Η αποπλάνηση ενός 40χρονου... έφηβου (part 1)

Όταν είχα πρωτοξεκινήσει τη λειτουργία του blog και έγραφα για να ξεπεράσω την άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία είχα βρεθεί ένας ανώνυμος αναγνώστης είχε σχολιάσει πως ταυτιζόταν με αυτά που έγραφα τότε και πως θα ήθελε να τα πούμε. Από τότε μιλήσαμε κάποιες φορές μέσω mail και μου εκμυστηρεύτηκε κάποια πράγματα. Εγώ θα ήταν ανώφελο να εκμυστηρευτώ κάτι αφού τα γράφω σχεδόν όλα στις αναρτήσεις μου. Με τα πολλά είπαμε να συναντηθούμε να τα πούμε και από κοντά. Λόγω όμως υποχρεώσεων με το διάβασμά μου άργησε κάπως να γίνει αυτό. Ανταλλάξαμε αριθμούς, και του τηλεφώνησα όταν ήταν να πάω Αθήνα έτσι ώστε να τα λέγαμε από κοντά.

Αφού το πήρα απόφαση και μετά από τρεις αναβολές (κάθε ώρα που πέρναγε έλεγα μέσα μου σε μία ώρα θα τον πάρω) του τηλεφώνησα, το σήκωσε και άκουσα μία πραγματικά... "ραδιοφωνική" φωνή. Εκεί κόμπλαρα. Ήμουν ιδιαιτέρως μαγκωμένος και μετά βίας μπόρεσα να ξεστομίσω την ώρα την οποία θα μπορούσα να συναντηθούμε. Παρότι δεν είχα στο μυαλό μου να γίνει τίποτα πιο πονηρό μεταξύ μας, η φωνή του με κόλλησε. Παρόλα αυτά σκεφτόμουν αυτό που μου είχε γράψει σε ένα από τα mail του, πως ήταν δηλαδή πολύ μεγαλύτερός μου, και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τίποτα.

Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε. Ενώ τον περίμενα έπιασα τον εαυτό μου να θέλει ενδόμυχα να είναι όμορφος όσο και η φωνή του. Και τελικά ήταν. Παρότι 40ρης, είχε παρουσιαστικό τουλάχιστον 10 χρόνια μικρότερου. Είχε και αυτό το geeky look με γυαλάκια που τόσο με εξιτάρει. Πήγαμε να φάμε. Εκεί άφηνα αυτόν να μιλάει. Καταλάβαινα (αφού είχαμε σχεδόν παράλληλες πορείες) πόσα θα είχε να βγάλει από μέσα του. Όσο μίλαγε, τόσο καταλάβαινα πως είχαμε τόσα κοινά. Από ενδιαφέροντα μέχρι πολιτικές αντιλήψεις και επαγγελματικό κλάδο. Μάλιστα αισθάνθηκα πως αν δεν είχα βρεθεί σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση πριν από 2 μήνες και δεν άνοιγα το blog, μπορεί σε 15-20 χρόνια να ήμουν εγώ στη θέση του. Στο τέλος της βραδιάς πήγαμε σπίτια μας κανονίζοντας να τα ξαναπούμε την επόμενη μέρα χωρίς να συμβεί τίποτα. Όλο το βράδυ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν και ήμουν κουρασμένος. Σκεφτόμουν πόσο καλός άνθρωπος ήταν (με βάση τις ιστορίες του) και πόσο κρίμα ήταν που όλοι γύρω του τον εκμεταλλεύονταν. Από το αφεντικό και τους γείτονες μέχρι και τους συγγενείς. Σκεφτόμουν επίσης πόσο κρίμα ήταν που ήταν μονίμως μόνος του όλη του τη ζωή και πως για να ξεφύγει από τη μοναξιά δούλευε ατελείωτες ώρες 7 μέρες τη βδομάδα. 

Το επόμενο πρωί, έχοντας ξεκλέψει 2-3 ώρες ύπνου με βρήκε πάλι να τον σκέφτομαι (ήταν προφανές πως την είχα πατήσει μαζί του!) και εκεί αποφάσισα να του στείλω το εξής:

Με κατέστρεψες! Έχω που έχω πρόβλημα ύπνου σκεφτόμουν και σένα. Ζήτημα είναι να κοιμήθηκα 3 ώρες. Είσαι τόσο καλός άνθρωπος σε σημείο που σκέφτομαι πως δεν μπορεί, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Τώρα θα μου αποκαλύψει πως έχει γυναίκα και 2 παιδιά η κάτι αντίστοιχο... Ανυπομονώ να τα πούμε και σήμερα.

Με τα πολλά το βραδάκι συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά. Το δείπνο κυλούσε περίφημα. Ήταν από αυτά που δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασαν τρεις η τέσσερις ώρες. Δυστυχώς όμως έπρεπε να επιστρέψω στο σπίτι της κολλητής (που λίγες ώρες πριν της είχα αποκαλύψει ότι είμαι gay) επειδή έπρεπε να πέσει για ύπνο και δε είχα κλειδιά. Προσφέρθηκε να με συνοδέψει μέχρι το σπίτι της και το έκανε. Όταν φτάσαμε, εγώ περίμενα να με φιλήσει (αφού εγώ του είχα δείξει ενδιαφέρον τόσο με το μήνυμα όσο και όλη τη βραδιά). Άλλωστε για ποιον άλλο λόγο προσφέρεσαι να συνοδέψεις τον άλλο σπίτι του? Αλλά παρόλη την προσπάθειά μου να τον σαγηνεύσω με το πονηρό χαμόγελό μου, χαιρετηθήκαμε απλά και αποχωριστήκαμε. Εγώ όταν έφτασα στα σκαλιά της εισόδου γύρισα να κοιτάξω και τον έβλεπα να απομακρύνεται περπατώντας σα χαμένος. Εκεί σκέφτηκα να τρέξω πίσω του, να τον γυρίσω προς το μέρος μου και να τον φιλήσω (πολύ κινηματογραφικό, ε?) αλλά τίμησα τη μεγάλη παράδοση δειλίας που έχω και απλά χτύπησα το κουδούνι για να μου ανοίξει η κολλητή...

Συνεχίζεται...