Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Ομοφοβία στο σπίτι...

Ζώντας σε μία σχετικά κλειστή κοινωνία, η άποψη για άτομα τα οποία υπήρχε η υποψία ότι ήταν ομοφυλόφιλα μαθαίνονταν σχετικά εύκολα και αβίαστα. Δε μιλάμε για άτομα τα οποία είχαν επιλέξει να είναι δημόσια "out" και συνεπώς λίγο  πολύ είχαν υπόψιν τους το τι λεγόταν πίσω από την πλάτη τους, πολλές φορές και μπροστά τους, Μιλάμε τόσο για κοπέλες που ήταν λίγο πιο αγοροκόριτσα όσο και για αγόρια που ήταν λίγο θηλυπρεπή.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκε και ένας αρκετά μεγαλύτερος από μένα μακρινός ξάδερφός μου. Το τι ακουγόταν σπίτι μου αλλά και στο σχολείο για το παλικάρι δε λέγεται! Οι γονείς μου δε, που ήταν σχετικά φιλελεύθεροι στην ανατροφή μου (σε όλα τα υπόλοιπα θέματα...) ούτε που σκέφτονταν το ότι η ομοφοβική τους στάση απέναντι σε αυτό το παιδί αλλά και απέναντι σε οποιονδήποτε ομοφυλόφιλο  που μπορεί να βλέπαμε στην τηλεόραση ή και στο δρόμο μπορεί να αποτυπωνόταν τόσο έντονα στο μυαλό μου. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου τα περίφημα "θα τον έφτυνα αν ήταν γιος μου...", "να μη σε τιμωρήσει ο Θεός με τέτοιο πράγμα..."  και άλλα συναφή και εξίσου όμορφα! Όσο τα άκουγα τόσο φοβόμουν πως κάποια στιγμή θα τη φάω τη... ροχάλα (lol) αλλά και πως θα τους απογοήτευα σε περίπτωση που τους το αποκάλυπτα

Έτσι παρότι ήξερα μέσα μου από πολύ μικρός πως ήμουν... "διαφορετικός" από τα υπόλοιπα αγόρια, η στάση και η συμπεριφορά τους με ανάγκαζε να καταπιέζω ότι ένιωθα,  να αισθάνομαι ότι υστερούσα σε σχέση με τους άλλους αλλά ακόμη και πως με είχε βρει κατάρα!  Ούτε λόγος φυσικά για την ύπαρξη σκέψης να τους αποκαλύψω την αλήθεια, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού μου!

ΥΓ: Ο μακρινος ξάδερφος μιας και τον ανέφερα, υπέμεινε ευλαβικά να τελειώσει το λύκειο και έκτοτε έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Όχι πως τον αδικώ με τόσα που άκουγε τόσα χρόνια.

6 σχόλια:

  1. Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση στην Ελληνική κοινωνία και κυρίως στην επαρχία. Είναι απίστευτα ασφυκτικό για τον νέο/νέα που είναι γκέι. Και σχετικά δύσκολο να βγει κανείς αλώβητος ψυχολογικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σημασία έχει να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο. Ευτυχώς που το διαδίκτυο γίνεται όλο και πιο διαδεδομένο. Εκεί μπορούν να βρουν τα νεότερα παιδιά που συνειδητοποιουν ότι είναι gay όλες τις πληροφορίες για να πάψουν να αυτομαστιγώνονται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ναι η εσωτερικευμενη ομοφοβια ειναι ισως χειροτερη απ'την κοινωνικη απορριψη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι σίγουρα χειρότερη! Η αντίδραση κάποιου στην ομοφυλοφιλία απέναντι σε κάποιον που είναι out ομοφυλόφιλος είναι πολύ πιο μετρημένη απ'ότι σε κάποιον που δεν είναι. Οπότε μόνο έτσι μπορείς να μάθεις τις ειλικρινές απόψεις κάποιου!

    ΥΓ: Πολύ ωραίο το blog σου. Σήμερα το ανακάλυψα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μεγάλωσα και εγώ σε χωριό(Κρήτη) και έχω ακούσει τα χειρότερα στα 12 μου (πατέρας: αν ποτέ μάθω ότι είσαι πούστης θα σε σκοτώσω). Όταν συνειδητοποίησα τη σεξουαλικότητά μου, αρχικά νόμιζα ότι είμαι άρρωστος. Ενημέρωση από πουθενά, δεν υπήρχε internet το '87. Σιγά-σιγά ήρθα στα ίσα μου, κάτι βιβλία αυτογνωσίας που ήρθαν στα χέρια μου, κάτι το πείσμα μου με βοήθησαν και στάθηκα στα πόδια μου ψυχολογικά μόνος μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά (όπως και ο ξάδελφός σου) το έβαλα στόχο να φύγω από το χωριό και το κατάφερα.
    Τώρα στα 40 μου, αν με ρωτήσεις τι θα γινόταν αν καθόμουν ή αν ποτέ γύριζα, μάλλον θα τους το έλεγα χύμα και σταράτα κάποια στιγμή. Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου με γυναίκα και παιδιά. Ποτέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή