Losing my religion...

Έχω αναφέρει παλαιότερα σε κάποιο σχόλιο μου (σε αυτή την ανάρτηση) πως ήμουν παπαδοπαίδι για αρκετά χρόνια. Παρότι η οικογένειά μου δεν είχε καμία στενή σχέση με την εκκλησία πέρα από αυτή της μέσης ελληνικής οικογένειας (πηγαίναμε μόνο σε σημαντικές γιορτές, γάμους και βαφτίσεις) εγώ κατάφερα να αποκτήσω μία εντελώς διαφορετική σχέση με την εκκλησία.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 6-7 ετών. Μέχρι τότε πάντοτε βαριόμουν θανάσιμα όποτε πηγαίναμε στην εκκλησία. Είχε πάντα πολυκοσμία και δεν υπήρχε καρέκλα για μένα. Ευτυχώς η μητέρα μου με έβαζε και καθόμουν πάνω στα πόδια της συνήθως για να μην γκρινιάζω. Κάποια φορά όμως και ενώ είχαμε πάει μία θρησκευτική εκδρομή σε κάποιο μοναστήρι (που με τράβαγε αυτή η μάνα μου...?) κατά τη διάρκεια της λειτουργίας χρειάστηκαν ένα παπαδοπαίδι. Επειδή ήμουν το μόνο αγόρι, με πήραν σχεδόν με το έτσι θέλω και με έβαλαν να κρατάω μια λαμπάδα. Η άποψη που είχα για την εκκλησία άλλαξε εκείνη την ημέρα. Λάτρεψα την εμπειρία αυτή -μιας και μου φάνηκε ιδιαίτερα δημιουργική- και από τότε πήγαινα με... θρησκευτική ευλάβεια στην εκκλησία. 

Αυτό συνέβαινε για 7 περίπου χρόνια. Μάλιστα από ένα σημείο και έπειτα ήμουν δικαιωματικά ο πρώτος τη τάξει. Εμένα έβαζαν να μαθαίνω τα νέα παιδιά τι να κάνουν, εγώ έπαιρνα πάντα το σταυρό (σπανίως εξαπτέρυγο), εγώ πήγαινα το θυμιατό στον παπά! Μιλάμε για μεγάλες τιμές όχι παίξε γέλασε... Σε αυτά τα 7 χρόνια συνειδητοποίησα ότι ήμουν διαφορετικός από τα άλλα αγόρια, και έχοντας ακούσει σε συζητήσεις τα περί αρσενοκοιτίας και περί αμαρτίας (καταραμένε Χριστόδουλε!) όσο περνούσε ο καιρός γέμιζα με τύψεις! Ειδικά όταν έπιανα τον εαυτό μου να γλυκοκοιτάζει άλλα αγόρια που ήταν μαζί μου στο ιερό! Και μην με πει κανείς αθεόφοβο, γιατί ακόμη και ο παπάς μας έλεγε ανέκδοτα την Μεγάλη Παρασκευή!

Οι τύψεις ακολουθήθηκαν από προσευχές. Προσευχόμουν επί πολύ καιρό να ξυπνήσω μία μέρα και να θέλω τη Μαρία και όχι το Δημητράκη! Να μην αισθάνομαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Αλλά οι προσευχές δεν έπιαναν. Κάπου εκεί είχα φτάσει ήδη στο Γυμνάσιο. Ευτυχώς η καθηγήτρια των Θρησκευτικών είχε πολύ νεωτεριστικές αντιλήψεις. Μπορεί να μας έλεγε τι πρεσβεύει η επίσημη θρησκεία αλλά τα έλεγε με πολύ αντικειμενικό τρόπο. Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας μάλιστα είχε αντίθετη άποψη από την ορθόδοξη εκκλησία, αλλά την παρουσίασε πολύ σοβαρά, αντικειμενικά και διπλωματικά για να μην προκαλέσει εντάσεις, ούτε παρεμβάσεις υπερσυντηρητικών γονέων. Δε ξέρω αν το έκανε για να μην αισθανθεί κανένα παιδί άσχημα ή γιατί το πίστευε πραγματικά αλλά εγώ αισθάνθηκα πολύ καλύτερα τότε. Δεν πέρασε πολύς καιρός και σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία προς απογοήτευση τόσο του παπά όσο και των επιτρόπων που με εμπιστεύονταν.

Πλέον δεν ξέρω αν πιστεύω. Δεν ξέρω τι πιστεύω. Απλά θεωρώ πως η εκκλησία είναι (ευτυχώς ή δυστυχώς) αναπόσπαστο κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας, οπότε θα συνεχίσω να την επισκέπτομαι μαζί με την οικογένεια σε μεγάλες γιορτές, γάμους και βαφτίσεις, έστω και σαν συνήθεια...