Sorry, αλλά δεν είμαι το δουλάκι σου!

Πριν από 1 μήνα περίπου είχα γράψει μία ανάρτηση με τίτλο "Sorry, αλλά δεν είμαι ο ψυχαναλυτής σου!" που αφορούσε την κατάρα που έχω να μου εκμυστηρεύονται διάφοροι, γνωστοί και άγνωστοι τα προβλήματά τους. Από τότε λοιπόν ήθελα να γράψω και το κατά κάποιον τρόπο δεύτερο μέρος της ιστορίας που αφορά την αίσθηση που έχω ότι συχνά πέφτω θύμα εκμετάλλευσης αλλά όλο το αμελούσα! Πρόσφατα όμως συνέβη κάτι που που μου έφερε αναμνήσεις (άρα και το θέμα) ξανά στο προσκήνιο...

Γενικότερα είμαι από τα άτομα που βρίσκουν ευχαρίστηση στο να βοηθούν τους άλλους (τρομάρα μου!). Τι γίνεται όμως όταν σου δημιουργείται η υποψία ότι κάποια άτομα, συχνά πολύ κοντινά ακόμη και οικογενειακά, σε θυμούνται μόνο όταν σε έχουν ανάγκη και ποτέ άλλοτε. Ενώ σε γενικές γραμμές είμαι πολύ βολικός και ανταποκρίνομαι άμεσα σε οποιαδήποτε ανάγκη δημιουργηθεί σε κοντινά μου άτομα (που βρίσκεται πάντα εντός των δυνατοτήτων μου), κάποιες φορές προσπαθώ να βλέπω λίγο πιο αποστασιοποιημένα την κατάσταση και αναρωτιέμαι μήπως πέφτω για πολλοστή φορά (?) θύμα εκμετάλλευσης. 

Σχετικά πρόσφατα μάλιστα είχα παρατηρήσει πως ένα συγκεκριμένο άτομο του περίγυρού μου άνηκε και στις δύο κατηγορίες. Δηλαδή από τη μία με φόρτωνε με τα προβλήματά του, με αποτέλεσμα να το λυπάμαι και να προσπαθώ να το παρηγορήσω και από την άλλη να μου ζητάει βοήθεια με θέματα που απαιτούσαν πολλές ώρες απασχόλησης από μέρους μου σε εβδομαδιαία βάση. Το αποκορύφωμα όλων όμως ήταν πως το άτομο αυτό ήταν άκρως απαιτητικό και με ύφος χιλίων καρδιναλίων απαιτούσε κάτι παραπάνω από επαγγελματική δουλεία από εμένα (δηλαδή έναν ερασιτέχνη!). Δηλαδή ήμαρτον! Έχεις έναν άνθρωπο (το μόνο!) που κάθεται και ακούει τον πόνο σου και ποτέ δεν τον έχεις ρωτήσει τι κάνει αυτός ή ποιος είναι ο δικός του πόνος, τον χώνεις να σου κάνει δουλειές που μπορεί να κοστίζουν και 1000 ευρώ μηνιαίως, είσαι και απαιτητικός και τον χώνεις ακόμη παραπάνω, του βάζεις και προθεσμίες? 

Κάπου εκεί και αφού είχαν περάσει 3 μήνες τουλάχιστον σε αυτό το μοτίβο αντιλήφθηκα πως έπεφτα θύμα εκμετάλλευσης και προσπάθησα να ξεκόψω σιγά σιγά, ενημερώνοντας πως δεν έχω πλέον το χρόνο ούτε να πηγαίνω κάθε τρεις και λίγο για καφέ (αυτό ήταν το "σύνθημα" όταν ήθελε να μου κλαφτεί!) ούτε θα είχα χρόνο για να το βοηθάω στα διάφορα πονήματά του (αυτό είναι το σύνθημα όταν με έχωνε και ολοκλήρωνα αποκλειστικά μόνος μου με την αυστηρή επιστασία του διάφορες εργασίας). Έλα όμως που δεν έπιανε. Το εν λόγω άτομο γινόταν  όσο περνούσε ο καιρός όλο και πιο φορτικό, όλο και πιο πιεστικό. 

Με τα πολλά και για ασήμαντη αφορμή (άσχετη με το θέμα!) κατάφερα να κάνω έναν καυγά τρικούβερτο με αποτέλεσμα να ξεκόψω. Ούτε στα τηλέφωνα απάνταγα, ούτε στα μηνύματα, ούτε στα mail. Αφού για ένα διάστημα το είχε πάρει απόφαση πως δεν απαντούσα και είχα ησυχάσει, τώρα άρχισε δειλά δειλά να επανέρχεται (με mail) δείχνοντας μία κάποια μεταμέλεια. Καλά εγώ δε μασάω αλλά τυπικά πλέον αποφάσισα να απαντάω μία στο τόσο επειδή το λυπάμαι πολύ για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται...

ΥΓ1: Από που μπορεί και πηγάζει τόσο θράσος σε κάποια άτομα δεν μπορώ να το αντιληφθώ...

ΥΓ2: Από που μπορώ να το προμηθευτώ και γω, μήπως και σταματήσω να θυματοποιούμαι?