Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Το κάπνισμα είναι μαγκιά

Ο «ελληνοκεντρισμός» που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά μας γενικότερα, αποτυπώνεται ανάγλυφα και στην υπόθεση τσιγάρο. Οι ιδιαιτερότητες που θεωρούμε ότι έχουμε σαν λαός και ο ατομισμός που χαρακτηρίζει την δημόσια στάση στα πράγματα, ερεθίζει ,σαν τον καπνό, τους «επαναστατικούς νευρώνες» και μας σπρώχνουν να αποδείξουμε ότι στην Ελλάδα ξέρουμε να αντιστεκόμαστε, όταν ξεβολευόμαστε. Είναι καιρός τώρα στην Ελλάδα που περικόπτονται τα πάντα, να μας κόψουν και την προσωπική απόδραση από τα προβλήματα; Να χάσουμε την εθνική μας «μαγκιά» και την «ερωτική ελκυστικότητα»; Στις ταινίες, όταν ο Τζουντ Λο ανάβει το τσιγάρο και κοιτάει το ποτήρι του με το ουίσκι στο μπαρ, πάντα τον πλησιάζει μια γυναίκα έτοιμη να του δοθεί. Στο κάτω-κάτω δε θα μας επιβάλλουν οι «άλλοι», οι ανέραστοι Βορειοευρωπαίοι πώς θα αυτοκαταστραφούμε. Ο Ζορμπάς ήταν Έλληνας!

Η συνέχεια του άρθρου εδώ.

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Mητέρες με gay γιους.

Πολλές φορές στις αναρτήσεις μου αναφέρω τους ομοφοβικούς γονείς μου και κυρίως τη μητέρα μου. Λόγω αυτού δεν είναι λίγες οι φορές που επισκέπτονται το blog άτομα που ψάχνουν για πληροφορίες για το πως να αντιμετωπίσουν τα ομοφυλόφιλα παιδιά τους. 

Αρχικά μόνο και μόνο που υπάρχουν γονείς που μπαίνουν στον κόπο να το ψάξουν και δεν έχουν ήδη διαολοστείλει τα παιδιά τους είναι ένα πρώτο ενθαρρυντικό βήμα!

Αγαπητή λοιπόν ανώνυμη μητέρα. Έχεις αντιληφθεί ότι ο γιος σου είναι gay (ή αντίστοιχα και η κόρη σου). Όλοι καταλαβαίνουμε πως είναι δύσκολο για έναν γονιό (πόσο μάλλον για έναν Έλληνα γονιό) να συνειδητοποιεί κάτι τέτοιο. Τα όνειρα για ένα γάμο και εγγόνια (στο σημερινό νομικό περιβάλλον της Ελλάδας) απομακρύνονται. Σκέφτεσαι που έκανες λάθος και έγινε το παιδί σου έτσι, φοβάσαι ότι το παιδί σου θα πεθάνει από aids επειδή δεν αποτελείς εξαίρεση από το μέσο Έλληνα και έχεις ταυτίσει την ομοφυλοφιλία με το aids.

Καταρχάς ηρέμησε! Δεν έκανες κανένα λάθος στο πως μεγάλωσες το παιδί σου γιατί πολύ απλά αυτό είναι γενετικά καθορισμένο. Αν όμως το παιδί σου έχει ενηλικιωθεί εδώ και καιρό και παρόλα αυτά δε σου έχει πει τίποτα, ίσως να φταίει η προκατάληψη με την οποία αντιμετωπίζονται οι gay στο σπίτι. Ίσως να φοβάται την απόρριψη σε περίπτωση που αποκαλύψει ποιος πραγματικά είναι. Ίσως να μην του έχεις δώσει να καταλάβει πως η αγάπη σου για αυτό είναι αδιαπραγμάτευτη ασχέτως σεξουαλικού του προσανατολισμού. Σε ότι έχει να κάνει με τον HIV η λύση είναι μία, η προστασία. Δεν έχει σημασία αν είσαι gay ή straight. Μη σου πω καλύτερα να προσέξεις τη straight κόρη σου, που με το που θα κλείσει μήνα με ένα γκόμενο συχνά ξεχνάει και προφυλακτικά και σεξουαλικώς μεταδιδόμενα...

Υπάρχουν πολλοί γονείς που συμπεριφέρονται στα ομοφυλόφιλα παιδιά τους με το σύνδρομο του ναρκομανή. Τα πετάνε έξω από το σπίτι για να στρώσουν. Τι να στρώσουν άνθρωπέ μου. Δεν είναι εθισμένα τα παιδιά, ομοφυλόφιλα είναι. Όπως εσύ δεν αποφάσισες μία ωραία πρωία ότι είσαι ετεροφυλόφιλος, έτσι και το παιδί σου. Με το να το διώξεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να το χάσεις για πάντα. Αν όντως καταφέρεις να το κάνεις να γυρίσει πίσω straight, τότε μπράβο σου. Μόλις καταδίκασες το παιδί σου σε μία μόνιμη καταπίεση για το υπόλοιπο της ζωής του. Θα προσποιείται πως είναι κάποιος που δεν είναι μόνο και μόνο γιατί επιζητά την επιβεβαίωση των γονέων του, βάζοντας στην άκρη τα θέλω του, τα πιστεύω του ακόμη και τον πραγματικό εαυτό του.

Αν πραγματικά θες να έχεις μία ειλικρινή σχέση με το παιδί σου καλό θα ήταν να το αποδεχθείς έτσι όπως είναι. Γιατί ούτως ή άλλως η ζωή ενός ομοφυλόφιλου παιδιού δεν ήταν εύκολη από μικρή ηλικία και ούτε γίνεται ευκολότερη στη συνέχεια. Αν εσύ θες να την κάνεις δυσκολότερη λόγω των παρωχημένων προκαταλήψεων και στερεότυπων  που υπάρχουν είναι δικαίωμα σου...

ΥΓ: Έχε υπόψιν σου πως στις ΗΠΑ υπάρχει ολόκληρη οργάνωση (PFLAG) από γονείς που όχι μόνο έχουν αποδεχτεί τα ομοφυλόφιλα παιδιά τους, αλλά είναι ακτιβιστές για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Πότε θα βάλουμε μυαλό?

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός τόσο από τις φονικές πυρκαγιές του 2007 όσο και από τις πυρκαγιές του 2009. Τόσο οι πρώτες όσο και οι δεύτερες έπληξαν εκτεταμένα την Εύβοια. Παρότι όμως ούτε έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά και ως τόπος πλήγηκε η Εύβοια, μία δεδομένη μεταστροφή στη νοοτροπία των ανθρώπων δεν την έχουμε δει. 

Σήμερα, ένας γνωστός παραπονέθηκε πως πήγε στο χωράφι του και ανακάλυψε πως του είχαν κλέψει ένα πεύκο που είχε αφήσει κομμένο εκεί. Εγώ άμεσα τον ρώτησα πως βρέθηκε εκεί. Μου είπε πως στο χωράφι του ότι πεύκο υπάρχει, ανάλογα με τις ετήσιες ανάγκες του για ξύλα για το τζάκι, το ξεραίνει από την προηγούμενη χρονιά για να το κόψει την επόμενη! Έλα όμως που η κοπή πεύκων είναι παράνομη. Να του λέω καλά σου έκαναν και στο έκλεψαν και αυτός να με ρωτάει γιατί. Γιατί από τη μία είναι παράνομο (πέραν από καταστροφικό για τη φύση) να ξεραίνει και να κόβει δέντρα και από την άλλη γιατί έτσι μόνο, ίσως να μπορούσε να κατανοήσει τι σημαίνει Θεία δίκη!

Δηλαδή, σα να μην έφταναν οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν χιλιάδες στρέμματα δάση, σα να μην φτάνει που οι βοσκοί από τη μία παίρνουν χρήματα για να μην βόσκουν σε καμένες περιοχές τα γίδια και τα πρόβατά τους (έτσι ώστε να επιτευχθεί η φυσική αναδάσωση) και από την άλλη τα βόσκουν χωρίς ίχνος ντροπής να σου και οι άχρηστοι που αντί να κλαδέψουν τα υπόλοιπα δέντρα τους για να αποκτήσουν την απαραίτητη ξυλεία για τα τζάκια τους,  προτιμούν τον εύκολο δρόμο της απόλυτης κοπής των πεύκων. Και να πεις ότι δεν υπάρχουν καμμένα πεύκα. Πολλά. Αλλά ο κύριος αυτός βαρέθηκε να πάει 100 μέτρα μακρυά από το χωράφι του και προτίμησε να κόψει από τα εναπομείναντα χλωρά που βρίσκονται μέσα σε αυτό!


Τα δασαρχεία ακούν...?

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

"Αυτή η πουστάρα!"

Για άλλο θέμα είχα σκοπό να γράψω σήμερα και άλλο θα γράψω!

Είχα δεν είχα, συγχίστηκα πάλι! Τον τελευταίο καιρό στο Super Market της γειτονιάς έχει προσληφθεί ένας νέος υπάλληλος που είναι gay. H πολυαγαπημένη μου (sic) μητέρα λοιπόν δεν τον έχει συμπαθήσει καθόλου επειδή είναι πολύ αργός στη δουλειά του. Όποτε λοιπόν τυχαίνει να πηγαίνει για ψώνια γυρνάει πίσω και αρχίζει να τον βρίζει. Η πουστάρα αυτό, η πουστάρα εκείνο (το επίπεδό της με εκπλήσσει πολλές φορές...). Από την πρώτη φορά που άκουσα να τον βρίζει προσπάθησα να τον υπερασπιστώ. Τι σου έκανε πάλι ο άνθρωπος τη ρώτησα. Τι τον ήθελαν και τον προσέλαβαν, μου λέει (λες και δεν έχει δικαίωμα στην εργασία...), είναι αργός και δεν ξέρει τι του γίνεται. Ωραία, της απαντάω εγώ. Και γιατί τον βρίζεις τον άνθρωπο. Πες ότι είναι αργός και τέρμα. Το ότι είναι gay τι σχέση έχει με τη δουλειά του? Εκεί πετάγεται ο πατέρας μου να πει το γελοιότατο "Που ξέρω γω τι έχει πιάσει πιο πριν?". Ότι μπορεί να έχει πιάσει και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, απαντάω εγώ, και του κόβω το εξυπνακίστικο χαμόγελο που μόλις είχε προλάβει να φορέσει!

Μετά την τέταρτη-πέμπτη φορά που άκουσα τη μάνα μου να τον βρίζει και εγώ να την κοροϊδεύω ή να τσακώνομαι μαζί της (ανάλογα με τη διάθεση) για την εμμονή και το ρατσιστικό της πνεύμα αποφάσισα να πάω να τον δω με τα μάτια μου. Να αποκτήσω και δική μου άποψη. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν τραγικός στη δουλειά του. Όλοι οι υπάλληλοι στο κατάστημα αυτό είναι ούτως ή άλλως αρκετά αργοί, οπότε από άποψη αποδοτικότητας ήταν στον μέσο όρο περίπου. 

Και αναρωτιέμαι. Γιατί η μητέρα μου τον βρίζει κάθε φορά τον άνθρωπο? Είναι από ομοφοβία? Μα ποτέ δεν ήταν τόσο ακραία και εμμονικά ομοφοβική. Ή τουλάχιστον αν ήταν δεν το έδειχνε με τέτοιο τρόπο. Αναρωτιέμαι μήπως έχει ενδόμυχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι gay και κράζει τους gay επίτηδες (στο πρόσωπο του υπαλλήλου) για να μην εκδηλώσω ποτέ τέτοιου είδους συμπεριφορά?

Σήμερα λοιπόν, για άλλη μία φορά άρχισε πάλι να τον κράζει. Ήμουν κουρασμένος και δεν μπορούσα να τον υπερασπιστώ. Αρκέστηκα στο να πάρω μια βαθιά ανάσα, να κάνω δύο στροφές τα μάτια μου και να πω "άντε πάλι!". Λίγο μετά όμως είχα νευριάσει με τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να τον υπερασπιστώ! Ως πότε θα δεχόμαστε διακρίσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την απόδοσή μας αλλά με το σεξουαλικό προσανατολισμό? Πότε επιτέλους θα τελειώσει ο νεοελληνικός μεσαίωνας?

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Losing my religion...

Έχω αναφέρει παλαιότερα σε κάποιο σχόλιο μου (σε αυτή την ανάρτηση) πως ήμουν παπαδοπαίδι για αρκετά χρόνια. Παρότι η οικογένειά μου δεν είχε καμία στενή σχέση με την εκκλησία πέρα από αυτή της μέσης ελληνικής οικογένειας (πηγαίναμε μόνο σε σημαντικές γιορτές, γάμους και βαφτίσεις) εγώ κατάφερα να αποκτήσω μία εντελώς διαφορετική σχέση με την εκκλησία.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 6-7 ετών. Μέχρι τότε πάντοτε βαριόμουν θανάσιμα όποτε πηγαίναμε στην εκκλησία. Είχε πάντα πολυκοσμία και δεν υπήρχε καρέκλα για μένα. Ευτυχώς η μητέρα μου με έβαζε και καθόμουν πάνω στα πόδια της συνήθως για να μην γκρινιάζω. Κάποια φορά όμως και ενώ είχαμε πάει μία θρησκευτική εκδρομή σε κάποιο μοναστήρι (που με τράβαγε αυτή η μάνα μου...?) κατά τη διάρκεια της λειτουργίας χρειάστηκαν ένα παπαδοπαίδι. Επειδή ήμουν το μόνο αγόρι, με πήραν σχεδόν με το έτσι θέλω και με έβαλαν να κρατάω μια λαμπάδα. Η άποψη που είχα για την εκκλησία άλλαξε εκείνη την ημέρα. Λάτρεψα την εμπειρία αυτή -μιας και μου φάνηκε ιδιαίτερα δημιουργική- και από τότε πήγαινα με... θρησκευτική ευλάβεια στην εκκλησία. 

Αυτό συνέβαινε για 7 περίπου χρόνια. Μάλιστα από ένα σημείο και έπειτα ήμουν δικαιωματικά ο πρώτος τη τάξει. Εμένα έβαζαν να μαθαίνω τα νέα παιδιά τι να κάνουν, εγώ έπαιρνα πάντα το σταυρό (σπανίως εξαπτέρυγο), εγώ πήγαινα το θυμιατό στον παπά! Μιλάμε για μεγάλες τιμές όχι παίξε γέλασε... Σε αυτά τα 7 χρόνια συνειδητοποίησα ότι ήμουν διαφορετικός από τα άλλα αγόρια, και έχοντας ακούσει σε συζητήσεις τα περί αρσενοκοιτίας και περί αμαρτίας (καταραμένε Χριστόδουλε!) όσο περνούσε ο καιρός γέμιζα με τύψεις! Ειδικά όταν έπιανα τον εαυτό μου να γλυκοκοιτάζει άλλα αγόρια που ήταν μαζί μου στο ιερό! Και μην με πει κανείς αθεόφοβο, γιατί ακόμη και ο παπάς μας έλεγε ανέκδοτα την Μεγάλη Παρασκευή!

Οι τύψεις ακολουθήθηκαν από προσευχές. Προσευχόμουν επί πολύ καιρό να ξυπνήσω μία μέρα και να θέλω τη Μαρία και όχι το Δημητράκη! Να μην αισθάνομαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Αλλά οι προσευχές δεν έπιαναν. Κάπου εκεί είχα φτάσει ήδη στο Γυμνάσιο. Ευτυχώς η καθηγήτρια των Θρησκευτικών είχε πολύ νεωτεριστικές αντιλήψεις. Μπορεί να μας έλεγε τι πρεσβεύει η επίσημη θρησκεία αλλά τα έλεγε με πολύ αντικειμενικό τρόπο. Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας μάλιστα είχε αντίθετη άποψη από την ορθόδοξη εκκλησία, αλλά την παρουσίασε πολύ σοβαρά, αντικειμενικά και διπλωματικά για να μην προκαλέσει εντάσεις, ούτε παρεμβάσεις υπερσυντηρητικών γονέων. Δε ξέρω αν το έκανε για να μην αισθανθεί κανένα παιδί άσχημα ή γιατί το πίστευε πραγματικά αλλά εγώ αισθάνθηκα πολύ καλύτερα τότε. Δεν πέρασε πολύς καιρός και σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία προς απογοήτευση τόσο του παπά όσο και των επιτρόπων που με εμπιστεύονταν.

Πλέον δεν ξέρω αν πιστεύω. Δεν ξέρω τι πιστεύω. Απλά θεωρώ πως η εκκλησία είναι (ευτυχώς ή δυστυχώς) αναπόσπαστο κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας, οπότε θα συνεχίσω να την επισκέπτομαι μαζί με την οικογένεια σε μεγάλες γιορτές, γάμους και βαφτίσεις, έστω και σαν συνήθεια...

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Πολύ κλάμα...

Εχθές σχολίασε για πρώτη φορά στο blog μου ο turigr. Δεν είχε τύχει να μπω στο blog του και το έκανα. 

Έχω όμως τη συνήθεια να διαβάζω όλες τις αναρτήσεις ενός blog πριν πατήσω κλικ στο "παρακολούθηση". 

Ξεκινώντας από το 2008 που ξεκίνησε να γράφει, συνάντησα μία τρομερή αληθινή ιστορία αγάπης. Μιλάμε για πολύ κλάμα.

Διαβάστε την:
Η τύχη VI

Edit: Για να μην αρχίσω και δίνω και άλλα link (πιστεψτε με θα ηταν πάρα πολλά!) διαβάστε όλο το blog αντίστροφα (από τα παλαιότερα προς τα νεότερα).  Αν το κάνετε πάντως πάρτε και δυο τρία πακέτα χαρτομάντηλα δίπλα... Θα τα χρειαστείτε!

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Η ιστορία δύο καναρινιών...

Ο πατέρας μου έχει ένα κόλλημα με τα πτηνά και ακόμη περισσότερο με τα καναρίνια. Κάποια περίοδο είχε φτάσει να έχει ακόμη και τριψήφιο αριθμό από αυτά! Μετά όμως από την επίθεση ενός τρωκτικού στην κλούβα τους έμεινα πολύ λίγα. Ο πατέρας μου όμως δεν μπορούσε να περιμένει να έρθει η άνοιξη για να αναπαραχθούν φυσιολογικά και πήρε ένα ζευγάρι από αυτά και το έφερε με ένα μικρό κλουβί μέσα στο σπίτι (που ήταν ζεστά) για να κάνει το βιολογικό τους ρολόι να χτυπήσει και να αναπαραχθούν και δεύτερη φορά σε ένα χρόνο!

Ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζε. Οι μέρες περνούσαν και το θηλυκό καναρίνι ούτε φωλιά είχε φτιάξει ούτε είχε γεννήσει. Μετά από ένα μήνα που τα φιλοξενούσαμε μέσα στο σπίτι άρχισα να παρατηρώ τη σεξουαλική δραστηριότητα τους. Τα καναρίνια λοιπόν συνουσιάζονταν πολλές φορές την ημέρα και εναλλάξ! Μία το ένα ήταν από πάνω και μία το άλλο. Κάτι που δε θα ήταν εφικτό, αν ήταν όντως ένα αρσενικό και ένα θηλυκό! 

Αφού συνειδητοποίησα ότι τα καναρίνια ήταν... versatile, ενημέρωσα τον πατέρα μου για να μην ελπίζει πως θα γεννήσουν, αφού ήταν και τα δύο αρσενικά! Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως ήταν η αντίδρασή των γονιών μου. Ενώ όποιον gay βρεθεί στο δρόμο τους τον κράζουν, η αντίδρασή τους σε σχέση με τα καναρίνια ήταν διαφορετική. Ούτε ανώμαλα τα είπαν, ούτε παραφύση ούτε τίποτα. Έβαλαν τα γέλια και παραδέχτηκαν πως η φύση τα έχει όλα και είναι τόσο περίπλοκη!

Από τότε αποφάσισα πως η αποκάλυψή μου σε αυτούς (αν και όποτε γινόταν) θα γινόταν με επίκληση αυτής της ιστορίας. Δηλαδή θα τους έλεγα: "Θυμάστε τα καναρίνια που είχαμε μέσα στο σπίτι και δε γεννούσαν γιατί ήταν και τα δύο αρσενικά? Ε, και γω ένα τέτοιο καναρίνι είμαι!". 

Ο χειμωνιάτικος έρωτας αυτών των δύο καναρινιών έληξε άδοξα, με το ένα καναρίνι να επιστρέφει στην μεγάλη κλούβα με τα υπόλοιπα και το άλλο να υποδέχεται ένα επιβεβαιωμένα θηλυκό στο μικρό κλουβί μέσα στο σπίτι. Παρότι τον πρώτο καιρό ήταν αρκετά αγριεμένο και έκανε περίεργες πτήσεις και χτύπαγε στα κάγκελα του κλουβιού (κάτι εντελώς ασυνήθιστο...) στο τέλος συμβιβάστηκε με την ιδέα της θηλυκής συντρόφου που του είχε επιβληθεί και τη γονιμοποίησε. Σύντομα είχαμε και γεννητούρια.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Gay education



Ένα τέτοιο βίντεο επιβάλλεται να ενταχθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα για δύο λόγους. Οι gay μαθητές να σταματήσουν να αισθάνονται τύψεις για αυτό που είναι και να σταματήσουν να πολεμούν την ίδια τους την υπόσταση και οι straight μαθητές να ενημερωθούν έτσι ώστε να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός εναντίον των gay.

Αλλά θα μου πεις, εδώ δεν τολμούν να εισάγουν τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, θα τολμούσαν ποτέ να εντάξουν κάτι τέτοιο? Ακόμη και αν ο κόσμος είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο, η πολιτική ηγεσία παραμένει τρομερά φοβική!

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

My first girlfriend

Έχω συχνά αναφέρει την εσωτερική μου μάχη όταν ήμουν μικρότερος για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήμουν gay. Δεν έχω αναφέρει όμως πως στα πλαίσια αυτής της μάχης απέκτησα και κοπέλα...

Ήμουν 15-16 χρονών, το φαινομενικά καλό παιδί της τάξης, καλός μαθητής (βαθμούς "φυτού", χωρίς να διάβαζα ιδιαίτερα πάντως) με όχι και ιδιαίτερα τρομερή εξωτερική εμφάνιση. Είχα μόλις γίνει φίλος (παρότι γνωριζόμασταν από το δημοτικό!) με μία κοπέλα. Ήταν η κοπέλα που ήθελαν όλοι στο Γυμνάσιο, αλλά επειδή είχε αλλάξει λίγο η εξωτερική της εμφάνιση (εφηβεία ήταν άλλωστε...) δεν είχε πλέον την ίδια "ζήτηση" με παλαιότερα! 

Όταν τη γνώρισα κατάλαβα πως ήταν ο κοντινότερος, από άποψη χαρακτήρα, άνθρωπος που είχε βρεθεί δίπλα μου. Έξυπνη, προοδευτική, με θρησκευτικές, πολιτικές και ψυχολογικές αναζητήσεις. Με έναν τόσο συμβατό χαρακτήρα με το δικό μου, δεν άργησε πολύ η μέρα που μου καρφώθηκε η ιδέα πως έπρεπε να γίνει κοπέλα μου. Μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι που βγαίναμε με παρέα και μετά μέναμε μόνοι μας και μιλάγαμε με τις ώρες (σχεδόν καθημερινά!) έκανα την κίνησή μου (βήματα χελώνας...). Της εξομολογήθηκα ότι μου άρεσε και έγινε το αναπάντεχο. Ενώ προετοιμαζόμουν να φάω χυλόπιτα αυτή ανταποκρίθηκε θετικά, κάτι που με κόμπλαρε αφάνταστα! 

Εντάξει δε το περίμενα πως θα της άρεσα και εγώ οπότε αρκεστήκαμε σε μία αγκαλιά (τι ωραία όταν όλα ήταν πιο αθώα...?) και μετά καληνύχτα. Για να μην τα πολυλογώ ένα μήνα μετά είχαμε χωρίσει. Τσακωνόμασταν συνέχεια για βλακείες, ήμουν και πολύ κότα (πέρα από gay!) σε ότι έχει να κάνει με το πιο... ερωτικό κομμάτι οπότε ήταν θέμα χρόνου να χωρίσουμε. Από αυτή την -λέμε τώρα- σχέση το πιο extreme που έγινε ήταν κανα-δυο φιλάκια που υποψιάζομαι πως ήταν και ένας από τους λόγους που χωρίσαμε (I was a lousy kisser back then...).

Με την κοπέλα αυτή παραμείναμε φίλοι και μετά τον χωρισμό (αφού ούτως ή άλλως ήμασταν και πριν) και επικοινωνούμε ακόμη και σήμερα, παρότι έχει μετακομίσει και έρχεται σπάνια εδώ.

ΥΓ: Αν ήταν πάντως να πάω με γυναίκα, μόνο με αυτή θα το έκανα. Μου έχει ψιλομείνει απωθημένο...

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Ζήτω η επανάσταση!

Δε ξέρω τι έχει πιάσει τους Έλληνες αλλά μάλλον οδεύουμε προς μία κατάσταση αναρχίας και δεν το έχουμε καταλάβει.

Όλα ξεκίνησαν πριν κάποια χρόνια με τα διόδια. Το κίνημα διοδίων "Δεν πληρώνω" τότε είχε ξεκινήσει και εν μέρει είχε δίκαια αιτήματα. Στο κάτω κάτω είναι παράνομο να πληρώνεις διόδια όταν δεν υπάρχει εναλλακτική ελεύθερη διαδρομή. Σήμερα όμως βλέπουμε το κίνημα αυτό να έχει γιγαντωθεί. Δεν πληρώνει πλέον σχεδόν κανείς (ακόμη και όταν υπάρχει εναλλακτική διαδρομή!). Ευτυχώς που έχουν παραχωρηθεί τα διόδια σε ιδιώτες, οπότε με αυτό δεν επιβαρύνεται η τραγική κατάσταση των ελληνικών δημοσιονομικών.

Σειρά είχαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μπορεί τα εισιτήρια να είναι ακριβά αλλά το να μην πληρώνεις εισιτήριο το μόνο που κάνει είναι να επιβαρύνει τον ελληνικό προϋπολογισμό, δηλαδή όλους τους Έλληνες φορολογούμενους ανεξαιρέτως. Και στα πλαίσια αυτής της ιδιότυπης... κοινοκτημοσύνης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να επιβαρυνθεί ο κάτοικος της Άνω Πετρομαγούλας Αιτωλοακαρνανίας εξίσου με εσένα -φίλε Αθηναίε λαθρεπιβάτη- το ίδιο ποσό (μιας και δε πληρώνεις εισιτήριο!) για μέσα μαζικής μεταφοράς που εξυπηρετούν μόνο εσένα!

Έπειτα ήρθε όλη η επαναστατικότητα των Ελλήνων να βγει πάνω στο κάπνισμα! Δεν πα να ισχύει ο νόμος, κανείς σχεδόν δεν τον εφαρμόζει. Τόσο οι καταστηματάρχες όσο και οι μανιώδεις καπνιστές αγνοούν επιδεικτικά το νόμο (φταίει που δεν έχουν φάει από κανα-δυο πρόστιμα να στρώσουν!) και δηλώνουν πως δεν πρόκειται να τον εφαρμόσουν επικαλούμενοι την οικονομική κρίση(?)! Συνεπώς την επόμενη φορά που θα πάω να πιω καφέ σε ένα εστιατόριο που δεν τηρεί το νόμο, μπορώ να επικαλεστώ την κρίση και να μην πληρώσω! Τι και αν είναι παράνομο? Ούτως η άλλως κανείς πλέον δεν τηρεί τους νόμους...


Μπορεί να αισθανόμαστε όλοι θυμωμένοι από τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί, αλλά η μη τήρηση των νόμων που ακριβώς μας οδηγεί? Αν συνεχιστεί αυτή η αδιαφορία προς την τήρηση των νόμων και των υποχρεώσεων μας απέναντι στο κράτος δε θα αργήσει πολύ και η μέρα που το κράτος θα σταματήσει να τηρεί τις υποχρεώσεις του απέναντί μας... 

Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country. 
John F. Kennedy

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Sorry, αλλά δεν είμαι ο ψυχαναλυτής σου!

Όλη μου τη ζωή περιτριγυρίζομαι από αρκετά άτομα (δε θα τα πω φίλους, γιατί αυτοί που μπορώ να τους αποκαλέσω φίλους είναι μετρημένοι στα δάχτυλα τους ενός χεριού!) τα οποία μου έχουν τρομερή εμπιστοσύνη και μου εξομολογούνται όλα τους τα προβλήματα. Και δεν είναι μόνο γνωστοί και φίλοι που μου εξομολογούνται τα διάφορα θέματα που τους απασχολούν. Ακόμη και στο δρόμο συναντώ άτομα έτοιμα να μου πιάσουν κουβέντα και να με φορτώσουν με τις έγνοιες τους.

Και ενώ όταν πρόκειται για πραγματικούς φίλους δε με ενοχλεί καθόλου (κάθε άλλο θεωρώ τιμή μου το ότι με εμπιστεύονται και προσπαθώ πάντα να τους βοηθάω!) σε όλους τους υπόλοιπους με κουράζει αφάνταστα. Η μόνιμα θετική μου διάθεση και η φαινομενική μου εξωστρέφεια (που να 'ξεραν όλοι τι κουβαλάω μέσα μου...) κάνει όσους γνωρίζω να βρίσκουν σε μένα ένα άτομο για να πουν τα προβλήματά τους. Άτομα όλων των ηλικιών από 15 εώς και 115, και των δύο φύλων ακόμα και άσχετοι στις στάσεις μέσων μεταφοράς (όχι, το ότι φοράω ακουστικά και ακούω μουσική δεν τους σταματάει!) αρχίζουν έτσι στα ξεκάρφωτα να μου λένε τα προβλήματά τους!

Και εντάξει τους άσχετους δεν τους κατηγορώ, μπορεί να θέλουν να πουν σε έναν άγνωστο τον πόνο τους, όλοι οι υπόλοιποι που έχουμε φιλικές σχέσεις αλλά όχι και πολλά πολλά γιατί θέλουν να με φορτώνουν με τα θέματά τους, τη στιγμή που εγώ δε τους φορτώνω με τα δικά μου? 

Όλα αυτά άρχισαν να με κουράζουν πλέον και προσπαθώ (ως ένα σημείο τα έχω καταφέρει κιόλας) να τους αποφεύγω. Άλλους ευκολότερα και άλλους δυσκολότερα. Κάποια στιγμή που βαρέθηκα να ακούω επί 2 βδομάδες (τηλεφωνικά) για τα γκομενικά μιας "φίλης" της είπα αυτό που προσπαθούσα επί πολύ καιρό να της πω διακριτικά, πολύ χοντροκομμένα. Στεναχωρήθηκα που θύμωσε βέβαια, αλλά πλέον το σκέφτεται διπλά και τριπλά πριν με ενοχλήσει. Πραγματικά δεν έχω κανένα πρόβλημα να ακούω και να συμπαρίσταμαι στον οποιονδήποτε, αλλά το βάρος των προβλημάτων όλων των άλλων με έκανε να φτάνω στα όρια της κατάθλιψης με το παραμικρό μου πρόβλημα. 


Στο κάτω κάτω της γραφής αν ήθελα να κάνω αυτό το πράγμα θα είχα γίνει ψυχαναλυτής και θα πληρωνόμουν κιόλας!


Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Αγαπημένος gay χαρακτήρας

Ενώ οι gay που εργάζονται στην ελληνική τηλεόραση συμπεριφέρονται κατ' εμέ λανθασμένα και οι Έλληνες σεναριογράφοι επιμένουν να δημιουργούν gay χαρακτήρες (δες εδώ μερικούς) στις σειρές τους είτε σύμφωνα με τα στερεότυπα που έχουν επικρατήσει, είτε που βρίσκονται σε ένα εξωπραγματικά gay-friendly περιβάλλον, οι αμερικάνικες σειρές καταφέρνουν αρκετά συχνότερα να προσεγγίσουν την πραγματικότητα.

Για παράδειγμα η σειρά Desperate Housewives. Μία σειρά που παραδόξως άρχισα να παρακολουθώ πριν λίγο καιρό. Παρότι είμαι γνωστό αμερικανάκι που "τερματίζει" ολόκληρες (αμερικάνικες) σειρές 5 και 6 σαιζόν σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες (είδες άμα δεν έχεις τι να κάνεις τι γίνεται) αυτή τη σειρά οφείλω να ομολογήσω πως λόγω ονόματος την είχα παρεξηγήσει. Όταν όμως ξεκίνησα να τη βλέπω τη λάτρεψα. Είδα όλα τα επεισόδιά της μέσα σε 2 βδομάδες περίπου. Για να μη ξεφύγω από το θέμα εδώ θα πρέπει να αναφέρω και τον gay χαρακτήρα της σειράς. Τον Andrew Van de Camp.


Ο σεναριογράφος έχει καταφέρει να αποδώσει  τόσο τα χαρακτηριστικά ενός gay εφήβου όσο και του ομοφοβικού οικογενειακού περιβάλλοντος καταπληκτικά. Ίσως για αυτό να ευθύνεται το γεγονός ότι και ο ίδιος είναι gay και βασικά έχει δώσει στον χαρακτήρα και τη σχέση με τη μητέρα του αρκετά χαρακτηριστικά των προσωπικών του εμπειριών.


Η ιστορία του με λίγα λόγια είναι ενός αλητάκου gay εφήβου  που όταν αποκαλύπτει την αλήθεια για το σεξουαλικό του προσανατολισμό στην οικογένειά του,  η μητέρα του τον πληγώνει με τις πράξεις και τα λόγια της με αποτέλεσμα αυτός να βάλει ως σκοπό ζωής του να την καταστρέψει. Οι πράξεις του προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν τη μητέρα του να τον διώξει από το σπίτι. Αφού περνά ένα διάστημα στους δρόμους, ο πατριός του τον πείθει να επιστρέψει σπίτι. Εκεί συμφιλιώνεται αυτός με τη μητέρα του και εκείνη με το γιο της (αλλά και με το γεγονός ότι είναι gay) . Κάπου εκεί γίνεται το υπόδειγμα συμπεριφοράς και "καλό παιδί" της σειράς και εμένα ο αγαπημένος μου ήρωας (έχω αναφέρει  ξανά άλλωστε την αγάπη μου για ήρωες με σκοτεινό παρελθόν). Σήμερα οι εμφανίσεις του έχουν μειωθεί και περιοριστεί σε μερικά guest κάθε χρόνο.

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Το παράδoξο της ελληνικής TV...

Η συζήτηση με τον Mahler σε σχέση με την ελληνική showbiz (δες τα σχόλια εδώ) με έκανε να αναρωτηθώ για άλλη μία φορά για το παράδοξο της ελληνικής τηλεόρασης. Ενώ υπάρχουν αρκετοί ομοφυλόφιλοι συμπαρουσιαστές και πανελίστες (καλά μπορεί και παρουσιαστές αλλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν) σε διάφορες εκπομπές, σχεδόν καμία εκπομπή δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά και αντικειμενικά με την ομοφυλοφιλία έτσι ώστε να σταματήσουν να υπάρχουν στερεότυπες αντιλήψεις του περασμένου αιώνα.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους ομοφυλόφιλους, κατά τη γνώμη μου, είναι τραγικοί. Όχι μόνο δεν βοηθούν στην καταπολέμηση της προκατάληψης εναντίον μας, αλλά πολλές φορές την τροφοδοτούν. Αναλαμβάνουν τον σίγουρο και δοκιμασμένο, πλέον, ρόλο του κακού gay που κρίνει τους πάντες και τα πάντα αφ' υψηλού, κράζει κόσμο, αφήνει υπονοούμενα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις άλλων κ.ο.κ. Το ότι πολλές φορές το παίζουν και αντρούκλες με πολλές (γυναικείες) κατακτήσεις... απλά το αφήνω ασχολίαστο! Εντάξει ίσως να είμαι υπερβολικός. Δεν είναι δουλειά μόνο αυτών να "βγάλουν το φίδι από την τρύπα". Αλλά αυτοί όχι μόνο δεν το βγάζουν, αλλά το βάζουν παραμέσα!

Πως αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι όταν κάποια στιγμή σε κάποια εκπομπή της Τατιάνας όταν ασχολήθηκε με το θέμα και άρχισε να λέει τα ομοφοβικά της περί Αδάμ και Εύας (ακόμη και σε αυτό τους Αμερικανούς αντέγραψε με το "it's Adam and Eve, not Adam and Steve" αλλά τέλος πάντων!) οι gay πανελίστες έκαναν την πάπια. Πως να εξηγήσω το ότι συμφωνούν με ομοφοβικές αντιλήψεις παρουσιαστών και καλεσμένων και άλλες φορές αποχωρούν επειδή τους προσβάλλουν με τα λεγόμενα τους καλεσμένοι. Αντί να καθίσουν και να να αντιπαρατεθούν και να κολλήσουν τα ομοφοβικά φασιστοειδή στον τοίχο, κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και αφήνουν τις γυναίκες της παρέας (εν προκειμένω τη Σταματίνα) να υπερασπίζονται τα αυτονόητα. 

Όταν είδα την εξέλιξη αυτή live (ναι είχα αυτή την τιμή!) και ο πατέρας μου διανοήθηκε να επικροτήσει τα λεγόμενα του Γεωργίου και να γελάσει με αυτά εγώ παρότι "in the closet" του έκανα καυγά τρικούβερτο, με επιχειρήματα! Αυτό το ελάχιστο δεν το έκανε ο κύριος. Βλέπετε, παρεξηγήθηκε και έφυγε...

ΥΓ: Αυτό πάντως που δεν κάνουν τα μεγάλα κανάλια και οι "διάσημοι"  ομοφυλόφιλοι το έκαναν ένα μικρό τοπικό κανάλι και ένας "άσημος" blogger!

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Τι να μη ρωτήσεις ποτέ έναν gay...



Αυτό βέβαια θα ίσχυε αν στην Ελλάδα υπήρχε μία ελάχιστη ενημέρωση για το θέμα. Δυστυχώς στη χώρα μας έχει συνδυαστεί η ομοφυλοφιλία με κάποια τουλάχιστον τραγικά πρόσωπα της παρακμιακής Show biz και στον κόσμο αρκεί αυτό!
Συνεπώς ένα αντίστοιχο ελληνικό video θα μπορούσε να λέγεται, "Τι να ρωτήσεις έναν gay μπας και ξεστραβωθείς!"

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Έχει και η κοροϊδία τα όριά της!

Σήμερα λόγω κάποιων ανειλημμένων υποχρεώσεων βρέθηκα στην Αθήνα. Γνώριζα βέβαια πως τα μέσα μεταφοράς θα είχαν απεργία (υποτίθεται ο ΗΣΑΠ θα είχε μόνο στάση εργασίας αλλά τέλος πάντων...) οπότε δε θα κατηγορήσω για την όποια ταλαιπωρία μου τους εν πολλοίς δικαίως απεργούντες.

Αναγνωρίζω άλλωστε το δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου  να απεργεί. Ακόμη και του βολεμένου που έχει μπει με βύσμα και πληρώνεται διπλά και τριπλά απ' ότι σκληρότερα εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα! Αλλά εντάξει. Απεργείς μία, απεργείς δύο, απεργείς τρεις. Τι γίνεται όμως όταν οι ημέρες απεργίας κοντεύουν να γίνουν περισσότερες από τις ημέρες εργασίας? Και μέχρι εδώ απαντώ στον εαυτό μου για να ηρεμήσει πως κανείς δεν ορίζει πόσες μέρες μπορεί να απεργεί ο καθένας. Μπορεί το δικαστήριο να έκρινε την απεργία τους παράνομη, αλλά ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω...?

Μέσα στην ταλαιπωρία του πολύωρου ποδαρόδρομου, όμως, και έχοντας χαλάσει τουλάχιστον ένα δεκάευρω σε ταξί το να δεις μία αφίσα του συνδικάτου του ΗΣΑΠ να γράφει "ΟΙ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ" δε σε κάνει έξω φρενών? Η αφίσα έλεγε πως οι συγκοινωνίες δεν είναι εμπόρευμα και προφανώς εννοούσε πως είναι δημόσιο αγαθό. Όπως το νερό που πίνουμε, το ηλεκτρικό ρεύμα, οι ιατρικές υπηρεσίες κ.ο.κ. Εάν όμως ισχύει αυτό άνθρωπε μου, πες μου τι στο καλό κάνετε και απεργείτε με αυτό τον τρόπο! Εάν όντως είναι αγαθό, δε θα έπρεπε να υπάρχει ένα προσωπικό ασφαλείας? Δε θα έπρεπε να λειτουργείτε έστω και με λιγότερα δρομολόγια για να εξυπηρετήσετε τις ανάγκες των πολιτών? 

Εκτός βέβαια κι αν το ότι δεν είναι εμπόρευμα  αναφέρεται μόνο στους υπαλλήλους. Μπορεί να το αντιλαμβάνονται ως μία κοινωνική προσφορά του κράτους (δηλαδή των υπολοίπων Ελλήνων!) σε αυτούς έτσι ώστε και τους μισθούς τους, και τη θέση την οποία για να πάρουν φίλησαν κατουρημένες ποδιές βουλευτών και υπουργών και τα υπερβολικά εργασιακά προνόμια να διατηρούν και αν είναι δυνατόν να μην τους πολυζαλίζουν και οι πολίτες! Θα έλεγα πελάτες... αλλά είπαμε δεν είναι εμπόρευμα οι συγκοινωνίες!

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

First TV Crush...

Τις προάλλες ανέφερα σε αυτή την ανάρτηση για το ότι παρακολουθούσα Power Rangers! Ξέρω, όλα τα παιδάκια παρακολουθούσαν αυτή την ομολογουμένως τραγική σειρά, αλλά εγώ είχα έναν παραπάνω λόγο! Ενώ σε όλα τα αγόρια συμμαθητές μου, απ' ότι θυμάμαι άρεσε η Kimberly, η ροζ ranger, σε εμένα άρεσε ο Tommy, ο πράσινος.

O Tommy ήταν αρχικά κακός  και πολεμούσε όλους τους υπόλοιπους Rangers όσο βρισκόταν κάτω από την επήρεια μαγείας, αλλά στη συνέχεια έγινε καλός και κόντεψε μάλιστα να πεθάνει! Αυτά έβλεπα και γω που έχω αδυναμία στους ήρωες που έχουν σκοτεινή και τραγική πλευρά και τον λάτρεψα. Δεν ήμουν σαν όλους τους άλλους που συμπαθούσαν τον αρχηγό (μα πόσο κλισέ...) Jason, τον κόκκινο ranger.


Για να μην τα πολυλογώ, όμως ο Tommy δεν ήταν απλά ένα κόλλημα της μικρής ηλικίας! Με ακολούθησε μέχρι την εφηβεία και επανήλθε όταν τον είδα πριν κάποια χρόνια σε ένα επεισόδιο του MTV undressed. Τότε πέραν του ότι έμαθα πως στην πραγματικότητα είναι δάσκαλος πολεμικών τεχνών, συνειδητοποίησα ότι έχει ομορφύνει πολύ το παλικάρι!


Έφαγα μάλιστα τέτοια επανάληψη του κολλήματος μου μαζί του, που κάθισα και είδα για πάρτη του και μόνο μία ολόκληρη -πρόσφατη- σαιζόν Power Rangers (Dino thunder) στην οποία πρωταγωνίστησε!

ΥΓ1: Αν δεν ήταν η χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει, πραγματικά θα ξαναξεκινούσα Καράτε αύριο κιόλας!

ΥΓ2: Υπόσχομαι το blog να μη ξαναχτυπήσει τέτοια επίπεδα κατάντιας... :)

EDIT: Ευτυχώς μου υπενθύμισε ο homogreek το σημαντικότερο. Πως τελικά ο "geeky" μπλε Ranger Billy αποκάλυψε ότι είναι gay.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Gay-acting straights and straight-acting gays...

Όλα τα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιληφθεί τι ακριβώς σήμαιναν οι συμπεριφορές των γύρω  μου σε σχέση με τη σεξουαλικότητά τους.

Στην παρέα μου μπορεί να μην ήμουν ο πιο δημοφιλής ούτε ο πιο επιθυμητός από τα κορίτσια της τάξης, αλλά από ότι θυμάμαι, εάν κάποιος παρατηρούσε τις συμπεριφορές μας όταν ήμασταν μόνοι μας θα μπορούσε να διακρίνει πως ο πιο straight-acting ήμουν σίγουρα εγώ. Η συμπεριφορά μου ήταν άθλια. Συχνά το έπαιζα βαρύμαγκας (όχι με μεγάλη επιτυχία για αυτό και το έκοψα) και ποτέ δε σήκωνα κουβέντα σε οποιοδήποτε υπονοούμενο είχε να κάνει με τις σεξουαλικές προτιμήσεις μου.

Από την άλλη όλοι οι φίλοι μου κατά καιρούς και υποτίθεται(?) για πλάκα είχαν πολύ... gay-acting συμπεριφορές. Έκαναν θηλυπρεπείς κινήσεις, προσποιητές ψιλές φωνές, ντύνονταν γυναίκες τις απόκριες και αποκορύφωμα όλων ήταν τα συνεχή αλληλοχουφτώματα(!). Τι να πω. Ίσως έφταιγαν οι ορμόνες που χτυπούσαν κόκκινο. Ίσως όντως να ήταν πλάκα αυτό που ήθελαν να κάνουν. Πάντως εγώ ποτέ μου δεν κατάφερα να εξηγήσω τις συμπεριφορές αυτές. Παρόλα αυτά, σύντομα, και εκτιμώντας πως αυτή η συμπεριφορά μάλλον αποδείκνυε σιγουριά για τη (straight) σεξουαλικότητα του καθενός από τους φίλους μου, τους ακολούθησα δειλά-δειλά σε αυτά τα μονοπάτια, φοβούμενος μην καταλάβουν ότι είμαι gay από την έλλειψη gay χαρακτηριστικών στη συμπεριφορά μου (η λογική του παραλόγου σε όλο της το μεγαλείο!!).

Από τότε προσπάθησα να εξηγήσω τις συμπεριφορές αλλά μάταια. Πλέον φυσικά δεν υπάρχουν. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν σε σχέση με μένα γιατί η σχέση μου μαζί τους δεν είναι τίποτε παραπάνω από τυπική. Όπως και να έχει, σε αντίστοιχες παρέες 15-χρονων παρατηρώ ακόμη και σήμερα τις ίδιες ακριβώς συμπεριφορές και το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: να βραχυκυκλώνει το gaydar μου!

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Αναμνήσεις...

Σημερινή ανάρτηση άλλου blog κατάφερε να μου ξυπνήσει αναμνήσεις της εφηβικής μου ηλικίας. Μιας περιόδου πολύ μπερδεμένης και περίεργα αποτυπωμένης στο μυαλό μου.

Αυτός ο (ας τον κάνει ο Θεός) ηθοποιός ήταν πρωταγωνιστής, τρομάρα του, σε μία από τις αγαπημένες μου σειρές όταν ήμουν περίπου 12-13. Το Dawson's Creek. Δε ξέρω τι ποσοστά τηλεθέασης έκανε τότε πάντως εγώ ήμουν από τους φανατικότερους τηλεθεατές του. Μπορεί να έβριζα όλο το cast ότι είναι αγγούρια, ότι οι ιστορίες τους με άφηναν παγερά αδιάφορο αλλά υπήρχε σημαντικός λόγος που το έβλεπα! Και το όνομα αυτού Jack McPhee ή κατά κόσμον Kerr Smith.

Δεν ξέρω αν ήταν το ότι μου άρεσε ή το ότι ταυτιζόμουν με τον χαρακτήρα που έπαιζε (όπως κάθε αμερικάνικη νεανική σειρά που σέβεται τον εαυτό της έπρεπε να έχει έναν gay...) αλλά κάθε Κυριακή το μεσημεράκι, ότι είχα δει Power Rangers, (περισσοτερα για το θέμα σε άλλη ανάρτηση...) περίμενα πως και πως την έναρξη της σειράς.

Το τι είχε τραβήξει ο κακομοίρης από την κοινωνία του Capeside δε λέγεται. Στο σχολείο, στην οικογένεια, άστα να πάνε. Αυτά έβλεπα και γω και παρότι ο εν λόγω ήρωας βοήθησε στο να συνειδητοποιήσω (ακόμη περισσότερο) το τι ήμουν, με έκανε και να χωθώ βαθύτερα στην ντουλάπα!

Δείτε το coming out του ήρωα (που σημειοτέον έχει ψυχικά άρρωστη μάνα) στον πατέρα του την ώρα που εγκαταλείπει την οικογένεια.


Πολύ μαυρίλα η σειρά το γνωρίζω!

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Το τέλος της εορταστικής περιόδου.

Σήμερα είναι ουσιαστικά η τελευταία μέρα της φετινής εορταστικής περιόδου. Και λέω ότι είναι σήμερα και όχι αύριο καθώς αύριο θα είναι ημέρα επιστροφής για όσους είχαν και φέτος την οικονομική δυνατότητα να πάνε στα εξοχικά τους και μέρα συνειδητοποίησης της επιστροφής στις συνήθειες των  επαγγελματικών, σχολικών (ή και ακαδημαϊκών)  υποχρεώσεων.

Παλιότερα η περίοδος των Χριστουγέννων ήταν η αγαπημένη μου και όταν τελείωνε στεναχωριόμουν αρκετά. Θυμάμαι τη μεγάλη χαρά που είχα για να στολίσουμε το δέντρο και τη λύπη μου όταν το έβρισκα ξεστολισμένο όταν επέστρεφα σπίτι μετά την πρώτη σχολική μέρα του χρόνου. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη μου για το δέντρο που ξόδευα πάντα, τουλάχιστον τα μισά χρήματα από τα κάλαντα για νέα στολίδια και λαμπάκια. Και μετά ξάπλωνα στον καναπέ του σαλονιού και χάζευα το δέντρο επί ώρες αφήνοντας το μυαλό μου να ταξιδεύει...

Αυτά όμως πέρασαν. Φέτος ήταν ίσως η πρώτη χρονιά που δεν είχα κανένα μα κανένα ενδιαφέρον για τις γιορτές. Εντάξει. Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε που είδα φίλους που είχα να δω καιρό αλλά  και μέλη της οικογένειας που λόγω υποχρεώσεων είχα παραμελήσει... Αλλά μέχρι εκεί. Ήταν που ήταν ήδη άσχημη η διάθεση, όλοι είχαν να πουν κάτι για την οικονομική κρίση με αποτέλεσμα μετά να σέρνομαι στα πατώματα...

Και τώρα τέλος. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Αρχίζει ξανά (για όσους είχε σταματήσει τουλάχιστον...) η ρουτίνα της καθημερινότητας. Για μένα πάντως έτσι είναι. Πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσω διάβασμα και να επιστρέψω στην προ-χριστουγεννιάτικη καθημερινότητα. Δηλαδή να μην κάνω τίποτα και να τρελαίνομαι. Τουλάχιστον αυτές τις γιορτές ο Αη-Βασίλης μου έφερε για δώρο αυτό το blog κάτι που μέχρι τώρα συμβάλει θετικά στη ζωή μου. Μόνο και μόνο η αξία της καταπολέμησης του άγχους αλλά και της μερικής αποβολής της μιζέριας που καταφέρνω με το να γράφω είναι ανεκτίμητη.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

What if...

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί μέσα μας πως θα ήταν η ζωή μας αν ήμασταν λίγο διαφορετικοί. Αν όλα ήταν έστω για μία φορά λίγο πιο απλά. Ή έστω λίγο λιγότερο σύνθετα απ' ότι είναι σήμερα. Ή ακόμη κι αν γινόταν να είχαμε αλλάξει μία από τις αποφάσεις που έχουμε πάρει στη ζωή μας.

Τουλάχιστον εγώ έχω περάσει πολλές μα πολλές ώρες προσπαθώντας να σκεφτώ πως θα ήταν τα πράγματα αν ήταν κάτι διαφορετικό απ' ότι είναι σήμερα.

Μήπως όμως είναι και αυτός ένας υποσυνείδητος τρόπος για να κρατάμε τον εαυτό μας σε "καταστολή". Είναι σημαντικό να σκέφτεσαι το παρελθόν και τα διάφορα λάθη για να μην επαναλαμβάνονται, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδεχθείς το σήμερα έτσι όπως είναι και να αναζητήσεις το πραγματικό αύριο και όχι ακόμη ένα υποθετικό...




Every step that you take, could be your biggest mistake.
It could bend or it could break.
But that's the risk that you take.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Όταν μία ρήξη είναι αναπόφευκτη...

Η οικογένειά μου είναι μία κλασσική ελληνική οικογένεια. Δηλαδή μητριαρχική. Η μάνα θα πει τι θα γίνει και εάν τολμήσει κανείς ας διαφωνήσει. Αυτό έχει βολέψει και τον πατέρα που δε θέλει να δημιουργούνται εντάσεις εξαιτίας του. Παράλληλα ως μορφή παρακίνησης για τα παιδιά χρησιμοποιείται από μέρους της μάνας η δημιουργία τύψεων αλλά και τα "χτυπήματα" κάτω από τη ζώνη. 

Μέχρι τα 12-15 μου ίσως αυτό το σύστημα να λειτουργούσε. Κάθε φορά που μου έλεγε η μάνα μου "Κοίτα το γιο της κυρα-Δήμητρας, αυτός είναι καλύτερος μαθητής από σένα, καλύτερο παιδί από σένα, τα καταφέρνει καλύτερα από σένα σε αυτό και σε εκείνο." μπορεί να εκνευριζόμουν αφάνταστα, αλλά κατά βάθος σε σύντομο χρονικό διάστημα μου δημιουργείτο ένα αίσθημα ανταγωνισμού με αποτέλεσμα να γίνομαι καλύτερος. Η μόνιμη σύγκριση όμως και το γενικότερο κλίμα μη ικανοποίησης των γονέων μου όσο μεγάλωνα δεν άργησε να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Πολλές φορές για να τους εκδικηθώ έγινα υποσυνείδητα αυτοκαταστροφικός, κάτι που προφανώς οι ίδιοι δεν έχουν αντιληφθεί.

Αυτή λοιπόν τη συνήθη πρακτική αποφάσισαν (γιατί πολύ ενορχηστρωμένη μου φάνηκε η σημερινή συμπεριφορά...) να ακολουθήσουν και σήμερα. Με το που ξύπνησα αποφάσισα να μην κατέβω για τον πατροπαράδοτο  καφέ μετά τον αγιασμό των υδάτων (τί το θελα...?). Με αρπάζουν οι γονείς λοιπόν και ξεκινάνε το γνωστό παραμύθι του πτυχίου. Και "όλοι το πήραν.", "μόνο εσύ έμεινες", "δεν ξέρεις τι χαρά θα μας δώσεις όταν το πάρεις" κ.ο.κ. Εντάξει. Έχω αργήσει λίγο να πάρω πτυχίο. Ε, και? Σε αυτό συνέβαλλαν διάφοροι λόγοι (που τους γνωρίζουν και οι δικοί μου...) μεταξύ των οποίων και το στραβό μου το κεφάλι. Όταν όμως άκουσα για τη χαρά που θα τους έδινα κόντευα να εκραγώ! Από τη μία να σκέφτομαι πόσο δελεαστικό θα ήταν να μην το πάρω ποτέ (για να μην τους δώσω ποτέ αυτή τη χαρά!) και από την άλλη να προσπαθώ να ψυχολογήσω τα λεγόμενά τους. Δηλαδή εγώ δε θέλω να το πάρω? Εγώ δε θα χαρώ όταν τελειώσω? Επιτέλους οι Έλληνες γονείς θα πρέπει να σταματήσουν να ζουν μέσα από τις ζωές των παιδιών τους.

Το αποκορύφωμα ήρθε μετά από το τηλέφωνο κάποιου οικογενειακού φίλου. Εκεί που μιλούσε με την μαέστρο της χειραγώγησης (τη μάνα μου ντε!) τη ρώτησε τι κάνω εγώ. Και με υφάκι που μόνο μια Ελληνίδα μάνα θα μπορούσε να πάρει κάνει: "ε, καλά είναι..." με την αμφιβολία εμφανέστατη. Εκεί αρχίζω εγώ τα "τι έγινε?". Και δεν απαντούσε επειδή ήξερε ότι την είχε κάνει την κουτσουκέλα της. "Τι, δεν είμαι καλά? " τη ρωτούσα επίμονα. "Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω" συνέχιζα... "Μήπως πεθαίνω?" τη ρωτάω όλο νόημα. Ξέχασε ότι ξέρω και γω καλά τη χειραγώγηση. Είχα άλλωστε τον καλύτερο δάσκαλο, την ίδια. Εκεί άρχισε να φτύνει τον κόρφο της (φοβάται πολύ το θάνατο...) και έβγαλε από μέσα της αυτά που ήθελε ξεκάθαρα να πει: "Δουλειά δεν έχεις, πτυχίο δεν έχεις. Ε δεν είσαι και πολύ καλά..."

Τα λόγια της με πέθαναν. Δεν απάντησα. Η ρήξη ήταν οριστική. Όταν κάποιος ψυχολογικά δεν αισθάνεται και πολύ καλά για το πως έχει καταλήξει να είναι, δεν έχει δουλειά, δεν έχει τελειώσει τη σχολή του και αναγκάζεται να μένει με τους δικού του ενώ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ (καλά το ότι είναι gay και το κρύβει ούτε καν το προσμετρώ), και η ίδια του η μάνα του ρίχνει άλλη μία να πάει παρακάτω, για μένα είναι ασυγχώρητο. 

Περιμένω πως και πως την ημέρα που θα καταφέρω να είμαι πλήρως ανεξάρτητος και θα τους κάνω τη χάρη να τους αδειάσω τη γωνιά. Και τότε, πάλι (όπως όταν ήμουν φοιτητής) θα παρακαλάνε για να με δούνε αλλά αυτή τη φορά δε θα ενδίδω...

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Hibernation...

...ή σε απλά ελληνικά χειμερία νάρκη. Την κατάσταση στην οποία περιέρχονται κάποια θηλαστικά για να επιζήσουν από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες του χειμώνα έτσι ώστε να ξαναξυπνήσουν όταν οι συνθήκες θα έχουν βελτιωθεί.

Τι συμβαίνει όμως με τους ανθρώπους που πέφτουν σε μία νοητή χειμερία νάρκη? Τι γίνεται με αυτούς που μπαίνουν σε αυτή την κατάσταση για να αποφύγουν τις δύσκολες συνθήκες και όταν πια είναι έτοιμοι για να "ξυπνήσουν" οι συνθήκες παραμένουν "χειμερινές"? Ή τι συμβαίνει όταν η "χειμερία νάρκη" έχει γίνει βολική και το "θηλαστικό" μας θέλει να συνεχίσει να χουζουρεύει παρά να σηκωθεί και να αναζητήσει το πρώτο "ανοιξιάτικο γεύμα" του...?

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Gay στον Ελληνικό Στρατό

Με την οικονομική κρίση να βαράει αλύπητα τη χώρα μας, όλο και περισσότεροι νέοι, μη μπορώντας να βρουν επαγγελματική αποκατάσταση αποφασίζουν να ξεμπερδεύουν με το βραχνά που λέγεται "στρατιωτικές υποχρεώσεις". Και επειδή σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται και αρκετοί ομοφυλόφιλοι νέοι, θα ήθελα να προσπαθήσω να ξεδιαλύνω κάποιες απορίες που μπορεί να δημιουργούνται σε αρκετούς από αυτούς, κρίνοντας πάντα από τη σύντομη και πρόσφατη δική μου εμπειρία στον Ε.Σ.

Σε όλα τα υπόλοιπα που έχει να αντιμετωπίσει από πολύ μικρή ηλικία ένας ομοφυλόφιλος ,σκέφτεται σίγουρα με φόβο (τουλάχιστον αυτό συνέβαινε με εμένα...) την ημέρα που θα πάει στρατό. Έχει ακούσει τραγικές ιστορίες τόσο από πατεράδες, θείους και άλλους μεγαλύτερους σε ηλικία αλλά ίσως και από ξαδέρφια, φίλους και γενικότερα σχεδόν συνομήλικους και αναρωτιέται αν όντως ισχύουν... Λίγο ως πολύ (για μένα τουλάχιστον) δεν ίσχυαν.

Παρουσιάστηκα σε ένα μεγάλο κέντρο της Πελοποννήσου. Εκεί μας εξέτασαν κάτι γιατροί. Μόνο τη μπλούζα μας ζήτησαν να βγάλουμε. και αυτή μέσα σε παραβάν. Ούτε γυμνούς, ούτε να σκύψουμε ούτε τίποτα. Αλλά επειδή σε κάποια κέντρα εκπαίδευσης πολλές φορές γίνονται και αυτά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Πάντα γίνεται σε παραβάν (τουλάχιστον δε γνώρισα άτομο που να μην εξετάστηκε έτσι και το σκύψιμο είναι για να εξεταστεί η σωστή λειτουργία της σπονδυλικής στήλης. Σε άλλη περαιτέρω εξέταση στο 401 με έβαλαν να σκύψω για αυτό το λόγο φορώντας παντελόνι πάντα.

Πέρα από τις εξετάσεις όμως, στο κέντρο εκπαίδευσης βρισκόμασταν για ένα μήνα περίπου. Σε αυτό το μήνα διαπίστωσα πως το στρατόπεδο ήταν το πιο gay-friendly μέρος που είχα βρεθεί ποτέ. Υπήρχαν αρκετά θηλυπρεπή άτομα συν άλλα τόσα περίπου που μπορούσε να εντοπίσει ακόμη και το δικό μου δυσλειτουργικό gay-dar. Κανένα από αυτά όμως δεν αντιμετώπισε προβλήματα από άλλους. Λίγο ως πολύ όλοι είναι ψαρωμένοι, έχουν τα προβλήματά τους, σκέφτονται τα άτομα που έχουν αφήσει έξω και αυτό δημιουργεί κλίμα συνεργασίας και σύμπνοιας στα κέντρα εκπαίδευσης και κλίμα "κοιτάω την πάρτη μου" στο στρατόπεδο που πήρα μετάθεση αργότερα.

Άλλες απορίες που είχα ήταν τα καψόνια (δεν υπήρχαν ούτε για αστείο) και τα μπάνια. Δε ξέρω πως έχεις φανταστεί τα ντους στο στρατό, αλλά είναι χωρισμένα. Όπου και να πήγα έτσι ήταν. Παρόλα αυτά άκουσα ιστορίες από παλαιότερους για ντουζιέρες χωρίς κουρτίνα, αλλά είναι κάτι σπάνιο έως αδύνατο να συναντήσεις. 

Η συνολική ανάμνηση από το στρατό μου έχει μείνει με μία γλύκα, παρότι δεν πάει ούτε χρόνος που έχω απολυθεί. Το γενικό κλίμα ήταν καλό αν και υπήρχαν κάποιοι αξιωματικοί που χρησιμοποιούσαν κλισέ ομοφοβικούς χαρακτηρισμούς αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πιο ομοφοβικό περιβάλλον από π.χ. το σχολείο, το οικογενειακό ή το κοινωνικό περιβάλλον.

Καλή θητεία λοιπόν σε όσους μπαίνουν σύντομα...

Τραγική ελληνική τηλεόραση, τραγική ελληνική πολιτική σκηνή!



Τι να πρωτοσχολιάσεις...? Την ομοφοβική συμπεριφορά του Ψωμιάδη (που όσο να πεις δεν ξενίζει ιδιαίτερα...), ή την επιβράβευσή της με σαχλογελάκια από έναν παρουσιαστή-δημοσιογράφο και το πάνελ του?

Διαβάστε σχετικά εδώ.

ΥΓ: Όσο θα υπάρχουν ομοφυλόφιλοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που ντρέπονται για την (συχνά γνωστή) ταυτότητά τους και θα φοβούνται να μιλήσουν για τα αυτονόητα, τόσο πιο συχνά θα έχουμε τέτοια φαινόμενα που δυστυχώς διαιωνίζουν την κατάσταση...

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Ότι πιο κοντινο σε coming out....

Πάνε αρκετά χρόνια, 6 περίπου,  από τότε που τέλειωσα το Λύκειο. Εκείνη ήταν η περίοδος που είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να πιστεύει πως ήμουν bi, μάλλον γιατί δεν ήθελα να αποκλείσω ακόμη την ιδέα ενός συμβατικού γάμου με παιδιά κ.ο.κ. Ήμουν σε ένα club με την παρέα (μεταξύ των οποίων ήταν και η κολλητή μου). Κάποια στιγμή είχαμε μείνει μόνο εγώ και αυτή και μιλούσαμε και αισθανόμουν το βάρος της σεξουαλικής μου ταυτότητας να ξεχειλίζει.

Ήταν η πρώτη φορά έως τότε που είχα αισθανθεί κάπως έτσι και αυτό με φόβιζε. "Ίσως τελικά δε θα μπορούσα να κρατήσω μυστικό το πως ένιωθα για πάντα.", σκεφτόμουν. Λίγη ώρα και μερικά ποτά ακόμη αργότερα το είχα πάρει απόφαση. Θα της αποκάλυπτα την αλήθεια! Της λέω να βγούμε έξω για να της πω κάτι. Βγαίνουμε έξω και αυτή με ρωτάει επίμονα τι ήθελα να της πω. Το έβλεπα στα μάτια της πως είχε φοβηθεί πως κάτι σοβαρό μου συμβαίνει. Ως γνήσια κότα που ήμουν της έγραψα στο κινητό μου ότι είμαι bisexual (είπαμε είχα πειστεί, μην επαναλαμβάνομαι!) και της το έδειξα. Σοκαρίστηκε. Μου έκανε διάφορες ερωτήσεις του τύπου "Είσαι σίγουρος...?", "Από πότε το ξέρεις?", "Μήπως είναι μια φάση που περνάς...?" και τέτοια.Της απάντησα Πως ήμουν σίγουρος, πως δεν είναι μια φάση και πως το ξέρω από πολύ μικρός αλλά δεν της είχα πει όλη την αλήθεια... Πως στην πραγματικότητα ήμουν gay και όχι bi.

Μετά από αυτή τη βραδιά πήγα ένα ταξίδι 20 περίπου ημερών. Όταν επέστρεψα και την είδα ήταν σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Ούτε η συμπεριφορά της είχε αλλάξει, ούτε ως θέμα το έφερνε ποτέ και κάθε φορά που προσπαθούσα να το φέρω εγώ στη συζήτηση λέγοντας "Ωραίος ο τάδε, έ?" αισθανόμουν την αμηχανία της. Αυτό που ένιωθα είναι πως δεν είχε κανένα πρόβλημα με το τι ήμουν απλά ίσως να μην ήθελε να το έχει μάθει. Στο κάτω-κάτω, είχε μεγαλώσει στο ίδιο ομοφοβικό περιβάλλον που είχα μεγαλώσει και εγώ! Εδώ εμένα μου πήρε καμιά δεκαριά (αν όχι παραπάνω) χρόνια να το χωνέψω, φαντάσου αυτή...

Με τα πολλά, τα χρόνια πέρναγαν και οι δύο κάναμε τις στουρθοκαμήλους. Δεν έχει ξαναειπωθεί τίποτα μεταξύ μας για το θέμα. Αλλά δεν αντέχω. Θέλω να της ξαναμιλήσω. Να της πω όλη την αλήθεια αυτή τη φορά και να το συζητήσουμε πραγματικά. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος της ύπαρξης αυτού του blog. Να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα και να ξεπεράσω την αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητά μου. Να βλέπω γραμμένα αυτά που από καιρό θέλω να κάνω, μπας και αποφασίσω να τα κάνω πράξη...

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Straight, gay ή bi...?

Οι παραπάνω έννοιες είναι πολλές φορές μπερδεμένες ακόμη και για ενήλικες. Τουλάχιστον για όλους τους ενήλικες που γνωρίζω εγώ! Φαντάσου λοιπόν ένα παιδάκι που από μικρή ηλικία έχει καταλάβει πως είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα του ιδίου φύλου να προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς του συμβαίνει.

Λίγο ως πολύ το ίδιο συνέβαινε με μένα. Από πολύ μικρή ηλικία οι έννοιες είναι ακόμη πιο μπερδεμένες και πολλές φορές τις ταυτίζουμε και με βρισιές. Όταν λοιπόν σε ένα αγοράκι του έχει εντυπωθεί πως η λέξη "αδερφή", και ότι αυτό συνεπάγεται, είναι βρισιά (αφού από το δημοτικό θυμάμαι να χρησιμοποιείται τόσο αυτή όσο και η συνώνυμή της "πούστης" ιδιαίτερα συχνά μεταξύ των αγοριών και ως εκ τούτου και από μένα) είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το αποδεχτεί ακόμη και αν το έχει καταλάβει...

Εκεί στο Γυμνάσιο έρχεται η πρώτη συνειδητοποίηση και εμπλουτισμός της έννοιας του τι μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος, παρόλα αυτά όμως έρχεται και η συνειδητοποίηση του τι ακριβώς υπόκεινται από τον κοινωνικό περίγυρο αυτοί. Κάπου εκεί, στις φαντασιώσεις που αυτονόητα έρχονται σε τέτοια ηλικία άρχισαν να εισβάλουν αγόρια, τα οποία πάλευα να βγάλω διότι αυτή την ανατροφή είχα! Δεν ήταν δηλαδή κοινωνικώς και οικογενειακώς παραδεκτό να είναι ένα αγόρι ομοφυλόφιλο!

Αφού κατάλαβα πως να βγάλω τα αγόρια από τις φαντασιώσεις μου δεν ήταν εφικτό, τότε απλά προσέθετα διάφορα κορίτσια μπας και πλησιάσω λίγο προς το κοινωνικά παραδεκτό. Για χρόνια είχα πείσει τον εαυτό μου πως είμαι αμφιφυλόφιλος (λες και ήταν θέμα απόφασης...) που θα κράταγα το ήμισυ μου (δηλαδή το μισό που ήταν ολόκληρος ο πραγματικός μου εαυτός!) σε "καταστολή"!

Όλα αυτά γιατί? Γιατί απλά δεν δεν υπάρχει καμία σεξουαλική παιδεία από τα σχολεία αλλά ούτε και από την οικογένεια. Και ειδικά από την οικογένεια πως θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό?  Αφού είχαν πιο μπερδεμένες ακόμη και από μένα τις έννοιες! Gay (καλά αδερφή ή πούστη το έλεγαν, αλλά εγώ είμαι σεμνός...) ήταν αυτό που θα λέγαμε bottom (παραμένω σεμνός και δε γράφω τι έλεγαν!). Λες και αυτός που πήγαινε με άντρες και ήταν top δεν ήταν gay! Ήμαρτον!

ΥΓ: Το πως χώρεσα προβληματισμούς και παραλογισμούς 15 περίπου ετών σε τόσο μικρό κείμενο ούτε που το κατάλαβα!

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Άντε και καλούς απογόνους...!!!

Καλή χρονιά! Ας ελπίσομε αυτό το έτος να είναι καλύτερο από το προηγούμενο και κυρίως να έχουμε υγεία! Μιας και αυτή προηγείται και όλα τα υπόλοιπα έπονται...

Χθες βράδυ παρότι ήμουν σχετικά ευδιάθετος, με χάλασε το κλίμα! Περάσαμε πολύ στενά οικογενειακά τη βραδιά. Η άποψη μου είναι "όσο πιο στενά, τόσο χειρότερα" γιατί τόσο περισσότερο ασχολούνται οι δικοί σου με σένα! Έτσι δεν έπεσα έξω, κάπου εκεί που είχαμε τελειώσει το φαγητό (μα πόσο πια φάγαμε αυτές τις γιορτές...?) και είχαν στερέψει τα θέματα συζήτησης άρχισαν να μιλάνε για τον αρραβώνα και το γάμο μου σε φάση "άντε να βρεις μια δουλειά και μετά να μας φέρεις και μια κοπέλα και μετά να αρραβωνιαστείς να χαρούμε...". Βλέπεις στο σόι είμαι ο μικρότερος και ο μόνος μη αποκατεστημένος (θου κύριε!) οπότε οι... "προβολείς" είναι στραμμένοι πάνω μου!

Ε, κάπου εκεί μου γύρισαν τα άντερα (ήταν λίγο βαρύ το φαγητό αλλά δεν έφταιγε αυτό!) και στράβωσα τόσο που οι δικοί μου αναρωτιώντουσαν τι μου είχαν κάνει και τους απόπαιρνα όλο το υπόλοιπο βράδυ! Να φανταστείς παραλίγο να κάνω το outing μου την ώρα που ο Ρουβάς μέτραγε αντίστροφα για την αλλαγή του χρόνου, αλλά μετά σκέφτηκα πως δε θα ήταν πρέπον να τρέχουμε πρωτοχρονιάτικα στα νοσοκομεία! Τι θα έλεγε ο κόσμος...?

Μετά ξενύχτι και πολύ ποτό! Αργότερα λίγος ύπνος και μετά ξανα-μανα φαγητό! 

Τις βαρέθηκα τις πρωτοχρονιές. Γίνεται να κάνει να έρθει η επόμενη 2-3 χρόνια τουλάχιστον?