Μία μάχη για τα αυτονόητα του 20ου αιώνα...

Εδώ και πολύ καιρό (πάνω από μήνα!) ήθελα να κάνω μία ανάρτηση για την Κερατέα, αλλά όλο κάτι συνέβαινε και τελικά δεν την έγραφα. Το θέμα παραμένει δυστυχώς ακόμα επίκαιρο με τις κινητοποιήσεις των κατοίκων οπότε συνεπώς απλά ήρθε λίγο αργότερα...

Οι κάτοικοι λοιπόν της Κερατέας διαμαρτύρονται γιατί στην περιοχή τους έχει χωροθετηθεί ΧΥΤΑ (χώρος υγειονομικής ταφής απορριμμάτων). Η κυβέρνηση τους διαβεβαιώνει πως δεν πρόκειται για ΧΥΤΑ αλλά για ΧΥΤΥ (χώρος υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων), παρόλο που η κυβερνητική απόφαση του 2007 μιλούσε για ΧΥΤΑ. Μέχρι τότε λειτουργούσε μία ανεξέλεγκτη χωματερή χωρίς καμία περιβαλλοντική μελέτη και χωρίς καμία τήρηση περιβαλλοντικών κανόνων στα Άνω Λιόσια. 

Από τη μία κατανοώ την αντίδραση των κατοίκων (ποιος άλλωστε θα ήθελε να του φέρουν μία χωματερή λίγο πιο έξω από το σπίτι του?) αλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω την επιχειρηματολογία τους: "Δε θέλουμε να φιλοξενεί η χωματερή όλα τα σκουπίδια της Αττικής.". Υποθέτω ούτε τα Α. Λιόσια το ήθελαν και παρόλα αυτά οι κάτοικοί τους βρίσκονταν στη δυσχερή θέση να το κάνουν επί πολλά έτη και δίχως καμία προστασία του υδροφόρου ορίζοντα και της περιοχής. Υποθέτω πως ούτε οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχή του Πειραιά θέλουν να φιλοξενούν τα βοθρολύματα όλης της Αττικής και όταν ο άνεμος είναι "ευνοϊκός" να έχουν την ευχάριστη αίσθηση της ευωδίας της Ψυτάλλειας...

Εργοστάσιο αποτέφρωσης απορριμμάτων 

Για να μην τα πολυλογώ όμως, το θέμα δεν είναι να δημιουργηθεί ένας ακόμα ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ στην Κερατέα, στη Φυλή ή το Γραμματικό. Άλλωστε σε λίγα χρόνια θα έχουν πάλι γεμίσει ασφυκτικά και θα ψάχνουμε για νέες "Κερατέες". Το θέμα είναι πως και πότε επιτέλους θα γίνουμε μία χώρα που θα μπορέσει να διαχειριστεί με σύγχρονο τρόπο τα απορρίμματά της. Στο εξωτερικό μέσω της κομποστοποίησης, της επαναχρησιμοποίησης και της γενικευμένης ανακύκλωσης καταφέρνουν τόσο να αυξάνουν την απασχόληση σε αστικές περιοχές, όσο και να μειώνουν τον τελικό όγκο των απορριμμάτων τους. Αυτά τα απορρίμματα, τα αποτεφρώνουν σε εργοστάσια ακόμη και στο κέντρο της πόλης (βλ Βιέννη) και παράγουν είτε ενέργεια είτε θερμότητα για τους κατοίκους της πόλης. Χαρακτηριστικά στη Δανία το 5% της ετήσιας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και το 14% της οικιακής θέρμανσης παράγεται σε τέτοιου είδους εργοστάσια. Με αυτή τη μέθοδο τα υπολείμματα είναι σημαντικά μικρότερου όγκου, πολλές φορές σχεδόν μηδενικού.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για θέματα περιβάλλοντος μας καλεί να θεωρούμε ως έσχατη λύση την ταφή των απορριμμάτων και όχι ως λύση όλων των προβλημάτων μας. Αλλά εμείς -παρά το ότι είχαμε μείνει πολύ πίσω στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων μας- επιλέξαμε να πάμε στο αμέσως επόμενο βήμα (το άνοιγμα ΧΥΤΑ και ΧΥΤΥ) παρότι αυτό έχει ξεπεραστεί από τον προηγούμενο αιώνα ακόμη, σε χώρες του εξωτερικού...