Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

I'm gay. But I'm also... ME!

Με αφορμή τις αναζητήσεις "gay συμπεριφορές" και "gay χαρακτηριστικά" αρκετών επισκεπτών που έρχονται στο blog σκέφτηκα πως αυτό το video θα ήταν ότι πρέπει...

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Sorry, αλλά δεν είμαι το δουλάκι σου!

Πριν από 1 μήνα περίπου είχα γράψει μία ανάρτηση με τίτλο "Sorry, αλλά δεν είμαι ο ψυχαναλυτής σου!" που αφορούσε την κατάρα που έχω να μου εκμυστηρεύονται διάφοροι, γνωστοί και άγνωστοι τα προβλήματά τους. Από τότε λοιπόν ήθελα να γράψω και το κατά κάποιον τρόπο δεύτερο μέρος της ιστορίας που αφορά την αίσθηση που έχω ότι συχνά πέφτω θύμα εκμετάλλευσης αλλά όλο το αμελούσα! Πρόσφατα όμως συνέβη κάτι που που μου έφερε αναμνήσεις (άρα και το θέμα) ξανά στο προσκήνιο...

Γενικότερα είμαι από τα άτομα που βρίσκουν ευχαρίστηση στο να βοηθούν τους άλλους (τρομάρα μου!). Τι γίνεται όμως όταν σου δημιουργείται η υποψία ότι κάποια άτομα, συχνά πολύ κοντινά ακόμη και οικογενειακά, σε θυμούνται μόνο όταν σε έχουν ανάγκη και ποτέ άλλοτε. Ενώ σε γενικές γραμμές είμαι πολύ βολικός και ανταποκρίνομαι άμεσα σε οποιαδήποτε ανάγκη δημιουργηθεί σε κοντινά μου άτομα (που βρίσκεται πάντα εντός των δυνατοτήτων μου), κάποιες φορές προσπαθώ να βλέπω λίγο πιο αποστασιοποιημένα την κατάσταση και αναρωτιέμαι μήπως πέφτω για πολλοστή φορά (?) θύμα εκμετάλλευσης. 

Σχετικά πρόσφατα μάλιστα είχα παρατηρήσει πως ένα συγκεκριμένο άτομο του περίγυρού μου άνηκε και στις δύο κατηγορίες. Δηλαδή από τη μία με φόρτωνε με τα προβλήματά του, με αποτέλεσμα να το λυπάμαι και να προσπαθώ να το παρηγορήσω και από την άλλη να μου ζητάει βοήθεια με θέματα που απαιτούσαν πολλές ώρες απασχόλησης από μέρους μου σε εβδομαδιαία βάση. Το αποκορύφωμα όλων όμως ήταν πως το άτομο αυτό ήταν άκρως απαιτητικό και με ύφος χιλίων καρδιναλίων απαιτούσε κάτι παραπάνω από επαγγελματική δουλεία από εμένα (δηλαδή έναν ερασιτέχνη!). Δηλαδή ήμαρτον! Έχεις έναν άνθρωπο (το μόνο!) που κάθεται και ακούει τον πόνο σου και ποτέ δεν τον έχεις ρωτήσει τι κάνει αυτός ή ποιος είναι ο δικός του πόνος, τον χώνεις να σου κάνει δουλειές που μπορεί να κοστίζουν και 1000 ευρώ μηνιαίως, είσαι και απαιτητικός και τον χώνεις ακόμη παραπάνω, του βάζεις και προθεσμίες? 

Κάπου εκεί και αφού είχαν περάσει 3 μήνες τουλάχιστον σε αυτό το μοτίβο αντιλήφθηκα πως έπεφτα θύμα εκμετάλλευσης και προσπάθησα να ξεκόψω σιγά σιγά, ενημερώνοντας πως δεν έχω πλέον το χρόνο ούτε να πηγαίνω κάθε τρεις και λίγο για καφέ (αυτό ήταν το "σύνθημα" όταν ήθελε να μου κλαφτεί!) ούτε θα είχα χρόνο για να το βοηθάω στα διάφορα πονήματά του (αυτό είναι το σύνθημα όταν με έχωνε και ολοκλήρωνα αποκλειστικά μόνος μου με την αυστηρή επιστασία του διάφορες εργασίας). Έλα όμως που δεν έπιανε. Το εν λόγω άτομο γινόταν  όσο περνούσε ο καιρός όλο και πιο φορτικό, όλο και πιο πιεστικό. 

Με τα πολλά και για ασήμαντη αφορμή (άσχετη με το θέμα!) κατάφερα να κάνω έναν καυγά τρικούβερτο με αποτέλεσμα να ξεκόψω. Ούτε στα τηλέφωνα απάνταγα, ούτε στα μηνύματα, ούτε στα mail. Αφού για ένα διάστημα το είχε πάρει απόφαση πως δεν απαντούσα και είχα ησυχάσει, τώρα άρχισε δειλά δειλά να επανέρχεται (με mail) δείχνοντας μία κάποια μεταμέλεια. Καλά εγώ δε μασάω αλλά τυπικά πλέον αποφάσισα να απαντάω μία στο τόσο επειδή το λυπάμαι πολύ για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται...

ΥΓ1: Από που μπορεί και πηγάζει τόσο θράσος σε κάποια άτομα δεν μπορώ να το αντιληφθώ...

ΥΓ2: Από που μπορώ να το προμηθευτώ και γω, μήπως και σταματήσω να θυματοποιούμαι?

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Πέραν από τη λίστα με αναρτήσεις άλλων ιστολογίων που διάβασα και μου άρεσαν και έχω βάλει στο δεξί μέρος του blog (δεν ξέρω κατά πόσον το έχετε αντιληφθεί!), αποφάσισα να δημιουργήσω και μία "στήλη" όπου θα λέγεται το τραγούδι της εβδομάδας.

Για αυτή την εβδομάδα το τραγούδι που θα αναρτήσω είναι το Numb των Linkin Park.



Είναι ένα από τα πλέον παιγμένα και ακουσμένα τραγούδια που πάντοτε βρίσκει μία θέση στα κινητά μου (θεωρώ το mp3 passe από τη στιγμή που τα κινητά προσφέρουν όλα τα καλά σε μία συσκευή!). Ο λόγος που το αγάπησα τόσο πολύ είναι γιατί αισθανόμουν ότι έχει γραφτεί για μένα (when I was depressed and closeted...). Το τί κλάμα έχω ρίξει ακούγοντάς το και τραγουδώντας το δε λέγεται...

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Ο συνδικαλισμός και εγώ...

Παλαιότερα σε ανάρτησή μου με θέμα το bullying σας είχα γράψει πως ήμουν κάτι σαν το Μαχάτμα Γκάντι σε νεαρή ηλικία. Δεν ήθελα να πλακώνομαι με άλλα παιδιά, ήμουν διαλλακτικός, έβρισκα συμβιβαστικές λύσεις όποτε οξύνονταν τα πνεύματα κ.ο.κ. Επίσης σας είχα εξηγήσει τι εννοούσε η κολλητή μου με την ατάκα της "Οι gay είναι πολύ τυχεροί που σε έχουν μαζί τους" όταν της αποκάλυψα την αλήθεια για μένα.

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν όταν ήμουν 7 χρονών περίπου. Πρέπει να ήταν σαββατοκύριακο ή κάποια άλλη αργία καθώς δεν είχαμε σχολείο. Συνεπώς όλη η οικογένεια έπρεπε να πάει για ελιές. Δε ξέρω αν σας έχει απασχολήσει εσάς τους Αθηναίους από που βγαίνει το λάδι για να το βρείτε έτοιμο πακεταρισμένο στο ράφι του Σκλαβενίτη, αλλά να σας ενημερώσω ότι πρώτα πρέπει να πας μαζέψεις ελιές!!! Εκεί που δουλεύαμε λοιπόν, και εγώ βαρυγκομούσα τη μοίρα μου επειδή έχανα το dragonball που έδειχνε η τηλεόραση και εγώ τόσο πολύ αγαπούσα, οι γονείς μου αρχίζουν να μου φωνάζουν γιατί προφανώς κάτι δεν πρέπει να έκανα πολύ καλά! Τέτοια συμπεριφορά όμως για μένα ήταν ανεπίτρεπτη. Θύμωσα τόσο πολύ, αλλά δεν έβγαλα άχνα. Κάθισα οκλαδόν μες τη μέση του χωραφιού και για τις επόμενες 3 ώρες που ήμασταν εκεί δεν έκανα απολύτως τίποτα! Τι να με παίρνουν με το καλό, τι να με απειλούν, τι να μου φωνάζουν, τι να βάζουν την αδερφή μου το βόιδι που συνέχιζε να δουλεύει να με παρακαλάει, εγώ τίποτα! Βρισκόμουν ακίνητος και αμίλητος σαν άγαλμα στη μέση του χωραφιού μέχρι που φύγαμε για το σπίτι. Από την επόμενη φορά μου συμπεριφέρονταν μες την ευγένεια και οτιδήποτε ήθελαν συνοδευόταν πάντοτε από ένα "μήπως θα μπορούσες να...". Εκεί κατάλαβα πως είχα κερδίσει την πρώτη μου μάχη με την εργοδοτική αυθαιρεσία (!) και πως θα μου άρεσε να συνεχίσω να διεκδικώ αυτά που πίστευα ότι αξίζω.

Από κει και έπειτα δεν άφηνα εκλογή για εκλογή που να μη συμμετέχω. Στο δημοτικό άρχισα τη σταδιοδρομία μου ως ταμίας και γραμματέας. Μόνο εγώ κατάφερνα να μαζεύω όλα τα χρήματα με τέτοια σιδηρά πυγμή (ακόμη και δίπλα στην καντίνα την έστεινα για να πάρω τα χρήματα από αυτούς που χρωστούσαν!). Μέχρι το Λύκειο είχα καταφέρει να είμαι ο σχεδόν μόνιμος πρόεδρος της τάξης. Αλλά και εγώ ήμουν δραστήριος. Τι την τάξη κανόνιζα να βάψουμε, τι πρωτοβουλίες για ανακύκλωση έπαιρνα. Θυμάμαι κάποια περίοδο που μας είχαν βάλει σε βορινή τάξη που ως εκ τούτου είχε πολύ χαμηλή θερμοκρασία είχα καταφέρει μετά από ασφυκτική πίεση να συναντηθώ με το δήμαρχο (τι τιμές θέ μου!) και μέσα σε μία βδομάδα είχε εγκατασταθεί ένα επιπλέον καλοριφέρ στην τάξη μας!

Βέβαια η καταπολέμηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας συνέχιζε να με ελκύει πολύ! Έτσι θύμα αυτού του κολλήματός μου έπεσε ακόμη και το αφεντικό της εφηβικής μου ηλικίας. Κάποια στιγμή επειδή με προσέβαλε μπροστά στους πελάτες χώθηκα στην τουαλέτα για κανα μισάωρο. Μετά βγήκα έξω, συνέχισα τη βάρδιά μου. Επέστρεψα και το βράδυ για το υπόλοιπο της βάρδιας και μετά το τέλος της σχεδόν 12ωρης εργασίας του ανακοίνωσα ότι παραιτούμαι. Την επόμενη χρονιά βέβαια ξαναπήγα επειδή και γω είχα ανάγκη από χρήματα και αυτός από έναν καλό υπάλληλο σαν εμένα αλλά με τις σκληρές μου διαπραγματεύσεις πήρα 20% αύξηση και μείωση κατά 2 ώρες του ωραρίου μου. Για να μη σας τα πολυλογώ 4 χρόνια αργότερα και μετά από πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις είχα καταφέρει να τριπλασιάσω το μεροκάματο μου (το οποίο ήταν το μεγαλύτερο της επιχείρησης) και να δουλεύω 8 -8μιση ώρες ημερησίως (που ήταν οι λιγότερες της επιχείρησης)!


Βέβαια θα μπορούσα να σας γράψω ακόμη περισσότερα παρόμοια περιστατικά και από την ενήλικη πλέον ζωή μου, αλλά κάτι τέτοιο λόγω της κλειστής κοινωνίας θα συνεπάγετο με αποκάλυψη της ταυτότητάς μου οπότε λέω να το αποφύγω...

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Γνωριμία με ένα... άστρο!

Τα άστρα μου για αυτή τη βδομάδα με προέτρεπαν να βγω έξω, μιας και εκεί λέει βρίσκονται οι ευκαιρίες και όχι στο σπίτι (που σύμφωνα πάντα με αυτά η διάθεση μου με προέτρεπε να μείνω!). Έτσι και γω αποφάσισα να ακολουθήσω αυτή τη συμβουλή των άστρων και επεδίωξα να κάνω πράξη την απόφαση που είχα λάβει να πάω για καφέ με μία γειτόνισσα blogger, ένα άλλο άστρο, τη Marionastro!

Αποφασίσαμε λοιπόν να συναντηθούμε στην πολυαγαπημένη της Χαλκίδα (δείτε εδώ ένα δείγμα αυτής της αγάπης της!) και παρόλο που προσπάθησα να πάμε για καφέ στο επίσης πολυαγαπημένο της Mostar (άνετα θα μπορούσε να λέγεται και μόστρα...) δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ήταν τελικά εφικτό!!!

Τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους! Σύμφωνα με την Άση (το παρατσούκλι της κολλητής) θα έπρεπε να έχω μία αδυναμία στους Υδροχοόους (όχι μη με ρωτήσετε δεν είμαι κολλημένος με τα ζώδια, απλά αν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο πρέπει να βρίσκεις διέξοδο...). Μέχρι σήμερα όμως το αντίθετο παρατηρούσα! Όλοι οι υδροχόοι που γνωρίζω μου βγάζουν μία αντιπάθεια (ένα μπλιαχ που θα λέγε και η Marion!). Αυτήν όμως την υδροχοΐνα μες την καρδιά μου την έβαλα! Ένα από τα πλέον τρελά και καλοσυνάτα άτομα που έχω γνωρίσει (αλλά για να πω και του στραβού το δίκιο, λίγο Mahler τον θέλει ο κώλος της για να στρώσει!!!). Μέχρι να της την πέσω -σας λέω- σκέφτηκα, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν τα κάνω αυτά γιατί δεν πιέζομαι από τον εαυτό μου και την κοινωνική κατακραυγή (sic) να αποκτήσω ετεροφυλοφιλική σχέση! I have embraced my gay side, βλέπετε (πόσο καιρό το γυρόφερνα να το γράψω αυτό δε λέγεται...)!

Αφού γνωριστήκαμε, αναλύσαμε περαιτέρω τις αναρτήσεις μας και είπαμε τι κρύβετε πίσω από αυτές (βλακείες! Βασικά και οι δυο μας γράφουμε σχεδόν επακριβώς αυτά που εννοούμε αλλά τέλος πάντων)  και εξομολογηθήκαμε αυτά που δεν έχουμε γράψει ούτε στα blog μας κ.ο.κ. είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε. Εκεί αποφασίσαμε να επαναλάβουμε σύντομα τη συνάντησή μας αυτή και χώρισαν οι δρόμοι μας!

Και τώρα ήρθε η στιγμή που όλοι περιμένατε! ¨Ηρθε η ώρα της πρότασης! 

Marionastro, will you marry me? Εεεεεεε, λάθος! Marionastro, πότε θα ξαναπάμε για καφέ? 

ΥΓ1: Εδώ και καιρό που διαβάζω παλαιότερες αναρτήσεις στα blog σας με πιάνει λύσσα που κάνατε συναντήσεις blogger και τώρα τις έχετε κόψει! Ε, τώρα αισθάνομαι δικαιωμένος!
ΥΓ2: Αν υπάρχει κανείς άλλος blogger (ή και αναγνώστης δεν κολάμε εμείς!!) από τα μέρη μας που πέρνει μάτι τούτη την ανάρτηση ας επικοινωνήσει για τα περαιτέρω! Φυσικά θα περάσει από casting πρώτα! Και να ξέρετε η marion είναι αυστηρή! Σαν την Καγιά ένα πράγμα!
ΥΓ3: Δείτε τη δική της πλευρά της ιστορίας εδώ

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μου...

Αποκαλύπτοντας το ότι είμαι gay σε δύο φίλες υποτίθεται ότι θα μου έδινε πλέον το δικαίωμα μπροστά τους να είμαι απολύτως απελευθερωμένος και θα άφηνα τον πραγματικό μου εαυτό να φανεί. Τι συμβαίνει όμως όταν ο εαυτός σου έχει τεράστια κομμάτια straight χαρακτηριστικών, άλλοτε συνειδητά προβαλλόμενα και άλλοτε υποσυνείδητα...?

Για παράδειγμα συνειδητοποίησα ότι έχω αναπτύξει τη συνήθεια όταν περνάει μία ωραία -αντικειμενικά- γυναίκα να την τσεκάρω (χωρίς να μη συμβαίνει το ίδιο και με άντρες βέβαια!). Όχι γιατί με ελκύει σεξουαλικά! Απλά συμβαίνει όμως. Και δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω. Μάλλον είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που υποσυνείδητα έχουν δημιουργηθεί με το πέρασμα των ετών έτσι ώστε να μην ψυλλιάζονται οι γύρω μου την αλήθεια για μένα. 

Άλλο τέτοιο χαρακτηριστικό είναι το μόνιμο και ελαφρύ φλερτ με τις γυναίκες που βρίσκονται γύρω μου. Όλες οι φίλες των γυναικών φίλων μου είναι συνήθως ο στόχος (εντάξει είπαμε δε θα φλερτάρω και τις φίλες!). Πολύ χαλαρό, πολύ αθώο αλλά όπως και να το κάνεις φλερτ. Πάντοτε διακρίνω έναν υποβόσκοντα ερωτισμό στις συζητήσεις μου μαζί τους που δεν μπορώ να αντιληφθώ από που πηγάζει. Ίσως αυτό το χαρακτηριστικό να είναι ένα μείγμα υποσυνείδητου και συνειδητού. Από τη μία δηλαδή για να καλύψω τα νότα μου και από την άλλη επειδή φλερτ με άνδρες δε θα ήταν δυνατόν να υπάρξει χωρίς την αποκάλυψη της αλήθειας για μένα και προσπαθώ να το αναπληρώσω...



Θα μπορούσα στον κατάλογο να συμπεριλάβω πολλά ακόμα όπως συζητήσεις για γκόμενες, κάφρικα αστεία για αυτές σε ανδροπαρέες, αστειάκια με σεξουαλικά υπονοούμενα κτλ (το ομολογώ είμαι ένοχος! μη με βρίζετε ρε!). Γενικότερα η συμπεριφορά μου προς τα έξω είναι κατά 80-90% (αν όχι 100%) μία straight συμπεριφορά, προφανώς δημιουργηθείσα λόγω της παλαιότερης βεβαιότητας μου ότι θα κρατούσα τον πραγματικό μου εαυτό κρυφό και θα επεδίωκα μία ετεροφυλοφιλική ζωή. Τι συμβαίνει όμως σήμερα που κάτι τέτοιο δεν ισχύει? Τι συμβαίνει όταν βρίσκεσαι στα 24 σου και συνειδητοποιείς ότι η αποκάλυψη της αλήθειας φέρνει παράλληλα και την απογύμνωση της προσωπικότητας σου και του χαρακτήρα σου?

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Η αποπλάνηση ενός 40χρονου... έφηβου (part 2)

[παρότι ο zero point με έβαλε σε σκέψεις για το κατά πόσον έκανα καλά που έγραψα το πρώτο μέρος της ιστορίας, θα τη τελειώσω μόνο και μόνο επειδή την ξεκίνησα και επειδή με ενοχλεί τρομερά να αφήνω πράγματα στη μέση]

Αφού μου άνοιξε η κολλητή και μπήκα στο σπίτι, κατευθείαν άρχισα να στρώνω το κρεβάτι μου. Αφού και αυτή ήταν αρκετά νυσταγμένη πέσαμε σύντομα για ύπνο. Εγώ παρότι κουρασμένος και άυπνος από το προηγούμενο βράδυ, πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχε περάσει παραπάνω από μία ώρα από την στιγμή που είχαμε χαιρετηθεί και δεν είχε αξιωθεί το γαϊδούρι να στείλει ένα μήνυμα, σκεφτόμουν. Αν δε στείλει στο επόμενο μισάωρο, ίσως να του στείλω εγώ, συνέχισα να σκέφτομαι. Ακόμη και να του αρνηθώ την πρόταση για να με επιστρέψει πίσω στην Εύβοια σκεφτόμουν, κάτι που όπως είχε δηλώσει θα τον ευχαριστούσε πολύ! Και ενώ κάνω αυτές τις σκέψεις , επιτέλους έρχεται μήνυμα  από αυτόν!

"Σε λατρεύω, αλλά δε ξέρω πως να στο δείξω. Έχω αράξει στο λιμάνι (έχει λιμάνι η περιοχή που μένει) και χαζεύω τη θάλασσα για να ξεχαστώ. Μάταια όμως. Θα τα πούμε αύριο."

Τότε συνειδητοποιώ πως η σχετική ατολμία δεν είναι σημάδι μη ενδιαφέροντος για μένα, αλλά λόγω του γεγονότος ότι δεν υπήρχε καμία προηγούμενη εμπειρία για αυτόν (όπως φυσικά και για μένα) αλλά και λόγω του γεγονότος ότι εν μέρει είχε εγκαταλείψει την ιδέα για εύρεση συντρόφου. Και τότε του απαντώ:

"Εγώ απλά βρίζω τον εαυτό μου που δεν προσπάθησα να αλλάξω το τέλος της βραδιάς και αρκέστηκα στο να σε βλέπω να απομακρύνεσαι..." 

Μετά ανταλλάξαμε μηνυματάκια για το ότι θα έπρεπε την επόμενη μέρα να αναπληρώσουμε για το λάθος κλείσιμο της βραδιάς και για την ατολμία μας. 

Όλο το βράδυ περνάει και πάλι με το να τον σκέφτομαι. Το επόμενο πρωί και πάλι έχοντας ξεκλέψει 2-3 ώρες ύπνου μόνο, συνειδητοποιώ πως αυτό πρέπει να είναι ο λεγόμενος εφηβικός έρωτας. Οι ετεροφυλόφιλοι απλά τον νιώθουν στην εφηβεία και εμείς όταν επιτέλους συμφιλιωθούμε με τη σεξουαλικότητά μας, δηλαδή στην ιδιότυπη δική μας εφηβεία! Τότε αποφασίζω να κάνω ακόμη πιο προφανείς τις προθέσεις μου μπας και τον κάνω να χαλαρώσει στέλνοντάς του αυτό:
  
"Πρέπει μάλλον να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι ήρθες να υποκαταστήσεις ένα μεγάλο κομμάτι του έτσι κι αλλιώς λιγοστού ύπνου μου! Όλο το βράδυ σε σκεφτόμουν. Ήθελα να σε έχω στην αγκαλιά μου... Καλημέρα!"   

Για να μην τα πολυλογώ καμιά 10ριά μηνύματα αντίστοιχου περιεχομένου αργότερα και αφού έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω γίνει η gay εκδοχή αυτού που κοροϊδεύω στους straight (σαχλαμαρίζω όλη μέρα με sms) έρχεται να με πάρει από το σπίτι της κολλητής για να βγούμε και μετά να κατευθυνθούμε προς την Εύβοια. Με οδηγεί πρώτα προς το άδειο γραφείο του για να μου δείξει που δουλεύει (και καλά!) και εκεί φιληθήκαμε για πρώτη φορά. Το φιλί δεν το λες και τέλειο (μιας και οι δυο μας ήμασταν σε επίπεδο αρχάριου) αλλά παρόλα αυτά τα πόδια μου έτρεμαν για κανένα δεκάλεπτο και η καρδιά του χτύπαγε πιο δυνατά και από καμπάνα εκκλησίας...

Αφού κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο με ρώτησε που θα πάμε να φάμε. Και εγώ με θάρρος που δεν ήξερα από που έβγαινε τον ρώτησα όλο νόημα "Στην περιοχή σου δεν έχει delivery...". Ποιος εγώ, η παλιοκότα του κερατά έκανα και ανήθικες προτάσεις! Δε με αναγνώριζα! Αυτός δεν ήθελε να πάμε σπίτι του με τη δικαιολογία ότι ήταν ακατάστατο. Με ανάγκασε λοιπόν να πάμε για φαγητό σε μία ταβέρνα που για καλή μου τύχη μας σέρβιρε πολύ γρήγορα. Μετά ήθελε να πάμε για ποτό, αλλά ο επιθετικός εαυτός που είχε βγει για τα καλά από μέσα μου δεν το επέτρεψε. Αυτός ,αν ήταν δυνατόν, θα ήθελε να γυρνάμε κανα δυο μέρες σε όλα τα μαγαζιά της περιοχής του για να αποφύγει το αναπόφευκτο.


Με τα πολλά πηγαίνουμε σπίτι του το οποίο μόνο ακατάστατο δεν ήταν. Παρόλα αυτά για να αισθανθεί καλύτερα τον αφήνω να τακτοποιήσει πρώτα, όπως ήθελε. Αρχίζει λοιπόν με το να πετάει σκουπίδια, να πλένει πιάτα και μετά κατευθύνεται προς το μπάνιο. Εγώ να του λέω πως καταλαβαίνω πως είναι πολύ αγχωμένος (άλλωστε ήμουν και γω) αλλά δεν ήταν σωστό να με αποφεύγει κάνοντας δουλειές. Τι να τον τραβάω να βγει από την τουαλέτα, τι να προσπαθώ να τον γδύσω, τι να τον φιλάω. Τίποτα! Αυτός το χαβά του. Να σκύβει και να καθαρίζει τη μπανιέρα και να με φτιάχνει παραπάνω! Τρεις μέρες σε ξένο σπίτι ήμουν χωρίς... "χρόνο για τον εαυτό μου" και αυτός να με παιδεύει με τέτοιο τρόπο! 

Κάπου εκεί θυμώνω επειδή η πίεση μου έχει φτάσει μισό βήμα πριν το βιασμό και τον ρωτάω αν είναι σίγουρος για αυτό που πάμε να κάνουμε. Και τον προειδοποίησα ότι αν δεν ήταν θα μπορούσα να φύγω. Μετά από πολύ κόπο και βάσανο τον κατάφερα. Κάθε βήμα παραπάνω που κάναμε πάλι από την αρχή η πίεση. Και όσο πιο δύσκολος ήταν τόσο πιο πολύ να τον θέλω εγώ. Όλο το υπόλοιπο βράδυ μείναμε αγκαλιά, όπως του είχα πει και στο μήνυμά μου το πρωί.

Σπίτι όπως καταλαβαίνετε δεν γύρισα παρά μόνο το επόμενο απόγευμα. Ήταν προφανώς μία βραδιά που θα θυμάμαι για πάντα. Θα μείνει αξέχαστη ολόκληρη. Και τα ωραία, και τα άβολα και τα αστεία κομμάτια της. 

ΤΕΛΟΣ 

(της ιστορίας που θα μάθετε εσείς, γιατί η άλλη συνεχίζεται...)

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Coming out! (άλλη μία φορά!)

Ήταν να μην πάρω φόρα με τις αποκαλύψεις, φαίνεται, μιας και την επόμενη κιόλας μέρα μετά την αποκάλυψη στην κολλητή, αποφάσισα να κάνω το ίδιο σε μία φίλη από το Πανεπιστήμιο. Παρότι δε μένω πλέον Αθήνα η σχέση μας είναι πολύ καλή, μιλάμε συχνά και όποτε κατεβαίνω, επιδιώκω να συναντιόμαστε να τα πούμε σε κάποιο από τα πάμπολλα καφέ που ανακαλύπτει καταχωνιασμένα σε μικρά στενά και κρυφές γωνιές ως βέρα Αθηναία που είναι!

Αφού λοιπόν πήγαμε σε ένα τέτοιο καφέ και είπαμε τα νέα μας, αρχίζω να της λέω πως πριν 2 μήνες δεν ήμουν πολύ καλά, αλλά τώρα είμαι πολύ καλύτερα (προσπαθώντας να κάνω μία σύνδεση με το θέμα!). Κάπου εκεί με διακόπτει η κακομοίρα μη γνωρίζοντας ότι προσπαθώ να κάνω το coming out μου και μου λέει: "Ναι μωρέ. Αφού ξεμπέρδεψες με την εξεταστική όλα είναι καλά τώρα!" και με κομπλάρει. Συνέχισα να κάνω την πάπια μέχρι που φύγαμε. 

Μετά άρχισα να τη συνοδεύω μέχρι το σπίτι της που ήταν σχετικά κοντά. Και λίγο πριν φτάσουμε της λέω: "Κάτσε να σου πω τώρα κάτι πριν φτάσουμε γιατί διαφορετικά δε βλέπω να στο λέω ποτέ!". "Πέρασα μία διαδικασία το τελευταίο δίμηνο κατά την οποία συμφιλιώθηκα επιτέλους με το ότι είμαι gay!" Συνέχισα. "Τι καλά!" μου απαντάει! "Τι καλά?" ανταπαντώ εγώ.  "Ευτυχώς!" μου απαντάει! "Ευτυχώς?" ανταπαντώ εγώ. Και μετά αρχίζει να μου λέει "Ναι μωρέ! Τόσα χρόνια συζητάμε για τα πάντα αλλά δε μου είχες πει ποτέ τίποτα για καμιά κοπέλα και είχα ανησυχήσει που είσαι τόσο μοναχικός! Μπράβο που συμφιλιώθηκες με αυτό που είσαι." Και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο για κάμποση ώρα. Μιλάμε άλλο να σας το λέω και άλλο να τη βλέπετε. Η αντίδρασή της ήταν τέτοια που σκεφτόμουν πως σε περίπτωση που ήμουν straight μπορεί και να στενοχωριόταν!

Κάπου εκεί και ενώ έχουμε περάσει το σπίτι της, έχουμε συνεχίσει τον περίπατο και έχουμε φτάσει Γκάζι, με ρώτησε αν το έχω πει σε κανέναν άλλο. Της είπα ότι σύντομα θέλω να το έχω πει σε όλα τα άτομα που βρίσκονται δίπλα μου, μιας και δεν βρίσκω νόημα στο να συνεχίσω να κρύβω κάτι για το οποίο δεν αισθάνομαι πως είναι λάθος (αυτή η πρόοδος μου στον τρόπο που σκέφτομαι το τελευταίο δίμηνο είναι τρομερή!) αλλά συνέχισα λέγοντάς της πως το έχω πει μόνο στην κολλητή μου. Εκεί θυμήθηκα και το "Οι gay είναι πολύ τυχεροί που σε έχουν μαζί τους" που μου είχε πει η κολλητή, ξανασυγκινήθηκα, κύλισε ακόμη ένα δάκρυ από το δεξί -πάλι- μάτι μου και όπως κατέβαινα από το πεζοδρόμιο παραλίγο να με πατήσει ένα αυτοκίνητο (καλά, πόσο κλισέ θα ήταν να με πατήσει αυτοκίνητο στο Γκάζι????) Με τα πολλά φτάσαμε σπίτι της και κατευθύνθηκα προς το μετρό. Φτάνοντας σπίτι, μου ήρθε μήνυμα "Ζηλεύω που εγώ δε βρήκα κάτι να πω που θα θυμάσαι και θα συγκινείσαι." Εγώ την πήρα τηλέφωνο να την καθησυχάσω πως αυτό είχε γίνει στην follow-up συζήτηση με την κολλητή. Οπότε θα μπορούσε μέχρι την επόμενη φορά να σκεφτεί κάτι!

Για δεύτερη συνεχόμενη μέρα αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ. Κάθε φορά που το έλεγα σε κάποιον μου φαινόταν όλο και πιο εύκολο. Αισθανόμουν όλο και πιο απελευθερωμένος, όλο και πιο εξιλεωμένος. Για άλλη μία φορά θα πω πως είναι εσωτερική η διαδικασία που πρέπει να ολοκληρωθεί. Αν δεν έχει έρθει η συμφιλίωση με τον εαυτό σου δε γίνεται τίποτα. Επίσης για άλλη μία φορά θα πω πως στην πραγματικότητα η αντίδραση των άλλων είναι πολύ πιο θετική απ' ότι περιμένεις.

ΥΓ(αντίγραφο χθεσινής ανάρτησης): Αν ποτέ κανείς θελήσει να κάνει το coming out του σε κάποιον να μην παραλείψει ένα ποτήρι (αν όχι νταμιτζάνα) νερό δίπλα του γιατί όσο θετική κι αν είναι η αντίδραση του άλλου το στόμα στεγνώνει με τρομερή ταχύτητα... 

Η αποπλάνηση ενός 40χρονου... έφηβου (part 1)

Όταν είχα πρωτοξεκινήσει τη λειτουργία του blog και έγραφα για να ξεπεράσω την άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία είχα βρεθεί ένας ανώνυμος αναγνώστης είχε σχολιάσει πως ταυτιζόταν με αυτά που έγραφα τότε και πως θα ήθελε να τα πούμε. Από τότε μιλήσαμε κάποιες φορές μέσω mail και μου εκμυστηρεύτηκε κάποια πράγματα. Εγώ θα ήταν ανώφελο να εκμυστηρευτώ κάτι αφού τα γράφω σχεδόν όλα στις αναρτήσεις μου. Με τα πολλά είπαμε να συναντηθούμε να τα πούμε και από κοντά. Λόγω όμως υποχρεώσεων με το διάβασμά μου άργησε κάπως να γίνει αυτό. Ανταλλάξαμε αριθμούς, και του τηλεφώνησα όταν ήταν να πάω Αθήνα έτσι ώστε να τα λέγαμε από κοντά.

Αφού το πήρα απόφαση και μετά από τρεις αναβολές (κάθε ώρα που πέρναγε έλεγα μέσα μου σε μία ώρα θα τον πάρω) του τηλεφώνησα, το σήκωσε και άκουσα μία πραγματικά... "ραδιοφωνική" φωνή. Εκεί κόμπλαρα. Ήμουν ιδιαιτέρως μαγκωμένος και μετά βίας μπόρεσα να ξεστομίσω την ώρα την οποία θα μπορούσα να συναντηθούμε. Παρότι δεν είχα στο μυαλό μου να γίνει τίποτα πιο πονηρό μεταξύ μας, η φωνή του με κόλλησε. Παρόλα αυτά σκεφτόμουν αυτό που μου είχε γράψει σε ένα από τα mail του, πως ήταν δηλαδή πολύ μεγαλύτερός μου, και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τίποτα.

Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε. Ενώ τον περίμενα έπιασα τον εαυτό μου να θέλει ενδόμυχα να είναι όμορφος όσο και η φωνή του. Και τελικά ήταν. Παρότι 40ρης, είχε παρουσιαστικό τουλάχιστον 10 χρόνια μικρότερου. Είχε και αυτό το geeky look με γυαλάκια που τόσο με εξιτάρει. Πήγαμε να φάμε. Εκεί άφηνα αυτόν να μιλάει. Καταλάβαινα (αφού είχαμε σχεδόν παράλληλες πορείες) πόσα θα είχε να βγάλει από μέσα του. Όσο μίλαγε, τόσο καταλάβαινα πως είχαμε τόσα κοινά. Από ενδιαφέροντα μέχρι πολιτικές αντιλήψεις και επαγγελματικό κλάδο. Μάλιστα αισθάνθηκα πως αν δεν είχα βρεθεί σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση πριν από 2 μήνες και δεν άνοιγα το blog, μπορεί σε 15-20 χρόνια να ήμουν εγώ στη θέση του. Στο τέλος της βραδιάς πήγαμε σπίτια μας κανονίζοντας να τα ξαναπούμε την επόμενη μέρα χωρίς να συμβεί τίποτα. Όλο το βράδυ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν και ήμουν κουρασμένος. Σκεφτόμουν πόσο καλός άνθρωπος ήταν (με βάση τις ιστορίες του) και πόσο κρίμα ήταν που όλοι γύρω του τον εκμεταλλεύονταν. Από το αφεντικό και τους γείτονες μέχρι και τους συγγενείς. Σκεφτόμουν επίσης πόσο κρίμα ήταν που ήταν μονίμως μόνος του όλη του τη ζωή και πως για να ξεφύγει από τη μοναξιά δούλευε ατελείωτες ώρες 7 μέρες τη βδομάδα. 

Το επόμενο πρωί, έχοντας ξεκλέψει 2-3 ώρες ύπνου με βρήκε πάλι να τον σκέφτομαι (ήταν προφανές πως την είχα πατήσει μαζί του!) και εκεί αποφάσισα να του στείλω το εξής:

Με κατέστρεψες! Έχω που έχω πρόβλημα ύπνου σκεφτόμουν και σένα. Ζήτημα είναι να κοιμήθηκα 3 ώρες. Είσαι τόσο καλός άνθρωπος σε σημείο που σκέφτομαι πως δεν μπορεί, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Τώρα θα μου αποκαλύψει πως έχει γυναίκα και 2 παιδιά η κάτι αντίστοιχο... Ανυπομονώ να τα πούμε και σήμερα.

Με τα πολλά το βραδάκι συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά. Το δείπνο κυλούσε περίφημα. Ήταν από αυτά που δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασαν τρεις η τέσσερις ώρες. Δυστυχώς όμως έπρεπε να επιστρέψω στο σπίτι της κολλητής (που λίγες ώρες πριν της είχα αποκαλύψει ότι είμαι gay) επειδή έπρεπε να πέσει για ύπνο και δε είχα κλειδιά. Προσφέρθηκε να με συνοδέψει μέχρι το σπίτι της και το έκανε. Όταν φτάσαμε, εγώ περίμενα να με φιλήσει (αφού εγώ του είχα δείξει ενδιαφέρον τόσο με το μήνυμα όσο και όλη τη βραδιά). Άλλωστε για ποιον άλλο λόγο προσφέρεσαι να συνοδέψεις τον άλλο σπίτι του? Αλλά παρόλη την προσπάθειά μου να τον σαγηνεύσω με το πονηρό χαμόγελό μου, χαιρετηθήκαμε απλά και αποχωριστήκαμε. Εγώ όταν έφτασα στα σκαλιά της εισόδου γύρισα να κοιτάξω και τον έβλεπα να απομακρύνεται περπατώντας σα χαμένος. Εκεί σκέφτηκα να τρέξω πίσω του, να τον γυρίσω προς το μέρος μου και να τον φιλήσω (πολύ κινηματογραφικό, ε?) αλλά τίμησα τη μεγάλη παράδοση δειλίας που έχω και απλά χτύπησα το κουδούνι για να μου ανοίξει η κολλητή...


Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Coming out! Finally!

Όταν είχα πρωτοξεκινήσει το blog σας έγραφα μία ανάρτηση για ότι πιο κοντινό σε coming out.

Συνοπτικά, πρόκειται για την ιστορία της αποκάλυψης στην κολλητή μου πριν 6 χρόνια (και κάτι ψιλά) ότι ήμουν bi, ενώ στην πραγματικότητα ήμουν gay, καθώς επίσης και τη θέληση μου να της ξαναμιλήσω και της πω όλη την αλήθεια.

Ε, λοιπόν, επιτέλους έγινε και αυτό. Τις τελευταίες μέρες ήμουν Αθήνα για δουλειές (και όχι μόνο... αλλά περισσότερα σε άλλη ανάρτηση) και αυτή με φιλοξενούσε σπίτι της. Αφού είχα υπολογίσει επ' ακριβώς την ημέρα και την ώρα από πολύ καιρό την κάθισα κάτω και της έπιασα την ιστορία από την αρχή. 

Της είπα "Θυμάσαι μία συζήτηση που είχαμε πριν 6 περίπου χρόνια πριν πάω το τάδε ταξίδι? Ε, νομίζω πως ήρθε ο καιρός να τη συνεχίσουμε." Και αφού απεραντολόγησα για κανά δίλεπτο γυροφέρνοντας το θέμα αλλά μη προχωρώντας στο προκείμενο (τι για την άτιμη κοινωνία μίλησα, τι για το ρατσισμό ακόμη και από την οικογένεια κλπ) συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πει το κυριότερο. Της λέω λοιπόν "Αφού πέρασα μία δύσκολη περίοδο μέχρι να συμφιλιωθώ με την ιδέα του τι πραγματικά είμαι, τώρα μπορώ να πω πως είμαι gay." "Δεν έχω λέπρα" προσέθεσα χαριτολογώντας. Εκεί με διακόπτει και μου τη λέει για το αστειάκι μου, θεωρώντας ότι ήταν λίγο υπερβολικό.  Στη συνέχεια μου είπε πως ήθελε κάποια στιγμή να μου το φέρει στη συζήτηση αλλά δεν τολμούσε γιατί είχε περάσει πλέον πολύς καιρός από την πρώτη μου ημι-αποκάλυψη και με διαβεβαίωσε πως μπορούσα οποτεδήποτε ήθελα, να της πω οτιδήποτε, για οποιοδήποτε θέμα (όλα τα εις -ήποτε σε μία πρόταση μόνο εγώ μπορούσα να τα βάλω πανάθεμα με!), πως δεν άλλαζε τίποτα φυσικά, το πως αισθάνθηκε τιμητικά που ήταν για δεύτερη φορά το πρώτο άτομο που μίλησα κοκ.

Μάλιστα την επόμενη μέρα θεώρησα αναγκαίο να κάνω μια follow-up συζήτηση για να μην την πατήσω όπως την προηγούμενη φορά.  Τη βεβαίωσα πως αν ήθελε να με ρωτήσει κάτι, να της λύσω κάποια απορία επί του θέματος, θα μπορούσε να με ρωτήσει άφοβα, πως θα ήμουν χαρούμενος να καταρρίψω οποιοδήποτε ετεροφυλοφιλικό στερεότυπο για τους gay. Αφού μετά από αυτή τη συζήτηση συνειδητοποίησα πως ήταν αρκετά ενημερωμένη -το πόσο περήφανος είμαι για την κολλητή μου δε λέγεται- μου λέει: "Ξέρεις τι σκεφτόμουν χθες?". "Τι?" της απαντάω. "Πως οι gay είναι πολύ τυχεροί που σε έχουν μαζί τους." (Για να καταλάβετε τι εννοούσε, γνωρίζοντας τόσο την καλή άποψη της τοπικής κοινωνίας για μένα όσο και τη συνδικαλιστική και ακτιβίστικη προϊστορία μου, θεώρησε πως θα ήμουν ένα θετικό πρότυπο ομοφυλόφιλου που θα βοηθούσε στην καταπολέμηση της ομοφοβίας και στην εμπέδωση των δικαιωμάτων μας) Δεν περίμενα ποτέ να ακούσω τέτοια κουβέντα από μέρους της. Με συγκίνησε η ρουφιάνα. Με συγκίνησε τόσο που έκανα πως έβαλα τα γέλια με πολύ έντονο τρόπο για να δικαιολογήσω το δάκρυ που είχε ήδη κυλίσει από το δεξί μου μάτι και να μη γίνω ρεζίλι στους πελάτες και το προσωπικό της καφετέριας που ήμασταν. 

Μέχρι εδώ λοιπόν, περισσότερο δύσκολη μου φάνηκε η ιδέα του ότι θα το αποκάλυπτα παρά η ίδια η διαδικασία. Καμιά φορά μεγαλοποιούμε και τραγικοποιούμε τα πράγματα στο μυαλό μας. Πάντως μετά το τέλος της διαδικασίας αισθάνεσαι τρομερή ανακούφιση και εξιλέωση. Σα να έχει φύγει ένα τρομερό βάρος από πάνω σου.

ΥΓ: Αν ποτέ κανείς θελήσει να κάνει το coming out του σε κάποιον να μην παραλείψει ένα ποτήρι (αν όχι νταμιτζάνα) νερό δίπλα του γιατί όσο θετική κι αν είναι η αντίδραση του άλλου το στόμα στεγνώνει με τρομερή ταχύτητα...

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

To Valentine, or not to Valentine...

...that is the question!

Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Έλεγα να μη γράψω τίποτα σχετικό, αλλά όλοι έγραψαν και ζήλεψα και γω! Μία γιορτή που άλλοι την περιμένουν με ανυπομονησία και άλλοι δυσανασχετώντας για αυτήν και σνομπάροντάς την. 

Η αλήθεια είναι ότι επικρατούν μικτές τάσεις στο εσωτερικό μου για τη γιορτή αυτή. Από τη μία θα ήθελα κάποια στιγμή να τη γιορτάσω μιας και δε μου έχει τύχει να τη γιορτάσω ποτέ. Βασικά αυτό που θέλω να πω είναι πως ουδέποτε έχω ερωτευτεί, οπότε ο εορτασμός θα ήταν ανέφικτος. Από την άλλη, αν ήμουν πραγματικά ερωτευμένος, πάλι δε ξέρω κατά πόσον θα ήθελα να τη γιορτάσω, αφού πρόκειται για μία καθαρά εμπορική γιορτή. Άσε που έχει τις ρίζες της εις την Δύσιν! Όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος μακαριστός Χριστόδουλος, ο Βαλεντίνος είναι καθολικός άγιος! Στην ορθόδοξη παράδοση έχουμε τους δικούς μας αγίους των ερωτευμένων! Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Ακύλα και Πρίσκιλλα. Και δε θέλω να σε αγχώσω, αλλά μόλις τον έχασες τον εορτασμό της ορθόδοξης γιορτής, αφού ήταν χθες!

Βασικά είμαι της άποψης (της υποθετικής, γιατί από βιωματική δεν παίζει...) ότι τον έρωτα πρέπει να τον γιορτάζεις όλες τις μέρες του χρόνου, όσο κλισέ κι αν ακούγεται (βασικά διαβάζεται...) αυτό. Συνεπώς, αν οι υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου εντάσσονται στα πλαίσια της άποψης μου, η 14η Φεβρουαρίου θα μπορούσε να είναι ακόμη και ρεπό!

ΥΓ1: Εάν είχα βαλεντίνο σήμερα θα του αφιέρωνα αυτό

ΥΓ2: Εάν ήμουν Αθήνα σήμερα, θα πήγαινα στο Σύνταγμα μόνο και μόνο για να καταγράψω το όλο event και να το αναρτήσω, αλλά και για να δω αντιδράσεις περαστικών.

The bubble

Και συνεχίζοντας να σας γράφω τι μου έκανε εντύπωση από τις πολλές σειρές και ταινίες που είδα όσο ήμουν άρρωστος, ήρθε η ώρα του The bubble.

Πρόκειται για μία ταινία που εξελίσσεται στα εδάφη του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Πήρε το όνομά της από το Τελ Αβίβ, την πόλη του Ισραήλ, που λόγω θέσης (είναι αρκετά μακρυά από τις Ισραλο-παλαιστινιακές διενέξεις) παρομοιάζεται με μία φούσκα. 

Μία νεανική ταινία αγάπης μεταξύ ενός Ισραηλίτη και ενός Παλαιστίνιου. Ολίγον από Ρωμαίος και Ιουλιέτα σε gay έκδοση (βασικά το αρχικό όνομα της ταινίας ήταν Romeo and Julio) με τη μόνη διαφορά ότι η διένεξη πλέον δεν αφορά δύο οικογένειες, αλλά δύο λαούς, δύο θρησκείες, δύο πολιτισμούς που βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους εδώ και πενήντα χρόνια.

Μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, όχι τόσο για το πρωτότυπο σενάριο (αφού ταινίες με απαγορευμένους έρωτες υπάρχουν πολλές) αλλά για το γεγονός ότι αντιλαμβάνεσαι από τη μία πως είναι να ζεις σε μία χώρα που βρίσκεται μονίμως σε πόλεμο και υπό απειλή και από την άλλη πως είναι να είσαι πολίτης μίας χώρας που δεν έχει κανένα κυριαρχικό δικαίωμα και στην πραγματικότητα είναι σα να μην υπάρχει. 

Αν νομίζετε πως μπορείτε να αντέξετε την προφορά τόσο της Εβραϊκής όσο και της Αραβικής γλώσσας για 90 λεπτά περίπου, τότε πρέπει να την δείτε!

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Μην κρίνεις ίνα μην κριθείς!

Αυτό λέει η βιβλική εντολή, αλλά δεν ξέρω πόσοι από τους "καλούς" χριστιανούς που είναι γεμάτη η χώρα τη θυμούνται καθ' όλη  τη διάρκεια της ημέρας!

Είχα πάει για καφέ με μία φίλη. Στο δίωρο που ήμασταν μαζί έκρινε τους πάντες και τα πάντα. Χαρακτηριστικότερα σημεία τα εξής:.

Όταν ειρωνικά αναφέρθηκε σε έναν γνωστό για το ότι ακούει όπερα (ακούς mahler?) και για το ότι παίζει σκάκι! Να προσπαθώ να της εξηγήσω ότι όντως μπορεί να μου έκανε εντύπωση η απότομη μεταστροφή της συμπεριφοράς του εν λόγω γνωστού και η στροφή του προς την... ποιότητα, αλλά δεν μπορούσα να τον κατακρίνω για τις επιλογές του αν και εφόσον αυτές ήταν αποτέλεσμα αληθινού ενδιαφέροντος και όχι ψεύτικο δείγμα ποιότητας για να αυξήσει την απήχηση του στις γυναίκες.

Όταν είδε έναν νεαρό με ροζ παπούτσια και ασορτί τσαντάκι μου λέει "Δεν τον είδες?????", "ποιον?" της απαντώ εγώ. "Αυτή την αδερφή με τα ροζ παπούτσια και το ροζ τσαντάκι" μου λέει. "Ε, και?" της απαντάω εγώ. "Εντάξει κύριέ μου είσαι άντρας, τον τρως, δε χρειάζεται όμως να μας το τρίβεις στα μούτρα!". Έχοντας εμένα δίπλα της ντυμένο αρκετά... "ανδροπρεπώς" για τα στάνταρ της και αφού με είχε ρωτήσει για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις όταν είχαμε γνωριστεί και εγώ δεν είχα αφήσει περιθώρια για παρερμηνείες (της είχα πει ότι εννοείται πως ήμουν straight, κούνια που με κούναγε!) φαντάστηκε πως τουλάχιστον σε αυτή της την απόπειρα για κριτική θα με είχε σύμμαχο! Έλα όμως που ατύχησε! Πιάνω την φαρδιά μπλούζα (τύπου Αμερικάνος ράππερ) που φορούσε από τη ραφή του ώμου, την κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω όλο νόημα και της λέω "Ήμαρτον με την κριτική των πάντως γλυκιά μου (το όνομά της)! Θα υπερασπίζομαι μέχρι της τελευταίας ρανίδος  του αίματος μου (αυτό πότε επιτέλους θα σταματήσω να το λέω δε ξέρω!) το δικαίωμα όλων ΣΑΣ να ντύνεστε όπως γουστάρετε!!!"

Αυτό το πράγμα που σε μένα φαίνεται τόσο αδιανόητο όμως είναι τόσο σύνηθες. Οι πάντες κρίνουν τους πάντες. Ο κόσμος είναι γεμάτος ομάδες που κρίνουν η μία την άλλη δίχως να λαμβάνουν υπόψιν τις ιδιαιτερότητες της άλλης και κυριότερα την διαφορετική αντίληψη αισθητικής. Κάτι που σε μας μπορεί να φαίνεται παράδοξο, περίεργο και ιδιαίτερο στον άλλον μπορεί απλά να είναι κοινότυπο! Και στο κάτω κάτω της γραφής get over it! Ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός αν όλοι ήμασταν ομοιογενείς και είχαμε τα ίδια γούστα! 

Συνεπώς ως καλοί Χριστιανοί που είστε: Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε!

Prayers for Bobby

Όταν έγραψα την ανάρτηση Μητέρες με gay γιους κατά τη διάρκεια αναζήτησης φωτογραφίας, βρέθηκα μπροστά σε αυτήν (την οποία και επέλεξα για φωτογραφία της ανάρτησης).

Ήταν μια φωτογραφία όλο νόημα και έψαξα να βρω από που είναι. Αυτό που βρήκα είναι πως είναι στιγμιότυπο της τηλεταινίας Prayers for Bobby. Μίας τηλεταινίας που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο, το οποίο είναι η εξιστόρηση μίας αληθινής ιστορίας. 

Ο Bobby είναι ένας νέος ομοφυλόφιλος που μεγαλώνει σε μία υπερσυντηρητική και υπερθρησκευόμενη οικογένεια. Η μητέρα του, όταν μαθαίνει πως ο γιος της είναι ομοφυλόφιλος προσπαθεί να τον γιατρέψει με κάθε τρόπο. Η καταπίεση η οποία υφίσταται, από τη μητέρα του κυρίως, τον οδηγεί στην αυτοκτονία. Εκεί ξεκινάει η εσωτερική μάχη της μητέρας για να κατανοήσει την ομοφυλοφιλία και να αποδεχτεί ότι ο γιος της δεν χρειαζόταν να γιατρευτεί, επειδή πολύ απλά δεν είχε τίποτα για να γιατρέψει. 

Ίσως μία από τις πλέον συγκλονιστικές ταινίες που έχω δει. Σε αυτό κυρίως συνέβαλε η συνεχής σκέψη ότι πρόκειται περί αληθινής ιστορίας. Μία ταινία που όλοι οι γονείς πρέπει να δουν τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους, έτσι ώστε να ανακαλύψουν ότι οι αντοχές των παιδιών τους στις συντηρητικές απόψεις τους και συμπεριφορές τους μπορεί να έχουν πεπερασμένα όρια...

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

"3 λέξεις: Queer as Folk"

Αυτό ήταν το σχόλιο του the_man σε ανάρτησή μου πριν από 1 μήνα περίπου, όπου ανέλυα τον χαρακτήρα του Andrew Van de Camp από το Desperate Housewives, προτρέποντάς με ουσιαστικά να την παρακολουθήσω. 

Αρχικά διάβασα κάποια στοιχεία στο wiki για αυτήν και είδα πως υπάρχουν δύο version αυτής της σειράς, η Βρετανική και η Καναδο-Αμερικάνικη (η οποία έχει βασιστεί στη Βρετανική!). Επειδή είμαι κλασσικό αμερικανάκι, δεν τρελαίνομαι με την βρετανική προφορά (άσε που δυσκολεύομαι να την καταλάβω!) και επειδή δεν είχα σκοπό να διαβάζω υπότιτλους διάλεξα προφανώς την Αμερικάνικη. 

Κατέβασα το πρώτο επεισόδιο και τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους. Πριν κλείσω πέντε λεπτά παρακολούθησης, άρχισα να κατεβάζω όλη την πρώτη σαιζόν! 

Η σειρά μου έβγαλε μία ατμόσφαιρα από Entourage και Sex and the City. Ουσιαστικά πρόκειται για μία σειρά η οποία εξελίσσεται στο Liberty Avenue του Pittsburgh  των ΗΠΑ (που στην πραγματικότητα είναι η gay-friendly  γειτονιά  Church and Wellesley του Toronto) και αφορά τη φιλία μεταξύ πέντε gay ανδρών. Ενώ αρχικά μπορεί να φαίνεται ως μία πολύ επιφανειακή σειρά (sex, drugs, partying and fucking!) βασικά πρόκειται για μία σειρά η οποία ασχολείται με όλα τα φλέγοντα ζητήματα που μπορούν να αφορούν ολόκληρη τη ΛΟΑΔ κοινότητα. Μερικά από τα θέματα με τα οποία ασχολείται η σειρά είναι τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων (γάμος, υιοθεσία, εργασιακή ισότητα κ.ο.κ.), coming out, ρατσισμός, ομοφοβία, ξυλοδαρμός ομοφυλόφιλων, εθισμός στα ναρκωτικά, HIV (σχέσεις μεταξύ HIV positive και negative, άτομα που επιδιώκουν να κολλήσουν τον ιό, έφηβος φορέας του ιού, θάνατος φορέα κ.ο.κ.), πορνογραφία αλλά το κυριότερο είναι πως από το πρώτο ως το τελευταίο επεισόδιο είναι μία ωδή προς το ασφαλές σεξ.


Ο μόνος από τους πρωταγωνιστές της σειράς που γνώριζα είναι ο Gale Harold, από το σύντομο πέρασμά του στη σειρά Desperate Housewives. Είναι ο ήρωας της σειράς με τη μεγαλύτερη εξέλιξη και που προκαλεί τα πλέον ανάμικτα συναισθήματα. Από άτομο που κάνει συνειδητά έναν έκλυτο βίο και δε νοιάζεται για κανένα βρίσκεται στη θέση να συνειδητοποιεί τόσο πως αγαπάει κάποιον όσο και πως νοιάζεται για τους φίλους του. Κάτι που μπορεί να μην παραδέχεται ποτέ, αλλά οι πράξεις του με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο αυτό αποδεικνύουν...

ΔΕΙΤΕ ΤΗ!!!

ΥΓ: Το 2003 είχε αρχίσει να προβάλλεται στο μεταμεσονύκτιο πρόγραμμα του Star με το όνομα "Ανάμεσά μας". Σύντομα όμως διακόπηκε. 

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Επιτέλους (σχεδόν) τέλος!

Όλα ξεκίνησαν πριν από 4 εβδομάδες. Τότε είχα αρχίσει να αισθάνομαι έναν ελαφρύ πονόλαιμο, βραχνάδα και ελαφρείς μυϊκούς πόνους. Συνήθεια μου τα τελευταία χρόνια είναι να αποφεύγω τους γιατρούς σε τέτοιες περιπτώσεις (επειδή θέλω να αποφύγω και τα φάρμακα που αυτοί πάντα προτείνουν). Μετά από 10 μέρες περίπου, πολύ πράσινο τσάι και τη μισή παραγωγή της Πελοποννήσου σε εσπεριδοειδή φαινόταν πως όλα ήταν πολύ καλύτερα.

Έλα όμως που κατά την επίσκεψή μου στην Αθήνα για να δώσω μάθημα έφαγα τη βροχή με το τσουβάλι με αποτέλεσμα από την επόμενη μέρα να επανέλθουν τα συμπτώματα (που μόλις είχα καταφέρει να διώξω) συνοδευόμενα αυτή τη φορά και από ρινική συμφόρηση, καταρροή και πονοκέφαλο. Για άλλη μία φορά δεν πτοήθηκα. Κατανάλωσα άλλα δύο κουτιά πράσινο τσάι, ένα βαζάκι χαμομήλι (μιας και το πολύ τσάι είχε αρνητικά συμπτώματα τα οποία έπρεπε να αντισταθμίσω) το υπόλοιπο της παραγωγής εσπεριδοειδών της Πελοποννήσου συνοδευόμενα αυτή τη φορά και από γνωστό φάρμακο για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων (που φέτος πρέπει να έκανε χρυσές δουλειές!). Σα να μη μου έφταναν τα συμπτώματά μου, να έχω και την μέχρι αηδίας υπερπροστατευτική μάνα μου να με έχει γκαστρώσει! Μία να μου λέει να πάω στο γιατρό και μία να προσπαθεί να με μπουκώσει φάρμακα από το stock που έχει σπίτι (ναι εμάς δε μας επηρέασε η απεργία των φαρμακοποιών!!!!). 

Το stock της μάνας μου...


Με τα πολλά. Σήμερα βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να πω πως είμαι (σχεδόν) καλά. Τα συμπτώματα σχεδόν δεν υπάρχουν.

Τον καιρό όμως που ήμουν αδιάθετος κατάφερα πολλά. Αρχικά δεν έχασα την καλή μου διάθεση. Πολλές φορές σκέφτηκα μήπως το πράσινο τσάι είναι... "καλαματιανό" για αυτό και η μόνιμη καλή διάθεση που βασικά έχει αρχίσει να εκνευρίζει ακόμη και εμένα... Επίσης κατάφερα να δω πολλές σειρές και πολλές ταινίες. Σύντομα μάλιστα θα αρχίσω να σας αναλύω τι μου έκανε περισσότερη εντύπωση (αν γράψω αναρτήσεις για όλα όσα είδα, μάλλον σε κάνα χρόνο δε θα έχω τελειώσει!). Κατάφερα παρά τον πονοκέφαλο να διαβάσω, πράγμα που υπό άλλες συνθήκες ακόμη και χωρίς πονοκέφαλο είναι κατόρθωμα. Κατάφερα να μην ξεχάσω να γράφω στο blog. And last but not least: κατάφερα να βελτιώσω την υφή της επιδερμίδας μου από το πολύ πράσινο τσάι και χαμομήλι! Αν έχετε μία τουαλέτα δίπλα σας, συστήνω 6-8 κούπες εναλλάξ πράσινο τσάι και χαμομήλι ανά ημέρα.

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Bullying (part 3)

Εντάξει. Ευτυχώς τις δύο σημαντικότερες φορές που έπεσα θύμα bullying όταν ήμουν μικρός τα έβγαλα πέρα (είτε με τη ψυχολογική βοήθεια και τις συμβουλές του πατέρα μου, είτε με την έμπρακτη βοήθεια του τότε κολλητού μου). Τι γινόταν όμως όταν δεν ήμουν εγώ το θύμα τέτοιου είδους επιθέσεων αλλά ο θύτης?

Στην τάξη μας υπήρχαν 3-4 παιδιά τα οποία έπεφταν θύματα τέτοιων επιθέσεων (παχουλά παιδιά, γυαλάκιες κτλ). Ευτυχώς εγώ ήμουν από αυτά που έπεφταν θύμα λιγότερο συχνά. Τι γίνεται όμως με τις σχέσεις μεταξύ αυτών των παιδιών. Εγώ για τα υπόλοιπα ταλαιπωρημένα παιδιά αισθανόμουν πάντοτε μία στεναχώρια. Δεν μπορούσα να τους βλέπω να ταλαιπωρούνται. Ποτέ μου βέβαια δεν πήγαινα να τους υπερασπιστώ, μη τυχόν και μπω στο μάτι των νταήδων. Κάποια στιγμή όμως, η καλή μου διάθεση απέναντί τους, προφανώς εκλήφθηκε ως αδυναμία και τότε όλα πλην ενός άρχισαν να με κοροϊδεύουν. 

Ήμαρτον άνθρωπε μου. Δεν κοιτάς που σε κοροϊδεύουν και τις τρως από όλο το σχολείο, πας να αποδείξεις τη μαγκιά σου  κοροϊδεύοντας κάποιον άλλον μόνο και μόνο επειδή τον θεωρείς ότι είναι πιο αδύναμος από σένα? Ε, τότε εγώ δεν άντεξα. Από τότε άρχισα να συμπεριφέρομαι σε αυτά όπως τους συμπεριφέρονταν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Τα έβριζα, τα βάραγα, τα κορόιδευα. Από τη μία αισθανόμουν άσχημα και από την άλλη κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ήξερα πως τουλάχιστον πως σε αυτή την ιδιότυπη αλυσίδα η οποία είχε δημιουργηθεί, δεν ήμουν εγώ ο τελευταίος και προφανώς πιο καταπιεσμένος κρίκος της.


Στο σχολείο άλλα παιδιά που υπόκειντο σε τέτοιου είδους συμπεριφορά ήταν δύο αγόρια κατά ένα χρόνο μικρότερα από μένα. Αυτά ήταν δυο κάπως θηλυπρεπή παιδιά τα οποία δυστυχώς λάμβαναν μεγάλη πίεση από τους συμμαθητές τους. Αυτά τα παιδιά δεν τα πείραξα ποτέ, αισθανόμουν μέσα μου κάτι να μας συνδέει. Απλά καθόμουν πολλές φορές και τα παρακολουθούσα που έπαιζαν στην αυλή και συχνά μάλιστα τα ζήλευα για την σχέση που είχαν αναπτύξει τόσο μεταξύ τους, όσο και με τις κοπέλες της παρέας τους. Όλη η παρέα τους υπερασπιζόταν και στο τέλος κανείς δεν τολμούσε να τους πλησιάσει... Όσο και να ήθελα να κάνω παρέα με αυτά τα παιδιά, ποτέ μου δεν έκανα. Ήξερα την άποψη που είχαν για αυτά τα αγόρια οι γονείς μου, οπότε σε περίπτωση που το έκανα, θα ήταν κάτι αντίστοιχο με ένα πολύ πρώιμο outing...

Όχι στη δικτατορία των μεσημεριανούδων!!!!

Όπως κάθε gay έτσι και εγώ έχω μία αδυναμία στη Eurovision. Ποιος είμαι εγώ άλλωστε που θα καταρρίψω μία στερεότυπη αντίληψη που πήρε χρόνια να δημιουργηθεί...?

Εχθές λοιπόν πήραμε όλοι μία (μονόλεπτη) γεύση από τα 6 τραγούδια των υποψήφιων για τον ελληνικό τελικό της Eurovision.

1ο τραγούδι: Κόκκινα Χαλιά, Come with me 
Ένα συμπαθητικό τραγούδι, μέσα στο διαγωνισμό, δύσκολα θα μπορούσαμε να το θυμηθούμε στο τέλος την ώρα της ψηφοφορίας.

2ο τραγούδι: Βαλάντω Τρύφωνος, The time is now 
Μία απλή μπαλάντα που αποδεικνύει πως η Βαλάντω έχει πολύ καλή φωνή. Nothing less-nothing more.

3ο τραγούδι: Τριημιτόνιο, Χαμογέλα 
Ένα τραγούδι φτιαγμένο ειδικά για το διαγωνισμό από το Νίκο Τερζή. Αυτός είναι και ο λόγος που κάτι μας θυμίζει. Έβαλε ο άνθρωπος δυο τρία γνωστά ξένα τραγούδια στο μπλέντερ με λίγους ελληνικούς στίχους για να τονώσουμε το εθνικοπατριωτικό συναίσθημα των Ελλήνων και έτοιμο!

4ο τραγούδι: Αντιγόνη Ψυχράμη, It's all greek to me 
Μακάρι να ήταν όλα Ελληνικά για την Αντιγόνη... Δυστυχώς είναι στα Αγγλικά όμως το τραγούδι, οπότε αναγκαζόμαστε να ακούμε την όχι και ιδιαίτερα κολακευτική για αυτήν προφορά της...

5ο τραγούδι, Λούκας Γιώργας ft Stereo Mike, Watch my dance 
 Το γκανιάν όλων των μεσημεριανάδικων. Όλοι οι μπουζουκοθρεμμένοι της ελληνικής tv μας έχουν φάει πως είναι πολύ καλό, είναι διαφορετικό, είναι ξεχωριστό. Ναι όντως, πρώτη φορά ακούμε ζεμπεκο-ράπ! Το θράσος όμως δε σταματάει εδώ. Προσπαθώντας να μας πείσουν για την μελλοντική επιτυχία του άσματος στο διαγωνισμό το συγκρίνουν με το Number One λόγω των έθνικ στοιχειων του! Ερώτηση κρίσεως: Το ζεϊμπέκικο ποιας χώρας εθνικός χορός μπορεί να χαρακτηριστεί?

6o τραγούδι, Nikki Ponte, I don't wanna dance 
Τα λόγια είναι περιττά. Αν ένα τραγούδι από αυτά αξίζει να πάει στο διαγωνισμό είναι αυτό. Τόσο οι κλαψωμούνικοι -με το μπαρδόν- στίχοι του, όσο και η ανεβαστική μουσική του συνδυαζόμενα με την πολύ καλή φωνή της Nikki μας δίνουν όλα τα εχέγγυα για να εξασφαλίσουμε την ΄ψηφο τόσο του κόσμου όσο και των κριτικών επιτροπών. Who wants to dance alone after all?




Αυτά τα μεσημεριανάδικα μια ζωή τα ανάποδα να υποστηρίζουν? Είχαν λυσσάξει με τη Βίσσυ και την μπαλάντα της και πήγαμε άπατοι! Είχαν λυσσάξει με τον Μαρτάκη, ευτυχώς όμως ο κόσμος δε μάσησε και πήγε η Καλομοίρα. Λύσσα κακιά και με το Ρουβά για να του δοθεί απευθείας ανάθεση και πήγε και αυτός άπατος! Μία σωστή επιλογή δεν μπορούν να κάνουν οι άχρηστοι, μας το παίζουν και ειδήμονες... Εγώ ένα έχω να ρωτήσω όλους αυτούς τους όψιμους υποστηρικτές του διαγωνισμού. Πού ήσασταν κύριοι πριν το 2001 και το Die for you? Όταν η Ελλάδα μία πήγαινε - μία δεν πήγαινε στο διαγωνισμό και εμείς καθόμασταν και βλέπαμε και στηρίζαμε τη συμμετοχή της Κύπρου? 

Πάω να σκουπίσω τα δάκρυά μου τώρα γιατί συγκινήθηκα έτσι όπως τα έγραφα! :p

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Bullying (part 2)

Μπορεί η πρώτη φορά που διαπληκτίστηκα με άλλο παιδί να είχε επιτυχία και να με είχε χαροποιήσει ιδιαίτερα, αλλά παρόλα αυτά δεν άλλαξα άποψη για το ξύλο και δεν το επεδίωκα ιδιαίτερα. Γενικότερα είχα ένα πνεύμα ωχαδερφισμού και δειλίας. Ήμουν της άποψης "μην κάνεις ποτέ σήμερα κάτι που μπορείς να αφήσεις για αύριο". Έτσι λοιπόν είχα αναπτύξει τεράστιες αντοχές σε πειράγματα, και λόγω της σχετικά χαλαρής συμπεριφοράς μου σύντομα σταματούσαν να με ενοχλούν. 

Στην 6η δημοτικού όμως, ένας συμμαθητής μου, που τύχαινε να είναι μακρινός ξάδερφός μου, και ήμουν και ψιλοτσιμπημένος μαζί του με είχε βάλει στο μάτι. Διάφορα συνεχή πειράγματα με αποκορύφωμα το ότι με έλεγε αδερφή. Κάτι μάλιστα που επειδή έβλεπε να με πειράζει περισσότερο από τα άλλα, το επαναλάμβανε πιο συχνά. Το να το αγνοώ δεν έπιανε, το να του αντιστρέφω τους χαρακτηρισμούς, ούτε. Κάποια στιγμή ο κολλητός μου άρχισε να ενοχλείται με αυτή του τη συμπεριφορά (βασικά είχε χεστεί για τη συμπεριφορά, απλά του είχε φάει μια γκόμενα, είχε θυμώσει και έψαχνε αφορμή για καυγά...) έβαλε την ιδέα να πλακώσουμε τόσο αυτόν, όσο και τον κολλητό του νταή, ο οποίος είχε αρχίσει και αυτός δειλά-δειλά να με ενοχλεί. 

Με το που άρχισαν να με κοροϊδεύουν, ξεκινήσαμε να καυγαδίζουμε λεκτικά, με αποτέλεσμα να  εξαγριωθώ ακόμη περισσότερο. Τα υπόλοιπα αναμενόμενα. Τους βάλαμε κάτω, εγώ τον κολλητό αυτού που με παρενοχλούσε και ο κολλητός μου αυτόν που του είχε φάει τη γκόμενα και τους τουλουμιάσαμε. Όσο και να προσπαθώ να ξεχάσω την όλη φάση, ακόμη και σήμερα θυμάμαι που είχα ρίξει κάτω το παιδί, τον είχα καβαλήσει, είχα κλείσει τα μάτια και του έριχνα απανωτές μπουνιές και σφαλιάρες! Όλο αυτό το πανηγύρι, διέκοψε το κουδούνι. Έτσι όπως έληξε το διάλειμμα έληξε και ο καυγάς, και έληξαν σχεδόν άμεσα και τα νταηλίκια των δύο παιδιών. 

Γενικότερα πάντως, εγώ και ο φίλος μου είχαμε τρομερές δυνατότητες στο σχολείο. Θα μπορούσαμε να το κυριαρχούμε. Αρκετά μεγαλόσωμοι και οι δύο, καλά παιδιά. Θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι σαν τον Batman και Robin της σχολικής αυλής... Αλλά όχι. Δυστυχώς είχαμε αφήσει τους θρασύδειλους τσιλιβίθρες που τις έφαγαν από μας να είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι, επειδή ήταν απλά δημοφιλείς και αθλητικοί τύποι...

Lesson no 2: Don't mess with fags and their buddies!

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις...

... πόσοι είμαστε τελικά.

Το blogging είναι κατεξοχήν μία ασχόληση στην οποία πολύ συχνά οι bloggers ομφαλοσκοπούμε. Τα blogs πέραν από το να τα διαβάζουμε είναι και για να σχολιάζουμε.

Μέχρι στιγμής πέραν από τους συν-bloggers δυο-τρία άτομα έχουν σχολιάσει εδώ, έστω και ανώνυμα. Παρόλα αυτά ξέρω πως κάποιοι διαβάζουν με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια τις αναρτήσεις μου (σας καρφώνει η ip σας στον tracker μου! όλους σας έχω φακελωμένους, ρε!!! :p) και τους ευχαριστώ για αυτό.

Αλλά πείτε καμιά κουβέντα! Γράψτε τίποτα βρε αδερφέ να γνωριστούμε. Κοροϊδέψτε με στο κάτω κάτω που σας έχω πρήξει με τις ανασφάλειες και τις ιστορίες μου!

Η αισθητική του κίτρινου και του ροζ...

Τι άλλο θα ακούσουμε ακόμη δε ξέρω...

Στην εκπομπή της Χριστίνας Λαμπίρη βρέθηκε ο βουλευτής του ΛαΟΣ Κυριάκος Βελόπουλος, πριν από λίγο. Κληθείς να σχολιάσει μία επιστολή του Αντώνη Κανάκη υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων (κυρίως του γάμου) είπε το περίφημο: "Είναι σεβαστές τέτοιου είδους απόψεις αλλά κανείς δε μπορεί να μας τις επιβάλλει.". Τι ακριβώς δηλαδή θα του επέβαλε κανείς, να παντρευτεί άτομο του ιδίου φίλου? Εδώ μιλάμε για μία πολύ μεγάλη κοινωνική ομάδα, στην οποία έχει επιβληθεί να ζει δίχως πολλά από τα δικαιώματα που άλλοι απολαμβάνουν αυτοδικαίως. Σε αυτούς μπορούμε να επιβάλουμε να ζουν χωρίς δικαιώματα, στους εαυτούς μας μπορούμε να επιβάλλουμε να βγάλουμε τις παρωπίδες?

Στη συνέχεια και ενώ η συζήτηση φούντωνε, προσπάθησε να χτυπήσει στο ομοφοβικό συναίσθημα του μέσου Έλληνα μιλώντας για το επίπεδο των gay parade. Μίλησε για χαμηλή αισθητική, μεταξύ άλλων, και κατέκρινε ακόμη και τη χρησιμοποίηση σε αυτές των χρωμάτων ροζ και κίτρινο(?)!

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Bullying (part 1)

Bullying είναι μία τακτική εκφοβισμού που συναντάται κυρίως στην παιδική ηλικία. Θύματά της συνήθως πέφτουν παιδιά που ξεχωρίζουν από τα άλλα είτε επειδή είναι ψευδά, είτε επειδή έχουν παραπάνω βάρος, είτε επειδή είναι πολύ κοντά, είτε επειδή είναι πολύ ψηλά, είτε επειδή είναι παιδιά μεταναστών, είτε (last but not least!) επειδή είναι ομοφυλόφιλα. 

Ευτυχώς στη παιδική μου ηλικία δεν έπεφτα πολύ συχνά θύμα τέτοιων πρακτικών, αλλά οι λίγες αυτές φορές που έπεσα, ήταν αρκετές για να μου χαραχτούν στη μνήμη και να σας τις εξιστορήσω!

Ήμουν λοιπόν 8-9 χρονών. Τότε ήμουν ένα από τα πιο μεγαλόσωμα παιδιά της τάξης (τόσο σε ύψος όσο και σε βάρος) οπότε στο σχολείο δεν θυμάμαι να αντιμετώπιζα ιδιαίτερα προβλήματα. Όταν όμως πηγαίναμε με τον πατέρα μου σε ένα κατάστημα,  ένας υπάλληλος (ανιψιός του καταστηματάρχη) και 3-4 χρόνια μεγαλύτερος από μένα θυμάμαι πάντα με κορόιδευε. Οι λόγοι ήταν πέραν του ενός αλλά πως τα κατάφερνε να με τσιγκλάει με στυλ "όλα σε ένα νοικοκυρεμένα" δεν μπορούσα να το καταλάβω. 

Είχα μόλις χάσει τον έναν κυνόδοντα μου και λόγω αυτού, πήγαινε η γλώσσα μου στο κενό που είχε δημιουργηθεί και είχα ένα μικρό ψεύδισμα στην ομιλία μου. Συν τοις άλλοις ήμουν και αρκετά παχουλό παιδάκι. Έτσι κάθε φορά που πήγαινα εκεί με κορόιδευε πολύ έντονα, πίσω πάντα από την πλάτη του θείου του και του πατέρα μου. Μέχρι που μία φορά με έστειλε εκεί μόνο, ο πατέρας μου, και για κακή μου τύχη ήταν και εκείνος μόνος του. Ε, εκεί ξεκίνησε το χοντρό δούλεμα. Τι αδερφή να με λέει, τι το όνομά μου σας Ισπανός (με θ αντί για σ) τι χοντρό να με ανεβάζει, χοντρό να με κατεβάζει. Συγκρατήθηκα μέχρι που έφυγα από το μαγαζί και μετά έτρεξα γρήγορα σπίτι. Εκεί με βρήκε ο πατέρας μου να κλαίω και του εκμυστηρεύτηκα τι είχε συμβεί. 

Μπορεί να ήμουν μεγαλόσωμο παιδί (σχεδόν ίδιο ύψος με τον άλλον είχα, παρότι με περνούσε 4 χρόνια) αλλά ήμουν ο Μαχάτμα Γκάντι της εποχής μου. Δεν πλακωνόμουν. Συνήθως έκανα καθιστική διαμαρτυρία (αλλά περισσότερα για αυτό σε άλλη ανάρτηση με θέμα το συνδικαλισμό!). Έτσι ο πατέρας μου, μου είπε πως θα έπρεπε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου (και να τον δείρω) για να ξεμπερδεύω μια και καλή με αυτόν. Αλλά επειδή φοβόμουν, καταστρώσαμε ολόκληρο σχέδιο. Θα πηγαίναμε μαζί στο μαγαζί και όταν ο θείος θα πήγαινε να εξυπηρετήσει τον πατέρα μου τότε αυτός θα προσπαθούσε να με κοροϊδέψει! Έτσι έκανε πάντα. Εκεί εγώ θα του όρμαγα (δίπλα θα ήταν ο πατέρας μου οπότε θα ήμουν καλυμμένος!) και μετά θα τον ξεμπρόστιαζα και στο θείο του. Έτσι και έγινε. Του έριξα κανα-δυο γρήγορες, αυτός ξαφνιάστηκε τόσο πολύ που έπεσε κάτω και σχεδόν έβαλε τα κλάματα. 

Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που είχα δείρει κάποιον, έστω και προμελετημένα. Το πάθημα του μικρού του έγινε μάθημα, και ουδέποτε με ξαναπείραξε. Όμως για όλο αυτό που μου είχε κάνει είχα ευχηθεί από μέσα μου να πεθάνει. Έτσι, όταν κάποια στιγμή σκοτώθηκε σε ατύχημα αισθάνθηκα πολλές τύψεις, παρότι είχαν περάσει πολλά χρόνια...

Lesson no 1: Don't mess with fags!

Κρούσμα ομοφοβίας? Μπα ιδέα μου θα είναι...

Σήμερα έτυχε να πέσει στα χέρια μου η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Εύβοιας, η Ευβοϊκή Γνώμη. Για όσους δε γνωρίζετε το έντυπο, πρόκειται για μία εφημερίδα απαράμιλλης (!!!!!!!) αισθητικής που φημίζεται για τα άρθρα της και για την πολιτική παρέμβασή της...

Συνήθως ασχολείται στα πρωτοσέλιδά της με ιδιαίτερα ευχάριστα θέματα όπως μπορείτε να δείτε από κάτω.
κλικ στην εικόνα

Αυτή τη βδομάδα όμως, οι θάνατοι και οι ληστείες δεν ήταν αυτό που λέμε σε απλά ελληνικά... frontpage material και κρίθηκε σκόπιμο να βγει ένα λίγο διαφορετικό και πολύ πιο ομοφοβικό προφίλ!

κλικ στην εικόνα
Το θέμα έχει ως εξής: Ένας 30χρονος σαν τα κρύα τα νερά βγήκε βόλτα με το αυτοκίνητό του. Τον σταμάτησε η αστυνομία για εξακρίβωση, και όταν του ζητήθηκε να βγει από το αυτοκίνητο διαπιστώθηκε πως από κάτω δεν φορούσε παντελόνι αλλά ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνες γόβες. Προφανώς αφού διαπιστώθηκε ότι δεν έκρυβε τίποτα στο αυτοκίνητο αλλά συμπεριφερόταν περίεργα μόνο λόγω της ένδυσής του αφέθηκε να φύγει.

Η  εφημερίδα λοιπόν παρουσιάζει ως πρώτο της θέμα μία ιστορία που θα μπορούσε να μπει ως μονόστηλο στη σελίδα με τα πιο ζουμερά θέματα. Και σα να μην έφτανε αυτό η στήλη "το στίγμα"  (κάτω κάτω στο πρωτοσέλιδο-κάνε κλικ) βγάζει ακόμη μεγαλύτερη ομοφοβικότητα αναλύοντας ακόμη παραπάνω το θέμα και σχολιάζοντας ως εξής: "Παρεξήγησις! Προπόνηση για το καρναβάλι έκανε το παλικάρι!".

Τα σχόλια δικά σας!

ΥΓ1: Αν τύχει να διαβάσει την ανάρτηση ο εν λόγω νεαρός, ένα έχω να πω! Κουράγιο!
ΥΓ2: Κάτι ξέρω που δεν έχω πληρώσει ούτε μία φορά στη ζωή μου δεκάρα τσακιστή για να αγοράσω αυτή τη φυλλάδα!

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Έρχεται ο Αντίχριστος, the sequel!

Έψαξα, έψαξα αλλά το βρήκα! Το βίντεο από το δελτίο του Alter που ανέφερα χθες το ανέβασαν επιτέλους οι αυτοαποκαλούμενοι "Έλληνες γιουτχιούμπερς"  (ναι με αυτή την προφορά δε θέλω γελάκια!) και σας το παραθέτω!


Όλα τα λεφτά 1: Ο κύριος στο 0:48.
Όλα τα λεφτά 2: Η κυρία στο 1:37.
ΥΓ: Θα ήθελα να καταγγείλω την αναιδέστατη και αντίχριστη δημοσιογράφο που τολμά να αμφισβητεί (στο 1:03)  τα αδιάσειστα επιχειρήματά τους! Δε μπορώ να καταλάβω πως δεν την έπεισαν όλοι οι κύριοι και οι κυρίες στο παραπάνω video!

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, έρχεται ο Αντίχριστος!!!!!!!!!!!!!

Σήμερα είχε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην κάρτα του πολίτη!!!

Έρχεται ο 666!!!!

Έρχεται ο Αντίχριστος!!!

Τι? Δε με πιστεύετε?

Ε, δείτε και την Ελένη Λουκά μπας και πειστείτε!

Τελευταίος και καταϊδρωμένος...

Κάπως έτσι αισθάνθηκα όταν είδα την ταινία Milk του 2008. Δεν μπορώ να θυμηθώ σε τι ακριβώς κατάσταση βρισκόμουν εκείνη την περίοδο για να μην πάρω είδηση αυτή την ταινία. Βασικά η αλήθεια είναι πως θυμάμαι ότι βομβαρδιζόμασταν τόσο πολύ από το marketing αυτής της ταινία που σχεδόν συνειδητά δεν ήθελα να μάθω περί τίνος πρόκειται. Δεν είχα ιδέα ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες ταινίες με ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο. 

Ε, έπρεπε να περάσουν 2 χρόνια τουλάχιστον για να μάθω ότι πρόκειται για μία ταινία που αφηγείται την αληθινή ιστορία του Harvey Milk (ναι από αυτόν πήρε το όνομα η ταινία και όχι από το γάλα όπως λανθασμένα πίστευα!), ενός Αμερικάνου ομοφυλόφιλου ακτιβιστή που καταφέρνει να είναι ο πρώτος ανοικτά ομοφυλόφιλος που εκλέγεται σε δημόσιο αξίωμα στις ΗΠΑ και δημιουργεί ένα κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Ο Harvey Milk (Sean Penn) με το πιπίνι-σύντροφό του Scott Smith (James Franco)

Δε θα πω άλλα για την ταινία, γιατί ίσως να υπάρχουν κανα-δυο ακόμη (σαν και του λόγου μου!) που δεν την έχουν δει και δε θέλω να τους χαλάσω την αγωνία.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Ανακαλύψεων συνέχεια...

Τα όρια της ελληνικής gay blogοσσφαιρας φαίνεται πως δεν έχουν όρια (τουλάχιστον για έναν νέο σε αυτήν, όπως εγώ).

Πριν λίγο καιρό σας προέτρεψα να βάλετε τα κλάματα.

Σήμερα ήρθε η ώρα να σας προτρέψω να γελάσετε με την καρδιά σας. Ένας blogger που μπορεί και γράφει καταπληκτικά! Μπορεί να είναι ανενεργό το blog του τον τελευταίο καιρό. Αλλά η τριετής του πορεία έχει αφήσει πίσω τρομερά κείμενα! Ακολουθήστε την πεπατημένη. Ξεκινήστε από την πρώτη ανάρτηση και φτάστε ως το σήμερα.

ΥΓ: Ακολουθήστε τη συμβουλή του g for george και μην το διαβάσετε σε ώρες κοινής ησυχίας. Είναι τόσο αστεία τα κείμενα που δε θα μπορέσετε να συγκρατηθείτε και θα γελάσετε μέχρι δακρύων!!!

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Το ταιριαστό και το... αταίριαστο

Πριν μερικά χρόνια είχα βρεθεί στη Γαλλία. Επισκεπτόμουν μία φίλη μου η οποία είχε βρεθεί εκεί για σπουδές και στα πλαίσια αυτού του ταξιδιού, όταν βρεθήκαμε στο Παρίσι πήγαμε για επίσκεψη στο παλάτι των Βερσαλλιών. 

Στο τεράστιο και πανέμορφο κήπο του παλατιού βρισκόταν ένα μικτό (χρωματικά) ζευγάρι ντυμένοι νύφη και γαμπρός. Ο γαμπρός αν θυμάμαι ήταν λευκός και η νύφη μαύρη (ελπίζω να μη θεωρείται politicaly incorrect το μαύρη). Όπως ήταν αγκαλιασμένοι και ο φωτογράφος τους απαθανάτιζε το όνειρό τους το οποίο γινόταν πραγματικότητα, εγώ είχα κολλήσει και δεν μπορούσα να σταματήσω να τους κοιτάω. Ήταν τόσο γλυκό ζευγάρι όπως κοιτούσαν ο ένας τον άλλον, όπως περπατούσαν δίπλα-δίπλα όπως συμπεριφέρονταν ο ένας δίπλα στον άλλο. Έτσι εγώ δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και είπα στη φίλη μου πόσο ταιριαστό ζευγάρι μου φάνηκε. 

Αυτή η κουβέντα ήταν η αρχή ενός καυγά που δε θα ξεχάσω ποτέ. Μπορεί να ήταν η συνολική της συμπεριφορά η αιτία του καυγά (γενικότερα η φίλη αυτή είναι καλή-χρυσή αλλά πάνω από ένα τριήμερο ολικής συναναστροφής μου μαζί της μας κάνει εκρηκτικό συνδυασμό!) αλλά την αφορμή ακόμη θα τη θυμάμαι. Όχι μόνο δε δέχτηκε πως το ζευγάρι ήταν ταιριαστό (τι πιο ταιριαστό από την αγάπη μωρή???) επειδή ήταν ο ένας λευκός και η άλλη μαύρη αλλά με χλεύαζε για την ατάκα μου αυτή για αρκετή ώρα! Κάπου εκεί εγώ εκνευρίστηκα και ρίξαμε έναν καυγά τρικούβερτο για όλα τα θέματα που είχα συγκεντρώσει από την παραμονή μου εκεί.

Από τότε πάντως κατάλαβα πως αυτή δεν ήταν ένα από τα άτομα τα οποία θα μπορούσα ποτέ να αποκαλύψω την αλήθεια για μένα. Εδώ δεν έδειχνε κατανόηση στο (τόσο αγαπημένο) ζευγάρι μόνο και μόνο επειδή δεν ταίριαζαν χρωματικά, θα μπορούσε ποτέ να δείξει κατανόηση στο ότι ήμουν gay? Με τα πολλά σιγά- σιγά απομακρύνθηκα από αυτήν και τώρα αρκούμαστε στο να πηγαίνουμε για έναν διεκπεραιωτικό καφέ όποτε τυχαίνει να μπορούμε και οι δύο. 


ΥΓ: Περιττό να σας πω πως με αφορμή αυτή την ανάρτηση, επί μία ώρα είχα χαθεί στις ατέλειωτες φωτογραφίες από το ταξίδι μου εκεί... La France est géniale, superbe, magnifique, totalement parfaite!

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Εγώ πριν 5 χρόνια, μια βόμβα και η Αφροδίτη!

Μπορεί να μην πέρασαν δέκα μέρες χωρίς αναρτήσεις, όπως είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά αλλιώς τα σχεδίαζα και αλλιώς μου βγήκαν!


Ξεκίνησα που λέτε για την Αθήνα σήμερα το πρωί γιατί έγραφα μάθημα! Εκεί που βρισκόμουν σε κάποιο από τα λατρεμένα μέσα μεταφοράς τα οποία λειτουργούσαν (yeah!!!!) και είμαι όλο χαρά -επειδή και έχω διαβάσει καλά, και αρκετά νωρίς θα φτάσω και γενικά γιατί τον τελευταίο καιρό είμαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν- βλέπω ένα παιδί και αισθάνομαι, για πρώτη φορά ίσως, το gaydar μου να χτυπάει κόκκινο! Ήταν ένας 18χρονος άντε 19χρονος νέος πολύ συνεσταλμένος και λίγο mommy's boy, αν κρίνω από το ντύσιμο. Παρόλα αυτά το ύφος του και τα κουταβίσια ματάκια του μου έβγαλαν κάτι το γλυκό. Έτσι αποφάσισα να τον καρφώσω με τα μάτια μου, μπας και περάσει και πιο όμορφα η ώρα μέσα στο τρένο... Επί 5 λεπτά (που δεν είχα βγάλει τα μάτια μου από πάνω του) αισθανόμουν πως έβλεπα τον εαυτό μου πριν από 5 χρόνια. Να γυρίζει προς το μέρος μου και μόλις βλέπει ότι συνεχίζω να τον κοιτάω, να κοκκινίζει και να γυρνάει από την άλλη. Και ξανά, και ξανά, και να προσπαθεί να καταλάβει γιατί τον κοιτάω. Σαν και μένα παλαιότερα, να μην του κόβει και αυτού ότι υπάρχει περίπτωση κάποιος να τον γλυκοκοιτάζει! Αυτό μέχρι που κατέβηκε 2-3 στάσεις αργότερα. Έπειτα κατάλαβα ότι φορούσα ακόμη τα γυαλιά μου (επειδή προηγουμένως διάβαζα)  και συνειδητοποίησα πόσο αστείος πρέπει να ήμουν που τον είχα καρφώσει με 4 μάτια και όχι με 2... Αν είχα υπόψιν μου βέβαια τι ακριβώς θα επακολουθούσε θα είχα βγει από το τρένο μαζί του, να του ζητήσω να πάμε για καφέ, μπας και τον γλύτωνα από τη δική μου μοίρα, δηλαδή 5 χρόνια ντουλάπας...

Με τα πολλά φτάνω στο πανεπιστήμιο. Κάπου εκεί πρέπει να έχει αποχωρήσει και η Αφροδίτη από τον τοξότη (εγώ δεν πολυπιστεύω σε αυτά αλλά σύμφωνα με τις φίλες μου... Λίτσα και Άση -απλή συνωνυμία μην παρεξηγηθώ- μου έφερνε καλοτυχία και καλή διάθεση μέχρι τότε). Εκεί συνειδητοποιώ λοιπόν πως το πανεπιστήμιο είναι κλειστό! Κάποιος είχε πάρει τηλέφωνο και είχε ειδοποιήσει για βόμβα! Μόλις το μαθαίνω βάζω τα γέλια, επειδή ακριβώς αυτό είχα σκεφτεί πολλές φορές να κάνω και γω όταν δεν είχα διαβάσει, αλλά επειδή είμαι ευσυνείδητος πολίτης (και μεγάλη φραγκόκοτα!) ουδέποτε είχα πράξει. Μετά από 1 ώρα ψάξιμο από την αστυνομία και ενώ δε βρέθηκε τίποτα, αναβλήθηκαν οι εξετάσεις των μαθημάτων για το υπόλοιπο της ημέρας έτσι και του δικού μου!

Παρόλα αυτά, συνεχίζοντας να γελάω πλατσούρισα μέχρι τη στάση (btw πολύ... "Λονδίνο" σήμερα η Αθήνα!) κατευθύνθηκα προς τα ΚΤΕΛ και επέστρεψα πίσω στο νησί άπραγος!