Σαχλοπαίγνια...

Με κάλεσε ο Mahler παίξω σε ένα παιχνιδάκι και εγώ δεν έχασα χρόνο. Φαίνεται δεν είναι της μοίρας γραφτό να γράψω μία ανάρτηση που αφορά ένα θέμα επικαιρότητας εδώ και ένα μήνα σχεδόν. Πάντα κάτι άλλο βρίσκεται και μένει για πιο μετά...

Λοιπόν ξεκινώ:

 English version:

1. What do you order at Starbucks?

Grande mocca coconut frapuccino light (αυτό με μάρανε!!!)or jasmine orange tea.

2. What's one thing in your closet that you cannot live without?

Myself! :P

3. What's one thing that most people probably wouldn't know about you?

That I'm gay! :P

4. Name one thing that you want to do before you die

Become president of a federal EU. (I'm never gonna die bitches!!!)

5. What's one food that you cannot live without?

Chicken or Turkey!!!

6. What quote/phrase do you live your life by?

Tis better to remain silent and be thought a fool, than speak and remove all doubt. (Abraham Lincoln) However, I, probably, do not try enough to live by it! ;)

7. What's your number one most listened to song on iTunes?

Not an iTune user. However as I have already stated before my no1 listened song is "Numb" form Linkin Park.

8. What kind of style would you define yourself as having?

In order to make some of my readers (that keep making fun of me staying in a non-urban area) happy, I would say the style of a redneck! :P

9. Favourite number

Three! You know why! ;)

10. Two hobbies

Blogging (holy shit!) and Diplomacy (yeah, it could be a hobby!!!)

11. Two pet peeves

1) scratching one's nose

2) talking very silently (greeks are loud after all!)

12. Guilty Pleasure

Ice cream... Kaimaki preferably!

Greek version

1. Τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις, αλλά τελικά δεν μπορείς.

Κωλοτούμπα (και να παραμείνω άθικτος!)

2. Ποια λέξη δυσκολεύεσαι να προφέρεις

Στα ελληνικά σχεδόν όλες! Είμαι μεγάλος σαρδαμιστής (μεγαλύτερος και από την Όλγα Τρέμη!). Μπορεί να πω την πιο μεγάλη και δύσκολη λέξη χωρίς σαρδάμ, και να κάνω το πιο τραγικό σαρδάμ με την πιο μικρή και εύκολη!

3. Αγαπημένο cartoon

Οι Jetsons! (κάτι σαν flinstones, αλλά στο μέλλον!) Εντάξει μπορεί να μην είναι και το πλέον αγαπημένο μου, αλλά ήθελα να το μνημονεύσω κάποια στιγμή σε ανάρτηση (μιας και δεν έχω βρει άλλον που να το έβλεπε... )

4. Πες 2 προτερήματα και 2 μειονεκτήματα

Προτερήματα

1)Είμαι τόσο καλός που συχνά πέφτω θύμα εκμετάλλευσης.

2)Είμαι τρομερά έξυπνος!

(2 είπε αλλά αν έπρεπε να βάλω τρία θα έλεγα πως είμαι πολύ μετριόφρων...)

Μειονεκτήματα

1.Είμαι τόσο καλός που συχνά πέφτω θύμα εκμετάλλευσης

2.Είμαι τρομερά νευρικός (στα όρια της σχιζοφρένειας!) αλλά ευτυχώς μου περνάει εύκολα!

5. Ποιο είναι πιο σημαντικό; αγάπη, φήμη, δύναμη, ή λεφτά?

Κουτάκι "όλα τα παραπάνω" δε βλέπω και ανησυχώ! :P

6. Αν μπορούσες να ζεις σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο, ποια θα ήταν, και γιατί;

Πάντοτε με ιντρίγκαρε το μέλλον. Οπότε μάλλον στο μέλλον θα ήθελα να ζω... Από την άλλη αν ήταν να πάω στο παρελθόν θα ήθελα να ζω στην εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά με τις σημερινές μου γνώσεις (για να τις εκμεταλλευόμουν και να άλλαζα το μέλλον, δηλαδή το σημερινό παρόν!).

7. Μπορείς να θυμηθείς, τι έκανες σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν;

Βρισκόμουν στο τρένο. Ήταν Μ Πέμπτη και είχα πάρει άδεια από το στρατό και επέστρεφα Εύβοια, αφού το πρωί είχα ρίξει έναν καυγά τρικούβερτο με το διοικητή, μιας και τον κατηγορούσα για προνομιακή μεταχείριση ενός στρατιώτη... (μαλακία έγραψα! Ήταν Μ. Τετάρτη. Οπότε μάλλον σκοπιά θα έκανα και θα ετοιμαζόμουν για όλα αυτά που θα γίνονταν την επόμενη μέρα!)

8. Έχεις επαναλαμβανόμενα όνειρα ;

Ναι. Ένα από τα πλέον επαναλαμβανόμενα όνειρα (ή μάλλον εφιάλτες) είναι ένα που διαδραματίζεται σε μία γειτονική πολυκατοικία με πρωταγωνιστή εμένα και μία κούκλα τύπου Barbie. Για να καταλάβετε καλύτερα, πως λέμε "Chucky, η κούκλα του Σατανά", σε μένα είναι "Barbie η κούκλα του Σατανά"! (aizen αν μπορείς εξήγησέ μου αυτό το όνειρο μιας και το βλέπω και από πολύ μικρή ηλικία!)

10. Ποιο είναι το ζώδιο σου;

Τοξότης. Θέλετε και φώτο ζωδιακού χάρτη? Αν ναι πείτε το να την ανεβάσω!

11. Πως κοιμάσαι;

Σε εμβρυακή στάση με μαξιλάρι ανάμεσα στα πόδια.

12. Ποιο είναι το αγαπημένο σου vampire ;

O Ryan Reynolds (soooooo hot!!!!) από το Blade! Μπορεί να είχε "γιατρευτεί" και να ήταν πλέον κυνηγός vampire, αλλά αφού είχε υπάρξει έστω και για μία φορά μετράει!

Μα πείτε μου, δεν είναι πολύ μανάρι?

Σόρρυ, οι υπόλοιπες ερωτήσεις δε μου πολυάρεσαν και απείχα! :P Επίσης εγώ με τη σειρά μου δε θα χώσω κανένα! Όσοι πιστοί...

Περήφανοι ως τι...?

Με την ευκαιρία της επετείου της ελληνικής επανάστασης της 25ης Μαρτίου μου ήρθε ένα από τα γνωστά προωθούμενα mail τα οποία υπενθυμίζουν τους λόγους που θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι ως... Έλληνες!

Αναφέρω χαρακτηριστικά κάποιους από τους λόγους: 

Επειδή πήραμε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
(Έχει γύρω στους 100 λόγους για να είμαστε περήφανοι, ένας από τους οποίους είναι ο παραπάνω, αλλά μία αναφορά σε νόμπελ δεν είδα...)

Επειδή δεν είμαστε πουριτανοί. Επειδή δεν είμαστε ρατσιστές.  
(Σίγουρα για την ίδια χώρα μιλάμε?)

Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει καψούρα.
(το μάθατε? έχουμε το μονοπώλιο του έρωτα! Κρίμα που δεν κατοχυρώσαμε την ευρεσιτεχνία για να χρεώνουμε τους υπόλοιπους λαούς...)

Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει κέφι.  
(έχουμε το μονοπώλιο και στη διασκέδαση! Γιούπι! Να το πούμε στον Παπακωνσταντίνου καλέ! Έχουμε λύσει το πρόβλημα του ελλείμματος και του χρέους μας και δεν το ξέρουμε!!!)

Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει φιλότιμο.  
(επίσης δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε στους ξένους τι σημαίνει γαϊδουριά, που επικρατεί και πολύ συχνότερα...!!!)

Επειδή αγοράζουμε ολόκληρα αρνιά και όχι κομμάτια.  
(αυτό που για τον δικό μας καταναλωτισμό και γουρουνιά πρέπει να είμαστε περήφανοι και πχ τους Αμερικάνους για τον ίδιο ακριβώς λόγο τους κοροϊδεύουμε και τους κατηγορούμε δεν το έχω καταλάβει...)

Επειδή όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα, οι άλλοι κοιμόντουσαν ακόμη στα δέντρα. 
(Όταν όμως οι άλλοι θα έχουν εποικήσει άλλους πλανήτες, εμείς δε θα έχουμε ούτε δέντρα να κοιμηθούμε πάνω τους...)

Επειδή δώσαμε τον όρκο ελευθερία ή θάνατος.  
(και κατέληξε στις μέρες μας να έχει αντικατασταθεί με το "λαμογιά ή βόλεμα"!)

Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα, αλλά βαριέμαι! Άλλωστε με τους 100 λόγους συμφωνώ απόλυτα για να πω την αλήθεια. Απλά για μένα όλα αυτά, αποτελούν τους λόγους που θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που είμαστε... Έλληνες! Αλλά εμείς για την κατάντια μας θέλουμε να είμαστε περήφανοι! Μπράβο!

Το bullying και η φυγή...

Προχθές το βράδυ η εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη ασχολήθηκε με το φαινόμενο του bullying στα σχολεία και ως εκ τούτου με το φαινόμενο της παρενόχλησης ομοφυλόφιλων από τους συμμαθητές τους. 

Μέσα στις ιστορίες που προβλήθηκαν ήταν και η πολύ συγκινητική ιστορία του Ανδρόνικου, ενός ομοφυλόφιλου νέου (που σε πολλούς μπορεί να φανεί γνωστός μιας και συμμετείχε και στο βιντεάκι της Colour Youth ενάντια στη λογοκρισία των gay φιλιών από τα μουσικά κανάλια MAD και MTV). Περισσότερα για την ιστορία όσο και για την υπόλοιπη εκπομπή δε θα πω, γιατί πρέπει να τη δείτε οπωσδήποτε! Αυτό που μου έμεινε όμως και μου καρφώθηκε στο μυαλό είναι αυτό το "κάποια στιγμή να φύγω στο εξωτερικό, αν και θα γίνει σύντομα" που είπε ο Ανδρόνικος.

Γενικότερα τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα άτομα (και κυρίως άτομα που αξίζουν!) σκέφτονται να εγκαταλείψουν τη χώρα και να... "φυγαδευθούν" στο εξωτερικό. Για να πω την αλήθεια και εγώ παλαιότερα, όταν δεν ήταν και τόσο "in" το να φύγεις στο εξωτερικό έλεγα πως κάποια στιγμή θα έφευγα από την Ελλάδα. Από την Ελλάδα της λαμογιάς, του βολέματος, της Ελλάδας που απώτατος στόχος όλων ήταν η είσοδος στο δημόσιο. Της Ελλάδας που με λίγα λόγια χρεοκόπησε πριν ένα περίπου χρόνο. Δεν ξέρω αν είμαι κακός, αλλά αυτή την άτυπη χρεοκοπία τη χάρηκα αφού σε αυτην εγώ στήριξα πολλές ελπίδες για αλλαγή νοοτροπίας και παραγωγικού προτύπου της χώρας. Ή θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί, ή πολύ απλά θα οδηγηθούμε στην καταστροφή. 

Πραγματικά κατανοώ τη θέληση αρκετών να φύγουν από τη χώρα γιατί στο εξωτερικό η οικονομική κατάσταση ίσως να είναι καλύτερη, η αποδοχή της διαφορετικότητας μεγαλύτερη κ.ο.κ. αλλά πιστεύω πως δεν πρέπει να φυγομαχήσει η σιωπηρή (και παραγωγική) πλειοψηφία για άλλη μία φορά. Αν για άλλη μία φορά τα πιο μορφωμένα, παραγωγικά και προοδευτικά άτομα αποφασίσουν να αποχωρίσουν, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως η σημερινή κατάσταση όχι μόνο δε θα βελτιωθεί (σε όλους τους τομείς) αλλά η κατάσταση θα πάει 20 με 30 χρόνια πίσω. Η κοινωνία θα γίνει ακόμη περισσότερο εθισμένη στο βόλεμα και το ρουσφέτι, η κοινωνία θα συντηρικοποιηθεί ακόμη παραπάνω (αφού το φταίξιμο για όλα τα κακώς κείμενα στο διαφορετικό -μετανάστες, ομοφυλόφιλους κτλ- ρίχνεται πάντα) και απλά η χώρα θα καταδικαστεί σε έναν αργό αλλά βέβαιο θάνατο...

Μία απόδραση...

Με αυτά και με αυτά -στρατό, εξεταστικές κ.ο.κ.- ούτε που είχα καταλάβει πόσο καιρό είχα να αποδράσω από την καθημερινότητα, έστω για ένα τριήμερο βρε αδερφέ. Έτσι με την ευκαιρία του 3ημέρου της 25ης Μαρτίου έβαλε το boyfriend την ιδέα της απόδρασης, διάλεξα εγώ το μέρος και φύγαμε. Περιττό να σας πω, πως παρότι έχω δεχτεί από μία φίλη μου αλλεπάλληλες προτάσεις για να επισκευτούμε το Ναύπλιο όπου έχει εξοχικό δεν είχε τύχει να το επισκεφτώ ποτέ! Είχα δει και τις τρομερές φωτογραφίες από την πρόσφατη επίσκεψη σε αυτό των Bear και g for george, οπότε η υπόθεση προορισμός είχε κλείσει πριν καν ανοίξει. 

Τρία αξιομνημόνευτα πράγματα έγιναν που ήθελα να καταγράψω εδώ όταν θα επέστρεφα, από τα οποία το ένα μου διέφευγε μέχρι πριν λίγο που άρχιζα να με κοροϊδεύω γράφοντας πως γήρας ουκ έρχεται μόνον...

1) Οι τοπικοί ήρωες της επανάστασης είναι... "μερακλήδες"!

Μα ούτε ντροπή, ούτε διάκριση ο πορθητής του Παλαμηδίου που δείχνει να απολαμβάνει... τη "συντροφιά" ενός κορμού δέντρου μέσα από τη φουστανέλα του...! Το συγκεκριμένο παρεμπιπτόντως ήταν παρατήρηση και αστεϊσμός του boyfriend!!! To boyfriend που δεν μπορούσε καλά-καλά πριν ένα μήνα να πει τις λέξεις gay και ομοφυλόφιλους και προτιμούσε όταν αναφερόταν σε κάποιον να λέει "σαν και μας", έκανε και gay χιούμορ!!! Καλά να πάθει με τέτοια αδερφή σαν και μένα που έμπλεξε! :P

2) Στην καφετέρια Ξένον είδα ένα ζευγάρι ανδρών σε περίοπτη θέση  (πάνω ακριβώς στη θέση της πτυσσόμενη τζαμαρίας του μαγαζιού και σε υπερυψωμένο σημείο, σα να λέμε ανθρώπινη βιτρίνα για να μην τα πολυλογώ! :P) να κάθονται ο ένας απέναντι από τον άλλον, πολύ κοντά έτσι ώστε τα πόδια του ενός να βρίσκονται μέσα στα πόδια του άλλου, τα χέρια πιασμένα σφιχτά και ενώ κοίταζαν ο ένας τον άλλο σιγοψιθύριζαν γλυκόλογα...  Τόσο πολύ μου άρεσε η εικόνα όταν την πήρα είδηση (που δεν ήταν παρά όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε) έτσι ώστε ξέχασα το κινητό στο τραπέζι και μου φώναξε ο σερβιτόρος τουλάχιστον 2-3 φορές...

3) Σε ένα από τα τουριστικά μαγαζάκια που πήγαμε ο ιδιοκτήτης/πωλητής ήταν όχι μόνο από την Εύβοια, αλλά και από το χωριό της μάνας μου! What are the chances anyway...? Και αυτό ήταν μόνο το αποκορύφωμα. Την ίδια περίοδο με μένα ήταν στο Ναύπλιο η προαναφερθείσα φίλη που βρισκόταν στο εξοχικό της και πήγαμε για καφέ όπου γνώρισε το boyfriend, ένας φίλος μου από το πανεπιστήμιο που δυστυχώς δεν είδα, ο αδερφός της κολλητής μου που επίσης δεν είδα και τρεις συμφοιτητές μου που δυστυχώς είδα δις! Και ξαναρωτάω: What are the chances anyway...?

Το τραγούδι της εβδομάδας.

Για αυτή την εβδομάδα επέλεξα ένα τραγούδι που όποτε το ακούω με μεταφέρει αυτόματα στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια, κάτι που σημαίνει πως μου φέρνει στο μυαλό ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία γλυκά, μιας και γευόμουν για πρώτη φορά την αίσθηση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, και από την άλλη αρνητικά, μιας και τον περισσότερο χρόνο της φοιτητικής μου ζωής τον πέρασα κλεισμένος στο σπίτι με -ευτυχώς ήπιας μορφής- κατάθλιψη.

Πέραν όμως του ενδιαφέροντος των στίχων και της μουσικής (που ούτως ή άλλως είχα ακούσει πάμπολλες φορές) σήμερα ανακάλυψα πως έχει και πολύ ωραίο κλιπ (αφού δεν το είχα ξαναδεί!).

Mesdames et monsieurs, "pour the champagne" for....

I write sins not tragedies from Panic at the Disco!

και με στίχους εδώ.

Εισαγωγή στο gay blogging...

Ίσως να έχω αναφέρει σε κάποιο σχόλιο πως πριν ανοίξω αυτό το blog, ασχολούμουν γενικότερα με το blogging (μάλλον ανεπιτυχώς, αφού σε διάστημα 2-3 χρόνων που ξημεροβραδιαζόμουν δεν είχα ούτε τη μισή επισκεψιμότητα απ' ότι έχει αυτό το blog με μόλις 12 εβδομάδες ζωής...). Η ενασχόλησή μου αυτή όμως λειτουργούσε ως ένα project για μένα, για να μη σκέφτομαι (συχνά καταπιανόμουν με διάφορες ασχολίες για να αποφύγω την ενδοσκόπηση που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε στη συμφιλίωση με τον εαυτό μου...) οπότε το συνέχιζα για αρκετό καιρό. 

Κάποια στιγμή λοιπόν από τον ατελείωτο χρόνο σερφαρίσματος προς αναζήτηση θεμάτων για το προηγούμενο blog, άρχισα τις αναζητήσεις για gay blog. Αφού βεβαιώθηκα πως δεν με παρακολουθεί κανένας κατάσκοπος και πως δεν βρισκόταν κανείς πίσω μου βρέθηκα γρήγορα-γρήγορα στο blog του gay κλαψομούνη από κούνια...

Θυμάμαι πως είχα βρει τόσο απολαυστικά τα κείμενά του, αφού εν πολλοίς περιελάμβαναν τις δικές μου αγωνίες, αναζητήσεις, ιστορίες ομοφοβικών γονέων κ.ο.κ. Τo λάτρεψα και το τελείωσα σε λίγες ώρες. Μάλιστα στεναχωρήθηκα πολύ που ο Τομ Σόγιερ (το blogger profile name του κλαψομούνη) είχε ανακοινώσει πως δε θα αναρτούσε άλλα posts λίγες μέρες πριν την ανακάλυψη του blog του από εμένα. Παρόλα αυτά, όποτε εγώ αισθανόμουν τη σεξουαλική μου ταυτότητα να ξεχειλίζει έμπαινα και ξαναδιάβαζα όλες τις αναρτήσεις του και μου έφτιαχνε το κέφι. 

Αυτό έγινε και λίγο παραπάνω από 3 μήνες πριν. Έλα όμως που αυτή τη φορά δεν ήταν αρκετές οι αναρτήσεις του. Μπήκα και σε άλλα blogs. Ξεπέταγα το ένα μετά το άλλο σε λίγες μόνο ώρες. Αισθάνθηκα πως το blogging μου είχε λείψει, αφού το είχα παρατήσει πριν μπω στο στρατό, και θέλησα να το ξαναρχίσω. Αλλά αυτή τη φορά θα άλλαζα όνομα, θα άλλαζα θεματολογία θα ασχολούμουν με τον εαυτό μου και τους λόγους που με είχαν οδηγήσει σε αυτή την τραγική ψυχολογική κατάσταση. 

Και έτσι έγινε. Σε λίγους μήνες αισθάνομαι πως ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ στη ζωή μου. Η συμφιλίωση με τον ίδιο μου τον εαυτό είναι ένα από τα καλύτερα επιτεύγματα της σχεδόν τρίμηνης ενασχόλησης μου με το blog. Για όλη αυτή τη βελτίωση της ψυχολογίας μου οφείλω να ευχαριστήσω όλους εσάς. Όσους διαβάσατε και σχολιάσατε τα κείμενά μου (και ειδικά τα πρώτα) αλλά και όλους εσάς που βγάλατε στα blog σας ένα κομμάτι του εαυτού σας που με έκανε να δω τον εαυτό μου διαφορετικά. Και κυρίως θέλω να ευχαριστήσω τον gay κλαψομούνη από κούνια -που από τις πολλές φορές που έχω διαβάσει τις αναρτήσεις μου αισθάνομαι λες και τον ξέρω προσωπικά- που μέσω των κειμένων του και της blogroll του έγινε η εισαγωγή μου στο gay blogging...

Ανατριχίλα...

...μόνο αυτό μπορούν να μου προκαλέσουν τα βίντεο από το χθεσινό δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων (που τελικά διεκόπη) στο οποίο επευφημούνται τόσο ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, όσο και ο Ηλίας Ψινάκης από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων που ζητούν τη μονιμοποίησή τους, μιας και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. 

Αρχικά, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε το γιατί διαμαρτύρονται ούτε το εναντίον ποιων διαμαρτύρονται οι συμβασιούχοι. Προσελήφθησαν κάποια στιγμή και για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Οι διοικούντες (το δήμο εν προκειμένω), ενώ γνώριζαν πως οι θέσεις στις οποίες διορίζονταν συμβασιούχοι, ήταν θέσεις που απαιτείτο μόνιμο προσωπικό (και άρα θα έπρεπε να έχει προσληφθεί μόνιμο προσωπικό μέσω ΑΣΕΠ) προτίμησαν τη μέθοδο των συμβάσεων τόσο ορισμένου χρόνου όσο και έργου για να βολέψουν τα δικά τους "παιδιά". Από την άλλη, οι συμβασιούχοι προτίμησαν να γλείψουν, να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές να θερμοπαρακαλέσουν, να απειλήσουν και να τάξουν ψήφους στους διοικούντες έτσι ώστε να εξασφαλίσουν μία θεσούλα στο δημόσιο, έστω με σύμβαση, με την προοπτική να μονιμοποιηθούν κάποια στιγμή!

Μέχρι τώρα λοιπόν ευθύνη φαίνεται να έχει κυρίως η προηγούμενη δημοτική αρχή που εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη για εργασία τόσων ανθρώπων, όσο και οι ίδιοι οι άνθρωποι που γνώριζαν που έμπαιναν και παρόλα αυτά δεν ακούστηκε ούτε μία διαμαρτυρία από μέρους τους για αυτό...

Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα λοιπόν ζητωκραυγάζουν έναν δημοτικό σύμβουλο (και φθηνό εκπρόσωπο του lifestyle κατά την ταπεινή μου άποψη...) της απελθούσας δημοτικής αρχής (αυτής δηλαδή που εκμεταλλευόμενη το παραθυράκι του νόμου τους διόρισε και εξ' αιτίας της σήμερα ταλαιπωρούνται!) τόσο και τον εκπρόσωπο του πιο ακραίου φασιστικού κόμματος που υπάρχει στη χώρα μόνο και μόνο επειδή χαϊδεύει με το λαϊκίστικο λόγο του τα αυτάκια τους!

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση... Όταν καταφέρουμε να αποτινάξουμε τα οθωμανικά κατάλοιπα από τη νοοτροπία μας ίσως να καταφέρουμε να γίνουμε μία χώρα που θα ομοιάζει με αυτές που αποκαλούμε σύγχρονες...

Δικαίως δεν πτοούμαι...

Το πόσο ταυτίστηκα με την ανάρτηση του Aizen δε λέγεται. 

Όλο τον τελευταίο καιρό, δε λέω να σχεδιάσω κάτι (ακόμη και 2 βδομάδες πριν!) όλο και κάτι θα συμβεί για να βγάλει τα σχέδια μου εκτός τροχιάς. Η αλήθεια είναι δεν επιτρέπω να βγουν και πολύ εκτός τροχιάς γιατί πάντοτε βρίσκω τη συντομότερη παράκαμψη που αφήνει τον αρχικό σχεδιασμό σχετικά ανέπαφο και περιλαμβάνει την καλύτερη δυνατή διαχείριση της εμφανιζόμενης κρίσης σε σχέση με τη δοθείσα συγκυρία!

Παρά τα μικρά στραβοπατήματα όμως, προσπαθούσα να βλέπω την θετική οπτική όλων των μικροπροβλημάτων που συναντούσα! Είμαι πάνω απ' όλα αισιόδοξος άνθρωπος που δεν αφήνει να τον ρίχνουν "σαχλαμάρες" όπως θάνατοι (ευτυχώς 90χρονων-και πλέον- θείων), πολλαπλά κρυώματα, γρίπες και γαστρεντερίτιδες, υποψίες για σοβαρές ασθένειες (ευτυχώς ήταν false alarm!) κοντινών προσώπων κ.ο.κ. Σα να λέμε μόνο Τακαμούρι που δε με έπιασε! Παρότι, λοιπόν, με μιζεριάζουν και με κάνουν να αισθάνομαι πιο γκαντέμης και από τον εκ Κρήτης καταγόμενο αιωνόβιο πρώην πρωθυπουργό (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε γιατί φοβόμαστε μην κάνει κανα Τσουνάμι και προς Μεσόγειο μεριά...) όλα αυτά τα γεγονότα, η αισιόδοξη ματιά μου με κάνει να σκέφτομαι πως με βάση το νόμο των πιθανοτήτων δεν μπορεί, όλο και κάποιο καλό θα συμβεί για να αντισταθμίσει τα μικρο-κακά που μου συμβαίνουν (και δε με αφήνουν να ευχαριστηθώ τα αρκετά θετικά που έχουν συμβεί στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα!). 

Όπερ και εγένετο!  Πέρασα το μόνο μάθημα που έδωσα στην εξεταστική (που μόνο εγώ και όλοι εσείς που με διαβάζετε ξέρετε τι είχα περάσει για να δώσω και που τελικά πέραν της ταλαιπωρίας είχε συμβάλει στο να μείνω άρρωστος για περίπου ένα μήνα!) κάτι που σημαίνει πως απομένει μόνο ένα για την αποπεράτωση της πολυετούς φοίτησής μου στο ελληνικό πανεπιστήμιο! Οι κύριοι του οικονομικού επιμελητηρίου παρακαλώ να ετοιμάζονται για την άφιξη μου! Επειδή είμαι απλός άνθρωπος, δε ζητάω παρα μόνο ένα κόκκινο χαλί σαμπάνια μπρι και σολομό από τη Σκωτία... 

Ευχαριστώ!

Coming out εις διπλούν. part 2

Σας είχα γράψει κάποια στιγμή πως ήθελα να κάνω ένα ομαδικό coming out, σε 3 άτομα τον κουμπάρο με την κοπέλα του και την αδερφή της. Τελικά το μόνο που κατάφερα μετά από πολύ κόπο ήταν να το πω σε άλλο τόπο και χρόνο από τον προγραμματισμένο μόνο στον Παναγιώτη και τη Δήμητρα! Στην αδερφή της Δήμητρας, Μαρία όμως έμελλε να γίνει η αποκάλυψη μία από τις δυο-τρεις μέρες που απείχα από τα διαδικτυακά "καθήκοντά" μου. 

Είχα πάει να δω το σπίτι στο οποίο πρόσφατα είχε μετακομίσει (εδώ και 6 μήνες με είχε καλέσει αλλά δεν είχα αξιωθεί το γαϊδούρι...) και είχαν έρθει και ο Παναγιώτης με τη Δήμητρα. Όλοι μαζί φάγαμε (μαγειρεύει καλά η ρουφιάνα και δεν της το 'χα!) και καθίσαμε στον καναπέ. Αφού εξαντλήσαμε όλα τα θέματα και ενώ εγώ και ο Παναγιώτης δε είχαμε αφήσει σε ησυχία ο ένας τον άλλον αφήνοντας συνεχώς υπονοούμενα (εγώ για να τον πικάρω και αυτός για να με κομπλάρει επειδή ήξερε ότι θα το έλεγα στην Μαρία!) είχε έρθει η ώρα να γίνει η βραδιά πιο ενδιαφέρουσα λόγω της αποκάλυψής μου.

Το καλύτερο "lead in" μου το έδωσε ένα από τα πειράγματα του Παναγιώτη. Είπε κάποια στιγμή:  "Τίποτα πια δε με εκπλήσσει. Την περασμένη Δευτέρα τα άκουσα όλα." όλο νόημα κοιτώντας εμένα και γελώντας. Εκεί με ρωτάει η Μαρία "Τι έχει συμβεί μεταξύ σας επιτέλους? Τι του είπες?". Κάπου εκεί της εξηγώ ότι είμαι gay και πως συμφιλιώθηκα πρόσφατα με αυτό. Το πήρε πολύ καλά (από την πολύ μικρή εμπειρία μου, έχω συνειδητοποιήσει πως οι γυναίκες το παίρνουν πολύ πιο χαλαρά απ ότι οι άνδρες). Bέβαια σε αυτό βοηθούσε και ο κλάδος των σπουδών της που με την ευρεία έννοια την καθιστούσε σχετικά ενημερωμένη για τo θέμα. 

Αφού είδα ότι η αντίδρασή της ήταν πολύ καλή και επειδή ήθελα να μάθει τα πάντα για μένα, ακολούθησα μια ιδιότυπη μέθοδο και της είπα κάποιες από τις ιστορίες τις ζωής μου που έχω γράψει και εδώ σε περίπου 15 αναρτήσεις σε λιγότερο από μία ώρα.  Μίλαγα με τρομερά γρήγορους ρυθμούς έτσι ώστε να προλάβω να πω όσο το δυνατόν περισσότερα και εκείνη έδειχνε να το απολαμβάνει και να απορροφά αυτά που έλεγα σα σφουγγάρι! Μετά το τέλος του μακροσκελέστατου (σχεδόν) μονόλογού μου -που περιελάμβανε ακόμη και αναφορά στο boyfriend και ήταν το πιο αναλυτικό coming out που έχω κάνει ποτέ μου- (μιας  και λειτουργούσε και σαν follow up συζήτηση και για τον Παναγιώτη και τη Δήμητρα) κάναμε μία πολύ όμορφη και έντονη συζήτηση για την ομοφοβία, την ατάκα του Παναγιώτη που με είχε σημαδέψει και γενικότερα για την ομοφυλοφιλία.

Κάπου εκεί πετάχτηκε και η Δήμητρα να κάνει την αδιάκριτη ερώτησή της (που λόγω γλυκιάς φατσούλας τσαχπινιάς και συμπάθειας και μόνο δε διαολόστειλα): "Στη σχέση σας δηλαδή με το boyfriend ποιος έχει το ρόλο του άνδρα και ποιος της γυναίκας?" Και απαντάω εγώ: "Και οι δύο είμαστε gay, άρα μας αρέσουν οι άνδρες συνεπώς και οι δύο έχουμε το ρόλο του άνδρα στη σχέση" (βασικά σε κάποιο blog το έχω διαβάσει -δε θυμάμαι ποιο-  μου είχε κάνει εντύπωση και είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μου!). "Εννοώ, ποιος είναι ο παθητικός και ποιος ο ενεργητικός." επέμεινε! "Αν εννοείς αυτό" της λέω "δεν είναι απαραίτητο να είναι σταθεροί οι ρόλοι. Και στο κάτω κάτω της γραφής, δε σε ρώτησα ποτέ αν αφήνεις τον Παναγιώτη να σε πάρει απ' τον κώλο." (το είχα και φρέσκο από τα σχόλια ανάρτησης της προηγούμενης εβδομάδας και δε συγκρατήθηκα!) και κάπου εκεί δαγκώθηκε και δεν ξαναμίλησε...

Οι εντυπώσεις πολύ καλές! Ο Παναγιώτης έδειχνε να το έχει χωνέψει. Μπορούσε να κάνει συζήτηση -έστω κι αν είχε αρκετές ομοφοβικές απόψεις- έχοντας βγάλει τις παρωπίδες τις άγνοιας και παραδεχόμενος ότι τις περισσότερες φορές είχα δίκιο στην επιχειρηματολογία μου. Η Μαρία το είχε πάρει πολύ καλά και ήταν η μόνη που είχε αντέξει 3 στάδια αποκάλυψης σε μία βραδιά. Η Δήμητρα συνέχισε να επαναλαμβάνει πως για αυτούς δεν άλλαζε τίποτα (πέραν από τις αδιάκριτες ερωτήσεις που έκανε!). Αν μου έλεγε κανείς πριν 2 μήνες ότι θα μπορούσα να έχω τέτοιου είδους συζήτηση με αυτά τα άτομα και οι αντιδράσεις τους θα ήταν τόσο θετικές, θα μου φαινόταν σα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αφού με άφησαν σε μία πλατεία, όπου με περιμάζεψε το boyfriend, συνειδητοποίησα πως μου είχε καρφωθεί ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και δε σταμάτησα να τραγουδάω ότι σαχλαμάρα έπαιζε το ραδιόφωνο!

Come out, come out wherever you are...
It feels sooooo good...

Το τραγούδι της εβδομάδας

Για αυτή την εβδομάδα επέλεξα ένα από τα πλενο αγαπημένα μου τραγούδια. Είναι ένα soundtrack και το έχω ταυτίσει απόλυτα με την ταινία στην οποία παιζόταν. Είναι μελωδικό, ταξιδιάρικο και όπως και η ταινία σου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος...

Το video pου διάλεξα δεν είναι το official αλλά μου αρέσει γιατί περιέχει σκηνές από την ταινία!

Ladies and gentlemen, Porcelain by Moby...

Ριψοκινδυνεύοντας να γίνω ελαφρώς μακάβριος θέλω να πω πως όταν πεθάνω (ελπίζω να αργήσει πολύ αυτό!!!!!) θέλω να αποτεφρωθώ (βλέπετε, θέλω να κατοχυρώσω -σύμφωνα με τους ελληνες παπάδες- την αποστολή μου στην κόλαση!) , τη στάχτη μου να τη ρίξουν στην παραλία Μαύρα Βόλια στη Χίο ενώ θα παίζει αυτό το τραγούδι...

"Οι gay είναι δυστυχισμένοι..."

Μπορεί να έχουν περάσει αρκετές μέρες από το τελευταίο coming out μου και μπορεί να θεώρησα μία ατάκα του φίλου μου του Παναγιώτη ως πολύ χαζή και ανάξια λόγου εκείνη τη στιγμή, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς από τότε μου έχει κολλήσει στο μυαλό και δεν μπορώ να τη βγάλω. 

"Έχω ακούσει ότι οι gay είναι δυστυχισμένοι." 

Πέραν της γελοιότητας του, o (εντελώς στερεότυπος) ισχυρισμός -ότι το σύνολο, δηλαδή, μίας κατηγορίας ανθρώπων είναι όλοι τους δυστυχισμένοι- κατάφερε να με βάλει σε σκέψεις...

Μπορεί γρήγορα, γρήγορα του απάντησα πως είναι στερεότυπος ο ισχυρισμός του αλλά από μέσα μου σκεφτόμουν αν περιέχει και μία δόση αλήθειας. Και εφόσον οι ετεροφυλόφιλοι έχουν αυτή την άποψη για μας, μήπως θα έπρεπε να κάνουν και τη δική τους αυτοκριτική για τους λόγους που πολλοί από εμάς μπορεί και να είμαστε δυστυχισμένοι... Μήπως η δική τους ρατσιστική αντιμετώπιση κάτι εντελώς φυσιολογικού (ενός θέματος μάλιστα για το οποίο έχουν απόλυτη άγνοια) οδηγεί αρκετούς από μας στη δυστυχία?

Εγώ δηλαδή, όντως, μέχρι πριν λίγους μήνες ήμουν δυστυχισμένος. Όχι τόσο γιατί ήμουν gay -ως ένα βαθμό ενδόμυχα, μάλλον το είχα αποδεχτεί- αλλά για το πόσο δύσκολη θα μπορούσε να είναι η ζωή ενός ομοφυλόφιλου στην Ελλάδα και για την κοινωνική κατακραυγή που εν πολλοίς συνόδευε την απόφαση του να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Δε θυμάμαι αν όντως του απάντησα τόσο ενδελεχώς και εμπεριστατωμένα εκείνη τη στιγμή που εκστόμισε αυτή την ατάκα. Μάλλον θα του απάντησα πως πλέον (και εφόσον είχα συμφιλιωθεί με την πραγματική μου ταυτότητα) ήμουν πιο χαρούμενος και αισιόδοξος από ποτέ και θα τον ενημέρωσα πως η λέξη gay στα αγγλικά σημαίνει χαρούμενος...

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου τόσες μέρες γιατί με θλίβει που οι άλλοι μπορεί να έχουν ταυτίσει την ομοφυλοφιλία με ένα στίγμα. Με ένα στίγμα που δε μας δίνει τη δυνατότητά να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να το λέω, αλλά είμαι και gay και δεν είμαι δυστυχισμένος. Αν δεν συνάδω με τις κατατάξεις και τα κουτάκια που έχουν δημιουργήσει στο μυαλό τους οι ετεροφυλόφιλοι, μπορούν απλά να με αγνοήσουν...

Για να γελάει κάθε πικραμένος...

Γενικότερα είμαι ένα αρκετά αισιόδοξο άτομο. Προσπαθώ από όλα τα αρνητικά που τυχαίνουν στη ζωή μου (ή και του οποιουδήποτε) να βλέπω τη θετική τους πλευρά. Έχω τη βαθιά πεποίθηση πως όλα συμβαίνουν για καλό. Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να αποδεικνύω, όσο πιο συχνά μπορώ.Όμως, όταν αρκετές μικρές αναποδιές μαζεύονται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μπορεί και να με πάρει από κάτω. Για όλους εμάς όμως που μπορεί να μη βρισκόμαστε στα καλύτερά μας υπάρχει πάντοτε αυτή η εταιρία κολοσσός, που είναι και η καλύτερη εταιρία για να δουλεύεις (ναι σωστά μαντέψατε η google), να μας δώσει ένα κατιτίς να γελάσει το χειλάκι μας.

Ως άνθρωπος του διαδικτύου, δε θέλω να αποθηκεύουν οι browser μου τίποτα! Ούτε ιστορικό, ούτε κωδικούς, ούτε cookies ούτε τίποτα (αν πάθω καμιά αμνησία την πάτησα!). Για αυτό ακριβώς το λόγο, λοιπόν χρησιμοποιώ συνήθως τo private browsing των browser μου. Είμαι και σχιζοειδής, πανάθεμά με ανοίγω συνήθως 2:  firefox και chrome (μπορεί ο chrome να είναι μακράν γρηγορότερος και καλύτερος, αλλά είμαι και συναισθηματικά δεμένος με την καταραμένη την αλεπού, έχει και μπόλικα addon, οπότε δεν την αποχωρίζομαι, όσο κι αν σέρνει!). Για να μη σας τα πολυλογώ, όταν στον chrome, εισήχθη η έννοια του private browsing, έτρεξα να τη δοκιμάσω! Και με το που την ανοίγω βλέπω αυτό:

κλικ

και φυσικά βάζω τα γέλια!

Από τότε, όποτε δεν είμαι και πολύ στα καλά μου κάθομαι και το διαβάζω και φτιάχνει άμεσα η διάθεση!

ΥΓ: Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά που το χρησιμοποίησα κοίταξα πίσω μου (!) αλλά και διέγραψα κάτι επεισόδια του chuck που είχαν ξεμείνει στο pc για να 'χω το κεφάλι μου ήσυχο... :P

In and ashamed! *

Βασικά αυτή την ανάρτηση ξεκίνησα χθες να γράφω και επειδή είδα ότι η ιστορία του μάγειρα ήταν πολύ μεγάλη αποφάσισα να τη σπάσω στα δύο. Ας το πάρουμε πάλι από την αρχή!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πέραν του ότι είχα αντιληφθεί πως είμαι διαφορετικός από τα υπόλοιπα αγόρια, είχα και ένα άγχος για το κατά πόσον αυτό ήταν φανερό στους άλλους λόγω της συμπεριφοράς μου. Παρόλα αυτά όμως δεν αντιμετώπισα συχνά φαινόμενα outing, ή πολύ απλά οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι (ή συναναστρεφόμουν) ήταν ιδιαιτέρως διακριτικοί...Τρεις φορές όμως, κατά την περίοδο της ενήλικης ζωής μου, μάλλον η διακριτικότητα δεν κυριάρχησε στο άτομο το οποίο γνώριζα...

Η πρώτη φορά ήταν όταν ένας φίλος μου γνώρισε μία γνωστή του (σας την έχω αναφέρει και εδώ). Αυτή και ενώ δεν είχε περάσει ούτε μισάωρο από τις συστάσεις στα καλά καθούμενα και σχεδόν επιθετικά με ρωτάει: "Είσαι gay?!". Εγώ κλασσικά συνοφρυώνομαι, βαραίνω τη φωνή και απαντάω "Όχι φυσικά!"  έχοντας παράλληλα και ένα ύφος που υποδείκνυε πως είχα παρεξηγηθεί... Δεν χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσω περαιτέρω. Ο φίλος που μας είχε γνωρίσει, μιας και με ήξερε από τότε που είχε γεννηθεί (και ήξερε και για το ότι είχα κοπέλα) δεν μπορούσε να διανοηθεί πως ήμουν gay. Συνεπώς άρχισε να κράζει την κοπέλα που για άλλη μια φορά έκανε χοντροειδή σχόλια (ναι συνήθιζε να έχει ολίγον κάφρικη συμπεριφορά!). Μάλιστα ο ίδιος φίλος  ήταν τόσο νυχτωμένος που σχεδόν τσακώθηκε με έναν φίλο του που τον είχε ρωτήσει αν είμαι gay (ενώ εγώ δεν ήμουν παρών)...

Η δεύτερη φορά ήταν με το μάγειρα στο στρατό (βλέπε εδώ).

Η τρίτη φορά ήταν σχετικά πρόσφατα (2-3 μήνες πριν ανοίξω το blog). Είχα κατέβει Αθήνα και είχα κανονίσει για καφέ με τα δύο άτομα που έχουμε κρατήσει επαφή και ήμασταν μαζί στο στρατό. Ο ένας από αυτούς είχε πει και στην κοπέλα του να έρθει λίγο αργότερα. Με το που εμφανίζεται η κοπέλα του, δεν προλαβαίνουν να περάσουν 10 λεπτά και κάνει και αυτή την ερώτηση "Είσαι gay?". Η  απάντησή μου ήταν η συνήθης. Αλλά μάλλον είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον για να υπερασπιστώ το ετεροφυλοφιλικό μου προφίλ. Μέχρι που πέρασε από το μυαλό μου για μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου να απαντήσω "Ναι μωρή είμαι! Τρέχει κάτι?" αλλά για άλλη μία φορά ακολούθησα την πεπατημένη και έκανα την πάπια. 

Συμπέρασμα 1ον: Μάλλον είναι περισσότερο προφανής ο σεξουαλικός προσανατολισμός μου απ' ότι πίστευα κάτι που κάνει την παραμονή μου στην ντουλάπα ακόμη πιο άσκοπη! 

Συμπέρασμα 2ον: Πριν αλέκτωρ λαλήσει (και με κάνει να βγω από την ντουλάπα!), τρεις φορές απαρνήθηκα τον εαυτό μου παίζοντάς το και παρεξηγημένος. Πολλές φορές ο χειρότερος εχθρός μας μπορεί να είναι ο ίδιος ο μας ο εαυτός...



* Το αντίθετο του "out and proud"

Ο μάγειρας που με "κατάλαβε"...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πέραν του ότι είχα αντιληφθεί πως είμαι διαφορετικός από τα υπόλοιπα αγόρια, είχα και ένα άγχος για το κατά πόσον αυτό ήταν φανερό στους άλλους λόγω της συμπεριφοράς μου. Παρόλα αυτά όμως δεν αντιμετώπισα συχνά φαινόμενα outing, ή πολύ απλά οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι (ή συναναστρεφόμουν) ήταν ιδιαιτέρως διακριτικοί...Τρεις φορές όμως, κατά την περίοδο της ενήλικης ζωής μου, μάλλον η διακριτικότητα δεν κυριάρχησε στο άτομο το οποίο γνώριζα...

Η Δεύτερη φορά ήταν στο στρατό. Μόλις είχα εγκατασταθεί σε ένα φυλάκιο της Μακεδονίας και είχα μία από τις πρώτες μου σκοπιές με το μάγειρα του φυλακίου. Λόγω του ότι είχα περάσει πολύ καλά στο κέντρο αλλά και με το μάγειρα, παρότι η γνωριμία μας δεν ήταν παρά μόνο λίγων ημερών, είχαμε αναπτύξει μία πολύ καλή σχέση συμπάθειας και αλληλοεκτίμησης (το ότι ήταν αρκετά γοητευτικός και έκανε και το αραχνιασμένο μου gaydar να χτυπάει συνέβαλε σε αυτό!) ήμουν αρκετά χαλαρός και μιλούσαμε για τα πάντα. Κάπου εκεί, στα καλά καθούμενα μου πετάει και την ερώτηση (βασικά σχεδόν κατάφαση ήταν) "Είσαι gay, έτσι?". Κάπου εκεί ακολουθώ την πεπατημένη:  συνοφρυώνομαι, βαραίνω τη φωνή και λέω το κλασσικό "Όχι φυσικά! Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό?". Αυτός μου απαντάει "Να μωρέ, απλά αυτή την εντύπωση μου έδωσες." "Πάντως να ξέρεις, εγώ έχω πολλούς φίλους gay και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Aν έρθεις στη Θεσσαλονίκη (από εκεί ήταν) και αν ήσουν gay θα μπορούσα να στους γνωρίσω."

Εγώ εντωμεταξύ, είχα την ίδια εντύπωση που είχε αυτός. Ότι δηλαδή αυτός ήταν gay, αυτός ήταν ένας έμμεσος τρόπος να μου το δείξει και αφού δεν πέτυχε πήγαινε να τα μαζέψει. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι μάλλον αυτός ήταν ο τρόπος του για να μου στείλει μήνυμα πως τον ενδιέφερα. Μαζεύω λοιπόν τα όποια ψήγματα θάρρους που είχα, τον τραβάω προς το μέρος μου και προσπαθώ να δώσω στον όρο "γερμανικό νούμερο" άλλο νόημα ξεκινώντας να τον φιλάω...

Αυτή θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η αρχή μιας ιστορίας του turi. Επειδή μιλάμε όμως για μένα, ατυχήσατε! Μπορεί όντως να είχα την εντύπωση πως και αυτός ήταν gay, αλλά με το που άκουσα τις λέξεις "εντύπωση" και "έδωσες" μόνο που δεν άρχισα να σπαρταράω σαν το ψάρι. Είχα πάθει σοκ, που ο σεξουαλικός προσανατολισμός μου μπορεί να ήταν εμφανής! Η αλήθεια είναι πως μου φαινόταν ιδιαιτέρως ειλικρινή τα λεγόμενά του και λόγω της καλής μας σχέσης σκέφτηκα να του πω την αλήθεια (έχοντας στο μυαλό μου μία εξέλιξη σαν την παραπάνω, ή ακόμη και απλά για να το βγάλω από μέσα μου) αλλά είχα πει στον εαυτό μου πως όσο θα ήμουν στο στρατό θα έπρεπε να θάψω ακόμη βαθύτερα την gay μου πλευρά (δηλαδή όλον μου τον εαυτό!) για να μην έχω κακά ξεμπερδέματα... Και ακριβώς αυτό έγινε.

Τα μυστικά μου...

Ζήλεψα που όλοι γράφουν για τα μυστικά τους και παρότι έλεγα παλαιότερα πως κάτι τέτοια παιχνίδια είναι σαχλά, ενέδωσα και τελικά γράφω και εγώ! Μάλλον δε χρειαζόταν να κάνω ανάρτηση με τα μυστικά μου, βέβαια, μιας και δεν κρατάω και πολλά από εσάς. Έτσι λοιπόν, αυτή η ανάρτηση θα είναι κάτι σαν ανακεφαλαίωση των μυστικών μου

1) Είμαι gay (ναι, ναι το ξέρω πέφτετε από τα σύννεφα!), μόλις πρόσφατα συμφιλιώθηκα με αυτο και το έχω αποκαλύψει σε πολύ λίγα άτομα.

2) Για πολλά χρόνια είχα πείσει τον εαυτό μου πως είμαι bisexual

3) Έχω ανακαλύψει πως ένας πολύ καλός και παλιός φίλος μου είναι gay ενώ παράλληλα είναι το πλέον ομοφοβικό άτομο που γνωρίζω.

4) Την πρώτη (και μόνη) κοπέλα που είχα μπορεί να την πλησίασα με βάση τη λογική αλλά την ερωτεύτηκα και έκανα πολύ καιρό να την ξεπεράσω.

5) Ένα ορθοπεδικό πρόβλημα με ακολουθεί τα τελευταία 7 χρόνια (κάτι είχα αναφέρει στην πρώτη-πρώτη μου ανάρτηση) και πολλές φορές έχει επιβαρύνει την πολύ κακή ψυχολογία μου. Μία από αυτές τις φορές ήταν και πριν 3 περίπου μήνες. Ήμουν τόσο χάλια που άνοιξα το blog. Οπότε έκανε και ένα καλό!

6) Ήμουν παπαδοπαίδι για 7 χρόνια. Μάλλον σε αυτά τα 7 χρόνια πήγα στην εκκλησία για όλη μου τη ζωή, και δεν πολυθέλω να πηγαίνω έκτοτε...

7) Με τους γονείς μου έχω μία πολύ περίεργη σχέση. (άνευ link, βρίσκονται σχεδόν στις μισές αναρτήσεις μου!) Μία σχέση αγάπης και μίσους. Με τρελαίνουν με την ομοφοβία τους (κυρίως η μητέρα) και εγώ τους το ανταποδίδω με το να τους συμπεριφέρομαι με πολύ άσχημο τρόπο χωρίς αυτοί να ξέρουν το λόγο... Για αυτό μάλιστα θέλω να τους πω την αλήθεια για μένα. Γιατί εν μέρει εξηγεί την πολύ απότομη συμπεριφορά μου σε αυτούς.

Όποιος ενδιαφέρεται να αποκαλύψει τα μυστικά του, ας το κάνει!

Το τραγούδι της εβδομάδας

Όλη τη βδομάδα έχω λιώσει ένα τραγούδι που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή (και μου το θύμισε ο Aizen) και ένα mashup τριών τραγουδιών (που έμαθα από τον zero). Τη διάθεση μου όμως καλύτερα θα μπορούσε να περιγράψει το feeling good μόνο από Buble παρακαλώ γιατί έχουμε και τις αδυναμίες μας! ;)

Παρόλα αυτά εγώ για αυτή την εβδομάδα θα αναρτήσω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των Evanescence

Enjoy!

Ντροπή και ταπείνωση!

Μόνο αυτά μπορώ να αισθανθώ αφού πληροφορήθηκα πως ο καλός παπούλης που απασχολεί  συνεχώς τα μέσα τον τελευταίο καιρό, εκτός του ότι κατοικοέδρευε πολύ κοντά στο σπίτι μου κατά το χρονικό διάστημα που έμενα στην Αθήνα, είναι και από την Εύβοια. Και για να είμαι πιο ακριβής από την Αμάρυνθο.

Δε ξέρω αν τη θυμάστε, αλλά είναι το χωριό που κάποιοι μαθητές είχαν κατηγορηθεί ότι είχαν βιάσει μία μαθήτρια κόρη μεταναστών και λόγω του ότι οι μαθητές ήταν γόνοι γνωστών οικογενειών (αστυνομικού, καθηγητή κτλ) σύσσωμο το χωριό το πήρε πατριωτικά και κάλυψε τις πράξεις τους με τρόπο που θα ζήλευαν ακόμη και οι Ιταλοί εμπνευστές της Ομερτά! Είναι το χωριό που φιλοξενεί κατοίκους που ισχυρίζονταν τα εξής "Αν σταματήσετε εσείς οι δημοσιογράφοι, τα παιδιά θα γυρίσουν στο σχολείο τους. Κι αν έγινε βιασμός, δεν πειράζει. Μικρά είναι, θα ξεχάσουν.". Και όχι μόνο ισχυρίζονταν αυτά, αλλά έτρεξαν να υπερασπιστούν τους ελληναράδες γαμιάδες "γιους" τους στα δικαστήρια, ακόμη κι αν δεν είχαν ιδέα του τι είχε γίνει.  Είναι το χωριό που όποιος σκέφτηκε να πάει στο δικαστήριο να υπερασπιστεί την ανήλικη κατακρίθηκε και απειλήθηκε.


Από αυτό το χωριό λοιπόν είναι και ο Σεραφείμ! Τυχαίο...?

Ομοφοβία - Θέαμα, σημειώσατε 2!

Το τριήμερο της αποκριάς το χωριό είχε γεμίσει με κόσμο. Τόσο από φοιτητές που είχαν επιστρέψει στην σπιτική θαλπωρή, όσο και από επισκέπτες που δεν πτοήθηκαν από την πρόγνωση της ΕΜΥ και αναγκάστηκαν στην επιστροφή να κάνουν ένα ταξίδι διάρκειας όσο περίπου και ενός υπερατλαντικού... Παρόλο όμως που το χωριό έσφυζε από ζωή, εγώ με την παρέα αποφασίσαμε ότι δε μας έφτανε η μιζέρια του δικού μας χωριού και πήγαμε σε ένα λίγο πιο κοσμοπολίτικο γειτονικό. Εκεί πήγαμε σε ένα bar το οποίο είναι ότι πιο... hot στην περιοχή και είναι πάντοτε γεμάτο. Αυτή τη φορά ήταν ασφυκτικά γεμάτο όμως και αισθανόμουν ότι ήθελα να πλακώσω στο ξύλο όλον το κόσμο και τους σερβιτόρους που με έσπρωχναν ενοχλητικά για να περάσουν!!

Τη μιζέρια και τα νεύρα μου όμως ευτυχώς μετρίασε μία πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Το bar στο οποίο βρισκόμασταν απασχολεί εδώ και καιρό ένα άτομο το οποίο είναι είτε πολύ θηλυπρεπής ομοφυλόφιλος που για να προκαλέσει βάζει τους άλλους να τον αποκαλούν με την θηλυκή έκδοση του ονόματός του (εν είδει άμυνας?) ή απλά ανήκει στα άτομα που έχουν διαφορετική αντίληψη του φύλου τους από αυτή που τους έχει χρωμοσωματικά δοθεί (δεν έχω εντρυφήσει στο θέμα για αυτό και το είπα περιγραφικά). Όπως και να έχει λόγω της απόκριάς είχε στηθεί ένα ολόκληρο Event για χάρη του. Αυτός (ή αυτή μιας και δεν είμαι σίγουρος για το πως πραγματικά αντιλαμβάνεται τον εαυτό του) είχε ντυθεί κάτι σαν Catwoman (σε έκδοση extremely sexy) με 12ποντες γόβες, string και δικτυωτό καλτσόν. Στο κεφάλι φορούσε μία μάσκα που στο πίσω μέρος είχε αλογοουρά. (αν με διαβάζει κάποιος από την περιοχή που να κατάλαβε ή ακόμη και ο ίδιος ας κάνει σχόλιο!)

Με το που κάνει είσοδο στο μαγαζί γίνεται ένας πανζουρλισμός. Όλοι οι χαζο-straight άνδρες να έχουν γουρλώσει τα μάτια, να χοροπηδάνε για να τον δούνε καλύτερα και να πάρουν μάτι το αδιαμφισβήτητα πολύ ωραίο σώμα του, να ανεβαίνουν σε καρέκλες και καναπέδες κ.ο.κ. Θυμάστε πως ήταν όλες οι καφετέριες όταν πήραμε το Euro? Ε, κάπως έτσι. Από την άλλη όλες οι γυναίκες να τον κοιτάζουν με απερίγραπτο θαυμασμό και να ζηλεύουν τα αξεσουάρ και τα (λιγοστά) ρούχα του! Και εγώ να αναρωτιέμαι. Πραγματικά είναι δείγμα προοδευτικότητας ή απλά ιντριγκάρει και εξιτάρει το θέαμα του περίεργου, του ιδιαίτερου, του απαγορευμένου? Άλλωστε δεν είναι λίγο πράγμα, ένα drag show στην επαρχία, ακόμη κι αν είναι απόκριες...

ΥΓ1: Ενώ ήθελα να συνεχίσω να παρατηρώ τις αντιδράσεις του κοινού σε ένα τέτοιο θέαμα (να φανταστείτε μέχρι και ειδική εγκατάσταση είχαν κάνει που θα του επέτρεπε να κάνει pole dancing!) το κυρίως μέρος του show άργησε πολύ να έρθει, με αποτέλεσμα να βαρεθούμε και να φύγουμε πριν από την εμφάνιση του επί "σκηνής".

ΥΓ2: Ένας από τους χαζο-straight ήταν και ο φίλος μου ο Παναγιώτης της προηγούμενης ανάρτησης, οπότε είναι σα να έλαβα και την απάντηση στη διατυπωθείσα απορία μου...

Coming out εις διπλούν.

Από τη στιγμή που ενηλικιώθηκα και έπειτα δυσκολεύτηκα αρκετά να κάνω φίλους που να είναι άνδρες. Αυτό γιατί είχα μία εσωτερικευμένη ανασφάλεια και πίστευα ενδόμυχα ότι θα καταλάβουν πως είμαι gay και στη συνέχεια θα με έκραζαν κτλ κτλ κτλ...

Ένας από τους ελάχιστους άνδρες που γνώρισα και κατάφερα να εντάξω στον φιλικό μου κύκλο είναι ο (ας τον πούμε) Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης είναι αδερφός του συντρόφου της κολλητής και ως εκ τούτου αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και ταιριάξαμε αρκετά. Μάλιστα από ένα σημείο και έπειτα βγαίναμε χωρίς την παρουσία του ζεύγους (ως singles και οι δύο). Κάποια στιγμή γνωρίσαμε σε ένα μπαράκι δύο κοπέλες που ήταν αδερφές, τις (ας τις πούμε) Δήμητρα και Μαρία. Αυτός από την πρώτη στιγμή ταίριαξε με τη Δήμητρα και φλέρταραν συνεχώς και ως εκ τούτου σε μένα είχε απομείνει η Μαρία. Όλο το βράδυ τη φλέρταρα διακριτικά (ήταν και πολύ όμορφη άλλωστε!) ενώ ο Παναγιώτης με τη Δήμητρα κόντευαν να αρχίσουν να ψάχνουν για δωμάτιο. Σήμερα, 2 χρόνια μετά ο Παναγιώτης με τη Δήμητρα είναι ακόμα ζευγάρι (και με αποκαλούν κουμπάρο αφού θεώρησαν την παρουσία μου γουρλίδικη κατά την ημέρα της γνωριμίας τους!) και εγώ έχω αποκτήσει μία φιλική σχέση με τη Μαρία (story of my life...). 

Σε αυτούς λοιπόν, για να μην τα πολυλογώ, ήθελα να κάνω ένα ομαδικό coming out! Επειδή είχαν έρθει στο χωριό για το τριήμερο υπέθεσα πως θα ήταν καλή ιδέα να το κάνω στα μέρη μου. Δύο τραγικά λάθη στον τρόπο σκέψης μου, συνειδητοποιώ σήμερα... Πρώτον, καλύτερα να γίνεται σε χώρο που δεν υπάρχουν άλλοι γνωστοί. Ενώ δηλαδή θεωρούσα πως στο χωριό θα αισθανόμουν "στην έδρα μου" τελικά βρέθηκα να αισθάνομαι πως έκανα αποκάλυψη σε όλο το χωριό. Και δεύτερον, καλύτερα να χρησιμοποιούμε την τακτική του διαίρει και βασίλευε γιατί το κάθε άτομο έχει τις δικές του απορίες, τους δικούς του χρόνους αποδοχής κτλ. Έτσι για πρώτη φορά έκανα πίσω στην απόφαση που είχα λάβει και στον προγραμματισμό που είχα κάνει! Το νέο σχέδιο έλεγε. Πρώτα θα μιλήσω στο ζευγάρι (Παναγιώτη και Δήμητρα) και μετά στη Μαρία. 

Το πρώτο μέρος έγινε. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα αποκάλυψη σε άνδρα (και μάλιστα αρκετά ομοφοβικό!) και ήθελα να παρατηρήσω αντιδράσεις. Την κοπέλα του δεν τη φοβόμουν τόσο (αλλά σκεφτόμουν πως ίσως να με έβλεπε, λόγω της παράφορης ζήλιας της, ανταγωνιστικά, όπως έκανε και με έναν φίλο του Παναγιώτη από το στρατό που είχε ακουστεί ότι είναι gay!). Η τρίτη λοιπόν φορά (και φαρμακερή?) που αποκάλυπτα την αλήθεια για μένα είχε φτάσει. Ήμουν πιο ευθύς από ποτέ. Πιο αποφασισμένος από ποτέ. Ούτως ή άλλως -για να πω την αλήθεια- την αποδοχή αυτών των δύο δεν την επιζητούσα όσο έντονα επιζητούσα την αποδοχή των δύο φίλων μου τις προηγούμενες φορές.Η Δήμητρα το πήρε πολύ καλά! Χάρηκε που πλέον έχω συμφιλιωθεί με αυτό και τόνιζε πως για αυτούς δε θα άλλαζε τίποτα, περίπου κάθε 10 λεπτά!  Ο Παναγιώτης κόντευε να λιποθυμήσει. Ζήταγε νερό και είχε ξαπλώσει στον καναπέ του cafe που βρισκόμασταν ενώ προσπαθούσε να το χωνέψει.

Καθ' όλη τη διάρκεια που βρισκόταν σε άρνηση, με ρωτούσε παράλληλα όλες τις κοινότυπες ερωτήσεις (Μήπως είναι μία φάση? Δηλαδή αν σου φέρω εδώ μια γυναίκα δε σου σηκώνεται? κτλ κτλ κτλ) ενώ προσπαθούσε να ενεργοποιήσει το συνηθισμένο του κάφρικο χιούμορ για να βγει από την αμηχανία. Μες την απελπισία του μάλιστα ήθελε να μου παραγγείλει μία πουτάνα για να με "αλλάξει"! Εγώ του εξηγούσα πως το ξέρω από τα 10 μου (παρότι συμφιλιώθηκα με αυτό μόλις πρόσφατα) πως ούτως ή άλλως δεν είμαι πλήρως ανελαστικός στη γυναικεία ομορφιά (πως τα λέω ο πούστης...?) και πως αν μου έδινε καλά λεφτά (σας έχω πει ότι είμαι άνεργος, ε?) θα το έκανα και με την πουτάνα για να του αποδείξω ότι δεν είναι κάτι που αλλάζει!

Με τα πολλά και ενώ έδειχνε να έχει συνέλθει λίγο από την κεραμίδα που είχε φάει στο κεφάλι, με ρώτησε αν θα το έλεγα ποτέ στους γονείς μου. Του είπα πως σκοπεύω κάποια στιγμή να τους το πω. Εκεί διαφωνήσαμε, αφού μου έλεγε ότι θα τους πληγώσω, θα πάνε από τον καημό τους και άλλα τέτοια. Εκείνη την ώρα ήρθε στο cafe και ένας θείος και μπαστακώθηκε στο διπλανό τραπέζι οπότε η συζήτηση διεκόπη. Από ότι μου είπε η Δήμητρα, αργά αλλά σταθερά δείχνει να συμφιλιώνεται με αυτό. Περιμένω πως και πως να ξανασυναντηθώ μαζί τους για την follow up συζήτηση που έχει γίνει πλέον απαραίτητη στα coming out μου αλλά και για την αποκάλυψη στη Μαρία...


ΥΓ: Όλες οι coming οut stories μου εδώ.

Kevin Walker everyone!

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνα από τότε που ξετίναξα όλα τα επεισόδια της σειράς Brothers and Sisters και ήθελα να κάνω μία ανάρτηση για έναν από τους gay χαρακτήρες της σειράς, τον Kevin Walker αλλά όλο το άφηνα για αργότερα... (βασικά με είχε στενοχωρήσει και ένα επεισόδιο που τον αφορούσε για αυτό και το είχα αφήσει...)

O Kevin (Matthew Rhys) είναι ένα από τα πέντε αδέρφια της οικογένειας Walker. Είναι ένας out σαραντάρης δικηγόρος. Ως χαρακτήρας μάλλον είναι ενοχλητικός. Είναι γκρινιάρης, εγωιστής, ψηλομύτης, εξυπνάκιας, θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής και όπως όλα τα αδέρφια Walker ξέρει να στήνει στο πιτς-φιτίλι έναν καυγά από το μηδέν έχοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα οικογενειακά δείπνα! Τα παραπάνω χαρακτηριστικά βέβαια μάλλον είναι η άμυνα του χαρακτήρα για την εσωτερικευμένη ανασφάλεια που νιώθει για τον εαυτό του, γιατί μπορεί να είναι out αλλά τουλάχιστον στην πρώτη σεζόν της σειράς εμφανίζεται να τον ενοχλεί όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται τον προσανατολισμό του. Τόσο λόγω της αδυναμίας μου σε ήρωες με μία κάποια τραγικότητα όσο και λόγω του ότι έβλεπα τον εαυτό μου στα αρνητικά χαρακτηριστικά του τον λάτρεψε από την πρώτη στιγμή.

Θεωρώ ότι παρότι στην πρώτη σεζόν η σειρά αναπαράγει αρκετά gay στερεότυπα, από τη δεύτερη και έπειτα και μέχρι σήμερα έχει βελτιωθεί αρκετά και προβάλει θετικά τους gay χαρακτήρες της, τη σχέση μεταξύ δύο ανδρών αλλά και γενικότερα πως αντιμετωπίζονται οι χαρακτήρες από την οικογένεια και τον περίγυρό τους. Επειδή ο χαρακτήρας μας όμως δε θα μπορούσε να είναι μπακούρι για πολύ, μπήκε στη σειρά ο Scotty (Luke Macfarlane). Γιατί η επιβράβευση του κάθε σπαστικού και μαλακομπουκομένου ομοφυλόφιλου πρέπει να είναι ένα sexy πιπίνι με χρυσή καρδιά όπως ο Scotty...

Δε θέλω να πω πολλά για να μη γίνω spoiler, αλλά αν έχετε χρόνο θα σας πρότεινα να τη δείτε. Είναι μία καλή σειρά γενικότερα και καταπιάνεται σχετικά συχνά και με θέματα λοαδ ενδιαφέροντος.

ΥΓ1: Οι εν λόγω χαρακτήρες αποτελούν δύο από του πλέον δημοφιλείς ομοφυλόφιλους χαρακτήρες όλων των εποχών!

ΥΓ2: Aizen, υπέρτατε spoiler, αν τη βλέπεις πρόσεχε τα σχόλιά σου! :P

Πίσω και σας φάγαμε!!!!

Άλλη μία καταπιεσμένη, ντουλαπάτη αδερφή που ζει στην επαρχία μπαίνει στη ζωή μας μέσω της ελληνικής blogόσφαιρας. Πάνε οι καιροί που καθόμασταν και μιζεριάζαμε μόνοι μας, κλεινόμασταν στα σπίτια και κλαίγαμε τη μοίρα μας (δε ξέρω για σας αλλά εγώ αυτά έκανα...). Τώρα υπάρχει διέξοδος, υπάρχει το blogging! Ανοίξτε όλοι ένα blog και ελάτε να γίνουμε... πολλές! :)

Τώρα για το συγκεκριμένο. Στον closeted bloke  αναγνώρισα τη μιζέρια των πρώτων μου αναρτήσεων (μας προειδοποιεί πως θα γίνουμε και μάρτυρες της γκρίνιας του, οπότε σίγουρα θα βρω και άλλα κοινά!) και ταυτίστηκα με την περιγραφή των νεανικών του χρόνων (καλά με αυτή πρέπει να ταυτίζεται σχεδόν ο κάθε ομοφυλόφιλος της χώρας αλλά τεσπα...). Πρέπει να έχει μία μανία με την Αγγλία αφού πέραν του ότι γράφει πως του αρέσουν οι βρετανικές σατιρικές εκπομπές χρησιμοποιεί τη λέξη bloke στον τίτλο του που είναι μία από τις πλέον χαρακτηριστικές βρετανικές λέξεις... Μετά από μένα το αμερικανάκι, έρχεται στην blogόσφαιρα και ένα... βρετανάκι!

Περιμένουμε πως και πως να μάθουμε για σένα closeted bloke...

Ο κομμωτής ήταν πούστης...

Αυτές οι γιορτινές μέρες στο λαιμό μου κάθονται γιατί συνήθως συνοδεύονται από οικογενειακά τραπέζια με συγγενείς που όλο και κάποια καλή ιστορία με ομοφοβικό περιεχόμενο θα έχουν να πουν από τη ζωή τους. Ευτυχώς όμως η καλή διάθεση δε λέει να καταλαγιάσει και πλέον δε με πτοεί τίποτα...

Εκεί που καταβροχθίζαμε λοιπόν τη μισή παραγωγή χοιρινού της κεντρικής Εύβοιας, συνοδευόμενη πάντοτε από άφθονο οίνο (καταστράφηκαν για σήμερα οι προσπάθειες του τελευταίου ενάμιση μήνα για ισορροπημένη και υγιεινή διατροφή!) ένας από τους συγγενείς είπε να πει μια ιστορία που του είχε συμβεί πρόσφατα. Είχε βρεθεί στην πρωτεύουσα (ο Θεός να την κάνει!) του νομού, Χαλκίδα, και ο κώλος του ήθελε πρωτευουσιάνικο κούρεμα (δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν του έκανε η κουρευτική που έχει ο θείος μου για τα γίδια και τα πρόβατα και έπρεπε να το σκάσει το 15άρι!). 

Εκεί που πήγε λοιπόν ο κομμωτής ήταν "πούστης". Και του την έπεσε κιόλας (καμάρωνε κιόλας σα γύφτικο σκεπάρνι λέγοντάς το!). Δεν ανέλυσε πως ακριβώς του την έπεσε, αλλά έχω την εντύπωση πως το κατάλαβε τη στιγμή που τον ρώτησε αν έχει ταμπού (που στο διάολο ήξερε τη λέξη και κατάλαβε τι ήθελε να πει ο κομμωτής ακόμη το ψάχνω!)... Ο συγγενής απαντάει με το μόνιμο εξυπνακίστικο υφάκι που έχει πως φυσικά και δεν έχει συμπληρώνοντας με την παροιμιώδη ατάκα "Δε  με νοιάζει τι βάζει ο καθένας από πίσω του" (Η συγκίνηση μου για την οικογένεια δε λέγεται! Κάπου εκεί κόντευε να κυλίσει ένα δάκρυ από το δεξί μου μάτι -που είναι πιο ευαίσθητο- αλλά το συγκράτησα!). Κάπου εκεί ξεκίνησε το μαρτύριο του συγγενή! Είδε ο κομμωτής, που φαντάζομαι λόγω της θυληπρέπειάς του θα είχε αντιμετωπίσει όλων των ειδών τα τραγικά σχόλια καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του και ήξερε πως να αντεπεξέλθει, τα ομοφοβικά αντανακλαστικά του συγγενή και είπε να τον τσιγκλίσει! Τι "Έχουμε πολλούς δικούς μας στο χωριό σου και νταβραντισμένους μάλιστα,,," να του λέει. Τι όταν αναρωτήθηκε ποιοι είναι (για να βγάλει το ντελάλη την επόμενη μέρα!) να του απαντάει "Όταν μπεις και συ στο club μας θα σου πω ποιοι είναι". Τι να ερεθίζει τα συντηρητικά του ένστικτα λέγοντάς του πως είναι γυμνιστής και αν θα του άρεσε να κάνει και αυτός ποτέ και άλλα τέτοια. "Αλλά εγώ δεν τσίμπαγα και τον δούλευα!" έλεγε ο συγγενής. Η απάντησή μου ήταν η εξής "Μα εσύ τσίμπησες, και αυτός για αυτό σε δούλευε! Σε είδε που σοκαριζόσουν για αυτό και στα έλεγε!" Και μου απαντάει: "Μπορεί να έχεις και δίκιο, είναι έξυπνοι αυτοί!". Ναι εντάξει δε λέω κολακευτικό αυτό, αλλά είναι άλλο ένα στερεότυπο! Να σου δείξω εγώ χαζές αδερφές που θα σε κάνουν να αλλάξεις γνώμη άμεσα, σκεφτόμουν, αλλά δεν το είπα...

Η όλη ιστορία συνοδευόταν από σχολιασμό οικογένειας που περιελάμβανε τα κλασσικά "Σα δεν ντρεπόταν!", "Χάλασε ο κόσμος!" και άλλα τέτοια (εναλλάξ από τα μέλη της οικογένειας) και κορυφώθηκε με την Captain Homophobia (τη μάνα μου καλέ!) να λέει "Άμα ήτανε κανείς πούστης παλιά κρυβότανε, τώρα κυκλοφορούν κι ούτε ντροπή ούτε διάκριση" Κάπου εκεί σκεφτόμουν να κάνω ένα ομαδικό coming out για να την εκδικηθώ, αλλά είχα κανονίσει για καφέ λίγο αργότερα και δεν ήθελε να τον χάσω αφού θα έτρεχα στα νοσοκομεία από τα εγκεφαλικά και τις απόπειρες αυτοκτονίας που θα συνόδευαν μια τέτοια κίνησή μου...!

Ίσα που πρόλαβα να το γράψω ανάρτηση! Τώρα βουρ για τον καφέ!

ΥΓ: Αχ αυτή η οικογένεια και οι φίλοι, μόνιμη πηγή έμπνευσης για αναρτήσεις είναι! Φτου να μην τους ματιάσω!

Ένα στιγμιαίο (ελπίζω) λάθος...

Από την ανάρτηση δε θα σχολιάσω την ουσία αλλά το σημείο που γράφει τα περί προτίμησης. Η λέξη "προτίμηση" υπονοεί πως ο προσανατολισμός είναι θέμα επιλογής (αφού η λέξη προέρχεται από το ρήμα προτιμώ).  Ακόμη δηλαδή και προοδευτικά μέσα, όπως η Παραπολιτική, δυστυχώς κάνουν τέτοιου είδους λάθη... Κρίμα.

Δέκα ο καθένας...

Λέγεται ότι ο ομοφυλόφιλος πληθυσμός του πλανήτη προσεγγίζει το 10% του παγκόσμιου. Αν δεχθούμε αυτό το ποσοστό ως αληθές, μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε να θεωρούμε ως δεδομένο ότι σύντομα και με σχετικά λίγο κόπο θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη λανθασμένη άποψη που έχει το 90% του πληθυσμού για το υπόλοιπο 10? 

Για χάρη της ανάρτησής μου ας κάνουμε μία ακόμη παραδοχή. Ας υποθέσουμε πως από το 10% του πληθυσμού που είναι ομοφυλόφιλοι, μόνο οι μισοί (και μισές) έχουν πραγματικά συνειδητοποιήσει το τι είναι, το έχουν παραδεχθεί, έχουν συμφιλιωθεί με αυτό, έχουν ενημερωθεί για το θέμα και είναι έτοιμοι να "επιμορφώσουν" άλλα άτομα. 

Αν λοιπόν κάθε ένας και κάθε μία από εμάς κατάφερνε να βγάλει από την άγνοια 9 ετεροφυλόφιλους (διαφορετικούς ο καθένας, ε! δε θέλω αλληλοεπικάλυψη πληθυσμού!) ενώ παράλληλα  έπειθε έναν (ή μία) ομοφυλόφιλο(-η) πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται, δεν είναι κάτι που πρέπει να καταπιέσει, δεν είναι κάτι που πρέπει να διατηρήσει κρυφό δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να τον (την) οδηγήσει σε μία μοναχική ζωή και συμπερασματικά είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψουμε έτσι ώστε η επόμενη γενιά ομοφυλόφιλων να αντιμετωπίσει λιγότερα προβλήματα (ει δυνατόν και καθόλου...) λόγω του σεξουαλικού της προσανατολισμού το πρόβλημα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σχεδόν λυμένο...

Αν οι μισοί ομοφυλόφιλοι λοιπόν ενημέρωναν και έβγαζαν τις παρωπίδες της ομοφοβίας σε 9 ετεροφυλόφιλους, θα είχαμε καταφέρει να έχουμε με το μέρος μας (ή έστω με ευήκοα ώτα στις διεκδικήσεις μας) τον μισό πληθυσμό παγκοσμίως. Αν οι υπόλοιποι ομοφυλόφιλοι επίσης πείθονταν να πράξουν ομοίως, τότε (πέραν του ότι θα βγαίναμε από την αφάνεια) θα μπορούσαμε να πούμε πως η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού παγκοσμίως θα είχε βγει από την άγνοια και προφανώς θα είχε καταρρεύσει η πλειοψηφία των ομοφοβικών στερεοτύπων που κατακλύζουν όλες σχεδόν τις κοινωνίες παγκοσμίως (άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο). 

Γνωρίζω πως κάποιοι προφανώς θα παραμείνουν κολλημένοι στις αντιλήψεις τους και προσκολλημένοι σε κάθε είδους θρησκευτικές (ή άλλου είδους) ιδεοληψίες. Αυτό όμως δε θα πρέπει να μας πτοεί. Το ζήτημα είναι οι έχοντες ιδεοληψίες (καθώς και μίσος, κακία κ.ο.κ.) να αποτελούν τη συντριπτική μειοψηφία. Όχι εμείς να αποτελούμε τη συντριπτική (και κρυφή ως επί τω πλείστον) μειοψηφία, κάτι που εμμέσως θα δίνει σε αυτούς το συγκριτικό πλεονέκτημα και θα διαιωνίζει τη σημερινή τραγική κατάσταση...

Τι λες λοιπόν? Θα κάνεις το χρέος σου? Δέκα ο καθένας. Δεν είναι πολλοί...

Το τραγούδι της εβδομάδας

Αυτή τη βδομάδα αποφάσισα να αναρτήσω κάτι πιο χαρούμενο και πιο φρέσκο. 

Η αλήθεια είναι πως ταλαντεύτηκα αρκετά για το αν θα έπρεπε να βάλω αυτό, αλλά φοβούμενος το κράξιμο που θα έτρωγα για τη λατρεμένη μου Britney, είπα να το αποφύγω. Στο κάτω κάτω της γραφής ήταν εφηβικός μου έρωτας όταν είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ήμουν bi και όσο ήταν παρθένα φυσικά (τι? βατεμένη θα την έπαιρνα????) οπότε θα με στεναχωρούσαν τα αρνητικά σχόλια σας για αυτήν! Για αυτό Leave Britney alone!!!!!! και ακούστε ένα από τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια αυτής της περιόδου.

Ένα πολύ χαρούμενο τραγουδάκι, ότι πρέπει για ένα power walking, για γυμναστική (και για αχαλίνωτο clubbing!!!!!) που σε συνδυασμό με την ιδιαίτερα καλή διάθεση αυτής της περιόδου με κάνει να αισθάνομαι σχεδόν σα χαρωπό στρουμφάκι...

Μα είχα άδικο...?

Το είπα πως μου θύμισε Tron και μη μου πείτε πως είχα άδικο...?

Τα λόγια είναι περιττά...

He's back!!!!

Η τουλάχιστον έτσι νομίζω...

Ο λόγος για τον διαχειριστή του homogreek. Μπορεί να αναγκάστηκε λόγω απειλών να κλείσει δις το blog του ("το Νούμερο 1 Gay blog στην Ελλάδα" όπως αρέσκετο να το αποκαλεί!), την πρώτη για πολύ λίγες ώρες και τη δεύτερη μόνιμα, αλλά απ' ότι φαίνεται δεν κατάφερε να μείνει για πολύ μακρυά από τη λατρεμένη blogόσφαιρα! Και αφού πλέον το url του προηγούμενου blog του δε βρίσκεται πλέον στην κατοχή του απλά δημιούργησε καινούριο!

Εδώ και λίγο καιρό έχει δημιουργήσει το gaynews24 και ακόμη παλεύει να βρει άκρη με χρώματα και template...

Welcome back...

Μία ευχάριστη έκπληξη...

Δυστυχώς χάσαμε κυρίες και κύριοι. Η επιλογή που έγινε στον ελληνικό τελικό της Eurovision ήταν αυτή του Λούκα Γιώρκα. Να σας πω την αλήθεια μόλις είδα απόψε όλα τα τραγούδια είχα καταλάβει πως αυτό θα κέρδιζε. Ακόμη και εγώ είχα βρεθεί σε δίλημμα να φανταστείτε! Ποιος εγώ που διαρρήγνυα τα ιμάτιά μου για τη Nikki μέχρι πριν λίγες ώρες. Η Nikki απλά με απογοήτευσε και για να πω την πάσα αλήθεια το χορευτικό της στο ξεκίνημα μου θύμισε και λίγο Tron... Να φανταστείτε κανα δυο τρίχες μου πήγαν να σηκωθούν την ώρα που άκουγα το ζειμπεκοραπ, αλλά συγκρατήθηκα γιατί δεν είχα ακούσει ακόμα τη Nikki. Αφού την άκουσα και απογοητεύτηκα, είπα να αφήσω στην τύχη της τη διαδικασία και να μη ψηφίσω. Οι γονείς όμως είχαν πορωθεί (αυτό που έχω καταφέρει να τους κάνω πιο φανατικούς κι από μένα πολύ το χαίρομαι!) και ήθελαν σόνι (έτσι γράφεται καλέ?) και καλά να τη ρίξουν τη ψήφο τους στο ελληνοκαναδάκι...

Πραγματικά ανυπομονώ να δω πως θα τα πάει αυτό το τραγούδι. Αν και θεωρώ πως λόγω διαφορετικότητας και λόγω γενικότερης ισχυρής παρουσίας της Ελλάδας στο διαγωνισμό τα τελευταία χρόνια θα τα πάει περίφημα!

Η βραδιά όμως είχε μία ευχάριστη έκπληξη! Αυτή δεν ήταν άλλη από το τραγούδι της Κύπρου. Με άγγιξε τόσο πολύ... Τρελάθηκα που έβλεπα την ιδέα μου για να χρησιμοποιήσουμε σε ένα τραγούδι σαντούρι να γίνεται πραγματικότητα. Αυτός ο ανατολίτικος ήχος μπλεγμένος τόσο όμορφα με ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς σε ταξιδεύει... Με έκανε να ανατριχιάσω (και εδώ δεν είχα λόγο να συγκρατηθώ!).




Βέβαια την τύχη της Κύπρου την ξέρουμε. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα περάσει ούτε στον τελικό... Αλλά φέτος (όπως και κάθε χρόνο ως αιώνια αισιόδοξος!) ελπίζω να την κάνουν τη δουλειά οι επιτροπές και να βρεθεί στον τελικό!

Το πρώτο βήμα έγινε!

Λοιπόν η χαρά μου σήμερα είναι πολύ μεγάλη! Ο πανελίστας της Χριστίνας Λαμπίρη Θοδωρής Ρακιντζής δήλωσε προ ολίγου ότι δε θέλει να πάει στη Eurovision η Ελλάδα με το τραγούδι της Nikki Ponte "I don't wanna dance" γιατί δεν του αρέσει και αυτός ως ραδιοφωνικός παραγωγός έχει την εμπειρία και ξέρει...

Και η χαρά μου είναι τόσο μεγάλη γιατί το γούστο του κυρίου είναι παροιμιώδες! Να φανταστείτε κάθε φορά στο διαγωνισμό του αρέσουν τα πιο κακόγουστα τραγούδια ξεκινώντας από την εποχή που η Ελλάδα έστελνε στο διαγωνισμό το συνεπίθετο του, Μιχάλη Ρακιντζή με το ελεεινό και τρισάθλιο SAGAPO (μπρρρρρ! μια ανατριχίλα την ένιωσα μόνο που το σκέφτηκα!) που με είχε κάνει μάλιστα να αποκηρύξω την καταγωγή μου και να στηρίζω ενθέρμως (μόνο!) την Κύπρο και το Gimme Gimme του (ultimate greek gay) boyband ONE.

Συνεπώς η νίκη είναι μάλλον στο τσεπάκι μας αφού μας κακολογεί ο Θοδωρής!

Go Nikki!

Μάλλον δεν κατάλαβαν τις θυσίες που κάναμε για χάρη τους...

Ναι κρατηθείτε! Αποφάσισα να σας χαρίσω τις γνώσεις που απλόχερα μου παρείχε το ελληνικό πανεπιστήμιο κατά την 6ετή (και πλέον!!) παραμονή μου και θα σας μιλήσω για την οικονομία!

Πριν από 1 χρόνο η χώρα μας -μετά από πολλά χρόνια κατά τα οποία οι κυβερνώντες μοίραζαν αφειδώς θέσεις εργασίας(λέμε και καμιά μαλακία που και που!) στο δημόσιο και πολλά μα πολλά προνόμια σε άτομα που προφανώς δεν το άξιζαν αλλά και μία 5ετία κατά την οποία διπλασιάστηκε σε απόλυτους αριθμούς το χρέος μας- βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να δανειστεί λόγω του εκρηκτικού συνδυασμού πολύ υψηλού ελλείμματος- πολύ υψηλού δημόσιου χρέους. Τότε για την Ελλάδα υπήρχαν δύο λύσεις. Η μία ήταν να προχωρήσει σε στάση πληρωμών και σε αναδιάρθρωση του θεόρατου χρέους της και η άλλη είναι αυτή που δημιουργήθηκε ειδικά για μας (μετά πολλών κόπων και βασάνων!) για να μην καταρρεύσει το ερμαφρόδιτο δημιούργημα που λέγεται ευρωζώνη. 

Η πρώτη λύση (αυτή που δεν ακολουθήθηκε) προτεινόταν από πολλούς. Δεν ξέρω όμως αν το πρότειναν για καλό δικό μας, για το καλό της τσέπης τους ή απλά λόγω άγνοιας. Αυτή λύση μπορεί να ακούγεται ωραία (τι πιο όμορφο από το να διαγράφεται ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του χρέους σου?) αλλά θα είχε πολλά αρνητικά τόσο για μας τους  Έλληνες όσο και για την παγκόσμια οικονομία. 

Αρχικά η διαδικασία της αναδιάρθρωσης δε θα ήταν ακριβώς βελούδινη. Αν η σημερινή κατάσταση σας φαίνεται άσχημη, τριπλασιάστε τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης και ίσως να πλησιάσετε στην κατάσταση που θα βιώναμε σε περίπτωση που αυτή η λύση είχε επιλεγεί. Επίσης μεγάλο κομμάτι των χρεών του ελληνικού δημοσίου το κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Για φανταστείτε τα ασφαλιστικά ταμεία που σήμερα μετά βίας τα βγάζουν πέρα λόγω της κακοδιαχείρισης και της κρίσης να έπρεπε να απολέσουν πάνω από τα μισά αποθεματικά τους λόγω της αναδιάρθρωσης. Τότε όχι για 13η και 14η σύνταξη θα μιλάγαμε, αλλά ζήτημα θα ήταν αν το Δεκέμβρη οι συνταξιούχοι θα έπαιρναν την 6η σύνταξη του χρόνου! 

Πέραν όμως των εγχώριων συνεπειών θα υπήρχαν και οι διεθνείς. Μία ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα οδηγούσε σε κατάρρευση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και κυρίως τις τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανία που είναι περισσότερο εκτεθειμένες σε αυτό. Τότε είτε θα χρεοκοπούσε μία τράπεζα -και θα συμπαρέσυρε μαζί της όλο τον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο (και ίσως να μιλούσαμε για ένα ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο κραχ)- είτε απλά θα έσπευδαν οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών να διασώσουν τις τράπεζές τους δαπανώντας τεράστια ποσά (που από το φόβο παγκόσμιας ύφεσης είναι και το πλέον πιθανό!)

Το θετικό για την Ελλάδα βέβαια από αυτή τη διαδικασία είναι πως μετά από 5-10 πολύ δύσκολα χρόνια (πολύ δυσκολότερα από αυτά που ζούμε σήμερα...) θα μπορούσε με περηφάνια να πει πως είναι debt-free. 

Αντίθετα όμως για να περισώσουμε την όποια αξιοπιστία μας ως χώρα επελέγη η δύσκολη οδός για εμάς και εύκολη για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, αυτή του μνημονίου. Αυτή δε θα την αναλύσω μιας και τη ζούμε. Αποφασίσαμε λοιπόν για να μην επιβαρυνθούν οι Ευρωπαίοι να τραβήξουμε το δρόμο που θα επηρέαζε την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία το λιγότερο δυνατόν. Μπορεί να μετριάστηκαν τα αρνητικά τα οποία θα ζούσε η Ελλάδα από την άλλη λύση αλλά πραγματικά εκμηδενίστηκαν τα αρνητικά για όλους τους υπόλοιπους. 

Συνεπώς σήμερα που η Γερμανία και η κάθε Γερμανία μας κουνάει το δάκτυλο και μας λέει πως τα πάμε καλά αλλά μπορούμε και καλύτερα και αρνείται να λάβει αποφάσεις πραγματικά πολύ μικρού κόστους για την ίδια (πχ δυνατότητα επαναγοράς ομολόγων από τον μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας) που θα μπορούσαν να βγάλουν την Ελλάδα και από την κρίση χρέος (μιας και από την κρίση ελλείμματος σιγά-σιγά και με μεγάλες θυσίες βγαίνουμε) δε θα πρέπει να ξεχνάμε να τους θυμίζουμε τι κόστος θα έπρεπε να αναλάβει η χώρα τους για να σώσει για δεύτερη φορά σε λίγα χρόνια τον τραπεζικό της κλάδο σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν είχε επιλέξει το δρόμο της αρετής αλλά της κακίας...