Όταν έγραψα την ανάρτηση Μητέρες με gay γιους κατά τη διάρκεια αναζήτησης φωτογραφίας, βρέθηκα μπροστά σε αυτήν (την οποία και επέλεξα για φωτογραφία της ανάρτησης).
Ήταν μια φωτογραφία όλο νόημα και έψαξα να βρω από που είναι. Αυτό που βρήκα είναι πως είναι στιγμιότυπο της τηλεταινίας Prayers for Bobby. Μίας τηλεταινίας που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο, το οποίο είναι η εξιστόρηση μίας αληθινής ιστορίας.
Ο Bobby είναι ένας νέος ομοφυλόφιλος που μεγαλώνει σε μία υπερσυντηρητική και υπερθρησκευόμενη οικογένεια. Η μητέρα του, όταν μαθαίνει πως ο γιος της είναι ομοφυλόφιλος προσπαθεί να τον γιατρέψει με κάθε τρόπο. Η καταπίεση η οποία υφίσταται, από τη μητέρα του κυρίως, τον οδηγεί στην αυτοκτονία. Εκεί ξεκινάει η εσωτερική μάχη της μητέρας για να κατανοήσει την ομοφυλοφιλία και να αποδεχτεί ότι ο γιος της δεν χρειαζόταν να γιατρευτεί, επειδή πολύ απλά δεν είχε τίποτα για να γιατρέψει.
Ίσως μία από τις πλέον συγκλονιστικές ταινίες που έχω δει. Σε αυτό κυρίως συνέβαλε η συνεχής σκέψη ότι πρόκειται περί αληθινής ιστορίας. Μία ταινία που όλοι οι γονείς πρέπει να δουν τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους, έτσι ώστε να ανακαλύψουν ότι οι αντοχές των παιδιών τους στις συντηρητικές απόψεις τους και συμπεριφορές τους μπορεί να έχουν πεπερασμένα όρια...
ναι....αν και θεωρω τη μεταστροφη της μανας σε ακτιβιστρια πραξη εξιλεωσης παρα συνειδητη επιλογη,ειναι καλη ταινια πιστευω.Παρεπιπτωντος λατρευω σιγκουρνει γουιβερ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ καλή και δυνατή ταινία. Το γεγονός ότι παίζει μια από τις πιο αγαπημένες μου ηθοποιούς (Σιγκούρνι Γουίβερ) το κάνει ακόμα καλύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρόλα αυτά πρέπει να ξέρεις ότι είναι πραγματική ιστορία αλλά ελαφρώς παραλλαγμένη έτσι ώστε να έχει απήχηση σε περισσότερο κοινό.
Γι' αυτό εξ άλλου λέει στο τρέιλερ, BASED on a true story.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην έχω δει! Πολύ καλή ταινία! καλημέρα! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@aizen Aυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Το τι βρισίδι της έριχνα ενώ βαλάντωνα στο κλάμα δε λέγεται. "Τώρα θυμήθηκες μωρή σκρόφα να υπερασπιστείς τα δικαιώματά τους? Έπρεπε να αυτοκτονήσει ο γιος σου πρώτα? " και τέτοια! Δυστυχώς όμως ο υπολογιστής μου δεν έχει σύστημα αμφίπλευρης επικοινωνίας με τους ηθοποιούς, οπότε η Σιγκούρνι δεν μου απάντησε ποτε! :D
ΑπάντησηΔιαγραφή@george Φαντάζομαι πως θα ήταν προσαρμοσμένη. Αλλά έστω και λίγο να ομοίαζε η πραγματική ιστορία το ότι ένα παιδί αυτοκτόνησε λόγω της ομοφοβικής οικογένειάς του παραμένει συγκινητικό!
@marion
Όντως πολύ καλή! Φιλιά!
Συγκλονιστική ταινία. Για μένα το σοκ ήρθε στο τέλος, γιατί δεν ήξερα ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, αν και ομολογώ ότι μου πέρασε από το μυαλό κάποιες στιγμές. Από τα ξημερώματα που τελείωσε, ακόμα δεν έχω ησυχάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα διαφωνήσω ότι η μεταστροφή της ήταν πράξη καθαρά εξιλέωσης, υπάρχουν γονείς που πετάνε στην κυριολεξία τα παιδιά τους στο δρόμο και δεν τους νοιάζει καν πως εκείνα νιώθουν! Πάντα με τα δεδομένα της ταινίας, όλοι τον αποδέχονται σιωπηλά μεν, λόγο της μάνας και του συντηρητισμού της. Το ότι έψαξε αρχικά, για να εξιλεωθεί είναι σωστό, πιστεύω όμως ότι τελικά (σε λάθος χρόνο οκ) κατάλαβε το μεγάλο, το τεράστιο λάθος της και συνειδητά αποφάσισε να ενημερώσει τους γονείς, για να μην βρεθούν κι αυτοί να το μετανιώνουν σε λάθος χρόνο.
Θα σας πω μια μικρή ιστορία, για να καταλάβετε τι σημαίνει αμετανόητοι γονείς, ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου, πως γίνεται οι μάνες ειδικά, να μην ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους!!!
Πριν 12 χρόνια γνώρισα έναν 18 χρόνο(?), τον Χρηστάκη , που τελικά ήταν 16+κατι. Εγώ τότε είχα τα διπλάσια του χρόνια ακριβώς.
Το παιδί αυτό, από την στιγμή που τόλμησε να εξομολογηθεί στην ΜΑΝΑ του ότι είναι γκέι, πιστεύοντας ότι εκείνη θα τον καταλάβει και θα του συμπαρασταθεί, τελικά όμως έγινε το ακριβώς αντίθετο, εκείνη ειδοποίησε τον πατέρα του από την δουλειά ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό και πρέπει να πάει γρήγορα στο σπίτι. Η πρώτη κουβέντα που του είπε, όταν εκείνος έφτασε στο σπίτι ήταν: καμάρωσε τον πούστη γιος σου!!! Η μανά έτσι; Πέρασε ένα τετράμηνο κόλαση, όπως το περιέγραψε, ξύλο, βρίσιμο, δεν τον άφηναν να τρώει μαζί τους, δεν άφηναν να κάνει παρέα με τον μικρό του αδερφό και δεν τον άφηναν να βγει έξω, ούτε καν για το σχολείο, αφού του πέταξαν τα βιβλία και τετράδια. Κάποια μέρα το έσκασε, πολύ πρωί, όταν όλοι κοιμόταν, αλλά το βράδυ και με τον φόβο του που θα μείνει και χωρίς καθόλου λεφτά, γύρισε στο σπίτι. Εκεί φυσικά, αντιμετώπισε τα ίδια, ξύλο κτλ και στο τέλος του έδωσαν μια σακούλα με μερικά ρούχα κι ο πατέρας τον πέταξε στην κυριολεξία από το σπίτι, λέγοντας του να πάει στον γαμιά του να κοιμηθεί!!! Και να γυρίσει στο σπίτι, μόνο όταν γίνει άντρας…
Τον γνώρισα 2 μέρες μετά από τα παραπάνω έξω από ένα γνωστό τότε γκέι μπαρ, σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, βρώμικο και δυστυχώς στα πρόθυρα της πορνείας! Με προσέγγισε, αρχικά ζήτησε τσιγάρο και μετά από μια μικρή κουβέντα που είχαμε, μου είπε ότι με 500 δραχμές(!!!) θα μπορούσα να τον πάρω στον σπίτι μου!!! Μου έκανε τρομερή εντύπωση, δεν φαινόταν να το κατέχει το θέμα. Τον μάζεψα λοιπόν και τον έφερα στο σπίτι. Ώσπου να του ετοιμάσω κάτι να φάει και να ζεσταθεί το νερό για να κάνει μπάνιο, ο μικρός κοιμήθηκε στον καναπέ του σαλονιού. Μην πάει το μυαλό σας ότι τον μάζεψα στο σπίτι, επειδή με προσέγγισε πονηρά, το αντίθετο επειδή κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με τον πιτσιρικά. Όταν τον βρήκα να κοιμάται, συνειδητοποίησα ότι έχω πρόβλημα!!! Ήμουν στο σπίτι με έναν ανήλικο, που προφανώς το είχε σκάσει από το σπίτι και τότε μόνο τρόμαξα πραγματικά!!!
Πήρα τηλέφωνο αμέσως σε έναν φίλο μου, αδερφικό μου φίλο, που εμπιστεύομαι, ο οποίος ήρθε αμέσως στο σπίτι. Αφού του εξήγησα ακριβώς τι είχε γίνει, με καθησύχασε και μου είπε ότι θα μάθουμε αμέσως. Έτσι λοιπόν μου είπε να τον ξυπνήσω ήρεμα, όπως και έκανα, αλλά ο μικρός όταν είδε τον κολλητό μου τρομοκρατήθηκε, τον ηρεμήσαμε και του ζητήσαμε να μας εξηγήσει ακριβώς το πρόβλημα του. Περιττό να σας πω πως νιώσαμε με αυτά που ακούγαμε, με την “ενοχική” αφήγηση του μικρού.
Κάποια στιγμή εντελώς ξαφνικά ο κολλητός μου, είπε στον μικρό να βγάλει την μπλούζα του! Εγώ διαμαρτυρήθηκα στον κολλητό μου κι ο μικρός έκλεγε και παρακαλούσε να μην τον δείρουμε!!! Τραγικές στιγμές!!! Αλλά ο φίλος μου πολύ ψύχραιμα, έκατσε κάπως μακριά από τον μικρό και του είπε να σε βοηθήσουμε θέλουμε, γι αυτό βγάλε την μπλούζα σου. Το τι ακολούθησε μόλις έβγαλε την μπλούζα του, δεν περιγράφεται! Εγώ κόντεψα να καταρρεύσω, ο κολλητός μου να βρίζει τους γονείς του και ότι θα του κάνει μηνύσει, ο μικρός να κλαίει ότι δεν θέλει να τον πάμε στην αστυνομία, ΜΙΑ ΦΡΙΚΗ!
Το σώμα του ήταν γεμάτο μελανιές ΚΑΙ πληγές!!!!!! Δεν άντεξα να τον βλέπω, του φόρεσα την μπλούζα και τελικά λιποθύμησα, το μόνο που θυμάμαι εκτός από τις μπάτσες που μου έριχνε ο κολλητός μου, ήταν να λέει στον μικρό, σταματά να κλαις, δεν τον δέρνω…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποφασίσαμε τελικά με τον κολλητό μου να περιμένουμε λίγες μέρες, σίγουροι ότι οι γονείς του θα τον ψάξουν. Τον πείσαμε μάλιστα πολύ δύσκολα, να τηλεφωνήσει αυτός στο σπίτι. Ξέχασα να σας πω, ότι ούτε στο νοσοκομείο ήθελε να πάμε, όσο κι αν επιμέναμε, έλεγε μάλιστα ότι αν δεν τον θέλουμε κι εμείς να φύγει. Οπότε η μόνη λύση που μας έμενε ήταν να βρούμε μέσα από τον κύκλο μας έναν γιατρό. Αφού βρέθηκε, πρώτα πήγα εγώ του εξήγησα την όλη κατάσταση, ένας πολύ καλός άνθρωπος, ο οποίος αφού του πήγαμε τον μικρό στο ιατρείο του, τον έπεισε ότι πρέπει να κάνει εξετάσεις στο νοσοκομείο, αλλά του υποσχέθηκε, ότι μόνο αυτός θα ασχοληθεί μαζί του και κανείς δεν θα μάθει τίποτα, όπως κι έγινε. Ευτυχώς τα σωματικά τραύματα, πέρασαν γρήγορα.
Ήταν μαζί μας σχεδόν έναν μήνα, κάθε φορά που έπαιρνε τηλέφωνο με παρότρυνση μας κι ακούγανε την φωνή του, του το έκλειναν στα μούτρα. Τον πείσαμε επίσης, μετά από κουβέντα, μήπως υπάρχει κανείς συγγενείς που να ενδιαφέρεται για αυτόν, να τους κάνει ένα τηλέφωνο, μήπως και δεν γνωρίζανε ότι τον έδιωξαν από το σπίτι. Τελικά πήρε μια θεια, αδερφή της μάνας του η οποία επί λέξη του είπε: (γιατί άκουγα κι εγώ στο ακουστικό) και τι να σε κάνω αγόρι μου, δεν έχω κρεβάτια περίσσια εδώ. Να πας στο σπίτι σου, εκεί πρέπει να πας
Φάνηκε να γνωρίζει, το χειρότερο όμως ήταν, ότι δεν ρώτησε καν που μένει, τι τρώει κτλ
Είχε περάσει κι ο δεύτερος μήνας, δεν αφήναμε με τον κολλητό μου ποτέ μόνο τον μικρό, οπωσδήποτε ένας έπρεπε να είναι μαζί του. Η κατάσταση όμως δεν ήταν καλή, ο μικρός ήταν συνέχεια μελαγχολικός, δεν ήθελε να βγούμε έξω ούτε για καφέ. Τα βράδια πολλές φορές τον ακούγαμε να κλαίει, αλλά κι εμείς νιώθαμε το ίδιο. Η τελευταία λύση, ήταν να επισκεφτούμε ψυχολόγο κι οι τρεις μας. Ζητήσαμε την βοήθεια του γιατρού, ο οποίος μας σύστησε μια φίλη του αρκετά νέα.
Θα σας πω τι εξομολογήθηκε στην γιατρό: δεν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι του (γνωστό αυτό), πίστευε ότι εμείς θέλαμε να τον ξεφορτωθούμε, γιατί τον τρέχουμε στους γιατρούς, θέλαμε να πάει στο σχολείο και επίσης θέλαμε να τον βγάλουμε βόλτα κι όλα αυτά τα θέλαμε, για να τον δει κάποιος γνωστός και να τον πάει στο σπίτι, θέλαμε με λίγα λόγια όπως είπε στην γιατρό, να τον πετάξουμε στον δρόμο με το γάντι και όχι με τις κλωτσιές!!!
Παρόλο ότι αντιμετωπίζαμε τον κίνδυνο να κατηγορηθούμε, για οτιδήποτε αφορά έναν ανήλικο, αποφασίσαμε με τον κολλητό μου να τον κρατήσουμε εμείς. Ξέραμε τις δυσκολίες και τις ευθύνες, πέρα από τις νομικές, θα αντιμετωπίζαμε, ιδιαίτερα το οικονομικό. Κάτι σημαντικό που ξέχασα!!! Οι γιατροί δεν μας πήραν ούτε δραχμή (τότε δραχμές ακόμα). Του ανακοινώσαμε την απόφαση μας κι εκεί που περιμέναμε να χοροπηδάει από την χαρά του, βαλάντωσε στο κλάμα! Και μας εξομολογήθηκε ότι είχε πει στην ψυχολόγο. Αφού λοιπόν κλάψαμε όλοι για την σημαντική απόφαση μας, τον καθίσαμε κάτω και του εξηγήσαμε πως έχει η όλη κατάσταση, για το νομικό θέμα, για το οικονομικό και για το σχολείο που έπρεπε πάση θυσία να συνεχίσει. Επειδή όμως, η σχολική χρονιά τελείωνε, δεν σήμαινε ότι αυτός θα τεμπελιάζει. Ο κολλητός έτσι κι αλλιώς είναι καθηγητής μαθηματικός και με κάποιους φίλους του έκαναν ιδιαίτερα στο Χρηστάκη, εγώ σε αυτόν τον τομέα δεν μπορούσα να τον βοηθήσω, αγράμματος γαρ, αφού μόνο το γυμνάσιο έβγαλα. Το επόμενο διάστημα η διάθεση του, αλλά κι η δική μας άλλαξε. Έκανε καινούργιους φίλους, γιατί και σε αυτό δεν αναφέρθηκα, ούτε κι οι παλιοί του φίλοι τον έψαξαν, τουλάχιστον για να μην είμαι απόλυτος, εμείς δεν μάθαμε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά ούτε ο μικρός ήθελε να τηλεφωνήσει σε κάποιον.
Τελικά δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου! Μόνο το διάστημα μέχρι την ενηλικίωση του ήμασταν επιφυλακτικοί, μετά όμως όλα έστρωσαν. Ούτε και οικονομικά είχαμε πρόβλημα, πολλοί φίλοι μας, μας βοηθούσαν όπως μπορούσαν, μάλιστα καταφέραμε όλοι μαζί να μαζέψουμε και χρήματα, τα οποία του τα δώσαμε όταν τελείωσε το στρατιωτικό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Χρηστάκης γενικά είναι βολικό παιδί, δεν μας προβλημάτισε παρά πολύ όλα αυτά τα χρόνια, μας βοηθούσε όπως μπορούσε, στην καθαριότητα του σπιτιού, έμαθε μαζί μας να μαγειρεύει. Θυμάμαι ότι πάντα μας τηλεφωνούσε (και πολλές φορές το κάνει ακόμα, μήπως και χτυπήσω την πόρτα του και ανησυχήσω, αν δεν είναι στο σπίτι) για να μας πει ότι θα αργήσει να επιστρέψει στο σπίτι, τρεις και τέσσερις φορές, παρόλο που δεν απαιτήσαμε ποτέ κάτι τέτοιο, άσχετα αν καιγόμασταν να πάρουμε τα τηλεφωνά του. Το μόνο που με ανησυχεί, είναι ότι είναι πολύ, μα παρά πολύ ευαίσθητος από την μια, το καλό όμως είναι ότι μας λέει τα πάντα που τον προβληματίζουν και χωρίς να του δίνουμε λύσεις έτοιμες, μέσα από τις συζητήσεις μας, ξανά βρίσκει τον καλό εαυτό του. Η πληγή όμως για τους γονείς του δεν έχει κλείσει ακόμα και σήμερα. Εγώ πάντως τον προτρέπω να πάει να τους δει, όχι μόνος όμως, αυτό με τίποτα, μήπως και τώρα ίσως καταλάβουν τι διαμάντι έχουν χάσει.
12 χρόνια, κανείς δεν τον έψαξε, προφανώς έχει “πεθάνει” γι αυτούς ο μικρός. Σήμερα είναι 28+κατι χρονών, τεχνικός υπολογιστών. Από τα 24 του έχει σχέση με ένα παλικάρι συνομήλικο του τον Τέο (Θοδωρή). Πριν δυο χρόνια, νοικιάσαμε το διπλανό διαμέρισμα από το δικό μου κι έτσι πλέον συζεί με τον Τεο, ένα αξιόλογο επίσης άτομο!
Το πιο συγκινητικό γεγονός, αν και είχε την πλάκα του εν μέρη, ήταν όταν μας γνώρισε στον Τέο. Η πλάκα ήταν ότι έβαλε τον Τεο να πάρει λουλούδια και τούρτα και φυσικά να φοράει κουστούμι, για να έχει κάθε επισημότητα η επίσκεψη, επειδή του έλεγα πάντα ότι όταν με το καλό βρει ένα καλό παλικάρι, αυτός πρέπει να κρατήσει όλους τους τύπους για να τον ζητήσει από μας. Στο σπίτι εκείνη την μέρα ήμασταν 7 άτομα, εγώ ο κολλητός μου, ο γιατρός κι η ψυχολόγος που στο μεταξύ είχαμε γίνει κολλητοί και τρεις ακόμα πολύ πολύ καλοί φίλοι. Το συγκινητικό όμως, ήρθε όταν μας σύστησε! Δείχνοντας τον κολλητό μου και μένα είπε από δω η γονείς μου και οι θείοι μου.
Κι όμως!!! 12 χρόνια δεν τον αναζήτησε κανείς…
Δημήτρης, Βασίλης, Τάσος, Άννα, Γιάννης, Γιάννης, Μιχάλης.