Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Sorry, αλλά δεν είμαι το δουλάκι σου!

Πριν από 1 μήνα περίπου είχα γράψει μία ανάρτηση με τίτλο "Sorry, αλλά δεν είμαι ο ψυχαναλυτής σου!" που αφορούσε την κατάρα που έχω να μου εκμυστηρεύονται διάφοροι, γνωστοί και άγνωστοι τα προβλήματά τους. Από τότε λοιπόν ήθελα να γράψω και το κατά κάποιον τρόπο δεύτερο μέρος της ιστορίας που αφορά την αίσθηση που έχω ότι συχνά πέφτω θύμα εκμετάλλευσης αλλά όλο το αμελούσα! Πρόσφατα όμως συνέβη κάτι που που μου έφερε αναμνήσεις (άρα και το θέμα) ξανά στο προσκήνιο...

Γενικότερα είμαι από τα άτομα που βρίσκουν ευχαρίστηση στο να βοηθούν τους άλλους (τρομάρα μου!). Τι γίνεται όμως όταν σου δημιουργείται η υποψία ότι κάποια άτομα, συχνά πολύ κοντινά ακόμη και οικογενειακά, σε θυμούνται μόνο όταν σε έχουν ανάγκη και ποτέ άλλοτε. Ενώ σε γενικές γραμμές είμαι πολύ βολικός και ανταποκρίνομαι άμεσα σε οποιαδήποτε ανάγκη δημιουργηθεί σε κοντινά μου άτομα (που βρίσκεται πάντα εντός των δυνατοτήτων μου), κάποιες φορές προσπαθώ να βλέπω λίγο πιο αποστασιοποιημένα την κατάσταση και αναρωτιέμαι μήπως πέφτω για πολλοστή φορά (?) θύμα εκμετάλλευσης. 

Σχετικά πρόσφατα μάλιστα είχα παρατηρήσει πως ένα συγκεκριμένο άτομο του περίγυρού μου άνηκε και στις δύο κατηγορίες. Δηλαδή από τη μία με φόρτωνε με τα προβλήματά του, με αποτέλεσμα να το λυπάμαι και να προσπαθώ να το παρηγορήσω και από την άλλη να μου ζητάει βοήθεια με θέματα που απαιτούσαν πολλές ώρες απασχόλησης από μέρους μου σε εβδομαδιαία βάση. Το αποκορύφωμα όλων όμως ήταν πως το άτομο αυτό ήταν άκρως απαιτητικό και με ύφος χιλίων καρδιναλίων απαιτούσε κάτι παραπάνω από επαγγελματική δουλεία από εμένα (δηλαδή έναν ερασιτέχνη!). Δηλαδή ήμαρτον! Έχεις έναν άνθρωπο (το μόνο!) που κάθεται και ακούει τον πόνο σου και ποτέ δεν τον έχεις ρωτήσει τι κάνει αυτός ή ποιος είναι ο δικός του πόνος, τον χώνεις να σου κάνει δουλειές που μπορεί να κοστίζουν και 1000 ευρώ μηνιαίως, είσαι και απαιτητικός και τον χώνεις ακόμη παραπάνω, του βάζεις και προθεσμίες? 

Κάπου εκεί και αφού είχαν περάσει 3 μήνες τουλάχιστον σε αυτό το μοτίβο αντιλήφθηκα πως έπεφτα θύμα εκμετάλλευσης και προσπάθησα να ξεκόψω σιγά σιγά, ενημερώνοντας πως δεν έχω πλέον το χρόνο ούτε να πηγαίνω κάθε τρεις και λίγο για καφέ (αυτό ήταν το "σύνθημα" όταν ήθελε να μου κλαφτεί!) ούτε θα είχα χρόνο για να το βοηθάω στα διάφορα πονήματά του (αυτό είναι το σύνθημα όταν με έχωνε και ολοκλήρωνα αποκλειστικά μόνος μου με την αυστηρή επιστασία του διάφορες εργασίας). Έλα όμως που δεν έπιανε. Το εν λόγω άτομο γινόταν  όσο περνούσε ο καιρός όλο και πιο φορτικό, όλο και πιο πιεστικό. 

Με τα πολλά και για ασήμαντη αφορμή (άσχετη με το θέμα!) κατάφερα να κάνω έναν καυγά τρικούβερτο με αποτέλεσμα να ξεκόψω. Ούτε στα τηλέφωνα απάνταγα, ούτε στα μηνύματα, ούτε στα mail. Αφού για ένα διάστημα το είχε πάρει απόφαση πως δεν απαντούσα και είχα ησυχάσει, τώρα άρχισε δειλά δειλά να επανέρχεται (με mail) δείχνοντας μία κάποια μεταμέλεια. Καλά εγώ δε μασάω αλλά τυπικά πλέον αποφάσισα να απαντάω μία στο τόσο επειδή το λυπάμαι πολύ για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται...

ΥΓ1: Από που μπορεί και πηγάζει τόσο θράσος σε κάποια άτομα δεν μπορώ να το αντιληφθώ...

ΥΓ2: Από που μπορώ να το προμηθευτώ και γω, μήπως και σταματήσω να θυματοποιούμαι?

9 σχόλια:

  1. Αχ μωρό μου, έχω και αντιμετωπίσει και εγώ παρόμοια περίπτωση κοπέλας που θεωρούσα εσφαλμένα - εκ του αποτελέσματος - δικό μου άτομο.
    Τελικά δεν ήμουν τίποτε άλλο παρά συναισθηματικό αποκούμπι στα προβλήματά της.
    Κατάφερα να αποδεσμευτώ από τη δυσάρεστη παρουσία της όταν διαπίστωσα το εξής απλό:
    Δε με είχε ρωτήσει ΠΟΤΕ το πιο απλό πράγμα..."Μαρία μου, εσύ, τι κάνεις;"
    Ένα απλό, γαμημένο, τι κανεις...
    Μόνο έπρεπε να την παρηγορώ και να κάνω τα δικά της προβλήματα δικά μου, χωρίς αυτή να νοιάζεται για μένα, ούτε για το πολύ απλό 'τι κάνεις'...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακριά, μακριά !
    Μην τον λυπάσαι ούτε λίγο, έτσι αρχίζει και σε ρίχνει πάλι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συμφωνω με τους προλαλησαντες...δεν εισαι ψυχολογος!αυτα αστα σε μας-αν και ακομη κι εμεις πληρωνομαστε για το χρονο μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με τους φίλους μου συζητάμε τα πάντα και άλλοτε ακούει περισσότερο ο ένας τον άλλον που έχει πρόβλημα, άλλοτε το αντίστροφο. Ποτέ όμως αυτό που αναφέρεις. Λοιπόν, δεν είσαι υποχρεωμένος να το αφήνεις να συνεχίζεται, εφόσον βλέπεις ότι είναι εντελώς μονόπλευρο.

    Και όσον αφορά την βοήθεια που μπορεί ενίοτε να μου ζητούν, βλέπω που την δίνω και αν δω αχαριστία ή να την θεωρούν δεδομένη, τότε απλώς σταματάω. Δεν ήμουν πάντα έτσι, αλλά όπως είπες κι εσύ, enough is enough.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @marion Θυμάμαι που έλεγες και στην άλλη ανάρτηση για τη φίλη σου που σύγκρινε την εγχείρηση που είχες κάνει με τον εμετό της... Tragic!

    @athens girl Λυπάμαι μωρέ, δεν μπορώ! Είμαι ψυχοπονεσιάρης πανάθεμα με! Αλλά δε με ρίχνει. Είμαι ούτως ή άλλως πολύ ψυχρός και τυπικός στις απαντήσεις μου...

    @aizen An mε πλήρωνε, θα κανα την καρδιά μου πέτρα και θα τη βοηθούσα. Έτσι όμως? Όχι άνθρωπέ μου να περάσω φάω εγώ τα χρόνια μου στους καναπέδες (τόσο για ξεκούραση όσο και για αναάλυση) για πάρτη σου!

    @george Και γω σιγά σιγά αλλάζω! Η τουλάχιστον έτσι νομίζω! Ελπίζω να σταματήσω να την πατάω τόσο άγρια και να αντιλαμβάνομαι ότι με εκμεταλλέυονται νωρίτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εσύ πρέπει να είσαι πάρα πολύ καλό παιδί, γι αυτό την πατάς με τους άλλους!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλέ turi, καλός μαλάκας λέγεται! Μην ντρέπεσαι να το πεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. έχω και κάτι εξωτερικές δουλειές σε δημόσιες υπηρεσίες,και μετά θα μου πλύνεις τα πιάτα.Μιας και φαίνεσαι καλό κορόιδο,η σφουγγαρίστρα θα είναι στο μπάνιο σε περίπτωση που σου μείνει χρόνος απο αυτά που θα σου βάλω,για να κάνεις γενική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή