Ο συνδικαλισμός και εγώ...

Παλαιότερα σε ανάρτησή μου με θέμα το bullying σας είχα γράψει πως ήμουν κάτι σαν το Μαχάτμα Γκάντι σε νεαρή ηλικία. Δεν ήθελα να πλακώνομαι με άλλα παιδιά, ήμουν διαλλακτικός, έβρισκα συμβιβαστικές λύσεις όποτε οξύνονταν τα πνεύματα κ.ο.κ. Επίσης σας είχα εξηγήσει τι εννοούσε η κολλητή μου με την ατάκα της "Οι gay είναι πολύ τυχεροί που σε έχουν μαζί τους" όταν της αποκάλυψα την αλήθεια για μένα.

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν όταν ήμουν 7 χρονών περίπου. Πρέπει να ήταν σαββατοκύριακο ή κάποια άλλη αργία καθώς δεν είχαμε σχολείο. Συνεπώς όλη η οικογένεια έπρεπε να πάει για ελιές. Δε ξέρω αν σας έχει απασχολήσει εσάς τους Αθηναίους από που βγαίνει το λάδι για να το βρείτε έτοιμο πακεταρισμένο στο ράφι του Σκλαβενίτη, αλλά να σας ενημερώσω ότι πρώτα πρέπει να πας μαζέψεις ελιές!!! Εκεί που δουλεύαμε λοιπόν, και εγώ βαρυγκομούσα τη μοίρα μου επειδή έχανα το dragonball που έδειχνε η τηλεόραση και εγώ τόσο πολύ αγαπούσα, οι γονείς μου αρχίζουν να μου φωνάζουν γιατί προφανώς κάτι δεν πρέπει να έκανα πολύ καλά! Τέτοια συμπεριφορά όμως για μένα ήταν ανεπίτρεπτη. Θύμωσα τόσο πολύ, αλλά δεν έβγαλα άχνα. Κάθισα οκλαδόν μες τη μέση του χωραφιού και για τις επόμενες 3 ώρες που ήμασταν εκεί δεν έκανα απολύτως τίποτα! Τι να με παίρνουν με το καλό, τι να με απειλούν, τι να μου φωνάζουν, τι να βάζουν την αδερφή μου το βόιδι που συνέχιζε να δουλεύει να με παρακαλάει, εγώ τίποτα! Βρισκόμουν ακίνητος και αμίλητος σαν άγαλμα στη μέση του χωραφιού μέχρι που φύγαμε για το σπίτι. Από την επόμενη φορά μου συμπεριφέρονταν μες την ευγένεια και οτιδήποτε ήθελαν συνοδευόταν πάντοτε από ένα "μήπως θα μπορούσες να...". Εκεί κατάλαβα πως είχα κερδίσει την πρώτη μου μάχη με την εργοδοτική αυθαιρεσία (!) και πως θα μου άρεσε να συνεχίσω να διεκδικώ αυτά που πίστευα ότι αξίζω.

Από κει και έπειτα δεν άφηνα εκλογή για εκλογή που να μη συμμετέχω. Στο δημοτικό άρχισα τη σταδιοδρομία μου ως ταμίας και γραμματέας. Μόνο εγώ κατάφερνα να μαζεύω όλα τα χρήματα με τέτοια σιδηρά πυγμή (ακόμη και δίπλα στην καντίνα την έστεινα για να πάρω τα χρήματα από αυτούς που χρωστούσαν!). Μέχρι το Λύκειο είχα καταφέρει να είμαι ο σχεδόν μόνιμος πρόεδρος της τάξης. Αλλά και εγώ ήμουν δραστήριος. Τι την τάξη κανόνιζα να βάψουμε, τι πρωτοβουλίες για ανακύκλωση έπαιρνα. Θυμάμαι κάποια περίοδο που μας είχαν βάλει σε βορινή τάξη που ως εκ τούτου είχε πολύ χαμηλή θερμοκρασία είχα καταφέρει μετά από ασφυκτική πίεση να συναντηθώ με το δήμαρχο (τι τιμές θέ μου!) και μέσα σε μία βδομάδα είχε εγκατασταθεί ένα επιπλέον καλοριφέρ στην τάξη μας!

Βέβαια η καταπολέμηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας συνέχιζε να με ελκύει πολύ! Έτσι θύμα αυτού του κολλήματός μου έπεσε ακόμη και το αφεντικό της εφηβικής μου ηλικίας. Κάποια στιγμή επειδή με προσέβαλε μπροστά στους πελάτες χώθηκα στην τουαλέτα για κανα μισάωρο. Μετά βγήκα έξω, συνέχισα τη βάρδιά μου. Επέστρεψα και το βράδυ για το υπόλοιπο της βάρδιας και μετά το τέλος της σχεδόν 12ωρης εργασίας του ανακοίνωσα ότι παραιτούμαι. Την επόμενη χρονιά βέβαια ξαναπήγα επειδή και γω είχα ανάγκη από χρήματα και αυτός από έναν καλό υπάλληλο σαν εμένα αλλά με τις σκληρές μου διαπραγματεύσεις πήρα 20% αύξηση και μείωση κατά 2 ώρες του ωραρίου μου. Για να μη σας τα πολυλογώ 4 χρόνια αργότερα και μετά από πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις είχα καταφέρει να τριπλασιάσω το μεροκάματο μου (το οποίο ήταν το μεγαλύτερο της επιχείρησης) και να δουλεύω 8 -8μιση ώρες ημερησίως (που ήταν οι λιγότερες της επιχείρησης)!

Βέβαια θα μπορούσα να σας γράψω ακόμη περισσότερα παρόμοια περιστατικά και από την ενήλικη πλέον ζωή μου, αλλά κάτι τέτοιο λόγω της κλειστής κοινωνίας θα συνεπάγετο με αποκάλυψη της ταυτότητάς μου οπότε λέω να το αποφύγω...