Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Developing my gaydar...

Όσο δεν είχα συμφιλιωθεί με το σεξουαλικό προσανατολισμό μου και ούτε καν μπορούσα να παραδεχτώ ποιος πραγματικά είμαι ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό, δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να διακρίνω ποιος θα μπορούσε να είναι gay από τα άτομα που ήξερα ή απλά τύχαινε να γνωρίσω... Από τη στιγμή όμως που συμφιλιώθηκα με το γεγονός ότι είμαι gay, αυτό με απελευθέρωσε και θεωρώ πως ίσως και να μου ανέπτυξε λίγο αυτό το χαρακτηριστικό!

Συχνά λοιπόν πλέον βλέπω μία παρέα και μη γνωρίζοντας πως, τι και γιατί έχω την αίσθηση ότι ένα από τα άτομα είναι gay. Δεν ξέρω πως και σίγουρα δε γνωρίζω αν και κατά πόσον είναι αληθής αυτή η αίσθηση που αποκομίζω αλλά αυτό ακριβώς αισθάνομαι. Ίσως απλά να είναι ένας ευγενής πόθος μου. Μάλιστα επειδή βλέπω πως το boyfriend πολλές φορές με κοροϊδεύει για αυτή μου την αίσθηση -ασχέτως αν μετά από παρατήρηση φτάνει στο συμπέρασμα πως ίσως να έχω και δίκιο- συχνά υπερβάλλω και "βγάζω" ολόκληρες ντουζίνες ανδρών gay μόνο και μόνο για να τον πειράξω...

Πρόσφατα λοιπόν, γνώρισα το boyfriend μίας πολύ καλής μου φίλης. Είχα καιρό να τη δω και αφού πήγαμε για καφέ και είπαμε τα νέα μας (σε αυτό βόλεψε το ότι είναι Πάσχα και έχουν επιστρέψει όλοι -άρα και αυτή- στο χωριό!) μου είπε πως το καινούριο boyfriend έχει εξοχικό εδώ κοντά και κανονίσαμε να βγούμε το βράδυ για να τον γνωρίσω.

Από εξωτερική εμφάνιση παρότι ήταν πολύ γλυκός, δεν είχε καμία σχέση με προηγούμενους συντρόφους της. Μέχρι πρότινως σχετιζόταν συνήθως σε άνδρες με πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση και μου άρεσε αυτή η μεταστροφή που για εμένα σήμαινε πως μάλλον θα έδινε πλέον παραπάνω σημασία στα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα των ανθρώπων...

Μετά από κάμποση ώρα που τον παρατηρώ όμως αρχίζω και διακρίνω κάποια χαρακτηριστικά που ίσως να μην έχουν καμία σημασία, αλλά αν τα συσχετίσω με τη γενικότερη αίσθηση που μου άφησε ως άνθρωπος μπορεί και να σημαίνουν πως είναι gay. 

Και η ερώτηση τώρα είναι μία: Λες αυτό το πράγμα στην φίλη σου ρισκάροντας τη φιλία σου μαζί της, ή απλά κάνεις την πάπια -μιας και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, και το gaydar σου δεν είναι και το πλέον αξιόπιστο εργαλείο πάνω σου ;)- ελπίζοντας πάντα να μην πληγωθεί η φίλη σου από αυτό?

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Επειδή η βδομάδα που διανύουμε είναι η Μ. βδομάδα, η αλήθεια είναι πως δελεάστηκα να αναρτήσω αυτό... Αλλά σκέφτηκα, πόσες αμαρτίες και εμπαιγμό θα μπορούσε να μου συγχωρήσει ο ύψιστος... :p

Συνεπώς δε θα αλλάξει κάτι στη συνήθη πρακτική, και το τραγούδι της εβδομάδας, παρότι κορυφώνεται το θείο(?) πάθος, θα αναρτηθεί όπως είχε προγραμματιστεί (ναι εμάς η απεργία της ΕΤΙΤΑ δε μας επηρέασε!).

Για αυτή την εβδομάδα λοιπόν ένα αγαπημένο συγκρότημα και ένα ακόμη πιο αγαπημένο τραγούδι! 

The Fray και Say when.


Μία live εκτέλεση που είναι ίσως καλύτερη και από αυτή του δίσκου.
Check out the lyrics here...

ΥΓ: Μη μασάτε και θλίβεστε που ο Χεθού (Τι ποιος Χεθού καλέ? Από τη Ναζαρέτ!) τραβάει τα πάνδεινα! Το Σάββατο το βράδυ επιστρέφει δριμύτερος! ;) Αμάν κι αυτός ούτε μια βδομάδα χωρίς saturday-night-clubbing δεν μπορούσε...

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Κάτι αλλάζει...?

Δεν ξέρω αν είναι πραγματικότητα, ή απλά ένας ευσεβής πόθος, αλλά έχω την εντύπωση πως κάτι πάει να αλλάξει προς το καλύτερο σε ότι έχει να κάνει με τα θέματα που μας αφορούν...

Από τη μία βλέπουμε πως γενικότερα θέματα που έχουν να κάνουν με ομοφυλόφιλους προβάλλονται όλο και πιο συχνά από τα μέσα ενημέρωσης -έστω κι αν πολλές φορές προβάλλονται με λανθασμένο τρόπο και αναπαράγουν στερεότυπες αντιλήψεις- ενώ παλαιότερα ακόμη και η αναφορά των λέξεων gay ή ομοφυλόφιλος ή λεσβία ήταν απλά taboo. Από την άλλη όλο και περισσότεροι άνθρωποι με αναγνωρισιμότητα εντάσσονται σε μία άτυπη συμμαχία για την υποστήριξη των λοαδ δικαιωμάτων με συνεντεύξεις και άρθρα τους.

Επίσης, σε όλη αυτή την κατάσταση πρέπει να μην παραληφθεί και η αποκάλυψη του πραγματικού σεξουαλικού προσανατολισμού πολλών ατόμων που ακόμη κι αν ψιψιριζόταν ή θεωρούνταν απλά δεδομένος, δεν παύει να είναι θαρραλέα κίνηση που αυξάνει την ορατότητά μας. Βέβαια αυτό έφερε και ένα αρνητικό. Άνοιξε την όρεξη των αδηφάγων μέσων και δε διστάζουν πλέον να ρωτούν -πολλές φορές ακόμη και χοντροειδώς- για τον προσανατολισμό αρκετών αστέρων της show-biz που κατά καιρούς μπορεί να είχε αφεθεί κάποιο υπονοούμενο από κάποιο μέσο για την σεξουαλικότητά τους...

Στο γενικότερο κλίμα συμβάλουν ευτυχώς -ίσως για πρώτη φορά- και οι διοικούντες. Δεν πιστεύω να περίμενε κανείς να ακούσει ποτέ δήμαρχο Θεσαλλονίκης να υπερασπίζεται τους γάμους ομοφυλοφίλων και να μιλάει για οργάνωση Pride στη συμπρωτεύουσα (ποτέ μου δεν κατανόησα αυτό το χαρακτηρισμό αλλά τεσπα!). Όπως παρότι περίμενα από τον προηγούμενο δήμαρχο να θέσει το αθηναϊκό Pride υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων (για προφανείς λόγους) τελικά δεν τόλμησε και έπρεπε να φτάσουμε στο 2011 για να συμβεί κάτι τέτοιο... Επίσης, δεν πιστεύω να διανοείτο ποτέ κανείς 2 χρόνια πριν και με υπουργούς πολιτισμού και τουρισμού τους Σαμαρά και Μαρκόπουλο (αντίστοιχα) πως θα επιχειρείτο ποτέ να διοργανωθεί Athens Rainbow Week? Βέβαια από την ίδια κυβέρνηση ακόμη επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή σε ότι έχει να κάνει με την τήρηση της προγραμματικής της εξαγγελίας για επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και σε ομόφυλα ζευγάρια... Κυρ Καστανίδη ακούτε...?

Δειλά δειλά, φαίνεται πως και στην Ελλάδα -μία από τις πιο ομοφοβικές χώρες της Ευρώπης- αρχίζουν να γίνονται κάποια βήματα προόδου. Ας ελπίσουμε να συνεχιστούν με αμείωτο ρυθμό, αλλά και να έχουν αντίκτυπο στα νομικά (και όχι μόνο) ζητήματα που μας αφορούν και να μη μείνουν στα λόγια...
 

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Όταν η μάνα μου έγινε gay-friendly... (reloaded)

(Σήμερα στη μεσημεριανή εκπομπή Superstar ήταν καλεσμένος ο πατέρας του Τρύφωνα Σαμαρά. Εγώ επίτηδες την είχα βάλει να παίζει στο background την ώρα του φαγητού γιατί είχε ως τίτλο "Είμαι πολύ περήφανος για το γιο μου Τρύφωνα". Είχα περιέργεια για να δω τόσο αυτά που θα έλεγε ο καλεσμένος, όσο και για τις αντιδράσεις των δικών μου στα λεγόμενά του.

Κάποια στιγμή και ενώ και οι δύο γονείς παρακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια την εκπομπή (και ως εκ τούτου τα λεγόμενα του πατρός Σαμαρά) η Χριστίνα Λαμπίρη κάνει την ερώτηση κόλαφο (που αν δεν της χαρίσει αυτή το Πούλιτζερ δε ξέρω ποια άλλη θα μπορούσε να το κάνει...):  "Όσο περνάνε τα χρόνια εμείς οι γονείς θέλουμε να αποκαθίστανται τα παιδιά μας, για να μην είναι μοναχικά. Εσείς προτρέπετε τον Τρύφωνα να το κάνει?". Τι απάντησε εκείνη τη στιγμή ο καλεσμένος ποτέ δεν έμαθα γιατί πετάχτηκε ο πατέρας μου και είπε το παροιμιώδες "Καλά τον κοροϊδεύουν? Πως να αποκατασταθεί, αφού είναι κοπελίτσα..." (μεγάλη κατραπακιά! τσάμπα εξηγούσε διαφορές περί σεξουαλικού προσανατολισμού και gender indentity τις προάλλες σκεφτόμουν...). 

Τότε του απαντάω σε έντονο τόνο: "Να βρει ένα μόνιμο σύντροφο που θα μείνουν μαζί για το υπόλοιπο της ζωής τους εννοεί. Τι δεν καταλαβαίνεις...?" (βέβαια έπειτα κατάλαβα ότι δεν εννοούσε αυτό, αφού στη συνέχεια συνέχισε να τον ρωτάει για το πότε θα βρει μια καλή γυναίκα να παντρευτεί και πότε θα κάνει παιδιά κτλ κτλ κτλ) Κάπου εκεί και με αφορμή άλλο σχόλιο του πατέρα μου (που ούτε καν θυμάμαι μιας και μου εντυπώθηκε η ατάκα που ακολούθησε...) η μάνα μου λέει με στόμφο: "Οι γονείς πάντα αγαπούν τα παιδιά τους, όπως κι αν είναι, ότι κι αν κάνουν."

Άλλη μία φορά που η μάνα μου με εκπλήσσει! Από εκεί που έβριζε τους gay με χυδαίο τρόπο να έχει φτάσει στο σημείο να υπονοεί πως ως γονιός θα δεχόταν ο γιος της να είναι gay? Ρε μήπως έχασα τρομερή ευκαιρία για coming out και δεν το κατάλαβα...?

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Θες να παίξουμε το γιατρό?

Γενικότερα δεν είμαι από τα άτομα που έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στις επισκέψεις σε γιατρούς, αλλά παρόλα αυτά πιστεύω πως δεν πρέπει να αγνοούμε σημάδια τα οποία μας κατευθύνουν προς αυτούς! Όλα αυτά καλά όταν πρόκειται για κάποιον άλλον. Όταν όμως πρόκειται για τον ίδιο μου τον εαυτό και συγκεκριμένα για "ιδιαίτερης" φύσεως ενοχλήσεις, η αλήθεια είναι πως υπήρχε μεγάλος ενδοιασμός τόσο λόγω φόβου για το απροσδόκητο, όσο και ντροπής (αφού το... "λιλί" μου δεν το είχε δει κανείς εκτός από την παιδίατρο όταν ήμουν σε ηλικία 5 ετών)! Κάποια στιγμή όμως οι ενοχλήσεις έγιναν λίγο πιο έντονες, οπότε άκουσα τη λογική μου και της συμβουλές 2 κοντινών μου ανθρώπων και πήγα.

Η αλήθεια είναι πως όση ώρα περίμενα έξω από το γραφείο του γιατρού οι χτύποι είχαν ανέβει αρκετά, κυρίως γιατί περίμενα αρκετή παραπάνω ώρα μετά την προγραμματισμένη που ήταν το ραντεβού! Με τα πολλά ο γιατρός με δέχτηκε. Ευτυχώς μου φάνηκε αρκετά συμπαθής από την πρώτη στιγμή και χαλάρωσα αρκετά. Του είπα για τις ενοχλήσεις που ως επί τω πλείστων παρέμεναν αρκετά ήπιες μέχρι εκείνη τη στιγμή και του αποκάλυψα ότι ήμουν gay με απόλυτη φυσικότητα (ή με τη φυσικότητα που θα έπρεπε να λέγεται από οποιονδήποτε σε οποιονδήποτε μια τέτοιου είδους ανακοίνωση σε ένα προοδευτικό περιβάλλον). Η αντίδραση του γιατρού ήταν ανάλογης φυσικότητας (αν όχι παραπάνω) με την ανακοίνωσή μου...

Δεν ξέρω αν η αντίδραση του γιατρού ήταν τόσο φυσική λόγω του ότι είχε προοδευτικό τρόπο σκέψης (ήταν άλλωστε αρκετά μικρός), λόγω του ότι και ο ίδιος ήταν gay (τι να πω? βάρεσε το gaydar μου, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον πρέπει να το εμπιστεύομαι...) ή απλά επειδή ζούμε σε χαλεπούς καιρούς και χτυπάνε τους ασθενείς/πελάτες με το ντουφέκι, αλλά ομολογώ ότι (ίσως) για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα σε αυτή τη χώρα πολίτης β' κατηγορίας και πολύ το χάρηκα!

ΥΓ1: Καλού, κακού να κάνετε αρκετά συχνά check up και να μην αγνοείτε ακόμη και μικρές ενδείξεις που μπορεί να δείχνουν πως κάτι δεν πάει καλά! Με αυτό τον τρόπο μπορεί να προλάβετε τα χειρότερα!

ΥΓ2: Όποιος ενδιαφέρεται για ανδρολόγο ας στείλει mail να του δώσω στοιχεία. Ανακάλυψα αργότερα πως είναι gay friendly, από τις φωτογραφίες στo site του! Που ξέρετε? Μπορεί να έχετε και τα τυχερά σας με το γιατρό... ;)



Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Στην ίδια κατηγορία με αυτό το τραγούδι ανήκει και το τραγούδι αυτής της εβδομάδας! Δηλαδή το έχω ταυτίσει απόλυτα με την ταινία στην οποία έπαιξε ως soundtrack και μου αφήνει πάντοτε μία γλυκόπικρη γεύση!




Ένα τέλειο τραγούδι, μία πολύ όμορφη ταινία και ένα λουκουμάκι πρωταγωνιστής...

ΥΓ: Επιτέλους άρχισα να βάζω ετικέτες στις αναρτήσεις μου! Οι ετικέτες βρίσκονται στην αριστερή στήλη του blog και για αρχή η πρώτη ετικέτα που έχω δημιουργήσει είναι "το τραγούδι της εβδομάδας", έτσι ώστε να μπορείτε να βρίσκετε όλες τις μουσικές επιλογές μου! Σε καμιά βδομάδα ελπίζω να έχω τελειώσει με την προσθήκη tag σε όλες τις αναρτήσεις!

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

"Αυτός δεν είναι άνδρας..."

εναλλακτικός τίτλος: Άγνοια, άγνοια, άγνοια...

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την έκφραση "αυτός δεν είναι άνδρας" σε ότι έχει να κάνει με κάποιον ομοφυλόφιλο είτε της τηλεόρασης είτε του κοινωνικού περίγυρού μας? 

Καταλαβαίνω πως τα παλαιότερα χρόνια σπάνια κάποιος gay ήταν out, κάτι που γινόταν συνήθως μόνο όταν ήταν ιδιαιτέρως εμφανές. Συνεπώς οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους τους gay να είναι ιδιαιτέρως θυληπρεπείς ή ακόμα θεωρούν πως έχει διαφορετική αίθηση φύλου από αυτήν που γενετικά έχει καθοριστεί. Όχι πως είναι μεμπτό να έχει κάποιος διαφορετική αίσθηση του φύλου του από αυτήν που του έχει καθοριστεί, απλά δεν είναι αυτό gay.
Πρόσφατα και ενώ παρακολουθούσαμε μία εκπομπή με θέμα σχετικό με τη σεξουαλικότητα ενός τραγουδιστή, η μητέρα μου κάνει την ερώτηση "Τι, λένε για το Ρέμο ότι δεν είναι άνδρας?". Κάπου εκεί εγώ ενώ στραβώνω (μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που εμπλέκονται τα θέματα φύλου με τα θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού), φοράω το αγαπημένο μου ειρωνικό χαμόγελο και απαντώ: "Τα έχετε λίγο μπερδεμένα στο μυαλουδάκι σας. Κανείς δεν είπε ότι δεν είναι άνδρας! Ότι είναι gay είπαν..." και συνεχισα την πορεία που είχα ήδη ξεκινήσει λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα προς το δωμάτιό μου...

Και καλά να είναι μπλεγμένα τα θέματα στο μυαλό των γονέων (άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας είναι που στο μυαλό τους ως gay έχουν μάλλον κάτι σαν τον Παράβα...) αλλά αντιλήφθηκα ότι η ίδια σύγχυση επικρατεί και μεταξύ συνομηλίκων μου. Ευτυχώς όμως σε αυτές τις περιπτώσεις το αντιλήφθηκα έγκαιρα και έκανα τη συζήτηση λίγο μετά το coming out μου, προς αποφυγήν μελλοντικών παρεξηγήσεων...


Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Καλωσήρθατε σε έναν όμορφο κόσμο...

...στον κόσμο των Linux!

Βασικά πριν εξηγήσω (σε όσους από εσάς δεν το γνωρίζουν) τι ακριβώς είναι Linux, θα σας κάνω μερικές ερωτήσεις. 

Έχεις έναν δεύτερο υπολογιστή που εδώ και πέντε δέκα χρόνια δεν έχεις χρησιμοποιήσει επειδή το laptop σου είναι τελευταίας τεχνολογίας και το θεωρείς ξεπεσμό?

Έχεις έναν desktop/laptop/netbook υπολογιστή που έχει χαλασμένο σκληρό δίσκο και δεν μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις?

Έχεις βαρεθεί να βλέπεις τον υπολογιστή σου να πηγαίνει πιο αργά και από χελώνα?  (όποιος έχει vista πρέπει να με νιώθει!)

Σιχαίνεστε τη Microsoft?

Αν ισχύει τουλάχιστον μία από τις παραπάνω ερωτήσεις, ή απλά σε ενδιαφέρει η νέα τεχνολογία διαβάζεις τη σωστή ανάρτηση!

Linux λοιπόν είναι μία σειρά από Λειτουργικά Συστήματα - OS (σα να λέμε υποκατάστατα των windows και των mac) ανοικτού κώδικα. Αυτό σημαίνει ότι τα λογισμικά αυτά κατασκευάστηκαν από εθελοντές (ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει ή/και να δημιουργήσει το δικό του εφόσον μπορεί και θέλει) και παρέχονται εντελώς δωρεάν. 

Το σημαντικότερο όμως όλων είναι πως χρησιμοποιώντας αυτά τα λειτουργικά συστήματα μπορείς να μετατρέψεις τον παλιό σου υπολογιστή από ένα παλιοκούτι που απλά βαριόσουν να πετάξεις, στον δευτερεύοντα υπολογιστή σου ή ακόμη και στον κύριο υπολογιστή σου! Οι δυνατότητες απεριόριστες, όπως και τα διάφορα Λειτουργικά Συστήματα. Μπορείς να βρεις το κατάλληλο Linux για οποιοδήποτε υπολογιστή! Από τον παλιό υπολογιστή 15ετίας μέχρι τον υπολογιστή που αγόρασες προχθές. Μπορείς να εγκαταστήσεις το λειτουργικό σε ολόκληρο το σκληρό δίσκο, να το εγκαταστήσεις παράλληλα με τα windows και να διαλέγεις στην εκκίνηση ποιο θες να χρησιμοποιήσεις, σου δίνεται η δυνατότητα να το τρέξεις μέσα από ένα CD ή DVD ή ακόμα και από ένα usb flash ή από έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο!

Τα κυριότερα και πιο user-friendly Linux που σας προτείνω είναι τα εξής:

Τα Ubuntu είναι το πλέον δημοφιλες Linux OS (σα να λέμε τα windows 7 ή vista των Linux, λόγω μεγάλων απαιτήσεων  σε επεξεργαστή και RAM) . Βέβαια για αυτό το λόγο υπάρχει όλη η οικογένεια (kubuntu, xubuntu, lubuntu) που καλύπτει μεγαλύτερη γκάμα απαιτήσεων!

Τα Fedora. Τα τρίτα πιο δημοφιλή Linux. Τα τρέχω εδώ και λίγο καιρό από εξωτερικό σκληρό δίσκο σε ένα netbook με κατεστραμένο σκλήρό! Ότι πρέπει για ένα υπολογιστή πενταετίας περίπου  αρκεί να έχει 512 MB RAM!

Τα puppy-linux. Το κουταβάκι Linux, είναι πολύ ελαφρύ και αρκετά εύχρηστο για κάποιον που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει Linux (όπως και τα δύο παραπάνω!). Είναι ότι καλύτερο για παλιούς υπολογιστές που σχεδόν είχατε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάνω εγκατάσταση αυτού του λειτουργικού σε ένα laptop 12 ετών (Pentium III, 500Mhz, 128MB RAM). Είναι επίσης ιδανικό για να το περάσεις σε usb flash και να κουβαλάς "ολόκληρο" τον δικό σου υπολογιστή όπου πηγαίνεις!

Δείτε ολα τα Linux εδώ.

Αυτά τα συστήματα μπορεί να υποκαθιστούν τα γνωστά σε όλους μας windows, αλλά για να μην απογοητευτείτε, μην περιμένετε να λειτουργούν πανομοιότυπα με αυτά! Φτιάξτε ένα CD με ένα σύστημα Linux, δοκιμάστε το για να δείτε αν σας ταιριάζει και αν έχετε χρόνο εγκαταστήστε το. Για οποιοδήποτε πρόβλημα συναντήσετε απλά google it! Υπάρχουν απαντήσεις σε forum για όλα τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσετε!




Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα* και τ' αγόρι μου...

Σας έχω αναφέρει πως στο στρατό είχα διατελέσει μάγειρας. Κάποιοι (ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε...) δεν πίστευαν στις μαγειρικές ικανότητες μου όμως, έχοντας στο μυαλό τους πόσο κακό ήταν το φαγητό όταν ήταν οι ίδιοι φαντάροι... και για αυτό αρνούνταν πεισματικά να με αφήσουν να τους μαγειρέψω! Κούλα δε θέλω να περιαυτολογήσω (μάλλον θα το κάνω όμως!) αλλά το διαγωνισμό σου θα τον κέρδιζα χαλαρά αν έστελνα την παρακάτω συνταγή!

Αφού λοιπόν κατάφερα να πείσω το boyfriend (ναι για αυτόν χτύπαγε η καμπάνα παραπάνω!) να με αφήσει να του μαγειρέψω, έφτιαξα με λίγη φαντασία ένα πιάτο που θύμιζε το καλοκαίρι που πλησιάζει (και ο καιρός μας το θυμίζει καθημερινά όλο και πιο έντονα) και πραγματικά δεν το μετάνιωσε!

Μύδια κρασάτα αλα κρεμ με μακαρόνια από μελάνι σουπιάς.

Υλικά:
Μία σακούλα μύδια κατεψυγμένα
Μακαρόνια με μελάνι σουπιάς
150 ml (ένα μικρό ποτήρι) κρασί λευκό
1 σκελίδα σκόρδο
μαϊντανό
λίγη μουστάρδα
κρέμα γάλακτος με πολύ χαμηλά λιπαρά
ελαιόλαδο
λευκό πιπέρι
αλάτι


Παρασκευή
Βράζουμε τα μακαρόνια σε μπόλικο αλατισμένο νερό με λίγο ελαιόλαδο και τα αφήνουμε να είναι extra al dente. Στη συνέχεια παίρνουμε ένα τηγάνι ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο (ίσα που να γεμίσει ο πάτος) και σωτάρουμε το πολύ ψιλοκομμένο (ή και λιωμένο) σκόρδο. Όταν διαπιστώσουμε πως το σκόρδο έχει ροδίσει, ρίχνουμε και τα μύδια και τα αφήνουμε να σωταριστούν για 2-3 λεπτά. Τότε σβήνουμε με το κρασί και ρίχνουμε ένα κουταλάκι μουστάρδα. Αφού έχει πάρει βράση το κρασί και έχει φύγει το αλκοόλ του, ρίχνουμε 100-150ml κρέμα γάλακτος. Αφήνουμε να πάρει μία βράση και τότε σβήνουμε τη φωτιά. Έπειτα ρίχνουμε ψιλοκομμένο μαϊντανό, λευκό πιπέρι και δοκιμάζουμε αν χρειάζεται αλάτι. Τέλος βγάζουμε το τηγάνι από τη φωτιά και βάζουμε μέσα τα μακαρόνια και ανακατεύουμε για να τραβήξουν τη σάλτσα. 

Προσοχή στο αλάτι. Τόσο τα μύδια, όσο και τα μακαρόνια που είναι "ποτισμένα"  με μελάνι σουπιάς είναι αρκετά αλμυρά!

Φτιάξτε την και θα με θυμηθείτε!

ΥΓ: Μάλλον έπρεπε να έχω βγάλει και φωτογραφία, αλλά τώρα είναι μάλλον αργά!

*Η θάλασσα είναι το πιάτο το οποίο μοσχοβόλαγε σα να ήταν η θάλασσα του Αυγούστου...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Όταν η μάνα μου έγινε gay-friendly...

Σας έχω πει πως τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι, τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου είναι μόνιμη πηγή έμπνευσης για αναρτήσεις. 

Έτσι και χθες. Στο σπίτι είχε έρθει ένας οικογενειακός φίλος ο οποίος με συμπαθεί και με εκτιμά αρκετά τόσο γιατί με ξέρει από πολύ μικρό όσο και λόγω του ότι μονίμως του καταρρίπτω τις απόψεις που περισσότερο μοιάζουν με αστικούς μύθους ή θεωρίες συνωμοσίας τύπου Λιακόπουλος... Αφού συζητούσαμε όλοι μαζί (καλά περισσότερο προς το γκαρίζαμε έμοιαζε μιας και στην οικογένεια φωνασκούμε αντί να συζητούμε- με άλλα λόγια όποιου η φωνή δεν πιάνει 130 ντεσιμπέλ τουλάχιστον, δεν πρόκειται να καταφέρει να μιλήσει και να ακουστεί!) για όλα τα θέμα οικογενειακού χαρακτήρα και γενικότερου κοινωνικού ενδιαφέροντος η θεματολογία περιστράφηκε και στα οικονομικά θέματα και ως εκ τούτου και στα της πολιτικής...

Αφού του κατέρριψα λοιπόν διάφορους μύθους περί χρεωκοπίας Αργεντινής, ελληνικού δημόσιου χρέους, ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και του εξήγησα τι σημαίνει ψυχολογία της αγοράς και ότι αυτός ως ελεύθερος επαγγελματίας δε θα έπρεπε να καταστροφολογεί και μάλιστα περισσότερο από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη τη Σπυράκη και τα άλλα παιδιά μαζί, σε συσκευασία του ενός, τα έριξε όλα στους πολιτικούς! Αυτοί λέει τα φάγανε και άρχισε να βρίζει τον Πάγκαλο που είπε όλοι μαζί τα φάγαμε. Του εξήγησα πως όντως όλοι μαζί τα φάγαμε αφού ο καθένας (συμπεριλαμβανόμενου και  του ιδίου ως ελεύθερου επαγγελματία που δήλωνε το ένα δέκατο του πραγματικού εισοδήματός του) έκλεβε το ελληνικό δημόσιο όσο μπορούσε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο.
Επειδή φαίνεται τον έφερα σε δύσκολη θέση το έριξε στις θεωρίες συνωμοσίας όμως. Τι ότι δεν επαναστατούμε επειδή μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα (αχ δώστε καλέ λίγο από δαύτο και στον Καντάφι να κουλαντρίσει τους αντάρτες του!), τι ότι όποιος πολιτικός δεν οδηγεί τη χώρα του στο ΔΝΤ τον σκοτώνουν σε αεροπορικό οι Αμερικάνοι (?!) και το αποκορύφωμα όλων: "Από τους 300 βουλευτές οι 299 είναι πούστηδες (ουπς μάλλον μέτρησε και τις γυναίκες...) και τον παίρνουν (μα πόσους bottom έχει πια αυτή η βουλή!)" "Για αυτό έχουμε καταντήσει έτσι. Επειδή μας κυβερνάνε οι αδερφές!" συνέχισε! Και τότε μεταξύ του δουλέματος που του κάνει ο πατέρας μου και του υποτιμητικού κουνήματος του κεφαλιού που έχω επιλέξει εγώ ως στάση αρχίζω να αισθάνομαι πως ζω σε παραίσθηση! Η μάνα μου που είναι γνωστή για την... προοδευτικότητα των αντιλήψεών της (χαρακτηριστικά παραδείγματα εδώ και εδώ) άρχισε να λέει: "Ε, και? Τι μας νοιάζει αυτό. Εμείς τη δουλειά τους σωστά θέλουμε να κάνουν. Δε μας ενδιαφέρει ποιος κάνει τι?" 

Όταν έφυγε ο οικογενειακός φίλος άρχισα να ψηλαφώ τα μάγουλα της. Έψαχνα να βρω σημάδια πάνω της που να έδειχνε πως ήταν ρομπότ, έστω ένας εξωγήινος που είχε πάρει τη θέση της άλλα μάταια. Ρε μπας και με έχει πάρει είδηση και με κοροϊδεύει? Λέτε να θέλει να με τρελάνει με τις απότομες αλλαγές στις απόψεις της για τους ομοφυλόφιλους? Πως είναι δυνατόν σε 2 μήνες από εκεί που έλεγες πως δικαίωμα στην εργασία δε θα έπρεπε να έχουν καλά καλά οι... "πουστάρες" (her words, not mine!) να λες πως δε μας ενδιαφέρει το αν είναι οι πολιτικοί gay, αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους σωστά?


Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Για αυτή την εβδομάδα, παρότι δελεάστηκα με τη βροχή σχολίων που δέχτηκε ο ΛεΠα την προηγούμενη εβδομάδα, είπα να επιστρέψω στα γνώριμα λημέρια της non-trash μουσικής...

Ένα τραγούδι που από την πρώτη φορά που το άκουσα μου θύμισε λίγο την κατάσταση που επικρατεί σε σχέση με την αξιοκρατία στην Ελλάδα. Μη σας πω ότι ήταν και προφητικό, since "we're going down..."

"Ladies and Gentlemen, I give you One Republic!"



Λίγο οι στίχοι, λίγο η μουσική και λίγο το πολύ όμορφα σκηνοθετημένο κλιπάκι, δε θα ήταν δυνατόν να μην έχω λατρέψει αυτό το τραγούδι...

ΥΓ: Σόρρυ που δεν έχω απαντήσει ακόμη στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης! Ανακάλυψα τη μαγεία της προγραμματισμένης ανάρτησης! ;)

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Me myself and I...

Έφτασα αισίως (?) τις εκατό αναρτήσεις σε κάτι περισσότερο από 100 μέρες blogging. 

Σε αυτό το χρονικό διάστημα ανακάλυψα τον εαυτό μου, έβγαλα τα εσώψυχα μου και εσείς πραγματικά με ακούσατε και με βοηθήσατε να δω τα πράγματα από τη σωστή οπτική τους. 

Σε αυτό το χρονικό διάστημα σκέφτηκα τρεις φορές πολύ έντονα να το κλείσω το ρημάδι. 

Η πρώτη ήταν όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το blogging με άλλαζε ως άνθρωπο.  Με φόβιζε το γεγονός ότι ο δρόμος της συμφιλίωσης με το ότι ήμουν gay (που με οδηγούσαν μέρα με τη μέρα οι αναρτήσεις μου) θα ήταν ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. Άλλαζα ραγδαία και δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω...

Μέσα σε λίγο παραπάνω από ένα μήνα, από εκεί που ήμουν σχεδόν στη χειρότερη ψυχολογική κατάσταση που έχω βρεθεί ποτέ (για διάφορους λόγους, αλλά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό μου να είναι το κερασάκι στην τούρτα...) και ενώ δεν τολμούσα ούτε στον ίδιο μου το εαυτό να παραδεχτώ πως είμαι gay, έβλεπα πως γρήγορα  είχα συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου και δεν αισθανόμουν πλέον ούτε μειονεκτικά ούτε άσχημα για το γεγονός ότι ήμουν gay. Κάπου εκεί ήρθε και η δεύτερη φορά που θέλησα όχι να το κλείσω αυτή τη φορά, αλλά να σταματήσω να γράφω μιας και ο σκοπός για τον οποίο είχα δημιουργήσει το blog είχε μάλλον επιτευχθεί...

Η τρίτη φορά ήταν την τελευταία βδομάδα. Με στεναχώρησαν τόσο κάποια σχόλια που έγιναν, που μου πέρασε για άλλη μία φορά από το μυαλό να το διαγράψω. Ήμουν μάλιστα σε τόσο άσχημη κατάσταση που για πρώτη φορά, παρότι βρισκόμουν μπροστά στον υπολογιστή δεν είχα όρεξη να γράψω το παραμικρό... :P

'Οπως και να έχει πάντοτε επικρατεί η λογική(?) και δεν σταματάω αφού, πέραν του ότι μου γεμίζει κάποιες από τις -αναγκαστικά- πολλές ελεύθερες ώρες μου, μου φτιάχνει (συνήθως) τη διάθεση και με κάνει να αισθάνομαι κάπως παραγωγικός.

ΥΓ1: Όπως τα γράφω αυτά όμως, μαθαίνω πως ο Πανίκας θα παραμείνει περιφερειάρχης μόνο της καρδιάς μας(!) και όχι Κεντρικής Μακεδονίας, λόγω καταδίκης του για παράβαση καθήκοντος! Καλύτερο δώρο δε θα μπορούσα να έχω για τη συμπλήρωση τριψήφιου αριθμού αναρτήσεων...!!!

ΥΓ2: Όλο λέω να βάλω tags στις αναρτήσεις μου και όλο το αφήνω για αργότερα. Ελπίζω να το έχω κάνει πριν συμπληρώσω 200 αναρτήσεις! :P


Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Μία μάχη για τα αυτονόητα του 20ου αιώνα...

Εδώ και πολύ καιρό (πάνω από μήνα!) ήθελα να κάνω μία ανάρτηση για την Κερατέα, αλλά όλο κάτι συνέβαινε και τελικά δεν την έγραφα. Το θέμα παραμένει δυστυχώς ακόμα επίκαιρο με τις κινητοποιήσεις των κατοίκων οπότε συνεπώς απλά ήρθε λίγο αργότερα...

Οι κάτοικοι λοιπόν της Κερατέας διαμαρτύρονται γιατί στην περιοχή τους έχει χωροθετηθεί ΧΥΤΑ (χώρος υγειονομικής ταφής απορριμμάτων). Η κυβέρνηση τους διαβεβαιώνει πως δεν πρόκειται για ΧΥΤΑ αλλά για ΧΥΤΥ (χώρος υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων), παρόλο που η κυβερνητική απόφαση του 2007 μιλούσε για ΧΥΤΑ. Μέχρι τότε λειτουργούσε μία ανεξέλεγκτη χωματερή χωρίς καμία περιβαλλοντική μελέτη και χωρίς καμία τήρηση περιβαλλοντικών κανόνων στα Άνω Λιόσια. 

Από τη μία κατανοώ την αντίδραση των κατοίκων (ποιος άλλωστε θα ήθελε να του φέρουν μία χωματερή λίγο πιο έξω από το σπίτι του?) αλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω την επιχειρηματολογία τους: "Δε θέλουμε να φιλοξενεί η χωματερή όλα τα σκουπίδια της Αττικής.". Υποθέτω ούτε τα Α. Λιόσια το ήθελαν και παρόλα αυτά οι κάτοικοί τους βρίσκονταν στη δυσχερή θέση να το κάνουν επί πολλά έτη και δίχως καμία προστασία του υδροφόρου ορίζοντα και της περιοχής. Υποθέτω πως ούτε οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχή του Πειραιά θέλουν να φιλοξενούν τα βοθρολύματα όλης της Αττικής και όταν ο άνεμος είναι "ευνοϊκός" να έχουν την ευχάριστη αίσθηση της ευωδίας της Ψυτάλλειας...

Εργοστάσιο αποτέφρωσης απορριμμάτων 

Για να μην τα πολυλογώ όμως, το θέμα δεν είναι να δημιουργηθεί ένας ακόμα ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ στην Κερατέα, στη Φυλή ή το Γραμματικό. Άλλωστε σε λίγα χρόνια θα έχουν πάλι γεμίσει ασφυκτικά και θα ψάχνουμε για νέες "Κερατέες". Το θέμα είναι πως και πότε επιτέλους θα γίνουμε μία χώρα που θα μπορέσει να διαχειριστεί με σύγχρονο τρόπο τα απορρίμματά της. Στο εξωτερικό μέσω της κομποστοποίησης, της επαναχρησιμοποίησης και της γενικευμένης ανακύκλωσης καταφέρνουν τόσο να αυξάνουν την απασχόληση σε αστικές περιοχές, όσο και να μειώνουν τον τελικό όγκο των απορριμμάτων τους. Αυτά τα απορρίμματα, τα αποτεφρώνουν σε εργοστάσια ακόμη και στο κέντρο της πόλης (βλ Βιέννη) και παράγουν είτε ενέργεια είτε θερμότητα για τους κατοίκους της πόλης. Χαρακτηριστικά στη Δανία το 5% της ετήσιας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και το 14% της οικιακής θέρμανσης παράγεται σε τέτοιου είδους εργοστάσια. Με αυτή τη μέθοδο τα υπολείμματα είναι σημαντικά μικρότερου όγκου, πολλές φορές σχεδόν μηδενικού.


Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για θέματα περιβάλλοντος μας καλεί να θεωρούμε ως έσχατη λύση την ταφή των απορριμμάτων και όχι ως λύση όλων των προβλημάτων μας. Αλλά εμείς -παρά το ότι είχαμε μείνει πολύ πίσω στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων μας- επιλέξαμε να πάμε στο αμέσως επόμενο βήμα (το άνοιγμα ΧΥΤΑ και ΧΥΤΥ) παρότι αυτό έχει ξεπεραστεί από τον προηγούμενο αιώνα ακόμη, σε χώρες του εξωτερικού...

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Να ταν η ζήλια ψώρα...

Τη δημοσιότητα και το ντόρο της διαφήμισης της Ιταλiκής ΙΚΕΑ φαίνεται πως ζήλεψε η αντίστοιχη Ελληνική εταιρία, αφού στα πλαίσια της καμπάνιας της "τι σημαίνουν τα αρχικά ΙΚΕΑ?" στην οποία πρωταγωνιστεί ο Χ. Φερεντίνος υπάρχει ένα διαφημιστικό σποτ το οποίο εμπεριέχει κάποια ψήγματα αναφοράς στην ομοφυλοφιλία...


Φαίνεται όμως πως η ελληνική παρέμβαση στο σκεπτικό της διαφήμισης την επηρέασε για τα καλά... Δηλαδή από τη μία ελήφθη η απόφαση να παρουσιαστεί ένα gay ζευγάρι και από την άλλη όμως να αφεθεί να πλανάται για το αν και κατά πόσον αυτό είναι όντως αλήθεια ή είναι απλά μία πλάκα. Τραγική εντύπωση προκαλούν μάλιστα τα περίεργα αλληλοσφαλιαρώματα μεταξύ των πρωταγωνιστών του σποτ!

Παρεμπιπτόντως το συγκεκριμένο σποτ παρότι το έχω δει να προβάλλεται στην τηλεόραση εδώ και δύο βδομάδες, κρίθηκε σκόπιμο να ανέβει τόσο στη σελίδα της εταιρίας στο youtube, όσο και σε αυτήν που διαθέτει στο facebook την πρώτη Απριλίου, μάλλον εν είδει φάρσας...

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

April fool's tried to keep me in the closet...

ή αλλιως Coming out of the closet  (s01e06).

Σειρά αυτή τη φορά για να πάρουν την "κρυάδα" της αποκάλυψης είχαν δύο φίλοι από το στρατό! Είναι τα μόνα άτομα από το στρατό με τα οποία έχω κρατήσει επαφή, επειδή τα συμπαθώ, περάσαμε διάφορα μαζί (άλλοτε όμορφα και άλλοτε άσχημα) και συν τοις άλλοις επειδή καταφέραμε να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλον με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παρότι κλειστοί χαρακτήρες και οι τρεις (καλά για μένα δεν παίρνω και όρκο!).

Την περασμένη Παρασκευή είχα κατέβει λοιπόν στην Αθήνα για να συναντήσω τον Χρήστο και τον Τάσο. Ο Χρήστος λίγο πιο μεγάλος από μένα, μοναχικός τύπος και πολύ κλειστός χαρακτήρας (για να πω την αλήθεια λόγω αυτής της μοναχικότητας και του κλειστού χαρακτήρα είχε περάσει από το μυαλό μου πως ίσως να ήταν και αυτός gay). Από την πρώτη στιγμή που τον είδα στο στρατόπεδο ήθελα να τον κάνω φίλο, επειδή φαινόταν ΠΟΛΥ καλό παιδί. Ο Τάσος είχε την ίδια ηλικία με μένα, παιδί της επαρχίας και αν ήμασταν στο μαζί στο σχολείο θα ήταν είτε ο υπέρτατος ανταγωνιστής μου (μιας και δε επέτρεπα εύκολα σε άλλα αγόρια να θεωρούνται εξυπνότερα μου, τρομάρα μου) είτε κολλητάρι που θα ανταλλάζαμε από το νήπιο απόψεις για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία... Με αυτόν από την πρώτη σκοπιά που κάναμε, θεώρησα πως θα μπορούσα να συναναστραφώ μαζί του δίχως να με θεωρεί εξωγήινο λόγω των θεμάτων συζήτησης που έπιανα, αφού για όλα αυτά ήταν ενημερωμένος και αυτός (ίσως και παραπάνω από μένα!)!

Εκεί λοιπόν που είχαμε εν πολλοίς πει τα νέα μας έκανα εγώ την κρίσιμη ερώτηση: "Καλά ρε γαϊδούρια, γιατί εσείς δε συναντιέστε και μόνοι σας μιας και μένετε και οι δυο Αθήνα (και δεν έχετε και πολλές παρέες, άφησα να εννοηθεί!) αλλά περιμένετε να έρθω εγώ Αθήνα για να συναντηθούμε και οι τρεις μαζί?" Τότε ο Χρήστος αποκρίνεται : "Καλό και χρυσό παιδί ο Τάσος, δε λέω, αλλά εάν βγούμε οι δυο μας χωρίς εσένα μπορεί και να μην ανταλλάξουμε κουβέντα. Εδώ στην τουαλέτα πηγαίνεις για δυο λεπτά και είναι άβολα που καθόμαστε μόνοι μας.". Ο Τάσος τότε με κοιτάει και λέει με το χιούμορ που τον διακρίνει: "Ξέρεις γιατί δε θα ανταλλάζουμε κουβέντες, ε? Γιατί με το που θα συναντιόμαστε θα φιλιόμαστε συνεχώς και δε θα προλαβαίνουμε να βγάζουμε ούτε τις γλώσσες μας ο ένας από το στόμα του άλλου."

Τότε εγώ κοιτάω λίγο κάτω σκεπτόμενος μήπως θα ήταν η κατάλληλη ώρα για να κάνω την αποκάλυψη και με ρωτάει ο Τάσος: "Γιατί κοιτάς κάτω βρε? Μήπως έχεις κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία?" και του απαντάω εγώ: "Φυσικά και δεν έχω αφού είμαι και εγώ." και αυτοί άρχισαν να χαμογελούν πονηρά αλλά δεν έβγαζαν λαλιά. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα η κατάσταση η ίδια. Τότε αποφασίζω να τους ρωτήσω: "Καταλάβατε τί έγινε? Μόλις σας αποκάλυψα ότι είμαι gay!". "Πες μας κάτι που δεν ξέρουμε..." είπε ο Τάσος που στη συνέχεια (επί περίπου είκοσι λεπτά) έκανε ερωτήσεις σχετικές με το θέμα και φαινόταν να το έχει αποδεχτεί περίφημα. Το αποκορύφωμα αυτών ήταν και η δήλωσή του προς εμένα: "Και ρε μαλάκα πως τολμάς να κατηγορείς εμένα ότι είμαι φαλλοκράτης τη στιγμή που εσύ τις γυναίκες ούτε για έναν π@^$@ δεν τις έχεις?!"

Κάπου εκεί γυρίζω και κοιτάω το Χρήστο. Αυτός δεν είχε μιλήσει για πολύ ώρα και φαινόταν πολύ σαστισμένος. Είχε ένα παγωμένο χαμόγελό καρφωμένο στο πρόσωπό του και είχε γουρλώσει τα μάτια του (κάτι σα να ήταν κέρινο ομοίωμα στο madame tussauds. Έτσι τον ρωτάω: "Εσύ ρε Χρήστο δεν έχεις να πεις τίποτα, δεν έχεις να ρωτήσει κάτι?" Αυτός απαντάει: "Ε, μου ήρθε λίγο απότομο είναι η αλήθεια.  Εσύ ρε Τάσο τόσο γρήγορα το αποδέχτηκες, δε σου φάνηκε καθόλου περίεργο?!" ρώτησε τον άλλο φίλο. Και ο Τάσος απαντάει: "Σιγά που θα τον πιστέψω το μαλάκα, αφού είναι πρωταπριλιά!

Για την υπόλοιπη μία ώρα σχεδόν που ήμασταν μαζί προσπαθούσα να τους πείσω πως δεν έκανα πλάκα. Στο τέλος τα κατάφερα. Ή τουλάχιστον με αυτή την εντύπωση είχα μείνει. Το βραδάκι με παίρνει τηλέφωνο η κοπέλα του Τάσου για να μου πει πως είχε στεναχωρηθεί που δεν με είχε δει, θέλοντας να κανονίσουμε για καφέ. Εγώ νομίζοντας ότι της τα είχε προλάβει ο... άλλος, ζητάω τον Τάσο. Αυτός με διαβεβαιώνει πως δεν έχει πει τίποτα επειδή δε με είχε πολυπιστέψει. Για να μη σας τα πολυλογώ την Κυριακή πήγαμε για καφέ/double date.


Πριν λίγο που μίλησα μαζί του, μου είπε πως αν δεν είχε γνωρίσει το boyfriend, ακόμη δε θα είχε πειστεί για το ότι έλεγα αλήθεια...

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας.

Πέρασαν πολλά τραγούδια από το μυαλό μου για αυτή τη βδομάδα, μιας και επιστράτευσα τη μνήμη μου καθώς και τη μνήμη της κολλητής μου που είναι κάτι σαν music mentor για μένα! Και μπορεί να είχα πάρει μία -σχεδόν- την απόφαση πριν από δυο τρεις μέρες για το ποιο τραγούδι θα αναρτούσα σήμερα, αλλά μόλις είδα ένα φίλο στο facebook να αναρτά το παρακάτω τραγούδι, ήξερα πως δεν υήρχε δρόμος επιστροφής. Άκουγα και ξανάκουγα το τραγούδι και χανόμουν στο μαγικό ρυθμό και τη φωνή του αηδού...

Απολαύστε το! Μπρέθλες by Λεπά!!!


Γιατί μπορεί να είναι πρωταπριλιά, αλλά δυστυχώς αυτό το τραγούδι δεν είναι πλάκα...