσε να με ρωτήσει άφοβα, πως θα ήμουν χαρούμενος να καταρρίψω οποιοδήποτε ετεροφυλοφιλικό στερεότυπο για τους gay. Αφού μετά από αυτή τη συζήτηση συνειδητοποίησα πως ήταν αρκετά ενημερωμένη -το πόσο περήφανος είμαι για την κολλητή μου δε λέγεται- μου λέει: "Ξέρεις τι σκεφτόμουν χθες?". "Τι?" της απαντάω. "Πως οι gay είναι πολύ τυχεροί που σε έχουν μαζί τους." (Για να καταλάβετε τι εννοούσε, γνωρίζοντας τόσο την καλή άποψη της τοπικής κοινωνίας για μένα όσο και τη συνδικαλιστική και ακτιβίστικη προϊστορία μου, θεώρησε πως θα ήμουν ένα θετικό πρότυπο ομοφυλόφιλου που θα βοηθούσε στην καταπολέμηση της ομοφοβίας και στην εμπέδωση των δικαιωμάτων μας) Δεν περίμενα ποτέ να ακούσω τέτοια κουβέντα από μέρους της. Με συγκίνησε η ρουφιάνα. Με συγκίνησε τόσο που έκανα πως έβαλα τα γέλια με πολύ έντονο τρόπο για να δικαιολογήσω το δάκρυ που είχε ήδη κυλίσει από το δεξί μου μάτι και να μη γίνω ρεζίλι στους πελάτες και το προσωπικό της καφετέριας που ήμασταν. 

Μέχρι εδώ λοιπόν, περισσότερο δύσκολη μου φάνηκε η ιδέα του ότι θα το αποκάλυπτα παρά η ίδια η διαδικασία. Καμιά φορά μεγαλοποιούμε και τραγικοποιούμε τα πράγματα στο μυαλό μας. Πάντως μετά το τέλος της διαδικασίας αισθάνεσαι τρομερή ανακούφιση και εξιλέωση. Σα να έχει φύγει ένα τρομερό βάρος από πάνω σου.

ΥΓ: Αν ποτέ κανείς θελήσει να κάνει το coming out του σε κάποιον να μην παραλείψει ένα ποτήρι (αν όχι νταμιτζάνα) νερό δίπλα του γιατί όσο θετική κι αν είναι η αντίδραση του άλλου το στόμα στεγνώνει με τρομερή ταχύτητα...