Πάνε αρκετά χρόνια, 6 περίπου, από τότε που τέλειωσα το Λύκειο. Εκείνη ήταν η περίοδος που είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να πιστεύει πως ήμουν bi, μάλλον γιατί δεν ήθελα να αποκλείσω ακόμη την ιδέα ενός συμβατικού γάμου με παιδιά κ.ο.κ. Ήμουν σε ένα club με την παρέα (μεταξύ των οποίων ήταν και η κολλητή μου). Κάποια στιγμή είχαμε μείνει μόνο εγώ και αυτή και μιλούσαμε και αισθανόμουν το βάρος της σεξουαλικής μου ταυτότητας να ξεχειλίζει.
Ήταν η πρώτη φορά έως τότε που είχα αισθανθεί κάπως έτσι και αυτό με φόβιζε. "Ίσως τελικά δε θα μπορούσα να κρατήσω μυστικό το πως ένιωθα για πάντα.", σκεφτόμουν. Λίγη ώρα και μερικά ποτά ακόμη αργότερα το είχα πάρει απόφαση. Θα της αποκάλυπτα την αλήθεια! Της λέω να βγούμε έξω για να της πω κάτι. Βγαίνουμε έξω και αυτή με ρωτάει επίμονα τι ήθελα να της πω. Το έβλεπα στα μάτια της πως είχε φοβηθεί πως κάτι σοβαρό μου συμβαίνει. Ως γνήσια κότα που ήμουν της έγραψα στο κινητό μου ότι είμαι bisexual (είπαμε είχα πειστεί, μην επαναλαμβάνομαι!) και της το έδειξα. Σοκαρίστηκε. Μου έκανε διάφορες ερωτήσεις του τύπου "Είσαι σίγουρος...?", "Από πότε το ξέρεις?", "Μήπως είναι μια φάση που περνάς...?" και τέτοια.Της απάντησα Πως ήμουν σίγουρος, πως δεν είναι μια φάση και πως το ξέρω από πολύ μικρός αλλά δεν της είχα πει όλη την αλήθεια... Πως στην πραγματικότητα ήμουν gay και όχι bi.
Μετά από αυτή τη βραδιά πήγα ένα ταξίδι 20 περίπου ημερών. Όταν επέστρεψα και την είδα ήταν σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Ούτε η συμπεριφορά της είχε αλλάξει, ούτε ως θέμα το έφερνε ποτέ και κάθε φορά που προσπαθούσα να το φέρω εγώ στη συζήτηση λέγοντας "Ωραίος ο τάδε, έ?" αισθανόμουν την αμηχανία της. Αυτό που ένιωθα είναι πως δεν είχε κανένα πρόβλημα με το τι ήμουν απλά ίσως να μην ήθελε να το έχει μάθει. Στο κάτω-κάτω, είχε μεγαλώσει στο ίδιο ομοφοβικό περιβάλλον που είχα μεγαλώσει και εγώ! Εδώ εμένα μου πήρε καμιά δεκαριά (αν όχι παραπάνω) χρόνια να το χωνέψω, φαντάσου αυτή...
Με τα πολλά, τα χρόνια πέρναγαν και οι δύο κάναμε τις στουρθοκαμήλους. Δεν έχει ξαναειπωθεί τίποτα μεταξύ μας για το θέμα. Αλλά δεν αντέχω. Θέλω να της ξαναμιλήσω. Να της πω όλη την αλήθεια αυτή τη φορά και να το συζητήσουμε πραγματικά. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος της ύπαρξης αυτού του blog. Να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα και να ξεπεράσω την αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητά μου. Να βλέπω γραμμένα αυτά που από καιρό θέλω να κάνω, μπας και αποφασίσω να τα κάνω πράξη...
Κάτι παρόμοιο συνέβη πριν μερικούς μήνες, χωρίς το πρώτο μέρος της υπόθεσης (της είπα κατευθείαν ότι είμαι γκέι). Η συνέχεια ήταν κάπως αμήχανη αλλά τώρα όλα είναι οκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι δεν πρέπει να το αφήσεις έτσι μετέωρο. Αν είναι πραγματική φίλη σου, εκεί θα φανεί. Αν όχι, υπάρχει νόημα να κρατήσεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που δεν θέλει να ξέρει ποιος πραγματικά είσαι;
Έχω σκοπό να της μιλήσω. Απλά είμαι και πολύ κότα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου ήταν πολύ δύσκολο να της ανοιχτώ την πρώτη φορά. Όσο σκέφτομαι ότι θα το ξανακάνω ανεβάζω 350 παλμούς! Που θα μου πάει, θα συνηθίσω!
na tis miliseis...ego to petaxa kapoia stigmi sta kollita mou atoma (kai mono sauta) kai oxi apla den allaxe kati alla eimaste akomi kalitera! a na mi ksexaso kai tous dikous mou pou tous to petaxa pano se kauga...kai episis den allaxe kati...
ΑπάντησηΔιαγραφήsimfono mauto pou leei parapano o George! :) filiaaa!
Θα της μιλήσω! Περιλαμβάνεται άλλωστε στις αποφάσεις για τη νέα χρονιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γονείς είναι άλλο κεφάλαιο. Δε ξέρω αν ήταν εύκολο να το πεις στους δικούς σου αλλά εμείς μια απόπειρα αυτοκτονίας και ένα εγκεφαλικό (από μητέρα και πατέρα αντίστοιχα) δύσκολα τα γλυτώνουμε...
παντως προσωπικα δεν εκανα ποτε φιλια με αντρα στρειτ που να στεριωσει (ουτε με γυναικα,εκτος απο μια),σα να ειμαστε απο διαφορετικους πλανητες ενα πραμα,μονο γκει φιλοι για μενα.οταν πρωτοεκανα κατι με αντρα εστειλα μνμ στη μοναδικη κοπελα κολλητη που εχω (στρειτ αλλα ατομο) λεγοντας "ελα κουκλα,ειμαι στη δουλεια κ κανει τρελη ζεστη εδω μιλαμε τα'χω φτυσει.Α,προχτες ειχα την πρωτη μου ομοφυλοφιλικη εμπειρια.Καλα ηταν.Τεσπα,εσυ πως εισαι?". Το "καθισε λιγο,εχω να σου εξομολογηθω κατι για μενα" ειναι μαλακια για μενα.Οταν αποφασιζουμε να αποκαλυφθουμε πρεπει να το κανουμε με θαρρος κ θρασσος (κυριως με θρασσος),σα να ειναι κατι φυσικο (οπως και ειναι) κ οχι σα να ετοιμαζομαστε να τους πουμε οτι εχουμε λεπρα.Ετσι το αντιμετωπιζουμε ομως γι αυτο και μας βλεπουν σαν λεπρους.Αν λες "ειμαι γκει" με ντροπη και τρεμοντας απο το φοβο,πως περιμενεις να αντιδρασει ο αλλος?Εχω αρχισει παντως να εχω ολο και λιγοτερη ανοχη κ υπομονη απεναντι στην ομοφοβια κ τα κολληματα των στρειτ.Εγω τραβαω χιλια δυο ζορια στη ζωη μου κι εσυ δε μπορεις να το αντιμετωπισεις και πρεπει να στο φερω στα μαλακα?Αν εσυ που δε σε αφορα δε μπορεις να το διαχειριστεις τοτε εγω τι πρεπει να κανω??Φταινε λοιπον και οι στρειτ αλλα κ εμεις.Ας κοιταξει ο καθενας λοιπον να βελτιωθει ωστε να μπορουμε να ζουμε αρμονικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο θεμα των γονιων παντως ειμαι κι εγω κοτα,δε με βλεπω να το κανω ποτε.Δεν ξερω πως θα αντιδρασουν ουτε θελω να μαθω.excuse την πολυλογια,νταξει Κυριακη ειναι...
Και μένα εξαντλείται η υπομονη μου και η ανοχή μου. Διαφορετικά δε θα σκεφτομουν ποτέ την έξοδο από την συχνά βολική ντουλάπα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνώμη μου είναι να συνδιάσεις τις σκέψεις του George και το ύφος που προτείνει ο man. Στα ίσα, αλλά με θάρρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δείξεις ότι δεν το αντέχεις ο ίδιος πως θέλεις οι άλλοι να σε αποδεχτούν για αυτό που είσαι πραγματικά.