Bullying (part 1)

Bullying είναι μία τακτική εκφοβισμού που συναντάται κυρίως στην παιδική ηλικία. Θύματά της συνήθως πέφτουν παιδιά που ξεχωρίζουν από τα άλλα είτε επειδή είναι ψευδά, είτε επειδή έχουν παραπάνω βάρος, είτε επειδή είναι πολύ κοντά, είτε επειδή είναι πολύ ψηλά, είτε επειδή είναι παιδιά μεταναστών, είτε (last but not least!) επειδή είναι ομοφυλόφιλα. 

Ευτυχώς στη παιδική μου ηλικία δεν έπεφτα πολύ συχνά θύμα τέτοιων πρακτικών, αλλά οι λίγες αυτές φορές που έπεσα, ήταν αρκετές για να μου χαραχτούν στη μνήμη και να σας τις εξιστορήσω!

Ήμουν λοιπόν 8-9 χρονών. Τότε ήμουν ένα από τα πιο μεγαλόσωμα παιδιά της τάξης (τόσο σε ύψος όσο και σε βάρος) οπότε στο σχολείο δεν θυμάμαι να αντιμετώπιζα ιδιαίτερα προβλήματα. Όταν όμως πηγαίναμε με τον πατέρα μου σε ένα κατάστημα,  ένας υπάλληλος (ανιψιός του καταστηματάρχη) και 3-4 χρόνια μεγαλύτερος από μένα θυμάμαι πάντα με κορόιδευε. Οι λόγοι ήταν πέραν του ενός αλλά πως τα κατάφερνε να με τσιγκλάει με στυλ "όλα σε ένα νοικοκυρεμένα" δεν μπορούσα να το καταλάβω. 

Είχα μόλις χάσει τον έναν κυνόδοντα μου και λόγω αυτού, πήγαινε η γλώσσα μου στο κενό που είχε δημιουργηθεί και είχα ένα μικρό ψεύδισμα στην ομιλία μου. Συν τοις άλλοις ήμουν και αρκετά παχουλό παιδάκι. Έτσι κάθε φορά που πήγαινα εκεί με κορόιδευε πολύ έντονα, πίσω πάντα από την πλάτη του θείου του και του πατέρα μου. Μέχρι που μία φορά με έστειλε εκεί μόνο, ο πατέρας μου, και για κακή μου τύχη ήταν και εκείνος μόνος του. Ε, εκεί ξεκίνησε το χοντρό δούλεμα. Τι αδερφή να με λέει, τι το όνομά μου σας Ισπανός (με θ αντί για σ) τι χοντρό να με ανεβάζει, χοντρό να με κατεβάζει. Συγκρατήθηκα μέχρι που έφυγα από το μαγαζί και μετά έτρεξα γρήγορα σπίτι. Εκεί με βρήκε ο πατέρας μου να κλαίω και του εκμυστηρεύτηκα τι είχε συμβεί. 

Μπορεί να ήμουν μεγαλόσωμο παιδί (σχεδόν ίδιο ύψος με τον άλλον είχα, παρότι με περνούσε 4 χρόνια) αλλά ήμουν ο Μαχάτμα Γκάντι της εποχής μου. Δεν πλακωνόμουν. Συνήθως έκανα καθιστική διαμαρτυρία (αλλά περισσότερα για αυτό σε άλλη ανάρτηση με θέμα το συνδικαλισμό!). Έτσι ο πατέρας μου, μου είπε πως θα έπρεπε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου (και να τον δείρω) για να ξεμπερδεύω μια και καλή με αυτόν. Αλλά επειδή φοβόμουν, καταστρώσαμε ολόκληρο σχέδιο. Θα πηγαίναμε μαζί στο μαγαζί και όταν ο θείος θα πήγαινε να εξυπηρετήσει τον πατέρα μου τότε αυτός θα προσπαθούσε να με κοροϊδέψει! Έτσι έκανε πάντα. Εκεί εγώ θα του όρμαγα (δίπλα θα ήταν ο πατέρας μου οπότε θα ήμουν καλυμμένος!) και μετά θα τον ξεμπρόστιαζα και στο θείο του. Έτσι και έγινε. Του έριξα κανα-δυο γρήγορες, αυτός ξαφνιάστηκε τόσο πολύ που έπεσε κάτω και σχεδόν έβαλε τα κλάματα. 

Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που είχα δείρει κάποιον, έστω και προμελετημένα. Το πάθημα του μικρού του έγινε μάθημα, και ουδέποτε με ξαναπείραξε. Όμως για όλο αυτό που μου είχε κάνει είχα ευχηθεί από μέσα μου να πεθάνει. Έτσι, όταν κάποια στιγμή σκοτώθηκε σε ατύχημα αισθάνθηκα πολλές τύψεις, παρότι είχαν περάσει πολλά χρόνια...

Lesson no 1: Don't mess with fags!