Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Εγώ πριν 5 χρόνια, μια βόμβα και η Αφροδίτη!

Μπορεί να μην πέρασαν δέκα μέρες χωρίς αναρτήσεις, όπως είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά αλλιώς τα σχεδίαζα και αλλιώς μου βγήκαν!


Ξεκίνησα που λέτε για την Αθήνα σήμερα το πρωί γιατί έγραφα μάθημα! Εκεί που βρισκόμουν σε κάποιο από τα λατρεμένα μέσα μεταφοράς τα οποία λειτουργούσαν (yeah!!!!) και είμαι όλο χαρά -επειδή και έχω διαβάσει καλά, και αρκετά νωρίς θα φτάσω και γενικά γιατί τον τελευταίο καιρό είμαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν- βλέπω ένα παιδί και αισθάνομαι, για πρώτη φορά ίσως, το gaydar μου να χτυπάει κόκκινο! Ήταν ένας 18χρονος άντε 19χρονος νέος πολύ συνεσταλμένος και λίγο mommy's boy, αν κρίνω από το ντύσιμο. Παρόλα αυτά το ύφος του και τα κουταβίσια ματάκια του μου έβγαλαν κάτι το γλυκό. Έτσι αποφάσισα να τον καρφώσω με τα μάτια μου, μπας και περάσει και πιο όμορφα η ώρα μέσα στο τρένο... Επί 5 λεπτά (που δεν είχα βγάλει τα μάτια μου από πάνω του) αισθανόμουν πως έβλεπα τον εαυτό μου πριν από 5 χρόνια. Να γυρίζει προς το μέρος μου και μόλις βλέπει ότι συνεχίζω να τον κοιτάω, να κοκκινίζει και να γυρνάει από την άλλη. Και ξανά, και ξανά, και να προσπαθεί να καταλάβει γιατί τον κοιτάω. Σαν και μένα παλαιότερα, να μην του κόβει και αυτού ότι υπάρχει περίπτωση κάποιος να τον γλυκοκοιτάζει! Αυτό μέχρι που κατέβηκε 2-3 στάσεις αργότερα. Έπειτα κατάλαβα ότι φορούσα ακόμη τα γυαλιά μου (επειδή προηγουμένως διάβαζα)  και συνειδητοποίησα πόσο αστείος πρέπει να ήμουν που τον είχα καρφώσει με 4 μάτια και όχι με 2... Αν είχα υπόψιν μου βέβαια τι ακριβώς θα επακολουθούσε θα είχα βγει από το τρένο μαζί του, να του ζητήσω να πάμε για καφέ, μπας και τον γλύτωνα από τη δική μου μοίρα, δηλαδή 5 χρόνια ντουλάπας...

Με τα πολλά φτάνω στο πανεπιστήμιο. Κάπου εκεί πρέπει να έχει αποχωρήσει και η Αφροδίτη από τον τοξότη (εγώ δεν πολυπιστεύω σε αυτά αλλά σύμφωνα με τις φίλες μου... Λίτσα και Άση -απλή συνωνυμία μην παρεξηγηθώ- μου έφερνε καλοτυχία και καλή διάθεση μέχρι τότε). Εκεί συνειδητοποιώ λοιπόν πως το πανεπιστήμιο είναι κλειστό! Κάποιος είχε πάρει τηλέφωνο και είχε ειδοποιήσει για βόμβα! Μόλις το μαθαίνω βάζω τα γέλια, επειδή ακριβώς αυτό είχα σκεφτεί πολλές φορές να κάνω και γω όταν δεν είχα διαβάσει, αλλά επειδή είμαι ευσυνείδητος πολίτης (και μεγάλη φραγκόκοτα!) ουδέποτε είχα πράξει. Μετά από 1 ώρα ψάξιμο από την αστυνομία και ενώ δε βρέθηκε τίποτα, αναβλήθηκαν οι εξετάσεις των μαθημάτων για το υπόλοιπο της ημέρας έτσι και του δικού μου!

Παρόλα αυτά, συνεχίζοντας να γελάω πλατσούρισα μέχρι τη στάση (btw πολύ... "Λονδίνο" σήμερα η Αθήνα!) κατευθύνθηκα προς τα ΚΤΕΛ και επέστρεψα πίσω στο νησί άπραγος!

4 σχόλια:

  1. Α καλα..και στη δικη μου σχολη νομιζω εγινε κατι αντισοιχο την τεταρτη....εγω καθισα σπιτι οποτε δεν παιρνω ορκο...μα καλα αλλη δουλεια δεν εχουν παιρνουν τηλεφωνα για βομβες?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εντάξει μωρέ! Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες... Εντυπωσιάστηκα πάντως με τον εαυτό μου που παρότι έχασα μια ολόκληρη μέρα, χάλασα 30 γιούρα παρακαλώ δεν κατάφερα τίποτα απολύτως και έγινα πολύ λούτσα δεν έχασα την καλή μου διάθεση ούτε λεπτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γλυκέ μου και εγώ απέχω 3 ώρες απο την σχολή μου,για αυτό κάθε φορά μου κόβει και παίρνω τηλέφωνο για να μάθω.Εκει κάτω απο οτι φαίνεται δεν σας κόβει πολύ μαζούτ καίτε.Όχι τίποτα άλλο,διάβασες,ταξίδεψες πόση ώρα ταλαιπωρία,έχασες πήδημα με το μπαρμπουνάκι,και έγινες και λούτσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα δε θα ήταν δυνατόν να έχω πάρει τηλέφωνο! Πέραν του ότι είχα ξεκινήσει πολύ νωρίς, τα μαθήματα ακυρώθηκαν μόλις μία ώρα πριν την ώρα που έγραφα!

    ΥΓ: Σε όλα αυτά που έγραψες να προσθέσω πως αρρώστησα κιόλας λόγω του ότι έγινα λούτσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή