Coming out! (άλλη μία φορά!)

Ήταν να μην πάρω φόρα με τις αποκαλύψεις, φαίνεται, μιας και την επόμενη κιόλας μέρα μετά την αποκάλυψη στην κολλητή, αποφάσισα να κάνω το ίδιο σε μία φίλη από το Πανεπιστήμιο. Παρότι δε μένω πλέον Αθήνα η σχέση μας είναι πολύ καλή, μιλάμε συχνά και όποτε κατεβαίνω, επιδιώκω να συναντιόμαστε να τα πούμε σε κάποιο από τα πάμπολλα καφέ που ανακαλύπτει καταχωνιασμένα σε μικρά στενά και κρυφές γωνιές ως βέρα Αθηναία που είναι!

Αφού λοιπόν πήγαμε σε ένα τέτοιο καφέ και είπαμε τα νέα μας, αρχίζω να της λέω πως πριν 2 μήνες δεν ήμουν πολύ καλά, αλλά τώρα είμαι πολύ καλύτερα (προσπαθώντας να κάνω μία σύνδεση με το θέμα!). Κάπου εκεί με διακόπτει η κακομοίρα μη γνωρίζοντας ότι προσπαθώ να κάνω το coming out μου και μου λέει: "Ναι μωρέ. Αφού ξεμπέρδεψες με την εξεταστική όλα είναι καλά τώρα!" και με κομπλάρει. Συνέχισα να κάνω την πάπια μέχρι που φύγαμε. 

Μετά άρχισα να τη συνοδεύω μέχρι το σπίτι της που ήταν σχετικά κοντά. Και λίγο πριν φτάσουμε της λέω: "Κάτσε να σου πω τώρα κάτι πριν φτάσουμε γιατί διαφορετικά δε βλέπω να στο λέω ποτέ!". "Πέρασα μία διαδικασία το τελευταίο δίμηνο κατά την οποία συμφιλιώθηκα επιτέλους με το ότι είμαι gay!" Συνέχισα. "Τι καλά!" μου απαντάει! "Τι καλά?" ανταπαντώ εγώ.  "Ευτυχώς!" μου απαντάει! "Ευτυχώς?" ανταπαντώ εγώ. Και μετά αρχίζει να μου λέει "Ναι μωρέ! Τόσα χρόνια συζητάμε για τα πάντα αλλά δε μου είχες πει ποτέ τίποτα για καμιά κοπέλα και είχα ανησυχήσει που είσαι τόσο μοναχικός! Μπράβο που συμφιλιώθηκες με αυτό που είσαι." Και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο για κάμποση ώρα. Μιλάμε άλλο να σας το λέω και άλλο να τη βλέπετε. Η αντίδρασή της ήταν τέτοια που σκεφτόμουν πως σε περίπτωση που ήμουν straight μπορεί και να στενοχωριόταν!

Κάπου εκεί και ενώ έχουμε περάσει το σπίτι της, έχουμε συνεχίσει τον περίπατο και έχουμε φτάσει Γκάζι, με ρώτησε αν το έχω πει σε κανέναν άλλο. Της είπα ότι σύντομα θέλω να το έχω πει σε όλα τα άτομα που βρίσκονται δίπλα μου, μιας και δεν βρίσκω νόημα στο να συνεχίσω να κρύβω κάτι για το οποίο δεν αισθάνομαι πως είναι λάθος (αυτή η πρόοδος μου στον τρόπο που σκέφτομαι το τελευταίο δίμηνο είναι τρομερή!) αλλά συνέχισα λέγοντάς της πως το έχω πει μόνο στην κολλητή μου. Εκεί θυμήθηκα και το "Οι gay είναι πολύ τυχεροί που σε έχουν μαζί τους" που μου είχε πει η κολλητή, ξανασυγκινήθηκα, κύλισε ακόμη ένα δάκρυ από το δεξί -πάλι- μάτι μου και όπως κατέβαινα από το πεζοδρόμιο παραλίγο να με πατήσει ένα αυτοκίνητο (καλά, πόσο κλισέ θα ήταν να με πατήσει αυτοκίνητο στο Γκάζι????) Με τα πολλά φτάσαμε σπίτι της και κατευθύνθηκα προς το μετρό. Φτάνοντας σπίτι, μου ήρθε μήνυμα "Ζηλεύω που εγώ δε βρήκα κάτι να πω που θα θυμάσαι και θα συγκινείσαι." Εγώ την πήρα τηλέφωνο να την καθησυχάσω πως αυτό είχε γίνει στην follow-up συζήτηση με την κολλητή. Οπότε θα μπορούσε μέχρι την επόμενη φορά να σκεφτεί κάτι!

Για δεύτερη συνεχόμενη μέρα αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ. Κάθε φορά που το έλεγα σε κάποιον μου φαινόταν όλο και πιο εύκολο. Αισθανόμουν όλο και πιο απελευθερωμένος, όλο και πιο εξιλεωμένος. Για άλλη μία φορά θα πω πως είναι εσωτερική η διαδικασία που πρέπει να ολοκληρωθεί. Αν δεν έχει έρθει η συμφιλίωση με τον εαυτό σου δε γίνεται τίποτα. Επίσης για άλλη μία φορά θα πω πως στην πραγματικότητα η αντίδραση των άλλων είναι πολύ πιο θετική απ' ότι περιμένεις.

ΥΓ(αντίγραφο χθεσινής ανάρτησης): Αν ποτέ κανείς θελήσει να κάνει το coming out του σε κάποιον να μην παραλείψει ένα ποτήρι (αν όχι νταμιτζάνα) νερό δίπλα του γιατί όσο θετική κι αν είναι η αντίδραση του άλλου το στόμα στεγνώνει με τρομερή ταχύτητα...