Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Coming out (s01e07)

Διακοπές του Πάσχα ήταν, το χωριό είχε γεμίσει με κόσμο (κρίση ακούμε και κρίση δεν είδαμε! Τόσο το χωριό όσο και οι γύρω περιοχές και τα μαγαζιά τους ήταν ασφυκτικά γεμάτα!) και ως εκ τούτου ήταν ευκαιρία να δω αγαπημένους φίλους που δυστυχώς οι επαγγελματικές και ακαδημαϊκές τους υποχρεώσεις είχαν καιρό να επιτρέψουν επίσκεψη τους στο χωριό!

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είδα μία πολύ καλή φίλη μου και κολλητή της κολλητής μου! Ποιητική αδεία ας την πούμε... Φωτεινή!  Αφού τελείωσε να ρωτάει επίμονα τα νέα μας (κακή συνήθεια της που συνήθως σημαίνει πως έχει πολλά νέα να πει η ίδια...) μας είπε τα δικά της! Εγώ ήθελα τόσο πολύ να πω τα δικά μου νέα αλλά αισθανόμουν πολύ περιορισμένος! Πραγματικά ούτε να διανοηθώ θα μπορούσα να έχω μία διπλή ζωή! Μία ώρα ήμασταν μαζί και είχα ανεβάσει 500 σφυγμούς μη τυχόν και μου ξεφύγει κάτι πριν της αποκαλύψω την αλήθεια για μένα!

Όταν τελειώσαμε τον καφέ και πήραμε το δρόμο του γυρισμού, ξεκινήσαμε να κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο! Ήμασταν εγώ η Φωτεινή και η αδερφή της. Κάπου εκεί κάνω τον συνήθη πρόλογό μου που ξεκινάει πως τον περασμένο Δεκέμβρη δεν ήμουν και πολύ στα καλά μου. Δεν προλαβαίνω να τελειώσω πετάγεται η Φωτεινή για να πει πως και η ίδια δεν ήταν καλά επειδή εκείνη την περίοδο αφού είχε χωρίσει (κι ας τα είχε ξαναπεί πριν 10 λεπτά!). "Damn it woman! I'm trying to come out!" σκέφτηκα και μη αφήνοντας την να τελειώσει, συνέχισα τη σύντομη ιστορία μου που κατέληγε με την ανακοίνωση ότι είμαι gay! 

"Πως?" αποκρίνεται η Φωτεινή! "Είμαι gay!" επανανέλαβα εγώ. "Εγώ θα υπερασπιζόμουν σθεναρά πάντως τον ανδρισμό σου..." είπε η αδερφή της Φωτεινής. "Καλά μη βάλεις και στοίχημα..." της απαντάω εγώ αστειευόμενος! Μετά από κανα πεντάλεπτο συνοπτικής αφήγησης μου που απαντούσε στις ερωτήσεις "πως", "πότε" και κυρίως γιατί είχα κοπέλα στο Λύκειο όπου με παρακολουθούσαν αποσβολωμένες και αφού συνειδητοποίησαν πως δεν αστειεύομαι η Φωτεινή μου είπε πως για αυτή δεν αλλάζει τίποτα αφού είμαι ο φίλος της που πάντα θα αγαπάει. Κάπου εκεί πάει να βγάλει ένα λογύδριο η αδερφή της πως το να είναι κάποιος gay είναι απόλυτα φυσιολογικό και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, που έρχεται να διακόψει η Φωτεινή επειδή θέλει να συνεχίσω να μιλάω εγώ.

Εγώ είχα εντυπωσιαστεί όμως με την έναρξη του λογυδρίου της αδερφής της. Η αδερφή της Φωτεινής (λίγο μικρότερη από μένα σε ηλικία) είναι από τα άτομα που στο Λύκειο ήταν από τα πλέον ξενοφοβικά και ομοφοβικά (λόγω της αρκετά συντηρητικής οικογένειας από όπου προέρχονταν) και είχαμε κάνει άπειρα μικροκαυγαδάκια για τις "ανωμαλίες της φύσης" όπως αρεσκόταν να μας αποκαλεί. Παρόλα αυτά εγώ έκανα υπομονή μέχρι ο κολλητός της -που είχα ψηλιαστεί πως είναι gay- να της κάνει coming out για να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα και να μετριάσει την ομοφοβία της. Όπερ και εγένετο. Από τη στιγμή που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο με τον κολλητό της και έφυγαν από το χωριό, παρατήρησα την απόλυτη μεταστροφή στις αντιλήψεις της και φαντάστηκα πως το είχε κάνει ο κολλητός το θαύμα του! Αλλά από εκεί που μας αποκαλούσε ανωμαλίες της φύσης να μιλάει με τόσο καλά λόγια δεν το περίμενα...

Μετά από μία περίπου ώρα που συζητάμε έχουν αρχίσει να μου κάνουν ανάκριση για το αν τα έχω με κανέναν. Εγώ μιας και έχω δει πως το έχουν πάρει πολύ καλά -βλακωδώς- πίστεψα πως δε θα υπήρχε πρόβλημα να τους μιλήσω για το boyfriend. Αφού τους είπα συνοπτικά την ιστορία της γνωριμίας και αφύ έχουμε ήδη πάρει το δρόμο για το σπίτι (Μ. Παρασκευή ήταν έπρεπε να ετοιμαστούμε για τον επιτάφιο!) η Φωτεινή πετάει το κορυφαίο: "Πείτε με αφελή και χαζή, αλλά εγώ πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα παντρευτείς (γυναίκα)."

συνεχίζεται...

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Developing my gaydar...

Όσο δεν είχα συμφιλιωθεί με το σεξουαλικό προσανατολισμό μου και ούτε καν μπορούσα να παραδεχτώ ποιος πραγματικά είμαι ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό, δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να διακρίνω ποιος θα μπορούσε να είναι gay από τα άτομα που ήξερα ή απλά τύχαινε να γνωρίσω... Από τη στιγμή όμως που συμφιλιώθηκα με το γεγονός ότι είμαι gay, αυτό με απελευθέρωσε και θεωρώ πως ίσως και να μου ανέπτυξε λίγο αυτό το χαρακτηριστικό!

Συχνά λοιπόν πλέον βλέπω μία παρέα και μη γνωρίζοντας πως, τι και γιατί έχω την αίσθηση ότι ένα από τα άτομα είναι gay. Δεν ξέρω πως και σίγουρα δε γνωρίζω αν και κατά πόσον είναι αληθής αυτή η αίσθηση που αποκομίζω αλλά αυτό ακριβώς αισθάνομαι. Ίσως απλά να είναι ένας ευγενής πόθος μου. Μάλιστα επειδή βλέπω πως το boyfriend πολλές φορές με κοροϊδεύει για αυτή μου την αίσθηση -ασχέτως αν μετά από παρατήρηση φτάνει στο συμπέρασμα πως ίσως να έχω και δίκιο- συχνά υπερβάλλω και "βγάζω" ολόκληρες ντουζίνες ανδρών gay μόνο και μόνο για να τον πειράξω...

Πρόσφατα λοιπόν, γνώρισα το boyfriend μίας πολύ καλής μου φίλης. Είχα καιρό να τη δω και αφού πήγαμε για καφέ και είπαμε τα νέα μας (σε αυτό βόλεψε το ότι είναι Πάσχα και έχουν επιστρέψει όλοι -άρα και αυτή- στο χωριό!) μου είπε πως το καινούριο boyfriend έχει εξοχικό εδώ κοντά και κανονίσαμε να βγούμε το βράδυ για να τον γνωρίσω.

Από εξωτερική εμφάνιση παρότι ήταν πολύ γλυκός, δεν είχε καμία σχέση με προηγούμενους συντρόφους της. Μέχρι πρότινως σχετιζόταν συνήθως σε άνδρες με πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση και μου άρεσε αυτή η μεταστροφή που για εμένα σήμαινε πως μάλλον θα έδινε πλέον παραπάνω σημασία στα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα των ανθρώπων...

Μετά από κάμποση ώρα που τον παρατηρώ όμως αρχίζω και διακρίνω κάποια χαρακτηριστικά που ίσως να μην έχουν καμία σημασία, αλλά αν τα συσχετίσω με τη γενικότερη αίσθηση που μου άφησε ως άνθρωπος μπορεί και να σημαίνουν πως είναι gay. 

Και η ερώτηση τώρα είναι μία: Λες αυτό το πράγμα στην φίλη σου ρισκάροντας τη φιλία σου μαζί της, ή απλά κάνεις την πάπια -μιας και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, και το gaydar σου δεν είναι και το πλέον αξιόπιστο εργαλείο πάνω σου ;)- ελπίζοντας πάντα να μην πληγωθεί η φίλη σου από αυτό?

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Επειδή η βδομάδα που διανύουμε είναι η Μ. βδομάδα, η αλήθεια είναι πως δελεάστηκα να αναρτήσω αυτό... Αλλά σκέφτηκα, πόσες αμαρτίες και εμπαιγμό θα μπορούσε να μου συγχωρήσει ο ύψιστος... :p

Συνεπώς δε θα αλλάξει κάτι στη συνήθη πρακτική, και το τραγούδι της εβδομάδας, παρότι κορυφώνεται το θείο(?) πάθος, θα αναρτηθεί όπως είχε προγραμματιστεί (ναι εμάς η απεργία της ΕΤΙΤΑ δε μας επηρέασε!).

Για αυτή την εβδομάδα λοιπόν ένα αγαπημένο συγκρότημα και ένα ακόμη πιο αγαπημένο τραγούδι! 

The Fray και Say when.


Μία live εκτέλεση που είναι ίσως καλύτερη και από αυτή του δίσκου.
Check out the lyrics here...

ΥΓ: Μη μασάτε και θλίβεστε που ο Χεθού (Τι ποιος Χεθού καλέ? Από τη Ναζαρέτ!) τραβάει τα πάνδεινα! Το Σάββατο το βράδυ επιστρέφει δριμύτερος! ;) Αμάν κι αυτός ούτε μια βδομάδα χωρίς saturday-night-clubbing δεν μπορούσε...

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Κάτι αλλάζει...?

Δεν ξέρω αν είναι πραγματικότητα, ή απλά ένας ευσεβής πόθος, αλλά έχω την εντύπωση πως κάτι πάει να αλλάξει προς το καλύτερο σε ότι έχει να κάνει με τα θέματα που μας αφορούν...

Από τη μία βλέπουμε πως γενικότερα θέματα που έχουν να κάνουν με ομοφυλόφιλους προβάλλονται όλο και πιο συχνά από τα μέσα ενημέρωσης -έστω κι αν πολλές φορές προβάλλονται με λανθασμένο τρόπο και αναπαράγουν στερεότυπες αντιλήψεις- ενώ παλαιότερα ακόμη και η αναφορά των λέξεων gay ή ομοφυλόφιλος ή λεσβία ήταν απλά taboo. Από την άλλη όλο και περισσότεροι άνθρωποι με αναγνωρισιμότητα εντάσσονται σε μία άτυπη συμμαχία για την υποστήριξη των λοαδ δικαιωμάτων με συνεντεύξεις και άρθρα τους.

Επίσης, σε όλη αυτή την κατάσταση πρέπει να μην παραληφθεί και η αποκάλυψη του πραγματικού σεξουαλικού προσανατολισμού πολλών ατόμων που ακόμη κι αν ψιψιριζόταν ή θεωρούνταν απλά δεδομένος, δεν παύει να είναι θαρραλέα κίνηση που αυξάνει την ορατότητά μας. Βέβαια αυτό έφερε και ένα αρνητικό. Άνοιξε την όρεξη των αδηφάγων μέσων και δε διστάζουν πλέον να ρωτούν -πολλές φορές ακόμη και χοντροειδώς- για τον προσανατολισμό αρκετών αστέρων της show-biz που κατά καιρούς μπορεί να είχε αφεθεί κάποιο υπονοούμενο από κάποιο μέσο για την σεξουαλικότητά τους...

Στο γενικότερο κλίμα συμβάλουν ευτυχώς -ίσως για πρώτη φορά- και οι διοικούντες. Δεν πιστεύω να περίμενε κανείς να ακούσει ποτέ δήμαρχο Θεσαλλονίκης να υπερασπίζεται τους γάμους ομοφυλοφίλων και να μιλάει για οργάνωση Pride στη συμπρωτεύουσα (ποτέ μου δεν κατανόησα αυτό το χαρακτηρισμό αλλά τεσπα!). Όπως παρότι περίμενα από τον προηγούμενο δήμαρχο να θέσει το αθηναϊκό Pride υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων (για προφανείς λόγους) τελικά δεν τόλμησε και έπρεπε να φτάσουμε στο 2011 για να συμβεί κάτι τέτοιο... Επίσης, δεν πιστεύω να διανοείτο ποτέ κανείς 2 χρόνια πριν και με υπουργούς πολιτισμού και τουρισμού τους Σαμαρά και Μαρκόπουλο (αντίστοιχα) πως θα επιχειρείτο ποτέ να διοργανωθεί Athens Rainbow Week? Βέβαια από την ίδια κυβέρνηση ακόμη επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή σε ότι έχει να κάνει με την τήρηση της προγραμματικής της εξαγγελίας για επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και σε ομόφυλα ζευγάρια... Κυρ Καστανίδη ακούτε...?

Δειλά δειλά, φαίνεται πως και στην Ελλάδα -μία από τις πιο ομοφοβικές χώρες της Ευρώπης- αρχίζουν να γίνονται κάποια βήματα προόδου. Ας ελπίσουμε να συνεχιστούν με αμείωτο ρυθμό, αλλά και να έχουν αντίκτυπο στα νομικά (και όχι μόνο) ζητήματα που μας αφορούν και να μη μείνουν στα λόγια...
 

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Όταν η μάνα μου έγινε gay-friendly... (reloaded)

(Σήμερα στη μεσημεριανή εκπομπή Superstar ήταν καλεσμένος ο πατέρας του Τρύφωνα Σαμαρά. Εγώ επίτηδες την είχα βάλει να παίζει στο background την ώρα του φαγητού γιατί είχε ως τίτλο "Είμαι πολύ περήφανος για το γιο μου Τρύφωνα". Είχα περιέργεια για να δω τόσο αυτά που θα έλεγε ο καλεσμένος, όσο και για τις αντιδράσεις των δικών μου στα λεγόμενά του.

Κάποια στιγμή και ενώ και οι δύο γονείς παρακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια την εκπομπή (και ως εκ τούτου τα λεγόμενα του πατρός Σαμαρά) η Χριστίνα Λαμπίρη κάνει την ερώτηση κόλαφο (που αν δεν της χαρίσει αυτή το Πούλιτζερ δε ξέρω ποια άλλη θα μπορούσε να το κάνει...):  "Όσο περνάνε τα χρόνια εμείς οι γονείς θέλουμε να αποκαθίστανται τα παιδιά μας, για να μην είναι μοναχικά. Εσείς προτρέπετε τον Τρύφωνα να το κάνει?". Τι απάντησε εκείνη τη στιγμή ο καλεσμένος ποτέ δεν έμαθα γιατί πετάχτηκε ο πατέρας μου και είπε το παροιμιώδες "Καλά τον κοροϊδεύουν? Πως να αποκατασταθεί, αφού είναι κοπελίτσα..." (μεγάλη κατραπακιά! τσάμπα εξηγούσε διαφορές περί σεξουαλικού προσανατολισμού και gender indentity τις προάλλες σκεφτόμουν...). 

Τότε του απαντάω σε έντονο τόνο: "Να βρει ένα μόνιμο σύντροφο που θα μείνουν μαζί για το υπόλοιπο της ζωής τους εννοεί. Τι δεν καταλαβαίνεις...?" (βέβαια έπειτα κατάλαβα ότι δεν εννοούσε αυτό, αφού στη συνέχεια συνέχισε να τον ρωτάει για το πότε θα βρει μια καλή γυναίκα να παντρευτεί και πότε θα κάνει παιδιά κτλ κτλ κτλ) Κάπου εκεί και με αφορμή άλλο σχόλιο του πατέρα μου (που ούτε καν θυμάμαι μιας και μου εντυπώθηκε η ατάκα που ακολούθησε...) η μάνα μου λέει με στόμφο: "Οι γονείς πάντα αγαπούν τα παιδιά τους, όπως κι αν είναι, ότι κι αν κάνουν."

Άλλη μία φορά που η μάνα μου με εκπλήσσει! Από εκεί που έβριζε τους gay με χυδαίο τρόπο να έχει φτάσει στο σημείο να υπονοεί πως ως γονιός θα δεχόταν ο γιος της να είναι gay? Ρε μήπως έχασα τρομερή ευκαιρία για coming out και δεν το κατάλαβα...?

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Θες να παίξουμε το γιατρό?

Γενικότερα δεν είμαι από τα άτομα που έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στις επισκέψεις σε γιατρούς, αλλά παρόλα αυτά πιστεύω πως δεν πρέπει να αγνοούμε σημάδια τα οποία μας κατευθύνουν προς αυτούς! Όλα αυτά καλά όταν πρόκειται για κάποιον άλλον. Όταν όμως πρόκειται για τον ίδιο μου τον εαυτό και συγκεκριμένα για "ιδιαίτερης" φύσεως ενοχλήσεις, η αλήθεια είναι πως υπήρχε μεγάλος ενδοιασμός τόσο λόγω φόβου για το απροσδόκητο, όσο και ντροπής (αφού το... "λιλί" μου δεν το είχε δει κανείς εκτός από την παιδίατρο όταν ήμουν σε ηλικία 5 ετών)! Κάποια στιγμή όμως οι ενοχλήσεις έγιναν λίγο πιο έντονες, οπότε άκουσα τη λογική μου και της συμβουλές 2 κοντινών μου ανθρώπων και πήγα.

Η αλήθεια είναι πως όση ώρα περίμενα έξω από το γραφείο του γιατρού οι χτύποι είχαν ανέβει αρκετά, κυρίως γιατί περίμενα αρκετή παραπάνω ώρα μετά την προγραμματισμένη που ήταν το ραντεβού! Με τα πολλά ο γιατρός με δέχτηκε. Ευτυχώς μου φάνηκε αρκετά συμπαθής από την πρώτη στιγμή και χαλάρωσα αρκετά. Του είπα για τις ενοχλήσεις που ως επί τω πλείστων παρέμεναν αρκετά ήπιες μέχρι εκείνη τη στιγμή και του αποκάλυψα ότι ήμουν gay με απόλυτη φυσικότητα (ή με τη φυσικότητα που θα έπρεπε να λέγεται από οποιονδήποτε σε οποιονδήποτε μια τέτοιου είδους ανακοίνωση σε ένα προοδευτικό περιβάλλον). Η αντίδραση του γιατρού ήταν ανάλογης φυσικότητας (αν όχι παραπάνω) με την ανακοίνωσή μου...

Δεν ξέρω αν η αντίδραση του γιατρού ήταν τόσο φυσική λόγω του ότι είχε προοδευτικό τρόπο σκέψης (ήταν άλλωστε αρκετά μικρός), λόγω του ότι και ο ίδιος ήταν gay (τι να πω? βάρεσε το gaydar μου, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον πρέπει να το εμπιστεύομαι...) ή απλά επειδή ζούμε σε χαλεπούς καιρούς και χτυπάνε τους ασθενείς/πελάτες με το ντουφέκι, αλλά ομολογώ ότι (ίσως) για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα σε αυτή τη χώρα πολίτης β' κατηγορίας και πολύ το χάρηκα!

ΥΓ1: Καλού, κακού να κάνετε αρκετά συχνά check up και να μην αγνοείτε ακόμη και μικρές ενδείξεις που μπορεί να δείχνουν πως κάτι δεν πάει καλά! Με αυτό τον τρόπο μπορεί να προλάβετε τα χειρότερα!

ΥΓ2: Όποιος ενδιαφέρεται για ανδρολόγο ας στείλει mail να του δώσω στοιχεία. Ανακάλυψα αργότερα πως είναι gay friendly, από τις φωτογραφίες στo site του! Που ξέρετε? Μπορεί να έχετε και τα τυχερά σας με το γιατρό... ;)



Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Στην ίδια κατηγορία με αυτό το τραγούδι ανήκει και το τραγούδι αυτής της εβδομάδας! Δηλαδή το έχω ταυτίσει απόλυτα με την ταινία στην οποία έπαιξε ως soundtrack και μου αφήνει πάντοτε μία γλυκόπικρη γεύση!




Ένα τέλειο τραγούδι, μία πολύ όμορφη ταινία και ένα λουκουμάκι πρωταγωνιστής...

ΥΓ: Επιτέλους άρχισα να βάζω ετικέτες στις αναρτήσεις μου! Οι ετικέτες βρίσκονται στην αριστερή στήλη του blog και για αρχή η πρώτη ετικέτα που έχω δημιουργήσει είναι "το τραγούδι της εβδομάδας", έτσι ώστε να μπορείτε να βρίσκετε όλες τις μουσικές επιλογές μου! Σε καμιά βδομάδα ελπίζω να έχω τελειώσει με την προσθήκη tag σε όλες τις αναρτήσεις!

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

"Αυτός δεν είναι άνδρας..."

εναλλακτικός τίτλος: Άγνοια, άγνοια, άγνοια...

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την έκφραση "αυτός δεν είναι άνδρας" σε ότι έχει να κάνει με κάποιον ομοφυλόφιλο είτε της τηλεόρασης είτε του κοινωνικού περίγυρού μας? 

Καταλαβαίνω πως τα παλαιότερα χρόνια σπάνια κάποιος gay ήταν out, κάτι που γινόταν συνήθως μόνο όταν ήταν ιδιαιτέρως εμφανές. Συνεπώς οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους τους gay να είναι ιδιαιτέρως θυληπρεπείς ή ακόμα θεωρούν πως έχει διαφορετική αίθηση φύλου από αυτήν που γενετικά έχει καθοριστεί. Όχι πως είναι μεμπτό να έχει κάποιος διαφορετική αίσθηση του φύλου του από αυτήν που του έχει καθοριστεί, απλά δεν είναι αυτό gay.
Πρόσφατα και ενώ παρακολουθούσαμε μία εκπομπή με θέμα σχετικό με τη σεξουαλικότητα ενός τραγουδιστή, η μητέρα μου κάνει την ερώτηση "Τι, λένε για το Ρέμο ότι δεν είναι άνδρας?". Κάπου εκεί εγώ ενώ στραβώνω (μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που εμπλέκονται τα θέματα φύλου με τα θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού), φοράω το αγαπημένο μου ειρωνικό χαμόγελο και απαντώ: "Τα έχετε λίγο μπερδεμένα στο μυαλουδάκι σας. Κανείς δεν είπε ότι δεν είναι άνδρας! Ότι είναι gay είπαν..." και συνεχισα την πορεία που είχα ήδη ξεκινήσει λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα προς το δωμάτιό μου...

Και καλά να είναι μπλεγμένα τα θέματα στο μυαλό των γονέων (άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας είναι που στο μυαλό τους ως gay έχουν μάλλον κάτι σαν τον Παράβα...) αλλά αντιλήφθηκα ότι η ίδια σύγχυση επικρατεί και μεταξύ συνομηλίκων μου. Ευτυχώς όμως σε αυτές τις περιπτώσεις το αντιλήφθηκα έγκαιρα και έκανα τη συζήτηση λίγο μετά το coming out μου, προς αποφυγήν μελλοντικών παρεξηγήσεων...


Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Καλωσήρθατε σε έναν όμορφο κόσμο...

...στον κόσμο των Linux!

Βασικά πριν εξηγήσω (σε όσους από εσάς δεν το γνωρίζουν) τι ακριβώς είναι Linux, θα σας κάνω μερικές ερωτήσεις. 

Έχεις έναν δεύτερο υπολογιστή που εδώ και πέντε δέκα χρόνια δεν έχεις χρησιμοποιήσει επειδή το laptop σου είναι τελευταίας τεχνολογίας και το θεωρείς ξεπεσμό?

Έχεις έναν desktop/laptop/netbook υπολογιστή που έχει χαλασμένο σκληρό δίσκο και δεν μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις?

Έχεις βαρεθεί να βλέπεις τον υπολογιστή σου να πηγαίνει πιο αργά και από χελώνα?  (όποιος έχει vista πρέπει να με νιώθει!)

Σιχαίνεστε τη Microsoft?

Αν ισχύει τουλάχιστον μία από τις παραπάνω ερωτήσεις, ή απλά σε ενδιαφέρει η νέα τεχνολογία διαβάζεις τη σωστή ανάρτηση!

Linux λοιπόν είναι μία σειρά από Λειτουργικά Συστήματα - OS (σα να λέμε υποκατάστατα των windows και των mac) ανοικτού κώδικα. Αυτό σημαίνει ότι τα λογισμικά αυτά κατασκευάστηκαν από εθελοντές (ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει ή/και να δημιουργήσει το δικό του εφόσον μπορεί και θέλει) και παρέχονται εντελώς δωρεάν. 

Το σημαντικότερο όμως όλων είναι πως χρησιμοποιώντας αυτά τα λειτουργικά συστήματα μπορείς να μετατρέψεις τον παλιό σου υπολογιστή από ένα παλιοκούτι που απλά βαριόσουν να πετάξεις, στον δευτερεύοντα υπολογιστή σου ή ακόμη και στον κύριο υπολογιστή σου! Οι δυνατότητες απεριόριστες, όπως και τα διάφορα Λειτουργικά Συστήματα. Μπορείς να βρεις το κατάλληλο Linux για οποιοδήποτε υπολογιστή! Από τον παλιό υπολογιστή 15ετίας μέχρι τον υπολογιστή που αγόρασες προχθές. Μπορείς να εγκαταστήσεις το λειτουργικό σε ολόκληρο το σκληρό δίσκο, να το εγκαταστήσεις παράλληλα με τα windows και να διαλέγεις στην εκκίνηση ποιο θες να χρησιμοποιήσεις, σου δίνεται η δυνατότητα να το τρέξεις μέσα από ένα CD ή DVD ή ακόμα και από ένα usb flash ή από έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο!

Τα κυριότερα και πιο user-friendly Linux που σας προτείνω είναι τα εξής:

Τα Ubuntu είναι το πλέον δημοφιλες Linux OS (σα να λέμε τα windows 7 ή vista των Linux, λόγω μεγάλων απαιτήσεων  σε επεξεργαστή και RAM) . Βέβαια για αυτό το λόγο υπάρχει όλη η οικογένεια (kubuntu, xubuntu, lubuntu) που καλύπτει μεγαλύτερη γκάμα απαιτήσεων!

Τα Fedora. Τα τρίτα πιο δημοφιλή Linux. Τα τρέχω εδώ και λίγο καιρό από εξωτερικό σκληρό δίσκο σε ένα netbook με κατεστραμένο σκλήρό! Ότι πρέπει για ένα υπολογιστή πενταετίας περίπου  αρκεί να έχει 512 MB RAM!

Τα puppy-linux. Το κουταβάκι Linux, είναι πολύ ελαφρύ και αρκετά εύχρηστο για κάποιον που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει Linux (όπως και τα δύο παραπάνω!). Είναι ότι καλύτερο για παλιούς υπολογιστές που σχεδόν είχατε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάνω εγκατάσταση αυτού του λειτουργικού σε ένα laptop 12 ετών (Pentium III, 500Mhz, 128MB RAM). Είναι επίσης ιδανικό για να το περάσεις σε usb flash και να κουβαλάς "ολόκληρο" τον δικό σου υπολογιστή όπου πηγαίνεις!

Δείτε ολα τα Linux εδώ.

Αυτά τα συστήματα μπορεί να υποκαθιστούν τα γνωστά σε όλους μας windows, αλλά για να μην απογοητευτείτε, μην περιμένετε να λειτουργούν πανομοιότυπα με αυτά! Φτιάξτε ένα CD με ένα σύστημα Linux, δοκιμάστε το για να δείτε αν σας ταιριάζει και αν έχετε χρόνο εγκαταστήστε το. Για οποιοδήποτε πρόβλημα συναντήσετε απλά google it! Υπάρχουν απαντήσεις σε forum για όλα τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσετε!




Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα* και τ' αγόρι μου...

Σας έχω αναφέρει πως στο στρατό είχα διατελέσει μάγειρας. Κάποιοι (ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε...) δεν πίστευαν στις μαγειρικές ικανότητες μου όμως, έχοντας στο μυαλό τους πόσο κακό ήταν το φαγητό όταν ήταν οι ίδιοι φαντάροι... και για αυτό αρνούνταν πεισματικά να με αφήσουν να τους μαγειρέψω! Κούλα δε θέλω να περιαυτολογήσω (μάλλον θα το κάνω όμως!) αλλά το διαγωνισμό σου θα τον κέρδιζα χαλαρά αν έστελνα την παρακάτω συνταγή!

Αφού λοιπόν κατάφερα να πείσω το boyfriend (ναι για αυτόν χτύπαγε η καμπάνα παραπάνω!) να με αφήσει να του μαγειρέψω, έφτιαξα με λίγη φαντασία ένα πιάτο που θύμιζε το καλοκαίρι που πλησιάζει (και ο καιρός μας το θυμίζει καθημερινά όλο και πιο έντονα) και πραγματικά δεν το μετάνιωσε!

Μύδια κρασάτα αλα κρεμ με μακαρόνια από μελάνι σουπιάς.

Υλικά:
Μία σακούλα μύδια κατεψυγμένα
Μακαρόνια με μελάνι σουπιάς
150 ml (ένα μικρό ποτήρι) κρασί λευκό
1 σκελίδα σκόρδο
μαϊντανό
λίγη μουστάρδα
κρέμα γάλακτος με πολύ χαμηλά λιπαρά
ελαιόλαδο
λευκό πιπέρι
αλάτι


Παρασκευή
Βράζουμε τα μακαρόνια σε μπόλικο αλατισμένο νερό με λίγο ελαιόλαδο και τα αφήνουμε να είναι extra al dente. Στη συνέχεια παίρνουμε ένα τηγάνι ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο (ίσα που να γεμίσει ο πάτος) και σωτάρουμε το πολύ ψιλοκομμένο (ή και λιωμένο) σκόρδο. Όταν διαπιστώσουμε πως το σκόρδο έχει ροδίσει, ρίχνουμε και τα μύδια και τα αφήνουμε να σωταριστούν για 2-3 λεπτά. Τότε σβήνουμε με το κρασί και ρίχνουμε ένα κουταλάκι μουστάρδα. Αφού έχει πάρει βράση το κρασί και έχει φύγει το αλκοόλ του, ρίχνουμε 100-150ml κρέμα γάλακτος. Αφήνουμε να πάρει μία βράση και τότε σβήνουμε τη φωτιά. Έπειτα ρίχνουμε ψιλοκομμένο μαϊντανό, λευκό πιπέρι και δοκιμάζουμε αν χρειάζεται αλάτι. Τέλος βγάζουμε το τηγάνι από τη φωτιά και βάζουμε μέσα τα μακαρόνια και ανακατεύουμε για να τραβήξουν τη σάλτσα. 

Προσοχή στο αλάτι. Τόσο τα μύδια, όσο και τα μακαρόνια που είναι "ποτισμένα"  με μελάνι σουπιάς είναι αρκετά αλμυρά!

Φτιάξτε την και θα με θυμηθείτε!

ΥΓ: Μάλλον έπρεπε να έχω βγάλει και φωτογραφία, αλλά τώρα είναι μάλλον αργά!

*Η θάλασσα είναι το πιάτο το οποίο μοσχοβόλαγε σα να ήταν η θάλασσα του Αυγούστου...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Όταν η μάνα μου έγινε gay-friendly...

Σας έχω πει πως τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι, τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου είναι μόνιμη πηγή έμπνευσης για αναρτήσεις. 

Έτσι και χθες. Στο σπίτι είχε έρθει ένας οικογενειακός φίλος ο οποίος με συμπαθεί και με εκτιμά αρκετά τόσο γιατί με ξέρει από πολύ μικρό όσο και λόγω του ότι μονίμως του καταρρίπτω τις απόψεις που περισσότερο μοιάζουν με αστικούς μύθους ή θεωρίες συνωμοσίας τύπου Λιακόπουλος... Αφού συζητούσαμε όλοι μαζί (καλά περισσότερο προς το γκαρίζαμε έμοιαζε μιας και στην οικογένεια φωνασκούμε αντί να συζητούμε- με άλλα λόγια όποιου η φωνή δεν πιάνει 130 ντεσιμπέλ τουλάχιστον, δεν πρόκειται να καταφέρει να μιλήσει και να ακουστεί!) για όλα τα θέμα οικογενειακού χαρακτήρα και γενικότερου κοινωνικού ενδιαφέροντος η θεματολογία περιστράφηκε και στα οικονομικά θέματα και ως εκ τούτου και στα της πολιτικής...

Αφού του κατέρριψα λοιπόν διάφορους μύθους περί χρεωκοπίας Αργεντινής, ελληνικού δημόσιου χρέους, ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και του εξήγησα τι σημαίνει ψυχολογία της αγοράς και ότι αυτός ως ελεύθερος επαγγελματίας δε θα έπρεπε να καταστροφολογεί και μάλιστα περισσότερο από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη τη Σπυράκη και τα άλλα παιδιά μαζί, σε συσκευασία του ενός, τα έριξε όλα στους πολιτικούς! Αυτοί λέει τα φάγανε και άρχισε να βρίζει τον Πάγκαλο που είπε όλοι μαζί τα φάγαμε. Του εξήγησα πως όντως όλοι μαζί τα φάγαμε αφού ο καθένας (συμπεριλαμβανόμενου και  του ιδίου ως ελεύθερου επαγγελματία που δήλωνε το ένα δέκατο του πραγματικού εισοδήματός του) έκλεβε το ελληνικό δημόσιο όσο μπορούσε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο.
Επειδή φαίνεται τον έφερα σε δύσκολη θέση το έριξε στις θεωρίες συνωμοσίας όμως. Τι ότι δεν επαναστατούμε επειδή μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα (αχ δώστε καλέ λίγο από δαύτο και στον Καντάφι να κουλαντρίσει τους αντάρτες του!), τι ότι όποιος πολιτικός δεν οδηγεί τη χώρα του στο ΔΝΤ τον σκοτώνουν σε αεροπορικό οι Αμερικάνοι (?!) και το αποκορύφωμα όλων: "Από τους 300 βουλευτές οι 299 είναι πούστηδες (ουπς μάλλον μέτρησε και τις γυναίκες...) και τον παίρνουν (μα πόσους bottom έχει πια αυτή η βουλή!)" "Για αυτό έχουμε καταντήσει έτσι. Επειδή μας κυβερνάνε οι αδερφές!" συνέχισε! Και τότε μεταξύ του δουλέματος που του κάνει ο πατέρας μου και του υποτιμητικού κουνήματος του κεφαλιού που έχω επιλέξει εγώ ως στάση αρχίζω να αισθάνομαι πως ζω σε παραίσθηση! Η μάνα μου που είναι γνωστή για την... προοδευτικότητα των αντιλήψεών της (χαρακτηριστικά παραδείγματα εδώ και εδώ) άρχισε να λέει: "Ε, και? Τι μας νοιάζει αυτό. Εμείς τη δουλειά τους σωστά θέλουμε να κάνουν. Δε μας ενδιαφέρει ποιος κάνει τι?" 

Όταν έφυγε ο οικογενειακός φίλος άρχισα να ψηλαφώ τα μάγουλα της. Έψαχνα να βρω σημάδια πάνω της που να έδειχνε πως ήταν ρομπότ, έστω ένας εξωγήινος που είχε πάρει τη θέση της άλλα μάταια. Ρε μπας και με έχει πάρει είδηση και με κοροϊδεύει? Λέτε να θέλει να με τρελάνει με τις απότομες αλλαγές στις απόψεις της για τους ομοφυλόφιλους? Πως είναι δυνατόν σε 2 μήνες από εκεί που έλεγες πως δικαίωμα στην εργασία δε θα έπρεπε να έχουν καλά καλά οι... "πουστάρες" (her words, not mine!) να λες πως δε μας ενδιαφέρει το αν είναι οι πολιτικοί gay, αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους σωστά?


Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Για αυτή την εβδομάδα, παρότι δελεάστηκα με τη βροχή σχολίων που δέχτηκε ο ΛεΠα την προηγούμενη εβδομάδα, είπα να επιστρέψω στα γνώριμα λημέρια της non-trash μουσικής...

Ένα τραγούδι που από την πρώτη φορά που το άκουσα μου θύμισε λίγο την κατάσταση που επικρατεί σε σχέση με την αξιοκρατία στην Ελλάδα. Μη σας πω ότι ήταν και προφητικό, since "we're going down..."

"Ladies and Gentlemen, I give you One Republic!"



Λίγο οι στίχοι, λίγο η μουσική και λίγο το πολύ όμορφα σκηνοθετημένο κλιπάκι, δε θα ήταν δυνατόν να μην έχω λατρέψει αυτό το τραγούδι...

ΥΓ: Σόρρυ που δεν έχω απαντήσει ακόμη στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης! Ανακάλυψα τη μαγεία της προγραμματισμένης ανάρτησης! ;)

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Me myself and I...

Έφτασα αισίως (?) τις εκατό αναρτήσεις σε κάτι περισσότερο από 100 μέρες blogging. 

Σε αυτό το χρονικό διάστημα ανακάλυψα τον εαυτό μου, έβγαλα τα εσώψυχα μου και εσείς πραγματικά με ακούσατε και με βοηθήσατε να δω τα πράγματα από τη σωστή οπτική τους. 

Σε αυτό το χρονικό διάστημα σκέφτηκα τρεις φορές πολύ έντονα να το κλείσω το ρημάδι. 

Η πρώτη ήταν όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το blogging με άλλαζε ως άνθρωπο.  Με φόβιζε το γεγονός ότι ο δρόμος της συμφιλίωσης με το ότι ήμουν gay (που με οδηγούσαν μέρα με τη μέρα οι αναρτήσεις μου) θα ήταν ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. Άλλαζα ραγδαία και δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω...

Μέσα σε λίγο παραπάνω από ένα μήνα, από εκεί που ήμουν σχεδόν στη χειρότερη ψυχολογική κατάσταση που έχω βρεθεί ποτέ (για διάφορους λόγους, αλλά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό μου να είναι το κερασάκι στην τούρτα...) και ενώ δεν τολμούσα ούτε στον ίδιο μου το εαυτό να παραδεχτώ πως είμαι gay, έβλεπα πως γρήγορα  είχα συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου και δεν αισθανόμουν πλέον ούτε μειονεκτικά ούτε άσχημα για το γεγονός ότι ήμουν gay. Κάπου εκεί ήρθε και η δεύτερη φορά που θέλησα όχι να το κλείσω αυτή τη φορά, αλλά να σταματήσω να γράφω μιας και ο σκοπός για τον οποίο είχα δημιουργήσει το blog είχε μάλλον επιτευχθεί...

Η τρίτη φορά ήταν την τελευταία βδομάδα. Με στεναχώρησαν τόσο κάποια σχόλια που έγιναν, που μου πέρασε για άλλη μία φορά από το μυαλό να το διαγράψω. Ήμουν μάλιστα σε τόσο άσχημη κατάσταση που για πρώτη φορά, παρότι βρισκόμουν μπροστά στον υπολογιστή δεν είχα όρεξη να γράψω το παραμικρό... :P

'Οπως και να έχει πάντοτε επικρατεί η λογική(?) και δεν σταματάω αφού, πέραν του ότι μου γεμίζει κάποιες από τις -αναγκαστικά- πολλές ελεύθερες ώρες μου, μου φτιάχνει (συνήθως) τη διάθεση και με κάνει να αισθάνομαι κάπως παραγωγικός.

ΥΓ1: Όπως τα γράφω αυτά όμως, μαθαίνω πως ο Πανίκας θα παραμείνει περιφερειάρχης μόνο της καρδιάς μας(!) και όχι Κεντρικής Μακεδονίας, λόγω καταδίκης του για παράβαση καθήκοντος! Καλύτερο δώρο δε θα μπορούσα να έχω για τη συμπλήρωση τριψήφιου αριθμού αναρτήσεων...!!!

ΥΓ2: Όλο λέω να βάλω tags στις αναρτήσεις μου και όλο το αφήνω για αργότερα. Ελπίζω να το έχω κάνει πριν συμπληρώσω 200 αναρτήσεις! :P


Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Μία μάχη για τα αυτονόητα του 20ου αιώνα...

Εδώ και πολύ καιρό (πάνω από μήνα!) ήθελα να κάνω μία ανάρτηση για την Κερατέα, αλλά όλο κάτι συνέβαινε και τελικά δεν την έγραφα. Το θέμα παραμένει δυστυχώς ακόμα επίκαιρο με τις κινητοποιήσεις των κατοίκων οπότε συνεπώς απλά ήρθε λίγο αργότερα...

Οι κάτοικοι λοιπόν της Κερατέας διαμαρτύρονται γιατί στην περιοχή τους έχει χωροθετηθεί ΧΥΤΑ (χώρος υγειονομικής ταφής απορριμμάτων). Η κυβέρνηση τους διαβεβαιώνει πως δεν πρόκειται για ΧΥΤΑ αλλά για ΧΥΤΥ (χώρος υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων), παρόλο που η κυβερνητική απόφαση του 2007 μιλούσε για ΧΥΤΑ. Μέχρι τότε λειτουργούσε μία ανεξέλεγκτη χωματερή χωρίς καμία περιβαλλοντική μελέτη και χωρίς καμία τήρηση περιβαλλοντικών κανόνων στα Άνω Λιόσια. 

Από τη μία κατανοώ την αντίδραση των κατοίκων (ποιος άλλωστε θα ήθελε να του φέρουν μία χωματερή λίγο πιο έξω από το σπίτι του?) αλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω την επιχειρηματολογία τους: "Δε θέλουμε να φιλοξενεί η χωματερή όλα τα σκουπίδια της Αττικής.". Υποθέτω ούτε τα Α. Λιόσια το ήθελαν και παρόλα αυτά οι κάτοικοί τους βρίσκονταν στη δυσχερή θέση να το κάνουν επί πολλά έτη και δίχως καμία προστασία του υδροφόρου ορίζοντα και της περιοχής. Υποθέτω πως ούτε οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχή του Πειραιά θέλουν να φιλοξενούν τα βοθρολύματα όλης της Αττικής και όταν ο άνεμος είναι "ευνοϊκός" να έχουν την ευχάριστη αίσθηση της ευωδίας της Ψυτάλλειας...

Εργοστάσιο αποτέφρωσης απορριμμάτων 

Για να μην τα πολυλογώ όμως, το θέμα δεν είναι να δημιουργηθεί ένας ακόμα ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ στην Κερατέα, στη Φυλή ή το Γραμματικό. Άλλωστε σε λίγα χρόνια θα έχουν πάλι γεμίσει ασφυκτικά και θα ψάχνουμε για νέες "Κερατέες". Το θέμα είναι πως και πότε επιτέλους θα γίνουμε μία χώρα που θα μπορέσει να διαχειριστεί με σύγχρονο τρόπο τα απορρίμματά της. Στο εξωτερικό μέσω της κομποστοποίησης, της επαναχρησιμοποίησης και της γενικευμένης ανακύκλωσης καταφέρνουν τόσο να αυξάνουν την απασχόληση σε αστικές περιοχές, όσο και να μειώνουν τον τελικό όγκο των απορριμμάτων τους. Αυτά τα απορρίμματα, τα αποτεφρώνουν σε εργοστάσια ακόμη και στο κέντρο της πόλης (βλ Βιέννη) και παράγουν είτε ενέργεια είτε θερμότητα για τους κατοίκους της πόλης. Χαρακτηριστικά στη Δανία το 5% της ετήσιας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και το 14% της οικιακής θέρμανσης παράγεται σε τέτοιου είδους εργοστάσια. Με αυτή τη μέθοδο τα υπολείμματα είναι σημαντικά μικρότερου όγκου, πολλές φορές σχεδόν μηδενικού.


Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για θέματα περιβάλλοντος μας καλεί να θεωρούμε ως έσχατη λύση την ταφή των απορριμμάτων και όχι ως λύση όλων των προβλημάτων μας. Αλλά εμείς -παρά το ότι είχαμε μείνει πολύ πίσω στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων μας- επιλέξαμε να πάμε στο αμέσως επόμενο βήμα (το άνοιγμα ΧΥΤΑ και ΧΥΤΥ) παρότι αυτό έχει ξεπεραστεί από τον προηγούμενο αιώνα ακόμη, σε χώρες του εξωτερικού...

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Να ταν η ζήλια ψώρα...

Τη δημοσιότητα και το ντόρο της διαφήμισης της Ιταλiκής ΙΚΕΑ φαίνεται πως ζήλεψε η αντίστοιχη Ελληνική εταιρία, αφού στα πλαίσια της καμπάνιας της "τι σημαίνουν τα αρχικά ΙΚΕΑ?" στην οποία πρωταγωνιστεί ο Χ. Φερεντίνος υπάρχει ένα διαφημιστικό σποτ το οποίο εμπεριέχει κάποια ψήγματα αναφοράς στην ομοφυλοφιλία...


Φαίνεται όμως πως η ελληνική παρέμβαση στο σκεπτικό της διαφήμισης την επηρέασε για τα καλά... Δηλαδή από τη μία ελήφθη η απόφαση να παρουσιαστεί ένα gay ζευγάρι και από την άλλη όμως να αφεθεί να πλανάται για το αν και κατά πόσον αυτό είναι όντως αλήθεια ή είναι απλά μία πλάκα. Τραγική εντύπωση προκαλούν μάλιστα τα περίεργα αλληλοσφαλιαρώματα μεταξύ των πρωταγωνιστών του σποτ!

Παρεμπιπτόντως το συγκεκριμένο σποτ παρότι το έχω δει να προβάλλεται στην τηλεόραση εδώ και δύο βδομάδες, κρίθηκε σκόπιμο να ανέβει τόσο στη σελίδα της εταιρίας στο youtube, όσο και σε αυτήν που διαθέτει στο facebook την πρώτη Απριλίου, μάλλον εν είδει φάρσας...

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

April fool's tried to keep me in the closet...

ή αλλιως Coming out of the closet  (s01e06).

Σειρά αυτή τη φορά για να πάρουν την "κρυάδα" της αποκάλυψης είχαν δύο φίλοι από το στρατό! Είναι τα μόνα άτομα από το στρατό με τα οποία έχω κρατήσει επαφή, επειδή τα συμπαθώ, περάσαμε διάφορα μαζί (άλλοτε όμορφα και άλλοτε άσχημα) και συν τοις άλλοις επειδή καταφέραμε να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλον με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παρότι κλειστοί χαρακτήρες και οι τρεις (καλά για μένα δεν παίρνω και όρκο!).

Την περασμένη Παρασκευή είχα κατέβει λοιπόν στην Αθήνα για να συναντήσω τον Χρήστο και τον Τάσο. Ο Χρήστος λίγο πιο μεγάλος από μένα, μοναχικός τύπος και πολύ κλειστός χαρακτήρας (για να πω την αλήθεια λόγω αυτής της μοναχικότητας και του κλειστού χαρακτήρα είχε περάσει από το μυαλό μου πως ίσως να ήταν και αυτός gay). Από την πρώτη στιγμή που τον είδα στο στρατόπεδο ήθελα να τον κάνω φίλο, επειδή φαινόταν ΠΟΛΥ καλό παιδί. Ο Τάσος είχε την ίδια ηλικία με μένα, παιδί της επαρχίας και αν ήμασταν στο μαζί στο σχολείο θα ήταν είτε ο υπέρτατος ανταγωνιστής μου (μιας και δε επέτρεπα εύκολα σε άλλα αγόρια να θεωρούνται εξυπνότερα μου, τρομάρα μου) είτε κολλητάρι που θα ανταλλάζαμε από το νήπιο απόψεις για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία... Με αυτόν από την πρώτη σκοπιά που κάναμε, θεώρησα πως θα μπορούσα να συναναστραφώ μαζί του δίχως να με θεωρεί εξωγήινο λόγω των θεμάτων συζήτησης που έπιανα, αφού για όλα αυτά ήταν ενημερωμένος και αυτός (ίσως και παραπάνω από μένα!)!

Εκεί λοιπόν που είχαμε εν πολλοίς πει τα νέα μας έκανα εγώ την κρίσιμη ερώτηση: "Καλά ρε γαϊδούρια, γιατί εσείς δε συναντιέστε και μόνοι σας μιας και μένετε και οι δυο Αθήνα (και δεν έχετε και πολλές παρέες, άφησα να εννοηθεί!) αλλά περιμένετε να έρθω εγώ Αθήνα για να συναντηθούμε και οι τρεις μαζί?" Τότε ο Χρήστος αποκρίνεται : "Καλό και χρυσό παιδί ο Τάσος, δε λέω, αλλά εάν βγούμε οι δυο μας χωρίς εσένα μπορεί και να μην ανταλλάξουμε κουβέντα. Εδώ στην τουαλέτα πηγαίνεις για δυο λεπτά και είναι άβολα που καθόμαστε μόνοι μας.". Ο Τάσος τότε με κοιτάει και λέει με το χιούμορ που τον διακρίνει: "Ξέρεις γιατί δε θα ανταλλάζουμε κουβέντες, ε? Γιατί με το που θα συναντιόμαστε θα φιλιόμαστε συνεχώς και δε θα προλαβαίνουμε να βγάζουμε ούτε τις γλώσσες μας ο ένας από το στόμα του άλλου."

Τότε εγώ κοιτάω λίγο κάτω σκεπτόμενος μήπως θα ήταν η κατάλληλη ώρα για να κάνω την αποκάλυψη και με ρωτάει ο Τάσος: "Γιατί κοιτάς κάτω βρε? Μήπως έχεις κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία?" και του απαντάω εγώ: "Φυσικά και δεν έχω αφού είμαι και εγώ." και αυτοί άρχισαν να χαμογελούν πονηρά αλλά δεν έβγαζαν λαλιά. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα η κατάσταση η ίδια. Τότε αποφασίζω να τους ρωτήσω: "Καταλάβατε τί έγινε? Μόλις σας αποκάλυψα ότι είμαι gay!". "Πες μας κάτι που δεν ξέρουμε..." είπε ο Τάσος που στη συνέχεια (επί περίπου είκοσι λεπτά) έκανε ερωτήσεις σχετικές με το θέμα και φαινόταν να το έχει αποδεχτεί περίφημα. Το αποκορύφωμα αυτών ήταν και η δήλωσή του προς εμένα: "Και ρε μαλάκα πως τολμάς να κατηγορείς εμένα ότι είμαι φαλλοκράτης τη στιγμή που εσύ τις γυναίκες ούτε για έναν π@^$@ δεν τις έχεις?!"

Κάπου εκεί γυρίζω και κοιτάω το Χρήστο. Αυτός δεν είχε μιλήσει για πολύ ώρα και φαινόταν πολύ σαστισμένος. Είχε ένα παγωμένο χαμόγελό καρφωμένο στο πρόσωπό του και είχε γουρλώσει τα μάτια του (κάτι σα να ήταν κέρινο ομοίωμα στο madame tussauds. Έτσι τον ρωτάω: "Εσύ ρε Χρήστο δεν έχεις να πεις τίποτα, δεν έχεις να ρωτήσει κάτι?" Αυτός απαντάει: "Ε, μου ήρθε λίγο απότομο είναι η αλήθεια.  Εσύ ρε Τάσο τόσο γρήγορα το αποδέχτηκες, δε σου φάνηκε καθόλου περίεργο?!" ρώτησε τον άλλο φίλο. Και ο Τάσος απαντάει: "Σιγά που θα τον πιστέψω το μαλάκα, αφού είναι πρωταπριλιά!

Για την υπόλοιπη μία ώρα σχεδόν που ήμασταν μαζί προσπαθούσα να τους πείσω πως δεν έκανα πλάκα. Στο τέλος τα κατάφερα. Ή τουλάχιστον με αυτή την εντύπωση είχα μείνει. Το βραδάκι με παίρνει τηλέφωνο η κοπέλα του Τάσου για να μου πει πως είχε στεναχωρηθεί που δεν με είχε δει, θέλοντας να κανονίσουμε για καφέ. Εγώ νομίζοντας ότι της τα είχε προλάβει ο... άλλος, ζητάω τον Τάσο. Αυτός με διαβεβαιώνει πως δεν έχει πει τίποτα επειδή δε με είχε πολυπιστέψει. Για να μη σας τα πολυλογώ την Κυριακή πήγαμε για καφέ/double date.


Πριν λίγο που μίλησα μαζί του, μου είπε πως αν δεν είχε γνωρίσει το boyfriend, ακόμη δε θα είχε πειστεί για το ότι έλεγα αλήθεια...

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας.

Πέρασαν πολλά τραγούδια από το μυαλό μου για αυτή τη βδομάδα, μιας και επιστράτευσα τη μνήμη μου καθώς και τη μνήμη της κολλητής μου που είναι κάτι σαν music mentor για μένα! Και μπορεί να είχα πάρει μία -σχεδόν- την απόφαση πριν από δυο τρεις μέρες για το ποιο τραγούδι θα αναρτούσα σήμερα, αλλά μόλις είδα ένα φίλο στο facebook να αναρτά το παρακάτω τραγούδι, ήξερα πως δεν υήρχε δρόμος επιστροφής. Άκουγα και ξανάκουγα το τραγούδι και χανόμουν στο μαγικό ρυθμό και τη φωνή του αηδού...

Απολαύστε το! Μπρέθλες by Λεπά!!!


Γιατί μπορεί να είναι πρωταπριλιά, αλλά δυστυχώς αυτό το τραγούδι δεν είναι πλάκα...

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Σαχλοπαίγνια...

Με κάλεσε ο Mahler παίξω σε ένα παιχνιδάκι και εγώ δεν έχασα χρόνο. Φαίνεται δεν είναι της μοίρας γραφτό να γράψω μία ανάρτηση που αφορά ένα θέμα επικαιρότητας εδώ και ένα μήνα σχεδόν. Πάντα κάτι άλλο βρίσκεται και μένει για πιο μετά...

Λοιπόν ξεκινώ:

 English version:

1. What do you order at Starbucks?
Grande mocca coconut frapuccino light (αυτό με μάρανε!!!)or jasmine orange tea.

2. What's one thing in your closet that you cannot live without?
Myself! :P

3. What's one thing that most people probably wouldn't know about you?
That I'm gay! :P

4. Name one thing that you want to do before you die
Become president of a federal EU. (I'm never gonna die bitches!!!)

5. What's one food that you cannot live without?
Chicken or Turkey!!!

6. What quote/phrase do you live your life by?
Tis better to remain silent and be thought a fool, than speak and remove all doubt. (Abraham Lincoln) However, I, probably, do not try enough to live by it! ;)

7. What's your number one most listened to song on iTunes?
Not an iTune user. However as I have already stated before my no1 listened song is "Numb" form Linkin Park.

8. What kind of style would you define yourself as having?
In order to make some of my readers (that keep making fun of me staying in a non-urban area) happy, I would say the style of a redneck! :P

9. Favourite number
Three! You know why! ;)

10. Two hobbies
Blogging (holy shit!) and Diplomacy (yeah, it could be a hobby!!!)

11. Two pet peeves
1) scratching one's nose
2) talking very silently (greeks are loud after all!)

12. Guilty Pleasure
Ice cream... Kaimaki preferably!

Greek version
1. Τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις, αλλά τελικά δεν μπορείς.
Κωλοτούμπα (και να παραμείνω άθικτος!)

2. Ποια λέξη δυσκολεύεσαι να προφέρεις
Στα ελληνικά σχεδόν όλες! Είμαι μεγάλος σαρδαμιστής (μεγαλύτερος και από την Όλγα Τρέμη!). Μπορεί να πω την πιο μεγάλη και δύσκολη λέξη χωρίς σαρδάμ, και να κάνω το πιο τραγικό σαρδάμ με την πιο μικρή και εύκολη!

3. Αγαπημένο cartoon
Οι Jetsons! (κάτι σαν flinstones, αλλά στο μέλλον!) Εντάξει μπορεί να μην είναι και το πλέον αγαπημένο μου, αλλά ήθελα να το μνημονεύσω κάποια στιγμή σε ανάρτηση (μιας και δεν έχω βρει άλλον που να το έβλεπε... )

4. Πες 2 προτερήματα και 2 μειονεκτήματα
Προτερήματα
1)Είμαι τόσο καλός που συχνά πέφτω θύμα εκμετάλλευσης.
2)Είμαι τρομερά έξυπνος!
(2 είπε αλλά αν έπρεπε να βάλω τρία θα έλεγα πως είμαι πολύ μετριόφρων...)
Μειονεκτήματα
1.Είμαι τόσο καλός που συχνά πέφτω θύμα εκμετάλλευσης
2.Είμαι τρομερά νευρικός (στα όρια της σχιζοφρένειας!) αλλά ευτυχώς μου περνάει εύκολα!

5. Ποιο είναι πιο σημαντικό; αγάπη, φήμη, δύναμη, ή λεφτά?
Κουτάκι "όλα τα παραπάνω" δε βλέπω και ανησυχώ! :P

6. Αν μπορούσες να ζεις σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο, ποια θα ήταν, και γιατί;
Πάντοτε με ιντρίγκαρε το μέλλον. Οπότε μάλλον στο μέλλον θα ήθελα να ζω... Από την άλλη αν ήταν να πάω στο παρελθόν θα ήθελα να ζω στην εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά με τις σημερινές μου γνώσεις (για να τις εκμεταλλευόμουν και να άλλαζα το μέλλον, δηλαδή το σημερινό παρόν!).

7. Μπορείς να θυμηθείς, τι έκανες σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν;
Βρισκόμουν στο τρένο. Ήταν Μ Πέμπτη και είχα πάρει άδεια από το στρατό και επέστρεφα Εύβοια, αφού το πρωί είχα ρίξει έναν καυγά τρικούβερτο με το διοικητή, μιας και τον κατηγορούσα για προνομιακή μεταχείριση ενός στρατιώτη... (μαλακία έγραψα! Ήταν Μ. Τετάρτη. Οπότε μάλλον σκοπιά θα έκανα και θα ετοιμαζόμουν για όλα αυτά που θα γίνονταν την επόμενη μέρα!)

8. Έχεις επαναλαμβανόμενα όνειρα ;
Ναι. Ένα από τα πλέον επαναλαμβανόμενα όνειρα (ή μάλλον εφιάλτες) είναι ένα που διαδραματίζεται σε μία γειτονική πολυκατοικία με πρωταγωνιστή εμένα και μία κούκλα τύπου Barbie. Για να καταλάβετε καλύτερα, πως λέμε "Chucky, η κούκλα του Σατανά", σε μένα είναι "Barbie η κούκλα του Σατανά"! (aizen αν μπορείς εξήγησέ μου αυτό το όνειρο μιας και το βλέπω και από πολύ μικρή ηλικία!)

10. Ποιο είναι το ζώδιο σου;
Τοξότης. Θέλετε και φώτο ζωδιακού χάρτη? Αν ναι πείτε το να την ανεβάσω!

11. Πως κοιμάσαι;
Σε εμβρυακή στάση με μαξιλάρι ανάμεσα στα πόδια.

12. Ποιο είναι το αγαπημένο σου vampire ;
O Ryan Reynolds (soooooo hot!!!!) από το Blade! Μπορεί να είχε "γιατρευτεί" και να ήταν πλέον κυνηγός vampire, αλλά αφού είχε υπάρξει έστω και για μία φορά μετράει!

Μα πείτε μου, δεν είναι πολύ μανάρι?
Σόρρυ, οι υπόλοιπες ερωτήσεις δε μου πολυάρεσαν και απείχα! :P Επίσης εγώ με τη σειρά μου δε θα χώσω κανένα! Όσοι πιστοί...

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Περήφανοι ως τι...?

Με την ευκαιρία της επετείου της ελληνικής επανάστασης της 25ης Μαρτίου μου ήρθε ένα από τα γνωστά προωθούμενα mail τα οποία υπενθυμίζουν τους λόγους που θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι ως... Έλληνες!


Αναφέρω χαρακτηριστικά κάποιους από τους λόγους: 

Επειδή πήραμε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
(Έχει γύρω στους 100 λόγους για να είμαστε περήφανοι, ένας από τους οποίους είναι ο παραπάνω, αλλά μία αναφορά σε νόμπελ δεν είδα...)

Επειδή δεν είμαστε πουριτανοί. Επειδή δεν είμαστε ρατσιστές.  
(Σίγουρα για την ίδια χώρα μιλάμε?)

Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει καψούρα.
(το μάθατε? έχουμε το μονοπώλιο του έρωτα! Κρίμα που δεν κατοχυρώσαμε την ευρεσιτεχνία για να χρεώνουμε τους υπόλοιπους λαούς...)

Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει κέφι.  
(έχουμε το μονοπώλιο και στη διασκέδαση! Γιούπι! Να το πούμε στον Παπακωνσταντίνου καλέ! Έχουμε λύσει το πρόβλημα του ελλείμματος και του χρέους μας και δεν το ξέρουμε!!!)

Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει φιλότιμο.  
(επίσης δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει γαϊδουριά, που επικρατεί και πολύ συχνότερα...!!!)


Επειδή αγοράζουμε ολόκληρα αρνιά και όχι κομμάτια.  
(αυτό που για τον δικό μας καταναλωτισμό και γουρουνιά πρέπει να είμαστε περήφανοι και πχ τους Αμερικάνους για τον ίδιο ακριβώς λόγο τους κοροϊδεύουμε και τους κατηγορούμε δεν το έχω καταλάβει...)

Επειδή όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα, οι άλλοι κοιμόντουσαν ακόμη στα δέντρα. 
(Όταν όμως οι άλλοι θα έχουν εποικήσει άλλους πλανήτες, εμείς δε θα έχουμε ούτε δέντρα να κοιμηθούμε πάνω τους...)

Επειδή δώσαμε τον όρκο ελευθερία ή θάνατος.  
(και κατέληξε στις μέρες μας να έχει αντικατασταθεί με το "λαμογιά ή βόλεμα"!)


Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα, αλλά βαριέμαι! Άλλωστε με τους 100 λόγους συμφωνώ απόλυτα για να πω την αλήθεια. Απλά για μένα όλα αυτά, αποτελούν τους λόγους που θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που είμαστε... Έλληνες! Αλλά εμείς για την κατάντια μας θέλουμε να είμαστε περήφανοι! Μπράβο!

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Το bullying και η φυγή...

Προχθές το βράδυ η εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη ασχολήθηκε με το φαινόμενο του bullying στα σχολεία και ως εκ τούτου με το φαινόμενο της παρενόχλησης ομοφυλόφιλων από τους συμμαθητές τους. 

Μέσα στις ιστορίες που προβλήθηκαν ήταν και η πολύ συγκινητική ιστορία του Ανδρόνικου, ενός ομοφυλόφιλου νέου (που σε πολλούς μπορεί να φανεί γνωστός μιας και συμμετείχε και στο βιντεάκι της Colour Youth ενάντια στη λογοκρισία των gay φιλιών από τα μουσικά κανάλια MAD και MTV). Περισσότερα για την ιστορία όσο και για την υπόλοιπη εκπομπή δε θα πω, γιατί πρέπει να τη δείτε οπωσδήποτε! Αυτό που μου έμεινε όμως και μου καρφώθηκε στο μυαλό είναι αυτό το "κάποια στιγμή να φύγω στο εξωτερικό, αν και θα γίνει σύντομα" που είπε ο Ανδρόνικος.

Γενικότερα τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα άτομα (και κυρίως άτομα που αξίζουν!) σκέφτονται να εγκαταλείψουν τη χώρα και να... "φυγαδευθούν" στο εξωτερικό. Για να πω την αλήθεια και εγώ παλαιότερα, όταν δεν ήταν και τόσο "in" το να φύγεις στο εξωτερικό έλεγα πως κάποια στιγμή θα έφευγα από την Ελλάδα. Από την Ελλάδα της λαμογιάς, του βολέματος, της Ελλάδας που απώτατος στόχος όλων ήταν η είσοδος στο δημόσιο. Της Ελλάδας που με λίγα λόγια χρεοκόπησε πριν ένα περίπου χρόνο. Δεν ξέρω αν είμαι κακός, αλλά αυτή την άτυπη χρεοκοπία τη χάρηκα αφού σε αυτην εγώ στήριξα πολλές ελπίδες για αλλαγή νοοτροπίας και παραγωγικού προτύπου της χώρας. Ή θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί, ή πολύ απλά θα οδηγηθούμε στην καταστροφή. 

Πραγματικά κατανοώ τη θέληση αρκετών να φύγουν από τη χώρα γιατί στο εξωτερικό η οικονομική κατάσταση ίσως να είναι καλύτερη, η αποδοχή της διαφορετικότητας μεγαλύτερη κ.ο.κ. αλλά πιστεύω πως δεν πρέπει να φυγομαχήσει η σιωπηρή (και παραγωγική) πλειοψηφία για άλλη μία φορά. Αν για άλλη μία φορά τα πιο μορφωμένα, παραγωγικά και προοδευτικά άτομα αποφασίσουν να αποχωρίσουν, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως η σημερινή κατάσταση όχι μόνο δε θα βελτιωθεί (σε όλους τους τομείς) αλλά η κατάσταση θα πάει 20 με 30 χρόνια πίσω. Η κοινωνία θα γίνει ακόμη περισσότερο εθισμένη στο βόλεμα και το ρουσφέτι, η κοινωνία θα συντηρικοποιηθεί ακόμη παραπάνω (αφού το φταίξιμο για όλα τα κακώς κείμενα στο διαφορετικό -μετανάστες, ομοφυλόφιλους κτλ- ρίχνεται πάντα) και απλά η χώρα θα καταδικαστεί σε έναν αργό αλλά βέβαιο θάνατο...

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Μία απόδραση...

Με αυτά και με αυτά -στρατό, εξεταστικές κ.ο.κ.- ούτε που είχα καταλάβει πόσο καιρό είχα να αποδράσω από την καθημερινότητα, έστω για ένα τριήμερο βρε αδερφέ. Έτσι με την ευκαιρία του 3ημέρου της 25ης Μαρτίου έβαλε το boyfriend την ιδέα της απόδρασης, διάλεξα εγώ το μέρος και φύγαμε. Περιττό να σας πω, πως παρότι έχω δεχτεί από μία φίλη μου αλλεπάλληλες προτάσεις για να επισκευτούμε το Ναύπλιο όπου έχει εξοχικό δεν είχε τύχει να το επισκεφτώ ποτέ! Είχα δει και τις τρομερές φωτογραφίες από την πρόσφατη επίσκεψη σε αυτό των Bear και g for george, οπότε η υπόθεση προορισμός είχε κλείσει πριν καν ανοίξει. 

Τρία αξιομνημόνευτα πράγματα έγιναν που ήθελα να καταγράψω εδώ όταν θα επέστρεφα, από τα οποία το ένα μου διέφευγε μέχρι πριν λίγο που άρχιζα να με κοροϊδεύω γράφοντας πως γήρας ουκ έρχεται μόνον...

1) Οι τοπικοί ήρωες της επανάστασης είναι... "μερακλήδες"!
Μα ούτε ντροπή, ούτε διάκριση ο πορθητής του Παλαμηδίου που δείχνει να απολαμβάνει... τη "συντροφιά" ενός κορμού δέντρου μέσα από τη φουστανέλα του...! Το συγκεκριμένο παρεμπιπτόντως ήταν παρατήρηση και αστεϊσμός του boyfriend!!! To boyfriend που δεν μπορούσε καλά-καλά πριν ένα μήνα να πει τις λέξεις gay και ομοφυλόφιλους και προτιμούσε όταν αναφερόταν σε κάποιον να λέει "σαν και μας", έκανε και gay χιούμορ!!! Καλά να πάθει με τέτοια αδερφή σαν και μένα που έμπλεξε! :P

2) Στην καφετέρια Ξένον είδα ένα ζευγάρι ανδρών σε περίοπτη θέση  (πάνω ακριβώς στη θέση της πτυσσόμενη τζαμαρίας του μαγαζιού και σε υπερυψωμένο σημείο, σα να λέμε ανθρώπινη βιτρίνα για να μην τα πολυλογώ! :P) να κάθονται ο ένας απέναντι από τον άλλον, πολύ κοντά έτσι ώστε τα πόδια του ενός να βρίσκονται μέσα στα πόδια του άλλου, τα χέρια πιασμένα σφιχτά και ενώ κοίταζαν ο ένας τον άλλο σιγοψιθύριζαν γλυκόλογα...  Τόσο πολύ μου άρεσε η εικόνα όταν την πήρα είδηση (που δεν ήταν παρά όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε) έτσι ώστε ξέχασα το κινητό στο τραπέζι και μου φώναξε ο σερβιτόρος τουλάχιστον 2-3 φορές...

3) Σε ένα από τα τουριστικά μαγαζάκια που πήγαμε ο ιδιοκτήτης/πωλητής ήταν όχι μόνο από την Εύβοια, αλλά και από το χωριό της μάνας μου! What are the chances anyway...? Και αυτό ήταν μόνο το αποκορύφωμα. Την ίδια περίοδο με μένα ήταν στο Ναύπλιο η προαναφερθείσα φίλη που βρισκόταν στο εξοχικό της και πήγαμε για καφέ όπου γνώρισε το boyfriend, ένας φίλος μου από το πανεπιστήμιο που δυστυχώς δεν είδα, ο αδερφός της κολλητής μου που επίσης δεν είδα και τρεις συμφοιτητές μου που δυστυχώς είδα δις! Και ξαναρωτάω: What are the chances anyway...?

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας.

Για αυτή την εβδομάδα επέλεξα ένα τραγούδι που όποτε το ακούω με μεταφέρει αυτόματα στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια, κάτι που σημαίνει πως μου φέρνει στο μυαλό ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία γλυκά, μιας και γευόμουν για πρώτη φορά την αίσθηση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, και από την άλλη αρνητικά, μιας και τον περισσότερο χρόνο της φοιτητικής μου ζωής τον πέρασα κλεισμένος στο σπίτι με -ευτυχώς ήπιας μορφής- κατάθλιψη.

Πέραν όμως του ενδιαφέροντος των στίχων και της μουσικής (που ούτως ή άλλως είχα ακούσει πάμπολλες φορές) σήμερα ανακάλυψα πως έχει και πολύ ωραίο κλιπ (αφού δεν το είχα ξαναδεί!).

Mesdames et monsieurs, "pour the champagne" for....

I write sins not tragedies from Panic at the Disco!



και με στίχους εδώ.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Εισαγωγή στο gay blogging...

Ίσως να έχω αναφέρει σε κάποιο σχόλιο πως πριν ανοίξω αυτό το blog, ασχολούμουν γενικότερα με το blogging (μάλλον ανεπιτυχώς, αφού σε διάστημα 2-3 χρόνων που ξημεροβραδιαζόμουν δεν είχα ούτε τη μισή επισκεψιμότητα απ' ότι έχει αυτό το blog με μόλις 12 εβδομάδες ζωής...). Η ενασχόλησή μου αυτή όμως λειτουργούσε ως ένα project για μένα, για να μη σκέφτομαι (συχνά καταπιανόμουν με διάφορες ασχολίες για να αποφύγω την ενδοσκόπηση που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε στη συμφιλίωση με τον εαυτό μου...) οπότε το συνέχιζα για αρκετό καιρό. 

Κάποια στιγμή λοιπόν από τον ατελείωτο χρόνο σερφαρίσματος προς αναζήτηση θεμάτων για το προηγούμενο blog, άρχισα τις αναζητήσεις για gay blog. Αφού βεβαιώθηκα πως δεν με παρακολουθεί κανένας κατάσκοπος και πως δεν βρισκόταν κανείς πίσω μου βρέθηκα γρήγορα-γρήγορα στο blog του gay κλαψομούνη από κούνια...

Θυμάμαι πως είχα βρει τόσο απολαυστικά τα κείμενά του, αφού εν πολλοίς περιελάμβαναν τις δικές μου αγωνίες, αναζητήσεις, ιστορίες ομοφοβικών γονέων κ.ο.κ. Τo λάτρεψα και το τελείωσα σε λίγες ώρες. Μάλιστα στεναχωρήθηκα πολύ που ο Τομ Σόγιερ (το blogger profile name του κλαψομούνη) είχε ανακοινώσει πως δε θα αναρτούσε άλλα posts λίγες μέρες πριν την ανακάλυψη του blog του από εμένα. Παρόλα αυτά, όποτε εγώ αισθανόμουν τη σεξουαλική μου ταυτότητα να ξεχειλίζει έμπαινα και ξαναδιάβαζα όλες τις αναρτήσεις του και μου έφτιαχνε το κέφι. 

Αυτό έγινε και λίγο παραπάνω από 3 μήνες πριν. Έλα όμως που αυτή τη φορά δεν ήταν αρκετές οι αναρτήσεις του. Μπήκα και σε άλλα blogs. Ξεπέταγα το ένα μετά το άλλο σε λίγες μόνο ώρες. Αισθάνθηκα πως το blogging μου είχε λείψει, αφού το είχα παρατήσει πριν μπω στο στρατό, και θέλησα να το ξαναρχίσω. Αλλά αυτή τη φορά θα άλλαζα όνομα, θα άλλαζα θεματολογία θα ασχολούμουν με τον εαυτό μου και τους λόγους που με είχαν οδηγήσει σε αυτή την τραγική ψυχολογική κατάσταση. 

Και έτσι έγινε. Σε λίγους μήνες αισθάνομαι πως ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ στη ζωή μου. Η συμφιλίωση με τον ίδιο μου τον εαυτό είναι ένα από τα καλύτερα επιτεύγματα της σχεδόν τρίμηνης ενασχόλησης μου με το blog. Για όλη αυτή τη βελτίωση της ψυχολογίας μου οφείλω να ευχαριστήσω όλους εσάς. Όσους διαβάσατε και σχολιάσατε τα κείμενά μου (και ειδικά τα πρώτα) αλλά και όλους εσάς που βγάλατε στα blog σας ένα κομμάτι του εαυτού σας που με έκανε να δω τον εαυτό μου διαφορετικά. Και κυρίως θέλω να ευχαριστήσω τον gay κλαψομούνη από κούνια -που από τις πολλές φορές που έχω διαβάσει τις αναρτήσεις μου αισθάνομαι λες και τον ξέρω προσωπικά- που μέσω των κειμένων του και της blogroll του έγινε η εισαγωγή μου στο gay blogging...

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Ανατριχίλα...

...μόνο αυτό μπορούν να μου προκαλέσουν τα βίντεο από το χθεσινό δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων (που τελικά διεκόπη) στο οποίο επευφημούνται τόσο ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, όσο και ο Ηλίας Ψινάκης από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων που ζητούν τη μονιμοποίησή τους, μιας και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. 

Αρχικά, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε το γιατί διαμαρτύρονται ούτε το εναντίον ποιων διαμαρτύρονται οι συμβασιούχοι. Προσελήφθησαν κάποια στιγμή και για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Οι διοικούντες (το δήμο εν προκειμένω), ενώ γνώριζαν πως οι θέσεις στις οποίες διορίζονταν συμβασιούχοι, ήταν θέσεις που απαιτείτο μόνιμο προσωπικό (και άρα θα έπρεπε να έχει προσληφθεί μόνιμο προσωπικό μέσω ΑΣΕΠ) προτίμησαν τη μέθοδο των συμβάσεων τόσο ορισμένου χρόνου όσο και έργου για να βολέψουν τα δικά τους "παιδιά". Από την άλλη, οι συμβασιούχοι προτίμησαν να γλείψουν, να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές να θερμοπαρακαλέσουν, να απειλήσουν και να τάξουν ψήφους στους διοικούντες έτσι ώστε να εξασφαλίσουν μία θεσούλα στο δημόσιο, έστω με σύμβαση, με την προοπτική να μονιμοποιηθούν κάποια στιγμή!

Μέχρι τώρα λοιπόν ευθύνη φαίνεται να έχει κυρίως η προηγούμενη δημοτική αρχή που εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη για εργασία τόσων ανθρώπων, όσο και οι ίδιοι οι άνθρωποι που γνώριζαν που έμπαιναν και παρόλα αυτά δεν ακούστηκε ούτε μία διαμαρτυρία από μέρους τους για αυτό...

Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα λοιπόν ζητωκραυγάζουν έναν δημοτικό σύμβουλο (και φθηνό εκπρόσωπο του lifestyle κατά την ταπεινή μου άποψη...) της απελθούσας δημοτικής αρχής (αυτής δηλαδή που εκμεταλλευόμενη το παραθυράκι του νόμου τους διόρισε και εξ' αιτίας της σήμερα ταλαιπωρούνται!) τόσο και τον εκπρόσωπο του πιο ακραίου φασιστικού κόμματος που υπάρχει στη χώρα μόνο και μόνο επειδή χαϊδεύει με το λαϊκίστικο λόγο του τα αυτάκια τους!

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση... Όταν καταφέρουμε να αποτινάξουμε τα οθωμανικά κατάλοιπα από τη νοοτροπία μας ίσως να καταφέρουμε να γίνουμε μία χώρα που θα ομοιάζει με αυτές που αποκαλούμε σύγχρονες...

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Δικαίως δεν πτοούμαι...

Το πόσο ταυτίστηκα με την ανάρτηση του Aizen δε λέγεται. 

Όλο τον τελευταίο καιρό, δε λέω να σχεδιάσω κάτι (ακόμη και 2 βδομάδες πριν!) όλο και κάτι θα συμβεί για να βγάλει τα σχέδια μου εκτός τροχιάς. Η αλήθεια είναι δεν επιτρέπω να βγουν και πολύ εκτός τροχιάς γιατί πάντοτε βρίσκω τη συντομότερη παράκαμψη που αφήνει τον αρχικό σχεδιασμό σχετικά ανέπαφο και περιλαμβάνει την καλύτερη δυνατή διαχείριση της εμφανιζόμενης κρίσης σε σχέση με τη δοθείσα συγκυρία!

Παρά τα μικρά στραβοπατήματα όμως, προσπαθούσα να βλέπω την θετική οπτική όλων των μικροπροβλημάτων που συναντούσα! Είμαι πάνω απ' όλα αισιόδοξος άνθρωπος που δεν αφήνει να τον ρίχνουν "σαχλαμάρες" όπως θάνατοι (ευτυχώς 90χρονων-και πλέον- θείων), πολλαπλά κρυώματα, γρίπες και γαστρεντερίτιδες, υποψίες για σοβαρές ασθένειες (ευτυχώς ήταν false alarm!) κοντινών προσώπων κ.ο.κ. Σα να λέμε μόνο Τακαμούρι που δε με έπιασε! Παρότι, λοιπόν, με μιζεριάζουν και με κάνουν να αισθάνομαι πιο γκαντέμης και από τον εκ Κρήτης καταγόμενο αιωνόβιο πρώην πρωθυπουργό (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε γιατί φοβόμαστε μην κάνει κανα Τσουνάμι και προς Μεσόγειο μεριά...) όλα αυτά τα γεγονότα, η αισιόδοξη ματιά μου με κάνει να σκέφτομαι πως με βάση το νόμο των πιθανοτήτων δεν μπορεί, όλο και κάποιο καλό θα συμβεί για να αντισταθμίσει τα μικρο-κακά που μου συμβαίνουν (και δε με αφήνουν να ευχαριστηθώ τα αρκετά θετικά που έχουν συμβεί στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα!). 

Όπερ και εγένετο!  Πέρασα το μόνο μάθημα που έδωσα στην εξεταστική (που μόνο εγώ και όλοι εσείς που με διαβάζετε ξέρετε τι είχα περάσει για να δώσω και που τελικά πέραν της ταλαιπωρίας είχε συμβάλει στο να μείνω άρρωστος για περίπου ένα μήνα!) κάτι που σημαίνει πως απομένει μόνο ένα για την αποπεράτωση της πολυετούς φοίτησής μου στο ελληνικό πανεπιστήμιο! Οι κύριοι του οικονομικού επιμελητηρίου παρακαλώ να ετοιμάζονται για την άφιξη μου! Επειδή είμαι απλός άνθρωπος, δε ζητάω παρα μόνο ένα κόκκινο χαλί σαμπάνια μπρι και σολομό από τη Σκωτία... 

Ευχαριστώ!


Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Coming out εις διπλούν. part 2

Σας είχα γράψει κάποια στιγμή πως ήθελα να κάνω ένα ομαδικό coming out, σε 3 άτομα τον κουμπάρο με την κοπέλα του και την αδερφή της. Τελικά το μόνο που κατάφερα μετά από πολύ κόπο ήταν να το πω σε άλλο τόπο και χρόνο από τον προγραμματισμένο μόνο στον Παναγιώτη και τη Δήμητρα! Στην αδερφή της Δήμητρας, Μαρία όμως έμελλε να γίνει η αποκάλυψη μία από τις δυο-τρεις μέρες που απείχα από τα διαδικτυακά "καθήκοντά" μου. 

Είχα πάει να δω το σπίτι στο οποίο πρόσφατα είχε μετακομίσει (εδώ και 6 μήνες με είχε καλέσει αλλά δεν είχα αξιωθεί το γαϊδούρι...) και είχαν έρθει και ο Παναγιώτης με τη Δήμητρα. Όλοι μαζί φάγαμε (μαγειρεύει καλά η ρουφιάνα και δεν της το 'χα!) και καθίσαμε στον καναπέ. Αφού εξαντλήσαμε όλα τα θέματα και ενώ εγώ και ο Παναγιώτης δε είχαμε αφήσει σε ησυχία ο ένας τον άλλον αφήνοντας συνεχώς υπονοούμενα (εγώ για να τον πικάρω και αυτός για να με κομπλάρει επειδή ήξερε ότι θα το έλεγα στην Μαρία!) είχε έρθει η ώρα να γίνει η βραδιά πιο ενδιαφέρουσα λόγω της αποκάλυψής μου.

Το καλύτερο "lead in" μου το έδωσε ένα από τα πειράγματα του Παναγιώτη. Είπε κάποια στιγμή:  "Τίποτα πια δε με εκπλήσσει. Την περασμένη Δευτέρα τα άκουσα όλα." όλο νόημα κοιτώντας εμένα και γελώντας. Εκεί με ρωτάει η Μαρία "Τι έχει συμβεί μεταξύ σας επιτέλους? Τι του είπες?". Κάπου εκεί της εξηγώ ότι είμαι gay και πως συμφιλιώθηκα πρόσφατα με αυτό. Το πήρε πολύ καλά (από την πολύ μικρή εμπειρία μου, έχω συνειδητοποιήσει πως οι γυναίκες το παίρνουν πολύ πιο χαλαρά απ ότι οι άνδρες). Bέβαια σε αυτό βοηθούσε και ο κλάδος των σπουδών της που με την ευρεία έννοια την καθιστούσε σχετικά ενημερωμένη για τo θέμα. 

Αφού είδα ότι η αντίδρασή της ήταν πολύ καλή και επειδή ήθελα να μάθει τα πάντα για μένα, ακολούθησα μια ιδιότυπη μέθοδο και της είπα κάποιες από τις ιστορίες τις ζωής μου που έχω γράψει και εδώ σε περίπου 15 αναρτήσεις σε λιγότερο από μία ώρα.  Μίλαγα με τρομερά γρήγορους ρυθμούς έτσι ώστε να προλάβω να πω όσο το δυνατόν περισσότερα και εκείνη έδειχνε να το απολαμβάνει και να απορροφά αυτά που έλεγα σα σφουγγάρι! Μετά το τέλος του μακροσκελέστατου (σχεδόν) μονόλογού μου -που περιελάμβανε ακόμη και αναφορά στο boyfriend και ήταν το πιο αναλυτικό coming out που έχω κάνει ποτέ μου- (μιας  και λειτουργούσε και σαν follow up συζήτηση και για τον Παναγιώτη και τη Δήμητρα) κάναμε μία πολύ όμορφη και έντονη συζήτηση για την ομοφοβία, την ατάκα του Παναγιώτη που με είχε σημαδέψει και γενικότερα για την ομοφυλοφιλία.

Κάπου εκεί πετάχτηκε και η Δήμητρα να κάνει την αδιάκριτη ερώτησή της (που λόγω γλυκιάς φατσούλας τσαχπινιάς και συμπάθειας και μόνο δε διαολόστειλα): "Στη σχέση σας δηλαδή με το boyfriend ποιος έχει το ρόλο του άνδρα και ποιος της γυναίκας?" Και απαντάω εγώ: "Και οι δύο είμαστε gay, άρα μας αρέσουν οι άνδρες συνεπώς και οι δύο έχουμε το ρόλο του άνδρα στη σχέση" (βασικά σε κάποιο blog το έχω διαβάσει -δε θυμάμαι ποιο-  μου είχε κάνει εντύπωση και είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μου!). "Εννοώ, ποιος είναι ο παθητικός και ποιος ο ενεργητικός." επέμεινε! "Αν εννοείς αυτό" της λέω "δεν είναι απαραίτητο να είναι σταθεροί οι ρόλοι. Και στο κάτω κάτω της γραφής, δε σε ρώτησα ποτέ αν αφήνεις τον Παναγιώτη να σε πάρει απ' τον κώλο." (το είχα και φρέσκο από τα σχόλια ανάρτησης της προηγούμενης εβδομάδας και δε συγκρατήθηκα!) και κάπου εκεί δαγκώθηκε και δεν ξαναμίλησε...

Οι εντυπώσεις πολύ καλές! Ο Παναγιώτης έδειχνε να το έχει χωνέψει. Μπορούσε να κάνει συζήτηση -έστω κι αν είχε αρκετές ομοφοβικές απόψεις- έχοντας βγάλει τις παρωπίδες τις άγνοιας και παραδεχόμενος ότι τις περισσότερες φορές είχα δίκιο στην επιχειρηματολογία μου. Η Μαρία το είχε πάρει πολύ καλά και ήταν η μόνη που είχε αντέξει 3 στάδια αποκάλυψης σε μία βραδιά. Η Δήμητρα συνέχισε να επαναλαμβάνει πως για αυτούς δεν άλλαζε τίποτα (πέραν από τις αδιάκριτες ερωτήσεις που έκανε!). Αν μου έλεγε κανείς πριν 2 μήνες ότι θα μπορούσα να έχω τέτοιου είδους συζήτηση με αυτά τα άτομα και οι αντιδράσεις τους θα ήταν τόσο θετικές, θα μου φαινόταν σα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αφού με άφησαν σε μία πλατεία, όπου με περιμάζεψε το boyfriend, συνειδητοποίησα πως μου είχε καρφωθεί ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και δε σταμάτησα να τραγουδάω ότι σαχλαμάρα έπαιζε το ραδιόφωνο!

Come out, come out wherever you are...
It feels sooooo good...

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Το τραγούδι της εβδομάδας

Για αυτή την εβδομάδα επέλεξα ένα από τα πλενο αγαπημένα μου τραγούδια. Είναι ένα soundtrack και το έχω ταυτίσει απόλυτα με την ταινία στην οποία παιζόταν. Είναι μελωδικό, ταξιδιάρικο και όπως και η ταινία σου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος...

Το video pου διάλεξα δεν είναι το official αλλά μου αρέσει γιατί περιέχει σκηνές από την ταινία!
Ladies and gentlemen, Porcelain by Moby...



Ριψοκινδυνεύοντας να γίνω ελαφρώς μακάβριος θέλω να πω πως όταν πεθάνω (ελπίζω να αργήσει πολύ αυτό!!!!!) θέλω να αποτεφρωθώ (βλέπετε, θέλω να κατοχυρώσω -σύμφωνα με τους ελληνες παπάδες- την αποστολή μου στην κόλαση!) , τη στάχτη μου να τη ρίξουν στην παραλία Μαύρα Βόλια στη Χίο ενώ θα παίζει αυτό το τραγούδι...