Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Περί ανέμων και υδάτων...

Πάει ο παλιός ο χρόνος. Επιτέλους φεύγει και στο καλό να πάει!

Παρότι ήταν ένας χρόνος που φαινόταν πως ξεκινούσε με τις καλύτερες προοπτικές, τα πράγματα άλλαξαν στην πορεία με αποτέλεσμα να χαίρομαι που φεύγει και ας φορτώνομαι άλλον ένα χρόνο στην καμπούρα μου!

Περιττό να πω πως ίσως αυτό το blog να είναι ότι καλύτερο για εμένα για το κλείσιμο του χρόνου. Είναι μία διέξοδος. Μέχρι πριν λίγο καιρό αισθανόμουν χάλια. Αλλά με το που ξεκίνησα να γράφω σα να άρχισε να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως με όσους συναναστρέφομαι είμαι πολύ γελαστός χαρούμενος και εξωστρεφής, ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνω. Από ότι έχω καταλάβει όμως αυτό πρέπει να είναι η άμυνα μου. Για να μη τα πολυλογώ, το γεγονός ότι είμαι συνεχώς χαχαχα-χουχουχου με όλους με είχε καταστήσει ιδιαιτέρως μίζερο τον τελευταίο καιρό. Μέχρι που άρχισα να γράφω εδώ. Από τότε άρχισα να βγάζω εδώ τη μιζέρια μου και ξαναείμαι πολύ καλύτερα.

Πάντως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως το γράψιμο σε αυτό το blog δε θα αποτελέσει ένα ακόμη από τα πολλά project που κατά καιρούς βρίσκω για να... "μουδιάζω πνευματικά" (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) και να έχω απλά κάτι να ασχολούμαι.

Θα κλείσω αυτό το ποστ με το βιντεάκι με ένα από τα τελευταία μουσικά μου κολλήματα (που είναι και ελληνική παραγωγή βεβαίως-βεβαίως) αλλά και μία ερώτηση...


Το τεκνό του βίντεο είναι το ίδιο με αυτό που συμμετέχει στην εκπομπή της Γερμανού?

Άντε Καλή Χρονιά να έχουμε!

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Ο αδερφικός μου φίλος...

Αυτός ο φίλος που κάποιοι θα αποκαλούσαν κολλητό, εγώ λόγω απόστασης (μιας και μένει αρκετά μακριά) τον αποκαλώ αδερφικό. 

Έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε ακόμη και με τα μάτια, συνήθως συμφωνούμε και μπορούμε να μιλάμε ατελείωτα και για οποιοδήποτε θέμα. Από lifestyle και πολιτική επικαιρότητα μέχρι θρησκεία και μπάλα. Συν όλα αυτά, όταν βρισκόμαστε εντός εύλογης χιλιομετρικής απόστασης δεν πρόκειται να περάσει μέρα που να μη περάσουμε παρέα τουλάχιστον τη μισή.

Και αν κάποιοι παρεξηγήσατε, όχι δεν έχω φάει κόλλημα με το παιδί!  Απλά αυτό το άτομο με το οποίο έχω τόσο καλή επικοινωνία και σχέση είναι παράλληλα το πλέον ομοφοβικό άτομο που έχω γνωρίσει! Λέει συνεχώς κάφρικα αστεία, κοροϊδεύει όποιον εμφανίζει δείγματα ότι είναι ομοφυλόφιλος, μιλάει για τους gay σα να είναι Αμερικάνος πάστορας, ελληνορθόδοξος ιερέας και ο Μαχμούτ Αχμαντινετζαντ όλοι μαζί σε συσκευασία του ενός...

Μέχρι εκεί όλα καλά (τρόπος του λέγειν καλά... γιατί πολλές φορές είχα σκεφτεί να ξεκόψω λόγω των απόψεων του αλλά τεσπα!) μέχρι που πριν κάποια χρόνια και όταν με φιλοξενούσε σπίτι του για κάποιες μέρες όταν χρησιμοποιούσα τον ΗΥ του, πηγαίνοντας να πληκτρολογήσω google.com, με το που πατάω το πρώτο γράμμα g μου εμφανίζεται ένα κατεβατό site ομοφυλοφιλικού περιεχομένου και μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι!

Από τότε τις ήδη φιλελεύθερες απόψεις μου, τις υπερασπιζόμουν με ακόμη μεγαλύτερο σθένος μπας και τον κάνω να ανοιχτεί αλλά τίποτα! Γιατί η σκέψη μου ήταν πως αν έπρεπε να κάνει κάποιος  το outing του στον άλλο, τότε θα έπρεπε να είναι αυτός, μιας και εγώ για πολλά χρόνια υποστήριζα στις μεταξύ μας συνομιλίες τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Πραγματικά όμως, ούτε να διανοηθώ μπορώ το πως αισθάνεται το παιδί. Γιατί άλλο να βρίσκεσαι σε ένα ομοφοβικό περιβάλλον και να προσπαθείς να ανταπεξέλθεις και άλλο οι στερεότυπες απόψεις του περιβάλλοντός σου, να σου γίνονται προσωπικές και να τις υπερασπίζεσαι με τόσο σθένος. Κάτι σα μια ψυχολογική αυτομαστίγωση ένα πράγμα...

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Ομοφοβία στο σπίτι...

Ζώντας σε μία σχετικά κλειστή κοινωνία, η άποψη για άτομα τα οποία υπήρχε η υποψία ότι ήταν ομοφυλόφιλα μαθαίνονταν σχετικά εύκολα και αβίαστα. Δε μιλάμε για άτομα τα οποία είχαν επιλέξει να είναι δημόσια "out" και συνεπώς λίγο  πολύ είχαν υπόψιν τους το τι λεγόταν πίσω από την πλάτη τους, πολλές φορές και μπροστά τους, Μιλάμε τόσο για κοπέλες που ήταν λίγο πιο αγοροκόριτσα όσο και για αγόρια που ήταν λίγο θηλυπρεπή.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκε και ένας αρκετά μεγαλύτερος από μένα μακρινός ξάδερφός μου. Το τι ακουγόταν σπίτι μου αλλά και στο σχολείο για το παλικάρι δε λέγεται! Οι γονείς μου δε, που ήταν σχετικά φιλελεύθεροι στην ανατροφή μου (σε όλα τα υπόλοιπα θέματα...) ούτε που σκέφτονταν το ότι η ομοφοβική τους στάση απέναντι σε αυτό το παιδί αλλά και απέναντι σε οποιονδήποτε ομοφυλόφιλο  που μπορεί να βλέπαμε στην τηλεόραση ή και στο δρόμο μπορεί να αποτυπωνόταν τόσο έντονα στο μυαλό μου. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου τα περίφημα "θα τον έφτυνα αν ήταν γιος μου...", "να μη σε τιμωρήσει ο Θεός με τέτοιο πράγμα..."  και άλλα συναφή και εξίσου όμορφα! Όσο τα άκουγα τόσο φοβόμουν πως κάποια στιγμή θα τη φάω τη... ροχάλα (lol) αλλά και πως θα τους απογοήτευα σε περίπτωση που τους το αποκάλυπτα

Έτσι παρότι ήξερα μέσα μου από πολύ μικρός πως ήμουν... "διαφορετικός" από τα υπόλοιπα αγόρια, η στάση και η συμπεριφορά τους με ανάγκαζε να καταπιέζω ότι ένιωθα,  να αισθάνομαι ότι υστερούσα σε σχέση με τους άλλους αλλά ακόμη και πως με είχε βρει κατάρα!  Ούτε λόγος φυσικά για την ύπαρξη σκέψης να τους αποκαλύψω την αλήθεια, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού μου!

ΥΓ: Ο μακρινος ξάδερφος μιας και τον ανέφερα, υπέμεινε ευλαβικά να τελειώσει το λύκειο και έκτοτε έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Όχι πως τον αδικώ με τόσα που άκουγε τόσα χρόνια.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Λίγα λόγια για μένα...

Είμαι εικοσιτεσσάρων ετών. Κοντεύω να τελειώσω μια σχολή της Αθήνας και να ενταχθώ και εγώ σε αυτό που λένε... άνεργοι οικονομολόγοι! Μετά το τέλος των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων και λόγω οικονομικής κατάστασης της οικογένειας αναγκάστηκα να επιστρέψω πίσω στην Εύβοια. Όχι πως στην Αθήνα ήταν ιδιαίτερα καλά. Μάλλον βαρετή θα χαρακτήριζα την εκεί ζωή! 

Με ένα κάπως σοβαρό ορθοπεδικό πρόβλημα υγείας και θεωρώντας πως το ότι ήμουν gay ήταν ίσως ότι χειρότερο μπορούσε να μου έχει συμβεί ξεκίνησε η φοιτητική μου ζωή! Ε, δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να κλειστώ στον εαυτό μου και να περάσω μια μικρή κατάθλιψη!

Έκτοτε δεν έχουν αλλάξει πολλά! Εντάξει, κατάθλιψη δεν έχω πια και έχω συμφιλιωθεί με την σεξουαλική μου ταυτότητα. Αλλά η ζωή παραμένει βαρετή. Σε αυτό μάλλον ευθύνομαι εγώ που δεν επιδιώκω να διεκδικήσω αυτά που πραγματικά θέλω! Να φανταστείτε η δημιουργία αυτού του ανώνυμου blog (το να πω δηλαδή την αλήθεια για μένα ακόμη και σε μένα!) είναι ότι πιο extreme έχω κάνει ποτέ.!

Αυτά προς το παρόν και θα επιστρέψω σύντομα!

Hello!

Επιτέλους πήρα την απόφαση να κάνω αυτό που εδώ και πολύ καιρό σκεφτόμουν. Να φτιάξω και εγώ όπως πολλοί ακόμη ένα blog για να γράφω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας gay από την επαρχία. Ακόμη και κανένας να μη διαβάσει αυτά που θα γράφω ξέρω ότι για εμένα αυτό το blog θα είναι κάτι σαν μία συνεδρία ψυχανάλυσης! Θα πω, βασικά θα γράψω,  όσα δε μπορώ και δε θα μπορούσα ποτέ να εξομολογηθώ σε κανέναν...

Καλή μου αρχή λοιπόν!