Όταν μία ρήξη είναι αναπόφευκτη...

Η οικογένειά μου είναι μία κλασσική ελληνική οικογένεια. Δηλαδή μητριαρχική. Η μάνα θα πει τι θα γίνει και εάν τολμήσει κανείς ας διαφωνήσει. Αυτό έχει βολέψει και τον πατέρα που δε θέλει να δημιουργούνται εντάσεις εξαιτίας του. Παράλληλα ως μορφή παρακίνησης για τα παιδιά χρησιμοποιείται από μέρους της μάνας η δημιουργία τύψεων αλλά και τα "χτυπήματα" κάτω από τη ζώνη. 

Μέχρι τα 12-15 μου ίσως αυτό το σύστημα να λειτουργούσε. Κάθε φορά που μου έλεγε η μάνα μου "Κοίτα το γιο της κυρα-Δήμητρας, αυτός είναι καλύτερος μαθητής από σένα, καλύτερο παιδί από σένα, τα καταφέρνει καλύτερα από σένα σε αυτό και σε εκείνο." μπορεί να εκνευριζόμουν αφάνταστα, αλλά κατά βάθος σε σύντομο χρονικό διάστημα μου δημιουργείτο ένα αίσθημα ανταγωνισμού με αποτέλεσμα να γίνομαι καλύτερος. Η μόνιμη σύγκριση όμως και το γενικότερο κλίμα μη ικανοποίησης των γονέων μου όσο μεγάλωνα δεν άργησε να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Πολλές φορές για να τους εκδικηθώ έγινα υποσυνείδητα αυτοκαταστροφικός, κάτι που προφανώς οι ίδιοι δεν έχουν αντιληφθεί.

Αυτή λοιπόν τη συνήθη πρακτική αποφάσισαν (γιατί πολύ ενορχηστρωμένη μου φάνηκε η σημερινή συμπεριφορά...) να ακολουθήσουν και σήμερα. Με το που ξύπνησα αποφάσισα να μην κατέβω για τον πατροπαράδοτο  καφέ μετά τον αγιασμό των υδάτων (τί το θελα...?). Με αρπάζουν οι γονείς λοιπόν και ξεκινάνε το γνωστό παραμύθι του πτυχίου. Και "όλοι το πήραν.", "μόνο εσύ έμεινες", "δεν ξέρεις τι χαρά θα μας δώσεις όταν το πάρεις" κ.ο.κ. Εντάξει. Έχω αργήσει λίγο να πάρω πτυχίο. Ε, και? Σε αυτό συνέβαλλαν διάφοροι λόγοι (που τους γνωρίζουν και οι δικοί μου...) μεταξύ των οποίων και το στραβό μου το κεφάλι. Όταν όμως άκουσα για τη χαρά που θα τους έδινα κόντευα να εκραγώ! Από τη μία να σκέφτομαι πόσο δελεαστικό θα ήταν να μην το πάρω ποτέ (για να μην τους δώσω ποτέ αυτή τη χαρά!) και από την άλλη να προσπαθώ να ψυχολογήσω τα λεγόμενά τους. Δηλαδή εγώ δε θέλω να το πάρω? Εγώ δε θα χαρώ όταν τελειώσω? Επιτέλους οι Έλληνες γονείς θα πρέπει να σταματήσουν να ζουν μέσα από τις ζωές των παιδιών τους.

Το αποκορύφωμα ήρθε μετά από το τηλέφωνο κάποιου οικογενειακού φίλου. Εκεί που μιλούσε με την μαέστρο της χειραγώγησης (τη μάνα μου ντε!) τη ρώτησε τι κάνω εγώ. Και με υφάκι που μόνο μια Ελληνίδα μάνα θα μπορούσε να πάρει κάνει: "ε, καλά είναι..." με την αμφιβολία εμφανέστατη. Εκεί αρχίζω εγώ τα "τι έγινε?". Και δεν απαντούσε επειδή ήξερε ότι την είχε κάνει την κουτσουκέλα της. "Τι, δεν είμαι καλά? " τη ρωτούσα επίμονα. "Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω" συνέχιζα... "Μήπως πεθαίνω?" τη ρωτάω όλο νόημα. Ξέχασε ότι ξέρω και γω καλά τη χειραγώγηση. Είχα άλλωστε τον καλύτερο δάσκαλο, την ίδια. Εκεί άρχισε να φτύνει τον κόρφο της (φοβάται πολύ το θάνατο...) και έβγαλε από μέσα της αυτά που ήθελε ξεκάθαρα να πει: "Δουλειά δεν έχεις, πτυχίο δεν έχεις. Ε δεν είσαι και πολύ καλά..."

Τα λόγια της με πέθαναν. Δεν απάντησα. Η ρήξη ήταν οριστική. Όταν κάποιος ψυχολογικά δεν αισθάνεται και πολύ καλά για το πως έχει καταλήξει να είναι, δεν έχει δουλειά, δεν έχει τελειώσει τη σχολή του και αναγκάζεται να μένει με τους δικού του ενώ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ (καλά το ότι είναι gay και το κρύβει ούτε καν το προσμετρώ), και η ίδια του η μάνα του ρίχνει άλλη μία να πάει παρακάτω, για μένα είναι ασυγχώρητο. 

Περιμένω πως και πως την ημέρα που θα καταφέρω να είμαι πλήρως ανεξάρτητος και θα τους κάνω τη χάρη να τους αδειάσω τη γωνιά. Και τότε, πάλι (όπως όταν ήμουν φοιτητής) θα παρακαλάνε για να με δούνε αλλά αυτή τη φορά δε θα ενδίδω...