Το τέλος της εορταστικής περιόδου.

Σήμερα είναι ουσιαστικά η τελευταία μέρα της φετινής εορταστικής περιόδου. Και λέω ότι είναι σήμερα και όχι αύριο καθώς αύριο θα είναι ημέρα επιστροφής για όσους είχαν και φέτος την οικονομική δυνατότητα να πάνε στα εξοχικά τους και μέρα συνειδητοποίησης της επιστροφής στις συνήθειες των  επαγγελματικών, σχολικών (ή και ακαδημαϊκών)  υποχρεώσεων.

Παλιότερα η περίοδος των Χριστουγέννων ήταν η αγαπημένη μου και όταν τελείωνε στεναχωριόμουν αρκετά. Θυμάμαι τη μεγάλη χαρά που είχα για να στολίσουμε το δέντρο και τη λύπη μου όταν το έβρισκα ξεστολισμένο όταν επέστρεφα σπίτι μετά την πρώτη σχολική μέρα του χρόνου. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη μου για το δέντρο που ξόδευα πάντα, τουλάχιστον τα μισά χρήματα από τα κάλαντα για νέα στολίδια και λαμπάκια. Και μετά ξάπλωνα στον καναπέ του σαλονιού και χάζευα το δέντρο επί ώρες αφήνοντας το μυαλό μου να ταξιδεύει...

Αυτά όμως πέρασαν. Φέτος ήταν ίσως η πρώτη χρονιά που δεν είχα κανένα μα κανένα ενδιαφέρον για τις γιορτές. Εντάξει. Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε που είδα φίλους που είχα να δω καιρό αλλά  και μέλη της οικογένειας που λόγω υποχρεώσεων είχα παραμελήσει... Αλλά μέχρι εκεί. Ήταν που ήταν ήδη άσχημη η διάθεση, όλοι είχαν να πουν κάτι για την οικονομική κρίση με αποτέλεσμα μετά να σέρνομαι στα πατώματα...

Και τώρα τέλος. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Αρχίζει ξανά (για όσους είχε σταματήσει τουλάχιστον...) η ρουτίνα της καθημερινότητας. Για μένα πάντως έτσι είναι. Πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσω διάβασμα και να επιστρέψω στην προ-χριστουγεννιάτικη καθημερινότητα. Δηλαδή να μην κάνω τίποτα και να τρελαίνομαι. Τουλάχιστον αυτές τις γιορτές ο Αη-Βασίλης μου έφερε για δώρο αυτό το blog κάτι που μέχρι τώρα συμβάλει θετικά στη ζωή μου. Μόνο και μόνο η αξία της καταπολέμησης του άγχους αλλά και της μερικής αποβολής της μιζέριας που καταφέρνω με το να γράφω είναι ανεκτίμητη.