Gay-acting straights and straight-acting gays...

Όλα τα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιληφθεί τι ακριβώς σήμαιναν οι συμπεριφορές των γύρω  μου σε σχέση με τη σεξουαλικότητά τους.

Στην παρέα μου μπορεί να μην ήμουν ο πιο δημοφιλής ούτε ο πιο επιθυμητός από τα κορίτσια της τάξης, αλλά από ότι θυμάμαι, εάν κάποιος παρατηρούσε τις συμπεριφορές μας όταν ήμασταν μόνοι μας θα μπορούσε να διακρίνει πως ο πιο straight-acting ήμουν σίγουρα εγώ. Η συμπεριφορά μου ήταν άθλια. Συχνά το έπαιζα βαρύμαγκας (όχι με μεγάλη επιτυχία για αυτό και το έκοψα) και ποτέ δε σήκωνα κουβέντα σε οποιοδήποτε υπονοούμενο είχε να κάνει με τις σεξουαλικές προτιμήσεις μου.

Από την άλλη όλοι οι φίλοι μου κατά καιρούς και υποτίθεται(?) για πλάκα είχαν πολύ... gay-acting συμπεριφορές. Έκαναν θηλυπρεπείς κινήσεις, προσποιητές ψιλές φωνές, ντύνονταν γυναίκες τις απόκριες και αποκορύφωμα όλων ήταν τα συνεχή αλληλοχουφτώματα(!). Τι να πω. Ίσως έφταιγαν οι ορμόνες που χτυπούσαν κόκκινο. Ίσως όντως να ήταν πλάκα αυτό που ήθελαν να κάνουν. Πάντως εγώ ποτέ μου δεν κατάφερα να εξηγήσω τις συμπεριφορές αυτές. Παρόλα αυτά, σύντομα, και εκτιμώντας πως αυτή η συμπεριφορά μάλλον αποδείκνυε σιγουριά για τη (straight) σεξουαλικότητα του καθενός από τους φίλους μου, τους ακολούθησα δειλά-δειλά σε αυτά τα μονοπάτια, φοβούμενος μην καταλάβουν ότι είμαι gay από την έλλειψη gay χαρακτηριστικών στη συμπεριφορά μου (η λογική του παραλόγου σε όλο της το μεγαλείο!!).

Από τότε προσπάθησα να εξηγήσω τις συμπεριφορές αλλά μάταια. Πλέον φυσικά δεν υπάρχουν. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν σε σχέση με μένα γιατί η σχέση μου μαζί τους δεν είναι τίποτε παραπάνω από τυπική. Όπως και να έχει, σε αντίστοιχες παρέες 15-χρονων παρατηρώ ακόμη και σήμερα τις ίδιες ακριβώς συμπεριφορές και το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: να βραχυκυκλώνει το gaydar μου!