Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Losing my religion...

Έχω αναφέρει παλαιότερα σε κάποιο σχόλιο μου (σε αυτή την ανάρτηση) πως ήμουν παπαδοπαίδι για αρκετά χρόνια. Παρότι η οικογένειά μου δεν είχε καμία στενή σχέση με την εκκλησία πέρα από αυτή της μέσης ελληνικής οικογένειας (πηγαίναμε μόνο σε σημαντικές γιορτές, γάμους και βαφτίσεις) εγώ κατάφερα να αποκτήσω μία εντελώς διαφορετική σχέση με την εκκλησία.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 6-7 ετών. Μέχρι τότε πάντοτε βαριόμουν θανάσιμα όποτε πηγαίναμε στην εκκλησία. Είχε πάντα πολυκοσμία και δεν υπήρχε καρέκλα για μένα. Ευτυχώς η μητέρα μου με έβαζε και καθόμουν πάνω στα πόδια της συνήθως για να μην γκρινιάζω. Κάποια φορά όμως και ενώ είχαμε πάει μία θρησκευτική εκδρομή σε κάποιο μοναστήρι (που με τράβαγε αυτή η μάνα μου...?) κατά τη διάρκεια της λειτουργίας χρειάστηκαν ένα παπαδοπαίδι. Επειδή ήμουν το μόνο αγόρι, με πήραν σχεδόν με το έτσι θέλω και με έβαλαν να κρατάω μια λαμπάδα. Η άποψη που είχα για την εκκλησία άλλαξε εκείνη την ημέρα. Λάτρεψα την εμπειρία αυτή -μιας και μου φάνηκε ιδιαίτερα δημιουργική- και από τότε πήγαινα με... θρησκευτική ευλάβεια στην εκκλησία. 

Αυτό συνέβαινε για 7 περίπου χρόνια. Μάλιστα από ένα σημείο και έπειτα ήμουν δικαιωματικά ο πρώτος τη τάξει. Εμένα έβαζαν να μαθαίνω τα νέα παιδιά τι να κάνουν, εγώ έπαιρνα πάντα το σταυρό (σπανίως εξαπτέρυγο), εγώ πήγαινα το θυμιατό στον παπά! Μιλάμε για μεγάλες τιμές όχι παίξε γέλασε... Σε αυτά τα 7 χρόνια συνειδητοποίησα ότι ήμουν διαφορετικός από τα άλλα αγόρια, και έχοντας ακούσει σε συζητήσεις τα περί αρσενοκοιτίας και περί αμαρτίας (καταραμένε Χριστόδουλε!) όσο περνούσε ο καιρός γέμιζα με τύψεις! Ειδικά όταν έπιανα τον εαυτό μου να γλυκοκοιτάζει άλλα αγόρια που ήταν μαζί μου στο ιερό! Και μην με πει κανείς αθεόφοβο, γιατί ακόμη και ο παπάς μας έλεγε ανέκδοτα την Μεγάλη Παρασκευή!

Οι τύψεις ακολουθήθηκαν από προσευχές. Προσευχόμουν επί πολύ καιρό να ξυπνήσω μία μέρα και να θέλω τη Μαρία και όχι το Δημητράκη! Να μην αισθάνομαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Αλλά οι προσευχές δεν έπιαναν. Κάπου εκεί είχα φτάσει ήδη στο Γυμνάσιο. Ευτυχώς η καθηγήτρια των Θρησκευτικών είχε πολύ νεωτεριστικές αντιλήψεις. Μπορεί να μας έλεγε τι πρεσβεύει η επίσημη θρησκεία αλλά τα έλεγε με πολύ αντικειμενικό τρόπο. Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας μάλιστα είχε αντίθετη άποψη από την ορθόδοξη εκκλησία, αλλά την παρουσίασε πολύ σοβαρά, αντικειμενικά και διπλωματικά για να μην προκαλέσει εντάσεις, ούτε παρεμβάσεις υπερσυντηρητικών γονέων. Δε ξέρω αν το έκανε για να μην αισθανθεί κανένα παιδί άσχημα ή γιατί το πίστευε πραγματικά αλλά εγώ αισθάνθηκα πολύ καλύτερα τότε. Δεν πέρασε πολύς καιρός και σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία προς απογοήτευση τόσο του παπά όσο και των επιτρόπων που με εμπιστεύονταν.

Πλέον δεν ξέρω αν πιστεύω. Δεν ξέρω τι πιστεύω. Απλά θεωρώ πως η εκκλησία είναι (ευτυχώς ή δυστυχώς) αναπόσπαστο κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας, οπότε θα συνεχίσω να την επισκέπτομαι μαζί με την οικογένεια σε μεγάλες γιορτές, γάμους και βαφτίσεις, έστω και σαν συνήθεια...

14 σχόλια:

  1. Τι μου θύμισες ?
    Μεγάλες δόξες !

    Εγώ προχώρησα και πιο ψηλά.
    Έκανα και τον ψάλτη!
    Να σου πω τον εξάψαλμο να πάθεις.
    Να σου ψάλλω απολυτίκια να ψάχνεσαι.

    Όμως αυτοί οι Άγιοι δεν έπαιρναν από προσευχές, οπότε το πήρα απόφαση κι εγώ. Τελειώνοντας το λύκειο δεν ξαναπάτησα παρά μονό (αυστηρά) σε γάμους, κηδείες και βαφτίσεις συγγενών.

    Αργότερα όμως στο στρατό, ένιωσα την ανάγκη να φοράω πάντα στο λαιμό μου κι έως σήμερα, ένα πολύ μικρό Σταυρό. Συμβολικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλοι περνάμε από φάσεις σαν και τη δική σου. Κάποια στιγμή θα νοιώθεις την ανάγκη να πλησιάζεις περισσότερο και άλλες θα απομακρύνεσαι για τους γνωστούς λόγους (βλέπε παπαδαριό)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και εδώ ταύτιση ρε sikman?!
    Πάντως είχα βάλει στο μάτι ένα παιδί που έψελνε. Αν είχα καλύτερη φωνή θα είχα πάει και γω προς τα εκει!! ;)

    @tunigr Φαντάζομαι πως έτσι είναι. Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα εκεί στρέφεσαι πάντα. Όσο για το παπαδαριό, άυριο έρχεται ποστ για να φάει το κράξιμό του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Eίναι απίστευτο πόσο μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός παιδιού ένας καλός δάσκαλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ευτυχώς δεν είχα ποτέ μου τέτοιο θέμα με την αποδοχή μου απο τον Θεό. Εξαρχής είχα διαχωρίσει την θέση μου με αυτόν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @gay super hero
    Και να φανταστείς ποτέ μου δεν την συμπάθησα ως άνθρωπο, αλλά ως καθηγήτρια πάντοτε την εκτιμούσα και ειδικά από τότε που τελείωσα το σχολείο και μετά!

    @mahler
    Το θέμα δεν ήταν η αποδοχή μου από το Θεό. Ήταν η αποδοχή μου από τον ίδιο μου τον εαυτό!
    Έκανα και ρίμα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νομίζω πως ο Θεός μάς αγαπά. Όλα τα υπόλοιπα είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πως γίνεται να αγαπάει όλη την ανθρωπότητα και ταυτόχρονα να υπάρχει τόση δυστυχία, πόλεμοι, πείνα κ.ο.κ.? Μήπως απλά και ο Θεός είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να στρέφονται οι άνθρωποι όταν το έχουν ανάγκη?

    Μεγάλη συζήτηση άνοιξα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αν θυμάμαι του έλεγαν κάτω από τον σταυρό, αν είσαι Θεός κατέβα να σε πιστέψουμε! δεν το έκανε, όμως. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Τέλος πάντων, όντως μεγάλη κουβέντα άνοιξες που θα μπορούσε να συζητιέται μερόνυχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @g for george
    είπαμε να έχεις χάσει αλλά όχι κι έτσι. Τι λες βρε αγάπη μου, ο Θεός των Χριστιανών Ορθόδοξων ούτε δέχεται ούτε ανέχεται την ομοφυλοφιλία. Αν τώρα εννοείς πως κάποιος Θεός εκεί έξω είναι ανεκτικός να το δεχτώ για χάρη της κουβέντας, όχι όμως ο Θεός των Χριστιανών. και αυτό καταδεικνύεται σε άπειρα σημεία στα "ιερά" κείμενα της Θρησκείας αυτής. Κοινώς, Χριστιανός Ορθόδοξος και αδερφή δεν γίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. βασικα ολα εξαρτωνται απο το πως ερμηνευει ο καθενας τις γραφες...τωρα δε θα πω για το ''μονταρισμα'' και τις ''πλαστικες επεμβασεις'' που εχει περασει η βιβλος ανα τους αιωνες θα με πειτε βλασφημο...Λεω μονο πως οι ερευνητες θεωρουν πιο ''παρθενα'' τα αποκρυφα ευαγγελια ακριβως γιατι κανεις δεν ''ασχοληθηκε'' μαζι τους!
    κι επειτα δεν καταλαβαινω γιατι καποιος να αφιερωσει τη ζωη του σε ενα τελειως ανεδαφικο συστημα πεποιθησεων...περα απο τα συναισθηματικα οφελη οι θρησκειες δεν εχουν ισχυρα ερεισματα...και δεν μπορεις να πιστευεις σε κατι απλα γιατι σου προσφερει παρηγορια...η παρηγορια δεν ειναι δεικτης αληθειας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ με αυτά που λες...

    Αλλά είναι μεγάλη συζήτηση που θα μπορούσε να διαρκέσει ώρες ολόκληρες και τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών θα με έπειθαν... lol
    Μία λαφρά ροπή την έχω βέβαια προς το μέρος σου, που αν κρίνεις το θρησκευτικό παρελθόν μου δεν είναι και λίγο πράγμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευγε!Εσυ θα πας μπροστα παιδι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άλλο ο Θεός ως ύπαρξη, άλλο θρησκεία.
    Στην περίπτωση δε, που υπάρχει, νομίζω και εγώ πως μας αγαπάει όλους το ίδιο, τα υπόλοιπα είναι ψεύδη των (εκάστοτε) ιερατείων. Στην εκκλησία πάω μόνο όταν πρόκειται για ανθρώπους που αγαπώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή